Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                                                               Αντίο Αντώνη Τουρκογιώργη

                                                                                                Σταμάτης Μαμούτος

Θα παρέλθει άραγε ποτέ αυτή η ερεβώδης εποχή στην οποία ζούμε; Θα έχει ένα, πρόσκαιρο έστω, τέλος ο εφιάλτης που ροκανίζει με μεθοδική βουλιμία τις μέρες μιας αποπνικτικά δύσκολης καθημερινότητας; Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να λάβω υπόψη στα σοβαρά τους αστρολόγους όταν μιλούν για πλανητικές ανισορροπίες του σύμπαντος που μετατρέπουν σε χάος την ζωή στην γη μετά το 2008. Άλλοτε, πάντα με σεβασμό, ανατρέχω στις λαϊκές προκαταλήψεις ως συμπυκνωμένες ανορθόλογες εκδοχές σοφίας και αποδίδω στην κακοδαιμονία που συνδέεται με το επώνυμο της κυβερνητικής μαφίας μια γενικότερη αρνητική ροπή των πραγμάτων. Το σίγουρο είναι ότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια η πατρίδα και οι ζωές μας έχουν δεθεί σε έναν πάσαλο μαρτυρίων. Γύρω μας χορεύουν οι δαίμονες και μας φτύνουν κατάμουτρα. Γελούν με την ανικανότητα που επιδεικνύουμε να υπερασπιστούμε το καλό. Διατάζουν τα νεοφιλελεύθερα σκουπίδια να ορίζουν τις ζωές μας στην ανέχεια, την ίδια ώρα που εκείνα απολαμβάνουν υλικές ανέσεις αρκετές για να θρέψουν την μισή χώρα. Σπρώχνουν οργανώσεις της οικονομικής και πολιτικής μαφίας σε ένα όργιο ανεξέλεγκτου θράσους και αχαλίνωτης δύναμης. Υποκινούν ανίερες δυνάμεις της ιστορικής παρακμής να γενοκτονούν πληθυσμούς και να σαρκάζονται χαιρέκακα κάθε ηθικό ενδοιασμό. Μετατρέπουν την Ελλάδα σε κλοτσοσκούφι και καρπαζοεισπράκτορα των χυδαιότερων κατακαθιών της Βαλκανικής.

Δεν ξέρω αν ορισμένοι βλέπουν στο πεδίο της προσωπικής τους ζωής κάποιες πιο θετικές πτυχές. Εγώ, μάλλον όχι. Περιφέρομαι σε ένα βασίλειο παρακμής. Σε τέτοιες συνθήκες η αναδρομή στις ευχάριστες, θετικές και σημαντικές στιγμές του παρελθόντος αποτελεί κάτι σαν θεραπευτήριο της ψυχής. Η θύμηση προσώπων που ξεπέρασαν την μετριότητα της αστικής κανονικότητας και άφησαν ένα ιστορικό ίχνος, δρα σαν ένεση ηθικού. Με κάνει να αναλογίζομαι ότι εφόσον κάποιοι κατάφεραν να κυνηγήσουν ένα όραμα, ας δοκιμάσουμε κι εμείς. Όμως αυτή η εποχή δεν δείχνει κανένα έλεος. Παίρνει από κοντά μας ακόμη και τα σημεία των αναμνήσεων που τροφοδοτούν την ψυχή των ρομαντικών με ενέργεια. Και μάλιστα πρόωρα. Το αδηφάγο κτήνος του κακού μας καιρού σβήνει με αδίστακτη βαναυσότητα οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει την Ελλάδα υπερήφανη και τους ρομαντικούς να θυμούνται και να πιστεύουν.

Ο Αντώνης Τουρκογιώργης άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά θέματα υγείας κάπου στα 2010, με την έλευση του μνημονίου. Όταν η πατρίδα και η καθημερινή μας ζωή είχε άμεση ανάγκη τους μικρούς της θεούς, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παραδείγματα τρόπων και αξιών διαφορετικών από εκείνα που επιβάλλουν καθημερινά τα σκυλιά της νεοφιλελεύθερης λογιστικής αποκτήνωσης με τα ΜΜΕ τους. Δεν ήταν μεγάλοι σε ηλικία ο Σπάθας και ο Τουρκογιώργης. Τα συγκροτήματα του εξωτερικού δίνουν ακόμη τακτικές συναυλίες στην ηλικία τους. Και πόσο χρειαζόμασταν την παρουσία των Socrates.. Μια πιθανή συναυλία, ακόμη περισσότερο ένας νέος δίσκος του συγκροτήματος, θα μπορούσαν να φέρουν στην καταχνιά του παρόντος λίγες από τις ηλιαχτίδες του παρελθόντος. Να σώσουν δέκα πιτσιρικάδες από την μαφία του τραπ και τα ανθρωποειδή της σκουπίδια. Να μας βοηθήσουν ώστε να φωνάξουμε πώς υπάρχουν διαφορετικοί δρόμοι πολιτισμού και άλλα σχήματα ζωής, με αξίες και τρόπους αντίθετους από εκείνους της τραπ καγκουριάς, του Mad Tv και του πολυπρόσωπου συστημικού νεοφιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης.  Αλλά φευ!

Ο Τουρκογιώργης πέρασε πλέον στο πάνθεον των ηρώων του ελληνικού rock. Μάλλον κάπως ξεχασμένος. Χωρίς την αίγλη και την φροντίδα που θα άρμοζε στην μουσική του παρακαταθήκη. Ήταν ίσως η ελληνόφωνη δισκογραφία του που έδωσε την αφορμή σε ορισμένους να τον στείλουν σε μια σχετική αφάνεια. Παραδόξως αποτέλεσε έναν από τους ελάχιστους Έλληνες της εποχής του που μπορούσε να τραγουδά καλύτερα τον αγγλικό στίχο απ’ τον ελληνικό. Η προσωπική του ελληνόφωνη δισκογραφία ακουγόταν σαν απλό τζαμάρισμα μπροστά στα έπη των Socrates. Ωστόσο, συντήρησε την αξία της παλιάς πεζοδρομιακής rock κουλτούρας. Ακούς τους ελληνικούς στίχους που τραγούδησε ο Αντώνης και η μνήμη τρέχει στην παλιά εποχή του rock που χάθηκε. Όχι μόνο ως ήχος. Αλλά ως κουλτούρα και σύστημα αξιών. Ως κουλτούρα που άφηνε με επιλεκτική αυστηρότητα εκτός των χωραφιών της όλους τους δήθεν και τους φλώρους.

Κάποτε ο Τουρκογιώργης είχε πει ότι δεν του άρεσε το heavy metal γιατί τα τραγούδια του είναι μπαλάντες παιγμένες δυνατά ενώ του άρεσε το rock γιατί κουβαλούσε την μαγκιά του blues και του αμερικάνικου νότου. Στην ουσία είπε εμμέσως ότι το heavy metal δεν είχε καταβολές στο blues, αλλά αντλούσε από είδη της παραδοσιακής και της κλασικής μουσικής. Οι true metalheads τον ευχαριστούμε για αυτή την δήλωση. Μας δικαίωσε σε δύο αράδες. Αποκάλυψε τον λόγο για τον οποίο αρέσει σε εμάς το heavy metal. Ασχέτως αν αυτό δεν μας εμποδίζει  να αξιολογήσουμε θετικά και να υιοθετήσουμε την παλιά μαγκιά του rock. Ας είναι καλά το New Wave Of British Heavy Metal που συνέδεσε στον τρόπο ζωής μας το γήπεδο, τον πεζοδρομιακό βίο και την λογοτεχνία του φανταστικού. Που μας έμαθε να είμαστε μάγκες. Μάγκες, όπως ο Αντώνης….