Συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ στο Ηρώδειο
Σταμάτης Μαμούτος
Πιστή στις συναντήσεις της με τους ακροατές
της κλασικής μουσικής η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ πραγματοποίησε και
φέτος την καθιερωμένη θερινή συναυλία στο Ηρώδειο. Για άλλη μια φορά το πρόγραμμα
περιελάμβανε κομμάτια ρομαντικών συνθετών. Επίκεντρο της συναυλίας ήταν ο
δεκατριάχρονος Ρώσος βιρτουόζος πιανίστας Ελισέι Μισίν. Την Ορχήστρα της ΕΡΤ
διεύθυνε ο αρχιμουσικός Μιχάλης Οικονόμου. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μια
θερινή μουσική βραδιά στο Ηρώδειο δεν θα μπορούσε παρά να είναι υπέροχη.
Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει πέντε χιλιάδες φίλοι της κλασικής μουσικής γέμιζαν σταδιακά τους περιβάλλοντες χώρους και τις εξέδρες του Ηρωδείου.
Η εναπομείνασα μαγεία του θέρους των Αθηνών, η μυστική αυτή ομορφιά του ξερού αττικού τοπίου -το οποίο γλυκαίνει από τις ακτίνες του δύοντος ηλίου και φανερώνεται στα μάτια των ρομαντικών λες και είναι κάποιο έργο ζωγραφικής παστέλ αποχρώσεων- απλωνόταν σαν αύρα ενός αρχέγονου πνεύματος αγκαλιάζοντας τις αρχαίες πέτρες, τα μάρμαρα και τους περαστικούς της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Στάθηκα στο προαύλιο του πάνω διαζώματος και εισέπνευσα την αύρα
της αληθούς Ελλάδας. Προσπάθησα να ακούσω τους ψιθύρους του ιερού τόπου και να
συλλάβω τους παλμούς της ψυχής ενός έθνους που κρατούν στην ζωή μόνο τα φυσικά τοπία και το παρελθόν του. Παρατήρησα από ψηλά την Αθήνα να απλώνεται προς την
θάλασσα, το αστεροσκοπείο στον απέναντι λόφο και τους θεατές της συναυλίας να
ανεβαίνουν προς το Ηρώδειο.
Μετά από λίγο ο Δημήτρης με τον πατέρα του ξεπρόβαλαν από τις σκάλες και σε λίγο είχαμε βρει τις θέσεις μας στις εξέδρες. Η συναυλία ξεκίνησε με μια εορταστική ουβερτούρα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ήταν μια εντυπωσιακή αρχή για να ακολουθήσει ο εκπληκτικός πιτσιρικάς σε κοντσέρτο για πιάνο του Φρεντερίκ Σοπέν. Ο Σοπέν έγραψε έργα για πιάνο με χαρακτηριστικό γνώρισμα τις γλυκές μελωδίες που αποπνέουν κρυστάλλινους ήχους. Ο Μισίν κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά αυτή την κρυστάλλινη αίσθηση του ήχου στα μέρη Maestoso, Larghetto και Allegro vivace του κοντσέρτου για πιάνο αρ.2 Ορ.21.
Το
πιάνο του ακουγόταν σαν τις σταλαγματιές του νερού που πέφτουν στην λίμνη
κάποιου σπηλαίου. Με όρους της rock
μουσικής
θα έγραφα ότι ο μικρός «σολάριζε» ακατάπαυστα «οργώνοντας» τα πλήκτρα,
εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις δυνατότητες του πιάνου, μολονότι τα χέρια του
ακόμη είναι παιδικά. Το γεγονός ότι μοιάζει κάπως στην εμφάνιση με τον Ραφαήλ (οι
μυημένοι στα σύμβολα της λέσχης δεν πρέπει να ρωτήσουν ποιος είναι αυτός) τον
έκανε ακόμη πιο συμπαθή σε μένα. Αλλά και το υπόλοιπο κοινό την ίδια αίσθηση
είχε. Αποθέωσε στην κυριολεξία τον χαρισματικό Μισίν όταν η παρουσία του στην
σκηνή ολοκληρώθηκε.
Ακολούθησε ένα μικρό διάλειμμα. Ο πατέρας του
Δημήτρη, παλιός ακροατής της κλασικής μουσικής, αφού εξήγησε συνοπτικά πτυχές
της μουσικής του Σοπέν, μου πρότεινε να κλείσω τα μάτια όταν θα ξεκινούσε το
δεύτερο μέρος. Συμφωνήσαμε ότι ως ρομαντικοί πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πρωταρχική σημασία της ακοής. Αν και η μαγική θέα του Ηρωδείου
δεν βοηθούσε ώστε να γίνει εύκολα πράξη κάτι τέτοιο, έκλεισα τα μάτια για λίγες
στιγμές και, πράγματι, αισθάνθηκα την μουσική να αποκτά διπλάσια δύναμη. Ένιωσα
το κεφάλι μου να γεμίζει ήχους που αποκτούσαν μια αιθέρια και συνάμα συμπαγή
υπόσταση.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκίνησε με
ένα απόσπασμα από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Τσαϊκόφσκι και ολοκληρώθηκε με
τους πασίγνωστους «Πολοβτσιανούς χορούς» από την όπερα «Πρίγκιπας Ιγκόρ» του
Αλεξάντρ Μποροντίν. Μπορεί πολλοί να θεωρούν την όπερα υποδεέστερο είδος
κλασικής μουσικής αλλά στο Ηρώδειο η συμβολή της χορωδίας του Δήμου Αθηναίων
έδωσε μια εκπληκτική ένταση στον ήχο. Ως ακροατή της rock, με αυτιά που έχουν συνηθίσει την δυνατή μουσική, αυτή η ένταση που απέπνευσε ο συνδυασμός των κλασικών οργάνων
και των φωνητικών της χορωδίας γέμισε την ακοή μου με ήχους που αισθανόμουν ότι
συνέθεταν μια μαγική επωδό κάποιας υπερβατικής τελετουργίας.
Μολονότι ευχόμουν να μην τελείωνε ποτέ η
συναυλία, όλα τα ωραία κάποτε ολοκληρώνονται σε αυτό τον κόσμο της φθαρτής
υλικής εμπειρίας. Ας είναι. Οι ρομαντικοί κρατάμε τα κλειδιά των μυστικών πυλών
που οδηγούν μέσα από μονοπάτια υπερβατικών εμπειριών στον κόσμο του Απόλυτου
και των αρχετύπων. Και η μουσική είναι ένα από αυτά.
30 σχόλια:
Το βιβλίο του Κων. Δημαρά "Ελληνικός Ρωμαντισμός" αξίζει;
"Μπορεί πολλοί να θεωρούν την όπερα υποδεέστερο είδος κλασικής μουσικής"...Ποιοί τα λένε αυτά;; Διότι εγώ όταν πήγαινα ωδείο, θυμάμαι ότι στο μάθημα της ιστορίας της μουσικής, μαθαίναμε ότι η όπερα είναι ίσως η ύψιστη μορφή τέχνης.
Βέβαια αξίζει. Δεν είναι όμως βιβλίο πολιτικού επιστήμονα ούτε εστιάζει στα ιδεολογικά ρεύματα της ρομαντικής ελληνικής πολιτικής σκέψης. Αναφέρει στοιχεία και για αυτήν. Αλλά όχι μόνο.
Το βιβλίο αφορά συνολικά τον ελληνικό Ρομαντισμό. Λογοτεχνικό και πολιτικό. Και είναι γραμμένο από έναν φιλόλογο. Σπουδαίο μεν, όχι όμως ειδικευμένο να εξετάζει την πολιτική σκέψη.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όπου την εξετάζει την πολιτική σκέψη δεν το κάνει καλά. Απλά, το ύφος του και τα αναλυτικά του εργαλεία είναι αυτά ενός φιλολόγου - ιστορικού. Ενδεχομένως να σε δυσκολέψει λίγο η γλώσσα, αν δεν είσαι συνηθισμένος να διαβάζεις Δημαρά.
Αλλά γενικά είναι ένα πολύ καλό βιβλίο.
Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Σε βιβλία που αφορούν την κλασική μουσική και σε συζητήσεις με μουσικόφιλους έρχομαι τις περισσότερες φορές αντιμέτωπος με την θέση ότι η όπερα -και ο,τι περιλαμβάνει λιμπρέτο- είναι πιο λαϊκό στυλ. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει αν εσύ ή οποιοδήποτε άλλος ακροατής την αξιολογεί διαφορετικά. Εφόσον την θεωρείς ύψιστη μουσική έκφραση, καλώς το κάνεις.
Ήθελα να ήξερα τόσοι βετεράνοι του χώρου που είναι λάτρεις της κλασικής μουσικής γιατί δεν έχουν πάει ούτε μια φορά σε κλασική συναυλία. Ένα άρθρο δεν έχουν γράψει πενήντα χρόνια τώρα.
Για να φρίξουν τα γκαρσόνια πρέπει η λέσχη να κάνει αφιέρωμα στον Γερμανό ρομαντικό ποιητή Friedrich Maximilian Klinger (1752-1831) που καθιέρωσε τον όρο Θύελλα και Ορμή (Sturm und Drang) και μετά έγινε Υποστράτηγος στον Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό. Βολεύει τον ΦΞ να θυμάται μόνο εκείνους τους Γερμανούς που πολέμησαν τη Ρωσία, και δυστυχώς αυτή η άγνοια έχει περάσει και στα νέα παιδιά, αλλά η παράδοσή μας είναι γεμάτη παραδείγματα ρομαντικών που πάλεψαν για τη φιλία Γερμανών-Ρώσων.
Η ιταλική (και εν μέρει η γαλλική) όπερα/μελόδραμα των τελών του 19ου ήταν που θεωρήθηκε λαικότροπη με ροπή στον εύκολο συναισθηματισμό και, παρότι εξαιρετικά δημοφιλής στην εποχή της, υποτιμήθηκε συστηματικά από τους μεταγενέστερους, ώστε ακόμα και σήμερα να μην περιλαμβάνεται στον κανόνα της κλασικής/ρομαντικής εργογραφίας. Ωστόσο, περίπου εκείνη την περίοδο, οι όπερες του Βάγκνερ χαιρετίστηκαν εξαρχής ως ιδιοφυείς δημιουργίες και τοποθετήθηκαν πλάι σε αυτές της πρώτης βιεννέζικης σχολής.
Πάντως δεν νομίζω οι μουσικοτέτοιοι να θεωρούν την όπερα "υψηλότερη μορφή τέχνης". Η κοινή πεποίθηση είναι ότι το ταλέντο των παλαιών ευρωπαίων συνθετών ξεδιπλώνονταν ελεύθερα είτε στα συμφωνικά τους είτε στις πιανιστικές σονάτες.
Ο Μοντεβέρντι και ο Βάγκνερ την όπερα θεωρούν την υψηλότερη μορφή τέχνης γιατί υποτίθεται ότι σμίγει το αρχαίο δράμα με τη μουσική. Ο Μπετόβεν θεωρούσε τη συμφωνία και τη σονάτα, γι' αυτό δεν ασχολήθηκε ποτέ να φτιάξει όπερα (εκτός από το Φιντέλιο).
Κι εγώ αυτό γνωρίζω και διαπιστώνω. Αλλά μπορεί ο ανώνυμος να ήταν σε ωδείο με δασκάλους λάτρεις της όπερας. Είναι και θέμα γούστου. Ή πεδίου στο οποίο εστιάζει κανείς. Υποθέτω ότι όσοι εκπαιδεύονται στα φωνητικά της όπερας θα υιοθετούν τέτοιες προσεγγίσεις.
Δεν υπάρχει κοινό για να κάνουν τέτοιες υψηλές αναλύσεις, σας αξίζει μόνο τρολάρισμα και ξεφτίλισμα χασικλοραγιάδες.
Λες να είναι αυτό το πρόβλημα; Εγώ νομίζω ότι απλά δεν ξέρουν τίποτα από κλασική μουσική και πουλάνε φούμαρα. Το ίδιο δεν κάνουν στην ιδεολογία τόσα χρόνια;
Σιγά μην σας κάνουν τους μουσικοκριτικούς κιόλας. Δεν πάτε καλά. Αλλά επειδή με τσιγκλάτε, πάρτε ένα όνομα - αυθεντία στην κλασσική μουσική και δη στον βαγκνερισμό.
Φώτης Παπαθανασίου. Εντάξει είμαστε;
Αν και δεν θέλουμε να μπούμε σε μια συζήτηση ανωνύμων, σε περίπτωση που καταλάβαμε σωστά σε αυτήν παρεμβαίνεις. Προκύπτει έτσι μια σειρά ερωτημάτων επειδή το σχόλιο είναι κάπως ασαφές. Εσύ ως τι σχολιάζεις; Ως παλιός του χώρου; Ως συνήγορος των παλιών του χώρου; Τον Παπαθανασίου ως τι τον αναφέρεις; Αν τον αναφέρεις ως εθνικιστή θα πρέπει να ξέρεις ότι τον εθνικισμό τον θεωρεί εξίσου κακό άκρο με τον εθνομηδενισμο. Αν απλά, σχολιάζεις ως παλιός του χώρου και πετάς το όνομα ενός ανθρώπου που έχει γνώσεις πάνω στην κλασική μουσική για να δείξεις ότι εσύ είσαι ενημερωμένος πάνω σε αυτό το πεδίο τότε το σχόλιο δεν είναι συναφές με την πιο πάνω συζήτηση. Μπορεί ο καθένας να παραθέσει σειρές ονομάτων σε μια φόρμα σχολιασμού. Δεν λέει και πολλά αυτό.
Διυλίζεις τον κώνωπα ρε Μαμούτε. Ένας δικός σου δεν έριξε μομφή για τους παλιούς του χώρου ότι είναι άσχετοι με την κλασσική; Απλά έφερα ένα παράδειγμα ότι δεν ισχύει. Καμμία υπεράσπιση και δεν με ενδιαφέρει τι πρεσβεύει πια ο εν λόγω. Μην τυφλώνεστε όμως και γράφετε πράγματα που δεν ισχύουν.
Όχι. Απλώς μου αρέσει να σας βλέπω να τραυλίζετε ασυναρτησίες, ανίκανους να συνέλθετε από την ανάδειξη των ακραίων και εξωφρενικών σας αντιφάσεων.
Ιδέα δεν έχω αν είναι δικός μου, υπό την έννοια του μέλους της ΦΛΕΦΑΛΟ, ο σχολιαστής. Πολύ πιθανό να μην είναι. Αν ήταν τα μέλη της λέσχης όσοι οι αναγνώστες και οι σχολιαστές του ιστολογίου, θα ήμουν σε πολύ καλύτερη θέση και οι αντίπαλοι της ιδεολογίας μας σε αρκετά πιο δύσκολη.
Διαβάζω το σχόλιο ξανά και βλέπω ότι ο σχολιαστής γράφει ότι μολονότι οι περισσότεροι παλιοί (υποθέτω ότι εννοεί τους πιο παλιούς από την γενιά μου, αυτούς που αποκαλώ περιπαικτικά "εθνικιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου") δηλώνουν λάτρεις της κλασικής μουσικής, ποτέ δεν πηγαίνουν σε συναυλίες και δεν γράφουν σχετικά άρθρα. Αν κάνω λάθος ας με διορθώσει, όμως αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ειρωνεύεται τις δηλώσεις των παλιών και θεωρεί επικοινωνιακό τέχνασμα την αγάπη για την κλασική μουσική που λανσάρουν.
Αν έχεις άλλη άποψη και -πολύ περισσότερο- αν θες να την αποδείξεις ως αληθινή, ειλικρινά δεν έχω κανένα πρόβλημα να σε δω να το κάνεις και να το παραδεχτώ δημοσίως. Όμως, αντί για κάτι τέτοιο, είδα μια απάντηση άνευ νοήματος - όπως έχουμε συνηθίσει στον χώρο. Αν μπορείς να χτυπήσεις το επιχείρημα κάνε το. Αν δεν μπορείς, άστο να πάει. Ένα σχόλιο σε ένα άρθρο είναι. Ποιο το νόημα να απαντάς απλά για να απαντάς, γράφοντας μια βλακεία; Αφού δεν είναι εθνικιστής (τουλάχιστον πλέον) ο συγκεκριμένος. Πώς να γράψει άρθρα, αν γράψει γιατί να αφορούν τον χώρο, σε γενικές γραμμές που κολλάει η απάντησή σου με το θέμα της συζήτησης; Τι θες να πεις; Ότι κάποτε υπήρχαν στον κύκλο του ΝΓΜ ή στον ευρύτερο χώρο άτομα που γνώριζαν την κλασική μουσική; Έχει κάποια σχέση αυτό με το θέμα που θίγει (έστω και ειρωνικά, όπως φαίνεται) ο παραπάνω σχολιαστής;
Δεν υπάρχουν παλιοί του χώρου που να είναι σοβαροί και ειλικρινείς, πέρα από κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις. Αυτή είναι η αλήθεια και φρονω ότι ο ανώνυμος τρολάρει μεν αλλά ξέρει που χτυπάει. Είναι αναντίστοιχο το επικοινωνιακό παιχνίδι περί κλασικής των περισσότερων παλιών με αυτό που πραγματικά υπήρξαν. Αν είσαι κι εσύ παλιός και θεωρείς ότι είσαι ανάμεσα στις λαμπρές εξαιρέσεις, πολύ καλά. Γράψε το. Ή αγνόησε το σχόλιο. Το να προσπαθήσεις να καταρρίψεις την γενική εικόνα όμως είναι άλλο πράγμα. Και απαιτεί σοβαρά επιχειρήματα. Αν δεν τα έχεις, άστο καλύτερα να περάσει. Μην σχολιάζεις καθόλου. Ή γράψε κάτι ουσιαστικό ή μην γράφεις τίποτα.
Για τον σχολιαστή που χαρακτήρισα ''δικό σου'', το είπα σχηματικά και όχι κυριολεκτικά, αφού κι αυτός μιλά υποτιμιτικά για τους παλιούς. Πως να αποδείξω ρε άνθρωπε, αν ήταν ακροατές της κλασσικής; Να προσκομίσω αποκόματα εισητηρίων συναυλιών της δεκαετίας του 80-90; Ανάφερα απλά ένα όνομα, από εκείνη την ''σειρά'' εθνικιστών, ο οποίος είναι αυθεντία σ΄ αυτό. Ακούστε κάτι. Υπήρχαν και υπάρχουν άτομα του χώρου που γνωρίζουν και αισθάνονται αληθώς την κλασσική μουσική. Δεν είναι όλα ηλεκτρικές κιθάρες και ντεσιμπέλ.
Ο ΦΠ "διδάσκει" τώρα ιστορία στον Άδωνι. Δεν έχει σχέση με τον χώρο.
Η Καβλέντζω τον τελευταίο μήνα εδώ μέσα:
-Υπερασπίστηκε την (ανύπαρκτη) βιομηχανοποίηση Καραμανλή ενώ ο Καραμανλής τον έβαλε φυλακή.
-Έγλειψε τον Νετανιάχου ενώ στο βιβλίο του κλαίγεται ότι τον μπολεμάνε οι Οβραίοι.
-Επικαλείται τον Παπαθανασίου ενώ ο Π. ανήκε πρώτα στο μαγαζί του ΝΓΜ και μετά στη ΝΔ.
Είναι διαταραγμένος σχιζοφρενής ή απλά τρολ;
Μην αρπαζεσαι φιλε. Αυτός που έριξε την μπηχτή για την αμορφωσια των παλιών χρυσαυγιτων είναι ο γνωστός καβαλάρης. Τα ίδια κάνει σε κάθε νημα.
Ματάλας για Μπαρές Δραγούμη Επίστρατους κ.ά.
https://www.youtube.com/watch?v=FP5Kd1vO8Io
Δεν γίνεται να ανέβουν όλα τα σχόλια που έχουν έρθει για τον ιππέα (ή συγκεκαλυμμένα από τον ιππέα). Μπορεί και να μην είναι αυτός που γράφει τα σχόλια για την κλασική μουσική, παιδιά. Δεν χρειάζεται σε αυτό το νήμα να γίνει επίκεντρο της συζήτησης.
Σε εμένα δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Διαπίστωσα ότι μολονότι είχε γίνει προμετωπίδα των παλιών η κλασική, ελάχιστα έχουν γραφτεί για τέτοια θέματα. Θες να δεχτώ ότι δεν έγινε γιατί οι παλιοί κορόιδευαν τον χώρο (όπως σε πολλά άλλα θέματα) αλλά γιατί δεν υπήρξε σωστή αρθρογραφία ή γιατί κακώς δεν δόθηκε έμφαση στον πολιτιστικό εθνικισμό τα παλαιότερα έτη; Δεν έχω πρόβλημα να το κάνω. Ίσως να είναι έτσι τα πράγματα και να έχεις δίκιο.
Πάντως κανείς δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για το τι μουσική ακούει στο σπίτι του το κάθε παλιό μέλος του χώρου. Αν το κάνει είναι απλό κουτσομπολιό. Εκείνο που θεωρώ ότι έχει σημασία είναι ότι δεν έγινε ποτέ ουσιαστική αρθρογραφικη ή πολιτικά επικοινωνιακή σύνδεση του πολιτιστικού εθνικισμού με το πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα. Τώρα αν αυτό έγινε για λόγους έλλειψης υποβάθρου, όπως υπαινίσσονται πιο πάνω οι άλλοι ανώνυμοι σχολιαστές, ή αν έγινε λόγω λάθους πολιτικής στρατηγικής ίσως γνωρίζεις εσύ καλύτερα από εμένα.
Έκανα την παρέμβαση για να μην χαθεί το επίκεντρο της συζήτησης. Όχι γιατί έχω κανένα ενδιαφέρον να στερήσω δάφνες προσωπικής καλλιέργειας από μεγαλύτερους σε ηλικία από εμένα ανθρώπους του χώρου.
Δεν υπήρχε βιομηχανοποίηση επί Καραμανλή;Τότε ποια εργοστάσια έκλεινε το ΠΑΣΟΚ και οι κομμουνιστές την δεκαετία του 1980 και του 1990;Αυτά που "δεν υπήρχαν";
Το θέμα δεν είναι οι αισθητικές προσωπικές επιλογές ή γούστα, αλλά τί πρότυπα κουλτούρας προβάλουμε ως χώρος. Εκείνη την εποχή προέβαλαν την κλασσική και παραδοσιακή ευρωπαική μουσική. Αργότερα ήρθαν οι νεωτεριστές στον εθνικισμό κι έφεραν το oi/metal, σήμερα ανάθεμα κι αν ξέρω τι ακούνε, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν έχουν πρόβλημα με την ραποτράπ. Η έκπτωση είναι διαρκής. Όσο για τον Παπαθανασίου, είναι τέκτων (άρα στην απέναντι όχθη) αλλά έχει γράψει και σοβαρά βιβλία σχετικά με τον Βάγκνερ, τον Αρθούρο και το πιο πρόσφατο για το Ιερό Γκράαλ.
Την υπαρκτότατη βιομηχανοποίηση της περιόδου 1961-1973 που φυσικα δεν είναι μόνο καραμανλική, αλλά περιλαμβάνει διακυβέρνηση από Καραμανλή, Γεώργιο Παπανδρέου, "αποστατες" της Ενώσεως Κέντρου και Γεώργιο Παπαδόπουλο, την υπερασπιστηκα εγώ, που δεν είμαι ο Τέλης. τα υπόλοιπα που λες, τα αγνοώ.
Θα είχες απόλυτο δίκιο αν δεν παρέλειπες μια σημαντική παράμετρο. Τα πρότυπα κουλτούρας που προβάλουμε πρέπει πρωτίστως να τα υιοθετούμε, να τα βιώνουμε και να τα αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι. Σαφώς προτιμούσα κι εγώ εκείνους που οικοδομούσαν τα αυθεντικά και σοβαρά πρότυπα ως προμετωπίδα (ακόμη κι αν δεν τα υιοθετούσαν στην πραγματικότητα πέρα από την επιδερμική συνθηματολογία) από αυτούς που σήμερα αναπαράγουν την τρέχουσα σαβούρα που σωστά περιγράφεις. Όμως ακόμα καλύτερα θα ήταν να υπήρχε πρώτον ουσιαστική σύνδεση των επικεφαλής του χώρου με τα κατάλληλα και προτεινόμενα πρότυπα και δεύτερον σωστή επικοινωνιακή στρατηγική τους. Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε αυτό.
Ανώνυμε θεωρείς ότι η ελληνική βιομηχανία θα μπορούσε να επιβιώσει με την Ελλάδα εντός ΕΟΚ;
Για το λόμπι των κομπραδορων, μεταπρατών και ο ξένος παράγοντας δεν έχεις να πεις κάτι;
Μόνο σεβασμός για την σημερινή παρουσία του Γιάννη Περδικάρη ως μάρτυρα στο Εφετείο σχετικά με το καταστατικό και όλα όσα είχε γράψει πριν λίγο καιρό εδώ.
Τι κατέθεσε, μπορείς να πεις; Μήπως υπάρχει κάποιο λινκ να διαβάσουμε;
Τι σχέση έχει η ΕΟΚ που μας κατσικώθηκε στα 80ς,με την υπαρκτότατη και πραγματική βιομηχανοποίηση της χώρας στα 50ς και 60ς;Μήπως θέλεις να μας πεις ότι τα λόμπι των κομπραδόρων,οι μεταπράτες και ο ξένος παράγοντας έκλεψαν πλούτο που δεν υπήρχε;Φυσικά και υπήρχε πλούτος διότι πολύ απλά,αν δεν υπήρχε πλούτος να παράγεται,όλα αυτά τα σκύβαλα δεν θα είχαν τίποτα να κλέψουν.Λίγη κοινή λογική να έχετε..
Δημοσίευση σχολίου