- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -


Αγαπητοί αναγνώστες, σας ενημερώνουμε ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., δραστηριοποιείται η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Η Λέσχη συγκροτείται από ομάδες φοιτητών που προέρχονται από διάφορα πανεπιστημιακά ή μεταπτυχιακά προγράμματα της χώρας. Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα να γίνει κανείς μέλος ακόμη και αν δεν είναι φοιτητής.

 Στόχους της Λέσχης αποτελούν

    Η Ηθική του Παιχνιδιού: Παρουσίαση του νέου βιβλίου των εκδόσεων Κλέος

                                                                                             του Θανάση Λάμπρου

Η Ηθική του Παιχνιδιού είναι ένα βιβλίο πολύ διαφορετικό απ’ όσα έχω συνηθίσει να παρουσιάζω έως τώρα. Αντλεί τον τίτλο του από το αντίστοιχο ομότιτλο δοκίμιο του Κάρολου Μπωντλαίρ και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κλέος, που αποτελούν το εκδοτικό σκέλος της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας. Είναι ένα πολυσυλλεκτικό βιβλίο, που αποτελείται, τόσο από μια συλλογή κειμένων όσο και διηγημάτων, με κύριο άξονα τους το «παιχνίδι» και το πώς αυτό παίζει καταλυτικό ρόλο στην φαντασία, τον ψυχισμό και την ολοκλήρωση του ανθρώπου μέσα από την κοσμοθεωρία του κινήματος του Ρομαντισμού.

Άλλωστε, όσοι συμμετέχουν σε αυτό το βιβλίο, με κείμενα τους, είναι γνωστοί για την αγάπη τους για το Ρομαντικό κίνημα και την επιρροή που έχει ασκήσει πάνω τους· διαμορφώνοντας τον τρόπο σκέψης τους, αναπτύσσοντας μια στάση ζωής και κοσμοαντίληψης.


Το βιβλίο ξεκινάει με έναν πρόλογο του Σταμάτη Μαμούτου, στον οποίο εισάγεται ο αναγνώστης στην φιλοσοφία όσων πραγματεύονται στις σελίδες του. Διαβάζοντας, από την πρώτη κιόλας σελίδα, ο αναγνώστης έρχεται αμέσως σε επαφή με το ύφος και την ιδέα πίσω από αυτό το βιβλίο. Καταφέρνει να «πυροδοτήσει» το ενδιαφέρον του, θέτοντας από την αρχή την βάση πάνω στην οποία πατάει η κοσμοθεωρία αυτού του βιβλίου.

Όπως διαβάζουμε σχετικά:

[…] Είμαστε ρομαντικοί και προσπαθούμε να μείνουμε για πάντα παιδιά. Γιατί στον πυρήνα της αέναης παιδικότητας φωλιάζουν πρωταρχικοί κώδικες ήθους και τρόποι διαφορετικοί από εκείνους της υπολογιστικής σκοπιμότητας, του ωφελιμιστικού ανταγωνισμού και των λοιπών παθογενειών του νεωτερικού κόσμου των ενηλίκων […]

[…] Είμαστε ρομαντικοί και αντιλαμβανόμαστε ότι το παιχνίδι αποτελεί σημείο μιας διανοητικής γραμμής που ενώνει, μέσω της φαντασίας, το αρχετυπικό πέραν του υλικού κόσμου με το περιβάλλον της ιστορικής εμπειρίας […]

Στον πρόλογο, λοιπόν, ο Σταμάτης Μαμούτος, θα μυήσει τον αναγνώστη, με ένα περιεκτικό αλλά πολύ εύστοχο τρόπο, στις αρχές και τις αξίες που διέπουν το Ρομαντικό κίνημα, θα μας μιλήσει για την αέναη παιδικότητα, την σπίθα εκείνη που πυροδοτεί την φαντασία, η οποία για τους Ρομαντικούς αποτελεί την ύψιστη αιχμή του πνεύματος. Θα γνωρίσουμε τον Κάρολο Μπωντλαίρ, αυτόν τον αιρετικό, αντισυμβατικό διανοητή και ποιητή, τις θέσεις του και τις αντιλήψεις του που αφομοίωναν τα στοιχεία του αντιδιαφωτιστικού Ρομαντισμού, τον τρόπο ζωής του. Μια σύντομη, αλλά σφαιρική παρουσίαση ενός εκ των «καταραμένων» της γενιάς του.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου, ανοίγει, όπως είναι εύλογο με το όμοτιτλο δοκίμιο του Κάρολου Μπωντλαίρ. Ξεκινώντας με μια καταγραφή ενός γεγονότος από την παιδική του ηλικία, ο Μπωντλαίρ ξετυλίγει το κουβάρι της σκέψης του για την σημασία του παιχνιδιού, την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι και το πώς αυτό διαμορφώνει και σμιλεύει τον ψυχισμό και την ανάπτυξη τους μέσα από την ενασχόλησή τους με αυτό.

Η απελευθέρωση που προσφέρει, η φαντασία που αναπτύσσει, η κοινωνικοποίηση, η απόλαυση του να «ξεζουμίσεις» όλη την χαρά του παιχνιδιού ως υλικού αντικειμένου. Όπως αναφέρει συγκεκριμένα σε κάποιο σημείο του δοκιμίου του:

[…] Το παιχνίδι αποτελεί την πρωταρχική μύηση του παιδιού στην τέχνη. Ή, μάλλον, αποτελεί γι’ αυτό την πρώτη του συνειδητοποίηση της πραγματικότητας […]

Μια διαδικασία που σύμφωνα με τον Μπωντλαίρ, θα προετοιμάσει και θα διαμορφώσει τον χαρακτήρα και την στάση του μετέπειτα ενήλικα.

Το βιβλίο συνεχίζει, στο δεύτερο μέρος του, με κείμενα του γνωστού σε πολλούς από εμάς Sun Knight. Όσοι, ηλικιακά, είσαστε στα 40+ και διαβάζατε το περιοδικό Metal Hammer, στις αρχές των 90s, θα θυμάστε σίγουρα την κλασσική στήλη «War Flag of the Sun» που υπέγραφε ο Sun Knight, η οποία αργότερα συνέχισε την πορεία της ηλεκτρονικά, μεταπηδώντας στο εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστολόγιο War Flag.

Στο κομμάτι αυτό του βιβλίου ο Sun Knight δανείζει έξι κείμενα του, ένα για κάθε παιχνίδι που σημάδεψε την παιδική του ηλικία. Σε αυτά τα κείμενα παρουσιάζει στον αναγνώστη το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, μας τα περιγράφει, μοιράζεται τα συναισθήματα του για αυτά και τις όμορφες στιγμές που βίωσε, ως παιδί, μαζί τους.

Ως ενήλικας, μέσα από ένα νοσταλγικά ρομαντικό τρόπο, μας αναφέρει τον αντίκτυπο των παιχνιδιών του στην μετέπειτα διαμόρφωση του χαρακτήρα και του ψυχισμού του. Μια «μυητική», εσωτερική δοκιμασία, μια «μεταφυσική» προσέγγιση στα αντικείμενα που τον σμίλεψαν ως άνθρωπο, κρατώντας τα στην μνήμη του, στη μονίμως αναζωπυρωμένη φλόγα της «παιδικότητας» που δεν έσβησε ποτέ μέσα του.

Και σε αυτό το σημείο, περνάμε στο τρίτο μέρος, το οποίο είναι αυτό το οποίο προσεγγίζει το κομμάτι της λογοτεχνίας του Φανταστικού. Ο Σταμάτης Μαμούτος, με τέσσερα μικρά διηγήματα του, ολοκληρώνει την πολυσυλλεκτική αυτή προσπάθεια που έχει επιχειρηθεί μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

Με μια ιδιαίτερα νοσταλγική νότα και μια συγκινησιακά -σε περιπτώσεις- φορτισμένη διάθεση, ανασύρει μνήμες τόσο από την παιδική όσο και την ύστερη ενήλικη ζωή του και τις «δένει» με περίτεχνο τρόπο μέσα από μια αλλόκοτη, σουρεαλιστική αφήγηση. Το «πραγματικό» καταρρέει και ενώνεται με το «φανταστικό» και χέρι-χέρι δημιουργούν ένα περιβάλλον στο οποίο συγγραφέας και αναγνώστης χάνονται μέσα στα «μαγικά» περάσματα και τους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους του μυαλού.

Τα παιχνίδια, τόσο στην υλική μορφή τους όσο και στην «μεταφυσική» διάσταση τους, που την αποκτούν μέσα από την ενασχόληση με αυτά, μέσα από αυτό που καταφέρνουν να δημιουργήσουν στην ψυχή του κατόχου τους, στην πυροδότηση της φαντασίας, στην ενσυνείδητη αφοσίωση τους για αυτό που είναι προορισμένα, είναι και σε αυτό το κομμάτι του βιβλίου ο κύριος πυρήνας που συνδέει τα διηγήματα.

Έχει πολύ ενδιαφέρον ότι ο Μαμούτος βάζει στην αφήγηση και επιτραπέζια παιχνίδια στα οποία πρωταγωνιστούν γνωστοί ήρωες της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως ο Ταρζάν και ο Ζορρό. Έχοντας βαθιά γνώση της βιβλιογραφίας των συγκεκριμένων ηρώων, ο Μαμούτος για τις ανάγκες της αφήγησης τους κάνει να ζωντανεύουν μέσα από τα κουτιά των επιτραπέζιων παιχνιδιών και να εμπλέκονται σε δράσεις και διαλόγους μαζί του, η οποία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και βάθος.

[…] «Στους δικούς μας κόσμους οι συνθήκες είναι διαφορετικές» μου είπε ο Ταρζάν, μόλις οι τέσσερις δυσδιάστατοι άνδρες γύρισαν ξανά προς το μέρος μου.

«Όμως οι ιδέες που μας έχουν γεννήσει ίδιες. Γι’ αυτό και εμείς μπορούμε να διαβαίνουμε πότε-πότε, τα σύνορα του δικού σου κόσμου» συμπλήρωσε ο Υπεράνθρωπος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε» […]

Η αφήγηση είναι περισσότερο μια «βιωματική» εξιστόρηση σκέψεων, μνήμης, απόψεων, αστείρευτης φαντασίας, τοποθέτησης ιδεών και τελικώς της ανάδειξης αυτής της «μαγικής» εμπειρίας· της διαδρομής από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, πάντα με οδηγό την άσβεστη φλόγα της παιδικότητας!


Η Ηθική του Παιχνιδιού είναι μικρό βιβλίο, είναι όμως τόσο πλούσιο σε ιδέες και συναισθήματα· και μεταδίδει την φιλοσοφία των κειμένων του και την κοσμοθεωρία του στον αναγνώστη τόσο άμεσα και έντονα. Είναι σίγουρο πώς όταν θα ξεκινήσετε να το διαβάζετε, θα ανατρέξετε πάλι σε σημεία, θα εντοπίσετε κάτι το οποίο θα μιλήσει βαθιά μέσα σας. Είναι ένα μικρό βιβλίο το οποίο θα ανασύρει μνήμες, θα ξυπνήσει το παιδί μέσα σας· αν είστε γονείς είναι σίγουρο πως θα σας κάνει να σκεφτείτε διαφορετικά 

                                           Περί Κολτσίδα και επανάστασης

Μιας και μας ζητείται (εν μέσω ανώνυμων σχολίων σε άλλου θέματος ανάρτηση) μια γνώμη για το πρόσφατο τραγικό συμβάν, βρίσκουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε την οπτική μας επί του θέματος. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι μέσα από την πράξη του Δημήτρη Κολτσίδα να εκδικηθεί με τα όπλα κάποιους που τον είχαν εξαπατήσει, καταδεικνύεται η γενίκευση της ατιμωρησίας και η συστηματική προσπάθεια των δυνάμεων του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού να σπρώξουν την Ευρώπη στην αποδοχή της εγκληματικότητας ως μιας χαριτωμένης κανονικότητας. Ιδίως στην περίπτωση της Ελλάδας κατά την περίοδο των κυβερνήσεων Μητσοτάκη υπάρχει μια εξόφθαλμη συμπόρευση της αυξημένης εγκληματικότητας με την βιοπολιτική διαδρομή της κυβερνητικής οικογένειας. Ο Κολτσίδας φαίνεται ότι υπήρξε θύμα αυτής της γενικευμένης αποθράσυνσης των απατεώνων και των εγκληματιών, που δρουν αποθρασυμένοι τα τελευταία χρόνια απολαμβάνοντας το χάος των συνθηκών μιας απορρυθμισμένης νεοφιλελεύθερης πολιτείας.

 Όταν κάποιος πέφτει θύμα απάτης και του κλέβουν μηχανήματα αξίας πενήντα χιλιάδων ευρώ με πλαστές επιταγές, είναι αναμενόμενο και δικαιολογημένο να αισθανθεί οργή. Αν ισχύει αυτό που γράφτηκε κάπου, ότι ο εξαπατηθείς Κολτσίδας πήγε στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλει την απάτη και οι αστυνομικοί του είπαν ότι είναι δύσκολο να αποδοθεί δικαιοσύνη για λόγους γραφειοκρατικούς (νόμους που τους δένουν τα χέρια κλπ), προφανώς η οργή του θα έγινε διπλάσια, με αποτέλεσμα να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Εάν η πολιτεία δεν μπορεί να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο από τους κλέφτες και τα τσογλάνια του οργανωμένου εγκλήματος, τότε το μυαλό εξαπατημένων ανθρώπων μπορεί να πάρει ανάποδες στροφές. Και να καταφύγει στον αρχέγονο, άγραφο νόμο απόδοσης δικαιοσύνης. Αν και η αφαίρεση ζωών, που συνοδεύεται από αυτοκτονία, ασφαλώς αποτελεί μια επιλογή με τραγικά αποτελέσματα, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Κολτσίδας αισθάνθηκε μια δικαίωση, ένιωσε ότι υπερασπίστηκε το καταπατημένο του δίκαιο, με το να παγιδεύσει τους απατεώνες που πήγαν να τον κλέψουν για δεύτερη φορά.

Από εκεί και πέρα υπάρχει, όμως, ένα «αλλά» σε ό,τι αφορά το ιδεολογικό και το ηθικό υπόβαθρο της υπόθεσης. Πρώτα απ' όλα ο Κολτσίδας, μαζί με τον έναν άνδρα που φαίνεται ότι τον είχε εξαπατήσει, σκότωσε και έναν αθώο. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ηθικά όσο δικαιολογημένη και αν ήταν η οργή του. Επιπλέον, υπάρχει και ένα ιδεολογικό θέμα. Το να επικαλείται κανείς τον εθνικισμό επειδή αισθάνεται βαλλόμενος από ένα άθλιο σύστημα δεν δίνει πολιτικό περιεχόμενο στην πράξη του. Ψυχολογισμός είναι. Καταφύγιο απόγνωσης. Ξέσπασμα ψυχής και αγανάκτηση. Αλλά όχι πολιτική πράξη ή επανάσταση.

Φαίνεται ότι υπάρχουν άτομα στον εθνικιστικό χώρο που για κάποιον λόγο έχουν ερωτευτεί την Ιταλία των μολυβένιων χρόνων και αναζητούν ήρωες σε περιστατικά ένοπλης δράσης. Μόνο που δεν είναι όλα τα περιστατικά ένοπλης δράσης επανάσταση, ακόμη και αν πραγματοποιούνται από πρόσωπα που υιοθετούν επαναστατικές ιδέες. Ο Κολτσίδας απέδωσε δικαιοσύνη με τον ύστατο τρόπο που θεώρησε ότι του απέμενε σε ένα ξεχαρβαλωμένο κράτος, εντός του οποίου τα όρια ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την επίσημη πολιτική είναι δυσδιάκριτα. Όμως, η πράξη του ολοκληρώθηκε μέσα σε αυτό που ο δράστης -και μετέπειτα αυτόχειρας- αντιλαμβανόταν ως ηθικό πλαίσιο, ως απονομή δικαιοσύνης. Δεν πέρασε στην σφαίρα του πολιτικού.

Για να αποκτήσει η πράξη του πολιτικό περιεχόμενο και για να χαρακτηριστεί ο ίδιος ως τρομοκράτης ή επαναστάτης -ανάλογα την οπτική γωνιά της ιδεολογίας υπό την οποία ερμηνεύει ο καθένας τα γεγονότα- έπρεπε ο δράστης να σκεφτεί ποιο είναι το σύστημα που δεν αφήνει την αστυνομία ή όποιον άλλον θεσμό στον οποίο κατέφυγε να πιάσει τους απατεώνες, καθώς και ποιοι είναι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται το εξουσιαστικό σύστημα και μετατρέπουν την ανομία, μέσα από την επικρατούσα μαζική κουλτούρα, σε κάτι κοινωνικά αποδεκτό. Έπειτα, έπρεπε να πράξει κάτι βίαια ένοπλο που θα χτυπούσε το σύστημα εξουσίας, το οποίο αναπαράγει την συνθήκη που ο ίδιος αντιλαμβανόταν ως επίδειξη αδικίας και κανονικοποίηση της απατεωνιάς, είτε σε προσωπικό είτε σε υλικό επίπεδο. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαν, όντως, οι υποστηρικτές του να τον παρουσιάσουν ως επαναστάτη και οι αντίπαλοί του ως τρομοκράτη. Γιατί θα είχε κάνει μια πολιτική πράξη. Τώρα, όμως, με αυτό που έκανε, απλώς σφράγισε με αίμα την υπεράσπιση εκείνης της επιλογής που ο ίδιος θεωρούσε ότι συνιστούσε πράξη δικαιοσύνης.

Ασφαλώς, αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να προσπεραστεί. Έχει ιδιαίτερο περιεχόμενο και απαιτεί μεγάλο αναλυτικό βάρος η αξιολόγηση της πράξης του. Στο ζύγι της κρίσης μπαίνει από την μια η αγανακτισμένη αναζήτηση της δικαιοσύνης, σε μια κοινωνία παραδομένη στους κλέφτες και στους πολιτικούς τους συνεργάτες, και από την άλλη η αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου που φαίνεται ότι ήταν αθώος. Ο καθένας επιλέγει προς τα πού θεωρεί ότι γέρνει η πλάστιγγα. Πάντως η συζήτηση τελειώνει εκεί. Δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο.

Μπορεί να έχει πολιτικό περιεχόμενο η αγανάκτηση. Όμως, η πράξη καθαυτή, η βίαιη ένοπλη δράση δηλαδή, δεν είχε κανέναν πολιτικό στόχο. Ήταν μια πράξη αναζήτησης όχι της φθοράς του πολιτικού αντιπάλου αλλά προσωπικής εξιλέωσης και δικαίωσης μέσω της εκδίκησης. 


                                                     Ανταπόκριση από το pop culture festival

                                                                                             του Σταμάτη Μαμούτου

Τον τελευταίο καιρό πραγματοποιούνται όλο και περισσότερες, μεγάλης έκτασης, εκδηλώσεις με θέμα τα comics, την λογοτεχνία και τα παιχνίδια (ηλεκτρονικά, ρόλων και επιτραπέζια) που οι θεματικές τους είναι προσανατολισμένες στο ευρύτερο πεδίο του φανταστικού. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, αυτό είναι κάτι με θετική και αρνητική ανάγνωση. Θετική, γιατί φανερώνει ότι υπάρχει πλέον μαζικό ενδιαφέρον για το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό πεδίο του φανταστικού. Αλλά και αρνητική, γιατί το σύγχρονο φανταστικό έχει χάσει την επαφή του με τις ρομαντικές του ρίζες, έχει απολέσει μέρος της συνέχειας των καταβολών του από την κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίζεται σε έναν επιδερμικό μεταμοντερνισμό εντός του οποίου η διανοητική δυναμική και η πνευματική ουσία της φαντασίας στην λογοτεχνία και τις τέχνες εξατμίζονται σε εμπορικά πανηγύρια και προσαρμόζονται στην επικρατούσα ιδεολογία του παγκοσμιοποιημένου αμερικανισμού. Έχοντας αυτά κατά νου παρακολουθώ τις διάφορες εκδηλώσεις κριτικά και προσπαθώ να κρατώ τα θετικά τους στοιχεία.



Η τελευταία από αυτές τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκε ήταν το pop culture festival, το οποίο έλαβε χώρα στο Εκθεσιακό Κέντρο του Περιστερίου. Ήταν μια επιτυχής τριήμερη εκδήλωση σε έναν τεράστιο αλλά διακεκομμένο χώρο. Στην είσοδο υπήρχε κάτι σαν μεγάλος προθάλαμος από τον οποίο ανοίγονταν πέντε διαφορετικές έξοδοι. Οι τέσσερις από τις εξόδους οδηγούσαν σε διαφορετικούς χώρους που είχαν το μέγεθος κλειστού σταδίου μπάσκετ και η μία οδηγούσε σε έναν ανοιχτό προαύλιο χώρο όπου υπήρχαν καντίνες με φαγητό. Στις τρεις από τις τέσσερις τεράστιες κλειστές αίθουσες είχαν στηθεί τα περίπτερα και οι πάγκοι των εκθετών ενώ η τέταρτη είχε διαμορφωθεί ως συναυλιακός χώρος. Οι διοργανωτές, είχαν την ίδια ιδέα με εκείνους του vintage toys festival. Δηλαδή, να υποστηρίξουν την εκδήλωση συνοδεύοντας την έκθεση με συναυλιακά δρώμενα.


Κατά την διάρκεια του τριημέρου εμφανίστηκαν διάφορα σχήματα και μουσικοί στην σκηνή του φεστιβάλ. Φρόντισα να αποφύγω τις μέρες και τις ώρες που βρίσκονταν on stage rap σχήματα, μη ανεχόμενος να ταλαιπωρήσω τα αυτιά μου με αυτό το ιδίωμα που θεωρώ προσβολή της αισθητικής, ασχέτως αν ο τραγουδιστής των Ημισκουμπρίων (που εμφανιζόταν ως headliner την μια μέρα) φαίνεται συμπαθής τύπος. Το απόγευμα κατά το οποίο επισκέφθηκα την έκθεση εμφανίστηκαν ζωντανά η χορωδία Fantasy Choir, ο Lester Obnoxious και ο Δημήτρης Κοργιαλάς με το συγκρότημά του. 


Η έκθεση ήταν μεγάλη και οι περισσότεροι εκθέτες ήταν σχεδιαστές και εκδότες comics. Ορισμένοι εξ αυτών δημοφιλείς δημιουργοί, προσκεκλημένοι από χώρες του εξωτερικού. Υπήρχαν, επίσης, κατασκευαστές κοσμημάτων με fantasy αισθητική, δημιουργοί ευφάνταστων επιτραπέζιων παιχνιδιών, σύλλογοι μεσαιωνικής σπαθασκίας και ομάδες παιχνιδιών LARP. Σε μια από τις τρεις αίθουσες της έκθεσης είχε διαμορφωθεί ένας ανοιχτός χώρος που έμοιαζε με μεσαιωνική αρένα μονομαχιών. Σε αυτήν μπορούσαν οι επισκέπτες να αναμετρηθούν σε μονομαχίες, χρησιμοποιώντας εκπαιδευτικά μεσαιωνικά σπαθιά και ασπίδες, υπό τις οδηγίες του φίλου Έντουαρντ, τον οποίο είχα φιλοξενήσει στο πρώτο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας. 


Πιο δίπλα είχαν στηθεί καμπίνες ηλεκτρονικών παιχνιδιών της δεκαετίας του ’80 και φλίπερ.


Ένας από τους λόγους που μου αρέσει να πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι γιατί γνωρίζω ότι θα συναντήσω πολλούς φίλους και γνωστούς. Αυτή την φορά συνάντησα τον Σπύρο Θεοχάρη, δημιουργό της σειρά comics Byzantine Tales και παιδί που στηρίζει το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας, τον εξαιρετικό εικονογράφο του περιοδικού Epiphany Άγγελο Μάνη, τον Αλέξη, που αποτελεί ψυχή της μεγαλύτερης LARP κοινότητας στην Ελλάδα και τον τραγουδιστή του rock συγκροτήματος Διόνυσος Δημήτρη Πετροβίτση. 



Ο Δημήτρης ήταν ένας από τους εκθέτες-πωλητές που προσέφεραν στους επισκέπτες παλιά και αγαπημένα επιτραπέζια, καθώς και είδη διακόσμησης ή ένδυσης με fantasy αισθητική στο περίπτερο του καταστήματος My Baby Yoda.



Το πρώτο συμπέρασμα που μπορούσε να εξάγει όποιος επισκέφθηκε το pop culture festival αφορά τους Έλληνες δημιουργούς comics. Η χώρα μας διαθέτει, πλέον, αρκετούς εξαιρετικούς σχεδιαστές και εικονογράφους. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ομαλός δρόμος προς την επαφή τους με το κοινό. Δημιουργοί υπάρχουν, αναγνώστες φαίνεται να υπάρχουν, δεν υπάρχουν, όμως, δυνατό εγχώριο εκδοτικό στερέωμα που μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας εικονογραφημένης έκδοσης η οποία απαιτεί υψηλό οικονομικό κόστος λόγω των εκτοξευμένων τιμών στα τυπογραφεία. Με αποτέλεσμα πολλοί αξιόλογοι Έλληνες δημιουργοί είτε να μην βρίσκουν πρόσβαση στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, είτε να επιχειρούν μόνοι τους να δημοσιεύσουν τις δουλειές τους με αυτοεκδοτικά εγχειρήματα μικρής εμβέλειας, είτε να καταφεύγουν σε εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού.   


Σε αυτό το σημείο οφείλω να σημειώσω μια παθογένεια της εποχής μας που επηρεάζει την κοινότητα των comics. Εννοώ τον ατομικισμό. Παρατηρώ ότι υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι Έλληνες δημιουργοί που δραστηριοποιούνται μεμονωμένα. Ωστόσο, αν δεν γίνουν συνεργασίες είναι δύσκολο να υπερβληθούν τα υπαρκτά εμπόδια. Πρώτον, γιατί ένας πολύ καλός εικονογράφος δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί εξίσου καλό σεναριογράφο. Και, δεύτερον, γιατί τα περισσότερα comics που αγαπήθηκαν μαζικά στην Ελλάδα του παρελθόντος ήταν πολυθεματικά και φιλοξενούσαν δουλειές πολλών δημιουργών και σεναριογράφων.


Όπως και να έχει, σε γενικές γραμμές ήταν μια επιτυχής εκδήλωση. Υπήρχε εισιτήριο των επτά ευρώ που δεν ήταν από τα ακριβά αλλά θα μπορούσε να είναι και φθηνότερο. Πάντως, για τους αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού και των comics η ώρα περνούσε ευχάριστα στο περιβάλλον του φεστιβάλ.


Έκανα ένα πέρασμα στον συναυλιακό χώρο κάποια στιγμή και είδα για λίγο την χορωδία Fantasy Choir. Η Fantasy Choir αποτελεί την πρώτη χορωδία στην Ελλάδα με ρεπερτόριο εμπνευσμένο αποκλειστικά από soundtracks ταινιών, σειρών και παιχνιδιών του φανταστικού. Τα κορίτσια και ο μαέστρος τους ήταν σε εξαιρετική φόρμα και η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν υποβλητική.


Επέστρεψα για λίγη ώρα στην έκθεση και επανήλθα στον χώρο που είχε στηθεί το stage για να δω το τέλος της συναυλίας του Lester Obnoxious. Ο Lester παίζει στην ηλεκτρική του κιθάρα και τραγουδά hard core rocknroll και ακραίο metal. Τα υπόλοιπα όργανα είναι ηχογραφημένα. Ήταν πολύ καλός στην σκηνή και έλεγε εντυπωσιακά άνετα τα brutal  τραγούδια του. Βέβαια και για την περίπτωσή του Lester προκύπτει το ερώτημα που αφορά τους Έλληνες δημιουργούς comics. Γιατί μόνος; Γιατί να μην συνοδεύεται από μια hard core μπάντα; Ζούμε στην εποχή του μεταμοντέρνου ατομικισμού, όπως και να έχει.


Η μέρα του φεστιβάλ έκλεισε με την συναυλία του Κοργιαλά, ο οποίος έπαιξε τα γνωστά του τραγούδια και κάποια κομμάτια ελληνικών rock συγκροτημάτων. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στον συναυλιακό χώρο ήταν γύρω στα εκατόν πενήντα άτομα. Ασφαλώς αυτό έφερε στην επιφάνεια νέα ερωτηματικά που έχουν να κάνουν με την αλλαγή των νοοτροπιών της ελληνικής κοινωνίας στις συνθήκες της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας.


Καταρχάς το φάσμα των σημάτων που εμφανίστηκαν στην σκηνή ήταν μεγάλο και κάλυπτε διάφορα μουσικά ρεύματα. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν πολλοί επισκέπτες του φεστιβάλ, που δεν είχαν ενδιαφέρον για το στυλ μουσικής των εμφανιζόμενων σχημάτων. Ήταν τόσο δύσκολο να περάσουν αν ρίξουν μια ματιά; Να δουν τι γινόταν στην διπλανή αίθουσα; Πλήρωσαν ένα εισιτήριο που τους έδινε την δυνατότητα να δουν και ορισμένους μουσικούς, πέρα από την έκθεση. Κάποιοι, μάλιστα, αρκετά γνωστοί στο ευρύ κοινό. Άραγε, απ’ όλους τους επισκέπτες του φεστιβάλ μόνο οι εκατόν πενήντα (με το ζόρι) είχαν την περιέργεια έστω να ακούσουν για λίγα λεπτά τους μουσικούς; Τόσο πολύ βιάζονταν, μέρα αργίας, να φύγουν για να γυρίσουν σπίτια τους εννιά παρά τέταρτο η ώρα, όταν άρχισαν οι εκκλήσεις των διοργανωτών να αδειάσουν οι αίθουσες των εκθέσεων; Ποιος ξέρει;


Έχω την εντύπωση, πάντως, ότι πρόκειται για ένα ακόμη θέμα νοοτροπιών που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Ανατρέχω στα χρόνια της εφηβείας μου και της παιδικότητάς μου. Δεν χρειάζεται να γράψω τι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια, της δεκαετίας του ’80 και του ’90 αλλά και μέχρι πριν κάποια χρόνια, όταν είχαμε πληρώσει εισιτήριο, που μας έδινε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε ζωντανή μουσική. Αν δεν μας άρεσε το θέαμα, θα το λέγαμε και θα το συζητούσαμε για μέρες. Το να αγνοήσουμε, όμως, το live ήταν πέρα από την οπτική μας.


Θεωρώ ότι πέρα από μια γραφειοκρατικά φορμαλιστική και ατομικιστική νοοτροπία γενικευμένης αδιαφορίας που επικρατεί, λόγω του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης, στις μέρες μας, εδώ έχουμε να κάνουμε και με το φαινόμενο υποβάθμισης του ρόλου της μουσικής που προκλήθηκε μέσω της διάχυσής της στο internet. Η μουσική έχασε την σημασία της και την δυναμική της. Υποβιβάστηκε σε αλληλουχίες ήχων που συνοδεύουν άλλα γεγονότα.   

                            Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος

                 Κάρολος Μπωντλαίρ- Sun Knight- Σταμάτης Μαμούτος: Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας 

                                            

Το νέο βιβλίο των εκδόσεών μας μόλις κυκλοφόρησε. Και είναι δύσκολο να το κατατάξει κανείς στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ξεκινά με μια σύνοψη των πολιτικών κι αισθητικών αντιλήψεων του Μπωντλαίρ. Ο Μπωντλαίρ ήταν ένας αντιδιαφωτιστής ρομαντικός λογοτέχνης και κριτικός τέχνης, που συνήθως επικαλούνται κινήματα και πολιτικοί χώροι με τους οποίους τον χώριζε ιδεολογική άβυσσος. Το εισαγωγικό σημείωμα, έχοντας ως επίκεντρο την ιδέα του Μπωντλαίρ για την σημασία της αέναης παιδικότητας και της φαντασίας στην ρομαντική οπτική επί των πραγμάτων, αποτελεί μια απόπειρα να θυμηθούμε ποιες ήταν οι κεντρικές ιδέες της πολιτικής σκέψης και της αισθητικής του Γάλλου λογοτέχνη, ώστε να επαναξιολογηθεί ως διανοητής από τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται σήμερα να κατανοήσουν τον Ρομαντισμό ως φαινόμενο της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών.


Μετά το εισαγωγικό κείμενο του Σταμάτη Μαμούτου ακολουθεί το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, που φέρει τον τίτλο Η Ηθική του Παιχνιδιού. Σε αυτό το δοκίμιο ο Μπωντλαίρ παρουσίασε την αισθητική και διανοητική σημασία του παιδικού παιχνιδιού υπό το πρίσμα της ρομαντικής του κοσμοθεωρίας. Την μετάφραση και την επιμέλεια του κειμένου έχει αναλάβει η Εύα Παναγιωτοπούλου.

Ακολουθούν έξι επεξεργασμένα κείμενα του γνωστού στους ακροατές της heavy metal μουσικής -και παλαιότερα διευθυντή σύνταξης του ελληνικού Metal Hammer- συγγραφέα, που αρθρογραφεί εδώ και χρόνια με το ψευδώνυμο Sun Knight. Εξίσου δύσκολο είναι να κατηγοριοποιηθούν και τα κείμενα του Sun Knight. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αποτελούν δοκίμια. Γιατί έχουν στοιχεία του δοκιμιακού λόγου. Όμως, είναι πολύ σύντομα. Κι, επιπλέον, διαθέτουν έναν λογοτεχνικό παλμό που αποπνέει εκείνο το γνώρισμα το οποίο οι ρομαντικοί αποκαλούν «ποίηση», χωρίς απαραίτητα να εννοούν το λογοτεχνικό είδος ως φόρμα. Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τα κείμενα του Χάρη (Sun Κnight), που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν καλογραμμένα άρθρα ενός συγγραφέα εντυπωσιακά ικανού να γράφει ως «ρομαντικός». Και ας έχουμε κατά νου ότι είναι η πρώτη φορά που κείμενα του Χάρη δημοσιεύονται όχι σε περιοδικό αλλά σε βιβλίο.

Τέλος η νέα μας κυκλοφορία ολοκληρώνεται με τέσσερα διηγήματα φανταστικής λογοτεχνίας, τα οποία έγραψε πριν λίγα χρόνια ο Σταμάτης.

Τι είναι αυτό που συνδέει τα τρία μέρη του βιβλίου; Το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, τα άρθρα του Sun Knight και τα διηγήματα του Σταμάτη, έχουν ένα κοινό θέμα. Τα παιχνίδια των μικρών και μεγάλων παιδιών, ιδωμένα μέσα από το ερμηνευτικό πρίσμα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης. Ευχόμαστε να το απολαύσετε.

Περιεχόμενα:

-Ο ρομαντικός Κάρολος Μπωντλαίρ, του Σταμάτη Μαμούτου

-Η ηθική του παιχνιδιού, Κάρολος Μπωντλαίρ (μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου)

-Έξι μικρά κείμενα για παλιά παιχνίδια, του Sun Knight

       Το μυστικό δωμάτιο

       Table Soccer

       Submarino Lost

       Plastic Knights

       The Evzones NO. 196

       Space Patrol

-Τέσσερα διηγήματα φαντασίας με θέμα τα παιχνίδια, του Σταμάτη Μαμούτου

      Κάστρα και πολιορκητές

      Κένταυρος

      Στον θόλο

      Τέσσερα παιχνίδια


Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας, στα παρακάτω σημεία διανομής.

Αθήνα

Βιβλιοπωλεία

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3) (υπόγειο, στο ράφι της κλασικής λογοτεχνίας)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) (υπόγειο, στο ράφι της λογοτεχνίας του φανταστικού)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Δισκοπωλεία

Δισκοπωλείο Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)


Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

 

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

                  Κυκλοφόρησε το τεύχος 2 (23) της Φανταστικής Λογοτεχνίας

Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από το 2018, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αυτό που μας επιφύλαξε η συνέχεια ήταν δύσκολο να προβλεφθεί και ακόμη πιο δύσκολο να το αντέξουμε. Ο covid και οι εγκλεισμοί, κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, ασθένειες μελών της λέσχης, μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τυπογραφικών υλικών, κοντολογίς μια σειρά από γεγονότα δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία νέου τεύχους του περιοδικού μας. Τέσσερα χρόνια και μερικοί μήνες ήταν αναμφίβολα πολλοί. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Με κυριότερο εξ αυτών την ίδρυση του εκδοτικού οίκου μας, των εκδόσεων Κλέος.

 


Πλέον, έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας κυκλοφορεί. Με περισσότερες σελίδες, με τον γνωστό πλούτο των αρθρογραφικών θεματικών, με καλύτερης ποιότητας χαρτί και με την παραδοσιακή προσήλωση στην ερμηνεία των πραγμάτων που βασίζεται στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού. Η τιμή του περιοδικού είναι αναγκαστικά διαφοροποιημένη από εκείνη του 2018. Οι αυξήσεις των πρώτων υλών δεν μας άφησαν περιθώρια όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε  ανατιμήσεις. Ωστόσο, η τωρινή τιμή των 4,9 ευρώ εκτιμούμε ότι εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Η ύλη του νέου τεύχους περιλαμβάνει άρθρα που είχαν γραφτεί και συνεντεύξεις που είχαν δοθεί για το τεύχος που θα κυκλοφορούσε λίγο πριν την πανδημία και τελικά ματαιώθηκε, καθώς επίσης και πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το νέο τεύχος.

 


Η Φανταστική Λογοτεχνία που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει τα εξής άρθρα που ελπίζουμε να απολαύσετε.

-Το Κέρας (εισαγωγικό), του Σταμάτη Μαμούτου

-Τα Νίσε της Σουηδής ζωγράφου J. E. Nyström ως αισθητικά πρότυπα της καθιερωμένης εικόνας του Αγίου Βασίλη, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-War Flag of the Sun (μόνιμη στήλη), του Sun Knight

-Ο ιππότης, ο διάβολος και ο θάνατος. Το μυθιστόρημα του Jean  Cau με τους υπαινικτικούς συμβολισμούς, του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

-Ο βασιλιάς Μπόχους και η αδελφότητα των Τσέχων εθνικιστών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε,  του Σταμάτη Μαμούτου

-Ὁ παράδεισος τῶν προφητῶν, τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς, Ἀπόδοσις: Εὐστράτιος Εὐ. Σαρρῆς

-Συνέντευξη του Στάθη Παυλάντη των Reflection, του Χρήστου Νάστου

-Στο Ναό των  Ασωμάτων Δυνάμεων (διήγημα), του Flammentrupp

-Ιδέες του νεορομαντικού διανοητικού κινήματος της γενιάς του 1890 στο έργο του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ. Η περίπτωση του Ταρζάν, του Σταμάτη Μαμούτου

-Fallout. Η σάτιρα του σύγχρονου κόσμου, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-Συνέντευξη του δημιουργού comics Νίκου «Malk» Γιαμαλάκη, του Σταμάτη Μαμούτου

-Πολύτιμα Μέταλλα (μόνιμη μουσική στήλη), των Σταμάτη Μαμούτου και Flammentrupp

-Το Δρύινο Ράφι (μόνιμη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων), του Σταμάτη Μαμούτου

-Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός στα  ελληνικά ‘80’s! Δυο εκ των παλαιότερων Ελλήνων skinheads μας παραχώρησαν συνέντευξη 

-Η χώρα του δύοντος ηλίου, του Αχιλλέα

 


Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας φέρει τον τίτλο Η ιδεολογία του μύθου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω καταστήματα

Αθήνα

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65) 

Λαβύρινθος (Ιπποκράτους 108)

Αλληλεγγύη των φίλων (Χαριλάου Τρικούπη 14)

Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, ακριβώς απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Φιλελλήνων κα Μητροπόλεως γωνία (Σύνταγμα), μπροστά από την αφετηρία της γραμμής λεωφορείων 040


Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)


Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διανομής.