- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -


Αγαπητοί αναγνώστες, σας ενημερώνουμε ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., δραστηριοποιείται η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Η Λέσχη συγκροτείται από ομάδες φοιτητών που προέρχονται από διάφορα πανεπιστημιακά ή μεταπτυχιακά προγράμματα της χώρας. Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα να γίνει κανείς μέλος ακόμη και αν δεν είναι φοιτητής.

 Στόχους της Λέσχης αποτελούν

                                                     Ανταπόκριση από το pop culture festival

                                                                                             του Σταμάτη Μαμούτου

Τον τελευταίο καιρό πραγματοποιούνται όλο και περισσότερες, μεγάλης έκτασης, εκδηλώσεις με θέμα τα comics, την λογοτεχνία και τα παιχνίδια (ηλεκτρονικά, ρόλων και επιτραπέζια) που οι θεματικές τους είναι προσανατολισμένες στο ευρύτερο πεδίο του φανταστικού. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, αυτό είναι κάτι με θετική και αρνητική ανάγνωση. Θετική, γιατί φανερώνει ότι υπάρχει πλέον μαζικό ενδιαφέρον για το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό πεδίο του φανταστικού. Αλλά και αρνητική, γιατί το σύγχρονο φανταστικό έχει χάσει την επαφή του με τις ρομαντικές του ρίζες, έχει απολέσει μέρος της συνέχειας των καταβολών του από την κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίζεται σε έναν επιδερμικό μεταμοντερνισμό εντός του οποίου η διανοητική δυναμική και η πνευματική ουσία της φαντασίας στην λογοτεχνία και τις τέχνες εξατμίζονται σε εμπορικά πανηγύρια και προσαρμόζονται στην επικρατούσα ιδεολογία του παγκοσμιοποιημένου αμερικανισμού. Έχοντας αυτά κατά νου παρακολουθώ τις διάφορες εκδηλώσεις κριτικά και προσπαθώ να κρατώ τα θετικά τους στοιχεία.



Η τελευταία από αυτές τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκε ήταν το pop culture festival, το οποίο έλαβε χώρα στο Εκθεσιακό Κέντρο του Περιστερίου. Ήταν μια επιτυχής τριήμερη εκδήλωση σε έναν τεράστιο αλλά διακεκομμένο χώρο. Στην είσοδο υπήρχε κάτι σαν μεγάλος προθάλαμος από τον οποίο ανοίγονταν πέντε διαφορετικές έξοδοι. Οι τέσσερις από τις εξόδους οδηγούσαν σε διαφορετικούς χώρους που είχαν το μέγεθος κλειστού σταδίου μπάσκετ και η μία οδηγούσε σε έναν ανοιχτό προαύλιο χώρο όπου υπήρχαν καντίνες με φαγητό. Στις τρεις από τις τέσσερις τεράστιες κλειστές αίθουσες είχαν στηθεί τα περίπτερα και οι πάγκοι των εκθετών ενώ η τέταρτη είχε διαμορφωθεί ως συναυλιακός χώρος. Οι διοργανωτές, είχαν την ίδια ιδέα με εκείνους του vintage toys festival. Δηλαδή, να υποστηρίξουν την εκδήλωση συνοδεύοντας την έκθεση με συναυλιακά δρώμενα.


Κατά την διάρκεια του τριημέρου εμφανίστηκαν διάφορα σχήματα και μουσικοί στην σκηνή του φεστιβάλ. Φρόντισα να αποφύγω τις μέρες και τις ώρες που βρίσκονταν on stage rap σχήματα, μη ανεχόμενος να ταλαιπωρήσω τα αυτιά μου με αυτό το ιδίωμα που θεωρώ προσβολή της αισθητικής, ασχέτως αν ο τραγουδιστής των Ημισκουμπρίων (που εμφανιζόταν ως headliner την μια μέρα) φαίνεται συμπαθής τύπος. Το απόγευμα κατά το οποίο επισκέφθηκα την έκθεση εμφανίστηκαν ζωντανά η χορωδία Fantasy Choir, ο Lester Obnoxious και ο Δημήτρης Κοργιαλάς με το συγκρότημά του. 


Η έκθεση ήταν μεγάλη και οι περισσότεροι εκθέτες ήταν σχεδιαστές και εκδότες comics. Ορισμένοι εξ αυτών δημοφιλείς δημιουργοί, προσκεκλημένοι από χώρες του εξωτερικού. Υπήρχαν, επίσης, κατασκευαστές κοσμημάτων με fantasy αισθητική, δημιουργοί ευφάνταστων επιτραπέζιων παιχνιδιών, σύλλογοι μεσαιωνικής σπαθασκίας και ομάδες παιχνιδιών LARP. Σε μια από τις τρεις αίθουσες της έκθεσης είχε διαμορφωθεί ένας ανοιχτός χώρος που έμοιαζε με μεσαιωνική αρένα μονομαχιών. Σε αυτήν μπορούσαν οι επισκέπτες να αναμετρηθούν σε μονομαχίες, χρησιμοποιώντας εκπαιδευτικά μεσαιωνικά σπαθιά και ασπίδες, υπό τις οδηγίες του φίλου Έντουαρντ, τον οποίο είχα φιλοξενήσει στο πρώτο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας. 


Πιο δίπλα είχαν στηθεί καμπίνες ηλεκτρονικών παιχνιδιών της δεκαετίας του ’80 και φλίπερ.


Ένας από τους λόγους που μου αρέσει να πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι γιατί γνωρίζω ότι θα συναντήσω πολλούς φίλους και γνωστούς. Αυτή την φορά συνάντησα τον Σπύρο Θεοχάρη, δημιουργό της σειρά comics Byzantine Tales και παιδί που στηρίζει το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας, τον εξαιρετικό εικονογράφο του περιοδικού Epiphany Άγγελο Μάνη, τον Αλέξη, που αποτελεί ψυχή της μεγαλύτερης LARP κοινότητας στην Ελλάδα και τον τραγουδιστή του rock συγκροτήματος Διόνυσος Δημήτρη Πετροβίτση. 



Ο Δημήτρης ήταν ένας από τους εκθέτες-πωλητές που προσέφεραν στους επισκέπτες παλιά και αγαπημένα επιτραπέζια, καθώς και είδη διακόσμησης ή ένδυσης με fantasy αισθητική στο περίπτερο του καταστήματος My Baby Yoda.



Το πρώτο συμπέρασμα που μπορούσε να εξάγει όποιος επισκέφθηκε το pop culture festival αφορά τους Έλληνες δημιουργούς comics. Η χώρα μας διαθέτει, πλέον, αρκετούς εξαιρετικούς σχεδιαστές και εικονογράφους. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ομαλός δρόμος προς την επαφή τους με το κοινό. Δημιουργοί υπάρχουν, αναγνώστες φαίνεται να υπάρχουν, δεν υπάρχουν, όμως, δυνατό εγχώριο εκδοτικό στερέωμα που μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας εικονογραφημένης έκδοσης η οποία απαιτεί υψηλό οικονομικό κόστος λόγω των εκτοξευμένων τιμών στα τυπογραφεία. Με αποτέλεσμα πολλοί αξιόλογοι Έλληνες δημιουργοί είτε να μην βρίσκουν πρόσβαση στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, είτε να επιχειρούν μόνοι τους να δημοσιεύσουν τις δουλειές τους με αυτοεκδοτικά εγχειρήματα μικρής εμβέλειας, είτε να καταφεύγουν σε εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού.   


Σε αυτό το σημείο οφείλω να σημειώσω μια παθογένεια της εποχής μας που επηρεάζει την κοινότητα των comics. Εννοώ τον ατομικισμό. Παρατηρώ ότι υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι Έλληνες δημιουργοί που δραστηριοποιούνται μεμονωμένα. Ωστόσο, αν δεν γίνουν συνεργασίες είναι δύσκολο να υπερβληθούν τα υπαρκτά εμπόδια. Πρώτον, γιατί ένας πολύ καλός εικονογράφος δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί εξίσου καλό σεναριογράφο. Και, δεύτερον, γιατί τα περισσότερα comics που αγαπήθηκαν μαζικά στην Ελλάδα του παρελθόντος ήταν πολυθεματικά και φιλοξενούσαν δουλειές πολλών δημιουργών και σεναριογράφων.


Όπως και να έχει, σε γενικές γραμμές ήταν μια επιτυχής εκδήλωση. Υπήρχε εισιτήριο των επτά ευρώ που δεν ήταν από τα ακριβά αλλά θα μπορούσε να είναι και φθηνότερο. Πάντως, για τους αναγνώστες της λογοτεχνίας του φανταστικού και των comics η ώρα περνούσε ευχάριστα στο περιβάλλον του φεστιβάλ.


Έκανα ένα πέρασμα στον συναυλιακό χώρο κάποια στιγμή και είδα για λίγο την χορωδία Fantasy Choir. Η Fantasy Choir αποτελεί την πρώτη χορωδία στην Ελλάδα με ρεπερτόριο εμπνευσμένο αποκλειστικά από soundtracks ταινιών, σειρών και παιχνιδιών του φανταστικού. Τα κορίτσια και ο μαέστρος τους ήταν σε εξαιρετική φόρμα και η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν υποβλητική.


Επέστρεψα για λίγη ώρα στην έκθεση και επανήλθα στον χώρο που είχε στηθεί το stage για να δω το τέλος της συναυλίας του Lester Obnoxious. Ο Lester παίζει στην ηλεκτρική του κιθάρα και τραγουδά hard core rocknroll και ακραίο metal. Τα υπόλοιπα όργανα είναι ηχογραφημένα. Ήταν πολύ καλός στην σκηνή και έλεγε εντυπωσιακά άνετα τα brutal  τραγούδια του. Βέβαια και για την περίπτωσή του Lester προκύπτει το ερώτημα που αφορά τους Έλληνες δημιουργούς comics. Γιατί μόνος; Γιατί να μην συνοδεύεται από μια hard core μπάντα; Ζούμε στην εποχή του μεταμοντέρνου ατομικισμού, όπως και να έχει.


Η μέρα του φεστιβάλ έκλεισε με την συναυλία του Κοργιαλά, ο οποίος έπαιξε τα γνωστά του τραγούδια και κάποια κομμάτια ελληνικών rock συγκροτημάτων. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στον συναυλιακό χώρο ήταν γύρω στα εκατόν πενήντα άτομα. Ασφαλώς αυτό έφερε στην επιφάνεια νέα ερωτηματικά που έχουν να κάνουν με την αλλαγή των νοοτροπιών της ελληνικής κοινωνίας στις συνθήκες της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας.


Καταρχάς το φάσμα των σημάτων που εμφανίστηκαν στην σκηνή ήταν μεγάλο και κάλυπτε διάφορα μουσικά ρεύματα. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν πολλοί επισκέπτες του φεστιβάλ, που δεν είχαν ενδιαφέρον για το στυλ μουσικής των εμφανιζόμενων σχημάτων. Ήταν τόσο δύσκολο να περάσουν αν ρίξουν μια ματιά; Να δουν τι γινόταν στην διπλανή αίθουσα; Πλήρωσαν ένα εισιτήριο που τους έδινε την δυνατότητα να δουν και ορισμένους μουσικούς, πέρα από την έκθεση. Κάποιοι, μάλιστα, αρκετά γνωστοί στο ευρύ κοινό. Άραγε, απ’ όλους τους επισκέπτες του φεστιβάλ μόνο οι εκατόν πενήντα (με το ζόρι) είχαν την περιέργεια έστω να ακούσουν για λίγα λεπτά τους μουσικούς; Τόσο πολύ βιάζονταν, μέρα αργίας, να φύγουν για να γυρίσουν σπίτια τους εννιά παρά τέταρτο η ώρα, όταν άρχισαν οι εκκλήσεις των διοργανωτών να αδειάσουν οι αίθουσες των εκθέσεων; Ποιος ξέρει;


Έχω την εντύπωση, πάντως, ότι πρόκειται για ένα ακόμη θέμα νοοτροπιών που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Ανατρέχω στα χρόνια της εφηβείας μου και της παιδικότητάς μου. Δεν χρειάζεται να γράψω τι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια, της δεκαετίας του ’80 και του ’90 αλλά και μέχρι πριν κάποια χρόνια, όταν είχαμε πληρώσει εισιτήριο, που μας έδινε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε ζωντανή μουσική. Αν δεν μας άρεσε το θέαμα, θα το λέγαμε και θα το συζητούσαμε για μέρες. Το να αγνοήσουμε, όμως, το live ήταν πέρα από την οπτική μας.


Θεωρώ ότι πέρα από μια γραφειοκρατικά φορμαλιστική και ατομικιστική νοοτροπία γενικευμένης αδιαφορίας που επικρατεί, λόγω του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης, στις μέρες μας, εδώ έχουμε να κάνουμε και με το φαινόμενο υποβάθμισης του ρόλου της μουσικής που προκλήθηκε μέσω της διάχυσής της στο internet. Η μουσική έχασε την σημασία της και την δυναμική της. Υποβιβάστηκε σε αλληλουχίες ήχων που συνοδεύουν άλλα γεγονότα.   

            Εκδήλωση τιμής για τους νεκρούς και μνήμης για την κρίση των Ιμίων

 

Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησε και φέτος την καθιερωμένη συγκέντρωση του αθηναϊκού πυρήνα των μελών της για να τιμήσει τους νεκρούς και να κρατήσει ζωντανή την μνήμη της κρίσης των Ιμίων. Τα μέλη της λέσχης συγκεντρώθηκαν μπροστά στο μνημείο για τους πεσόντες της κρίσης των Ιμίων και αφού πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο τελετουργικό, ο Σταμάτης πήρε πρώτος τον λόγο. Αρχικά ο Σταμάτης θύμισε τους τρόπους με τους οποίους προσέγγιζαν το γεγονός, από την δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, οι περισσότερες οργανώσεις του χώρου. Με φωνασκίες, που μας καλούσαν να εκδικηθούμε για τους νεκρούς. Με τσιρίδες σε μικρόφωνα ή με ντουντούκες και συνθήματα που, όπως και οι ομιλητές, εστίαζαν στο προσωπικά συναισθηματικό υπόβαθρο του χαμού των τριών παλικαριών. Όπως συνήθως συμβαίνει στον εθνικιστικό χώρο, αυτή η προσέγγιση δεν απέκτησε ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι φωνασκίες για εκδίκηση δημιουργούσαν μια εμψυχωτική ατμόσφαιρα, η οποία συσπείρωνε τους ακροατές, υπό την σκέπη του εκάστοτε άχρηστου που παρίστανε τον αρχηγό και κάπου εκεί τελείωνε η υπόθεση. Η κρίση των Ιμίων έμενε στις μνήμες αλλά δεν γινόταν εφικτό να αξιολογηθεί πολιτικά ώστε να γίνει μέρος της στρατηγικής του εθνικιστικού χώρου.      


Σύμφωνα με τον Σταμάτη η αποτίμηση της κρίσης των Ιμίων δεν πρέπει να μείνει στο συναισθηματικό φορτίο της άδικης απώλειας των Βλαχάκου, Γιαλοψού και Καραθανάση. Όλοι οι Έλληνες αισθανθήκαμε πόνο και συντριβή στο άκουσμα του θανάτου των τριών αξιωματικών. Κάποιοι διψάσαμε για εκδίκηση, βιώνοντας την εθνική ταπείνωση. Όμως, ο πραγματικά βαθύς πόνος για την απώλεια των τριών αντρών ήταν εκείνος των οικογενειών τους. Ποτέ δεν μάθαμε αν οι οικογένειές τους ήθελαν να μας βλέπουν να ορκιζόμαστε εκδίκηση στο όνομά τους ή αν συμφωνούσαν με τις πολιτικές μας ιδέες. Για την ακρίβεια μάθαμε αργότερα ότι η οικογένεια του Βλαχάκου, συγκεκριμένα ο πατέρας και ο αδερφός του, ήταν πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας. Ο τελευταίος είναι σήμερα εν ενεργεία βουλευτής της. Συνεπώς, μια σωστή πολιτική προσέγγιση δεν μπορεί να μένει στα μέχρι τώρα δεδομένα του εθνικιστικού χώρου, τα οποία διαμόρφωσαν ανόητοι ακροδεξιοί επί δεκαετίες.

Σαφώς και αισθανόμαστε απερίγραπτο πόνο για τους τρεις νεκρούς. Αλλά το νόημα της εθνικιστικής πολιτικής προσέγγισης της κρίσης των Ιμίων απλά αρχίζει από αυτό το συναίσθημα. Δεν εξαντλείται σε αυτό. Το αίμα των νεκρών αποτελεί την αρχή. Η περαιτέρω συνέχεια, όμως, είναι απαραίτητη ώστε να γίνει σαφές το νόημα της μνήμης του συγκεκριμένου τραγικού γεγονότος. Και το νόημα αυτού του γεγονότος, για να εμφανιστεί στα μάτια μας καθαρό, πρέπει να συνδεθεί με το ιστορικό και πολιτικό περίγραμμα εκείνης της περιόδου.

Όπως υπενθύμισε ο Σταμάτης, η ταπείνωση των Ιμίων ήταν το πρώτο από τρία ανάλογα επεισόδια της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής, που σηματοδότησαν το πέρασμα του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας σε μια περίοδο η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα. Η ντροπή των Ιμίων κατά τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου του 1996, οι φόνοι των Ισαάκ και Σολωμού στην Κύπρο το καλοκαίρι του ίδιου έτους και η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους λίγους μήνες αργότερα, αποτελούν μια ενότητα στην αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής που εγκαθίδρυσε το «σύστημα Σημίτη». Η υποταγή και η εθνική ταπείνωση, η απεμπόληση κάθε δυνατότητας για την διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας ενός περιφερειακά ενισχυμένου γεωπολιτικού ρόλου στην περιοχή, η απόλυτη προσαρμογή στις επιταγές της Ε.Ε και των ΗΠΑ, σφράγισαν την μετάβαση από την εποχή Παπανδρέου στην εποχή Σημίτη. Ο γραφειοκρατικός ορθολογισμός έναντι των εθνικών προτεραιοτήτων, ο φορμαλιστικός ρεαλισμός έναντι του πατριωτισμού και η ερμηνεία του ιστορικού ρόλου της Ελλάδας ως επαρχίας, ως χωραφιού, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, και όχι ως ξεχωριστού εθνικού κράτους, αποτέλεσαν το κρατικό δόγμα εξωτερικής πολιτικής των Σημίτη και Ροζάκη.

Ωστόσο, η κρίση των Ιμίων δεν ήταν απλά η απαρχή μιας αλλαγής στην γεωπολιτική κατεύθυνση του ελλαδικού κράτους. Η εξωτερική πολιτική και η γεωπολιτική πρακτική της απεμπόλησης εθνικής ισχύος ήταν μόνο ένα μέρος της συνολικής πολιτικής πρότασης του «συστήματος Σημίτη». Την ίδια εποχή που συνέβαιναν όλα αυτά στην εξωτερική πολιτική, ο Σημίτης και οι συνεργάτες του άπλωναν ένα ευρύτερο σχέδιο μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Επρόκειτο για τον λεγόμενο εκσυγχρονισμό. Εκσυγχρονισμός, στο πολιτικό λεξικό του σημιτικού ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς του Κύρκου παλαιότερα, σήμαινε ολική προσαρμογή της ελληνικής κουλτούρας και συμπεριφοράς στις νόρμες του προτεσταντικού δυτικού φιλελευθερισμού. Οι όποιες (άγαρμπες και ενίοτε ατελέσφορες) προγενέστερες απόπειρες του Παπανδρέου για έναν τρίτο δρόμο, που θα διατηρούσε όμως στοιχεία της εθνικής μας ιδιαιτερότητας ζωντανά, έπρεπε να ξηλωθούν και το κοινωνικό τους αποτύπωμα να σβήσει. Ο Σημίτης ήταν, στην ουσία, μεγαλύτερες πολιτικός αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου παρά της Νέας Δημοκρατίας.

Η ολοκληρωτική προσαρμογή στα δυτικά πρότυπα που ευαγγελιζόταν ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, σε μια τουριστική χώρα με το κοινωνικό υπόβαθρο της Ελλάδας, έφερε ως αποτέλεσμα μια οικτρή μορφή εξευρωπαϊσμού, που τελικά έμοιαζε περισσότερο με φτηνό αντίγραφο των πλέον χυδαίων life style εκδοχών ενός τριτοκλασάτου αμερικανισμού. Ο εκσυγχρονισμός επέβαλε την επικράτηση μιας οικονομιστικής, λογιστικής αντίληψης στην ελληνική κοινωνία. Τα πάντα άρχισαν να αποτιμούνται εξολοκλήρου με όρους χρήματος, εξουσίας και χρηματιστικών δεδομένων. Αλλά, ταυτόχρονα, στην τουριστική ελλαδική κοινωνία, αυτός ο εργαλειακός ορθολογισμός της επικρατούσας φιλοσοφίας δεν συνοδεύτηκε από το γνωστό απονευρωμένο και στεγνό πρότυπο ζωής των χωρών της τότε Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιθέτως, παράλληλα με την εκσυγχρονιστική και χρηματιστική επικρατούσα αντίληψη, αναπτύχθηκε μια κουλτούρα ασύδοτου καταναλωτισμού, χυδαίας εκπόρνευσης και πλαστικής ευδαιμονίας. Αυτή ήταν η «Ελλάδα του χρηματιστηρίου». Στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου επικρατούσαν οι πιο λογιστικές αντιλήψεις της προτεσταντικής λιτότητας και της εργαλειακής προσήλωσης στην θεσμική διαφάνεια ενώ στην πραγματικότητα του κοινωνικού και πολιτικού βίου κυριαρχούσαν τα πιο χυδαία πρότυπα πλουτοκρατικής ασυδοσίας, τα οποία θύμιζαν εκείνα των χωρών της ανατολικής Ευρώπης που περνούσαν από τον κομμουνισμό στον καπιταλισμό μέσα από ένα ενδιάμεσο στάδιο μαφιόζικης απελευθέρωσης των ηθών και του χρήματος.        

Η κρίση των Ιμίων πρέπει να ιδωθεί μέσα από αυτό το πρίσμα. Ήταν το πρώτο σοβαρό περιστατικό που διαχειρίστηκε ο Σημίτης ως πρωθυπουργός, μερικές μέρες μετά την ανάληψη της κυβέρνησης. Τα Ίμια ήταν η απαρχή μιας ιστορικής κοινωνικής σύγκρουσης. Του εκσυγχρονισμού από την μια και των υπολειμμάτων της παλιάς ελληνικής κουλτούρας, της παλιάς εθνικής αξιοπρέπειας, (της «παρωχημένης παράδοσης», σύμφωνα με την ορολογία του εκσυγχρονιστή κοινωνικού επιστήμονα Διαμαντούρου) από την άλλη. Το εκσυγχρονιστικό μπλοκ ήταν στα 1996 μια κοινωνική μειοψηφία. Υποστηριζόταν από τον σημιτικό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, από ένα μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας και της ευρύτερης Δεξιάς και από τον Συνασπισμό με ορισμένες γκρούπες της αντιφασιστικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αυτές οι ομαδώσεις μπορεί να διατηρούσαν διαφορετικές προσεγγίσεις στην εκσυγχρονιστική ιδέα αλλά συμφωνούσαν στον πυρήνα της.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο βρισκόταν η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Το μεγαλύτερο μέρος του ΠΑΣΟΚ, ένα μεγάλο μέρος της τότε Αριστεράς, ένα επίσης μεγάλο μέρος της Νέας Δημοκρατίας και ο εθνικιστικός χώρος. Ωστόσο, η αμερικανική πρεσβεία και οι Βρυξέλλες είχαν φροντίσει ώστε το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που αντιτασσόταν στον εκσυγχρονισμό, να μην έχει πολιτική συνεκτική εκπροσώπηση. Οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας, τόσο επί Έβερτ όσο και επί Καραμανλή, δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την επιβαλλόμενη από Αμερικανούς και Ε.Ε. εκσυγχρονιστική ατζέντα του Σημίτη, με αποτέλεσμα να αναλάβει τον ρόλο του άτυπου αντιπάλου του Σημίτη ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (που, όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή, παρέδωσε την κοινωνική του ισχύ στα πόδια του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας). Ουσιαστικός πολιτικός αντίπαλος του Σημίτη ήταν το ΚΚΕ της Παπαρήγα, για το οποίο οι φωνές περί απροκάλυπτης σύμπλευσης με την Δεξιά ακούγονταν όλο και πιο δυνατά. Ο εθνικιστικός χώρος βρισκόταν κατά την αρχή της περιόδου Σημίτη στην γνωστή φάση της μόνιμης διάλυσης ενώ στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η συσπείρωση στον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να υπερβεί τα αισθητικά όρια ακροδεξιάς κωμικοτραγικής γραφικότητας ενώ συνδεόταν αφανώς και με την οικογένεια Μητσοτάκη.   

Μοιραία, σε αυτό το ιστορικό μπρα ντε φερ, ο Σημίτης και ο εκσυγχρονισμός επικράτησαν. Δεν επικράτησαν αρχικά στην βάση της κοινωνίας. Κατάφεραν, όμως, να καταλάβουν εξολοκλήρου το ελληνικό κράτος. Έκτοτε, σχεδόν σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε, ο εκσυγχρονισμός βρίσκεται, ως αντίληψη και ως οργανωμένο σύστημα, στον πυρήνα της. Ο Σημίτης μπορεί να πέθανε πρόσφατα αλλά η ζημιά που έκανε στο ελληνικό έθνος θα ζει για πολλά ακόμη χρόνια. Ίσως και να είναι η οριστική ταφόπλακα της Ελλάδας που (οι παλαιότεροι) ξέραμε κάποτε.

Οι τρεις αξιωματικοί των Ιμίων έχασαν τις ζωές τους χωρίς κανένα αντίκρισμα. Χωρίς καμία δικαίωση. Οι Βλαχάκος, Γιαλοψός και Καραθανάσης έγιναν, τρόπον τινά, η πρώτη θυσία αίματος που ήταν απαραίτητη για να αρχίσει η επιβολή του εκσυγχρονισμού. Μια ανθρωποθυσία που οδήγησε στο ανίερο βάπτισμα της ελληνικής κοινωνίας στην επιβολή της λογικής ότι δεν χάθηκε τίποτα αν ο εκάστοτε εξωτερικός εχθρός μπουκάρει στην ελληνική επικράτεια και βεβηλώσει την ελληνική σημαία, αν καταπατήσει γεωπολιτικά μας κεκτημένα και γκριζάρει, -με την άδεια Αμερικανών, Ευρωπαίων και Εβραίων,- τμήματα της εθνικής μας επικράτειας, αρκεί να πηγαίνει καλά το χρηματιστήριο. 

Σήμερα, μετά από τριάντα χρόνια, δυστυχώς ο εκσυγχρονισμός έχει επικρατήσει και στην βάση της άμορφης πολυεθνικής κοινωνίας μας. Είναι το τομέμ του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης στην περίπτωση της Ελλάδας. Αυτό σηματοδοτεί μια δύσκολη, αν όχι προδιαγεγραμμένη, συνέχεια. Η Ελλάδα πεθαίνει απολαμβάνοντας, σαν τους ναρκομανείς, το φιλελεύθερο δηλητήριο. Μπορεί ακόμη και να έχει πεθάνει αλλά να μην το έχουμε αντιληφθεί, μέχρι η σήψη να νεκρώσει κι εμάς, τα τελευταία της ζωντανά κύτταρα. Αυτό, ασφαλώς, δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Είμαστε ιδαλγοί της χίμαιρας και πρέπει να κάνουμε την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. έναν πανίσχυρο πυρήνα στον εθνικιστικό χώρο και τον εθνικιστικό χώρο μια όαση ελληνικής ζωής, σοβαρότητας και πολιτικού ήθους στην ελλαδική κοινωνία.


Όταν ολοκλήρωσε ο Σταμάτης την ομιλία του τον λόγο πήραν τα υπόλοιπα μέλη προκειμένου να συζητηθούν πιθανές εναλλακτικές δράσης και προτάσεις για το μέλλον της λέσχης. Επιβεβαιώθηκε ο προσανατολισμός της λέσχης ενάντια σε «ράντικαλ σερβιτόρους» από την μια και alt right νεοδεξιούς από την άλλη, που αμολάει η διεθνής εβραιοκρατούμενη Δεξιά για να μοχλεύει τον εθνικιστικό χώρο. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για την στάση μας σε πιθανές εξελίξεις που θα προκαλέσει στον χώρο η alt right επέλαση του Τραμπ. Και έπειτα ακολούθησε η τελική απότιση τιμής στους νεκρούς των Ιμίων.  

Οι τελευταίοι ρομαντικοί τιμούν τους νεκρούς μιας Ελλάδας που χάθηκε και δίνουν μια απέλπιδα αλλά εκστατικά όμορφη μάχη, μέχρι τέλους. Ενάντια στον κόσμο της εποχής μας. Ιδεοφόροι πρόμαχοι του Ρομαντισμού. Άγρυπνοι εραστές της μάχης. Περιπλανώμενοι φύλακες της εθνικιστικής ιδέας.

                            Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος

                 Κάρολος Μπωντλαίρ- Sun Knight- Σταμάτης Μαμούτος: Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας 

                                            

Το νέο βιβλίο των εκδόσεών μας μόλις κυκλοφόρησε. Και είναι δύσκολο να το κατατάξει κανείς στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ξεκινά με μια σύνοψη των πολιτικών κι αισθητικών αντιλήψεων του Μπωντλαίρ. Ο Μπωντλαίρ ήταν ένας αντιδιαφωτιστής ρομαντικός λογοτέχνης και κριτικός τέχνης, που συνήθως επικαλούνται κινήματα και πολιτικοί χώροι με τους οποίους τον χώριζε ιδεολογική άβυσσος. Το εισαγωγικό σημείωμα, έχοντας ως επίκεντρο την ιδέα του Μπωντλαίρ για την σημασία της αέναης παιδικότητας και της φαντασίας στην ρομαντική οπτική επί των πραγμάτων, αποτελεί μια απόπειρα να θυμηθούμε ποιες ήταν οι κεντρικές ιδέες της πολιτικής σκέψης και της αισθητικής του Γάλλου λογοτέχνη, ώστε να επαναξιολογηθεί ως διανοητής από τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται σήμερα να κατανοήσουν τον Ρομαντισμό ως φαινόμενο της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών.


Μετά το εισαγωγικό κείμενο του Σταμάτη Μαμούτου ακολουθεί το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, που φέρει τον τίτλο Η Ηθική του Παιχνιδιού. Σε αυτό το δοκίμιο ο Μπωντλαίρ παρουσίασε την αισθητική και διανοητική σημασία του παιδικού παιχνιδιού υπό το πρίσμα της ρομαντικής του κοσμοθεωρίας. Την μετάφραση και την επιμέλεια του κειμένου έχει αναλάβει η Εύα Παναγιωτοπούλου.

Ακολουθούν έξι επεξεργασμένα κείμενα του γνωστού στους ακροατές της heavy metal μουσικής -και παλαιότερα διευθυντή σύνταξης του ελληνικού Metal Hammer- συγγραφέα, που αρθρογραφεί εδώ και χρόνια με το ψευδώνυμο Sun Knight. Εξίσου δύσκολο είναι να κατηγοριοποιηθούν και τα κείμενα του Sun Knight. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αποτελούν δοκίμια. Γιατί έχουν στοιχεία του δοκιμιακού λόγου. Όμως, είναι πολύ σύντομα. Κι, επιπλέον, διαθέτουν έναν λογοτεχνικό παλμό που αποπνέει εκείνο το γνώρισμα το οποίο οι ρομαντικοί αποκαλούν «ποίηση», χωρίς απαραίτητα να εννοούν το λογοτεχνικό είδος ως φόρμα. Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τα κείμενα του Χάρη (Sun Κnight), που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν καλογραμμένα άρθρα ενός συγγραφέα εντυπωσιακά ικανού να γράφει ως «ρομαντικός». Και ας έχουμε κατά νου ότι είναι η πρώτη φορά που κείμενα του Χάρη δημοσιεύονται όχι σε περιοδικό αλλά σε βιβλίο.

Τέλος η νέα μας κυκλοφορία ολοκληρώνεται με τέσσερα διηγήματα φανταστικής λογοτεχνίας, τα οποία έγραψε πριν λίγα χρόνια ο Σταμάτης.

Τι είναι αυτό που συνδέει τα τρία μέρη του βιβλίου; Το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, τα άρθρα του Sun Knight και τα διηγήματα του Σταμάτη, έχουν ένα κοινό θέμα. Τα παιχνίδια των μικρών και μεγάλων παιδιών, ιδωμένα μέσα από το ερμηνευτικό πρίσμα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης. Ευχόμαστε να το απολαύσετε.

Περιεχόμενα:

-Ο ρομαντικός Κάρολος Μπωντλαίρ, του Σταμάτη Μαμούτου

-Η ηθική του παιχνιδιού, Κάρολος Μπωντλαίρ (μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου)

-Έξι μικρά κείμενα για παλιά παιχνίδια, του Sun Knight

       Το μυστικό δωμάτιο

       Table Soccer

       Submarino Lost

       Plastic Knights

       The Evzones NO. 196

       Space Patrol

-Τέσσερα διηγήματα φαντασίας με θέμα τα παιχνίδια, του Σταμάτη Μαμούτου

      Κάστρα και πολιορκητές

      Κένταυρος

      Στον θόλο

      Τέσσερα παιχνίδια


Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας, στα παρακάτω σημεία διανομής.

Αθήνα

Βιβλιοπωλεία

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3) (υπόγειο, στο ράφι της κλασικής λογοτεχνίας)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) (υπόγειο, στο ράφι της λογοτεχνίας του φανταστικού)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Δισκοπωλεία

Δισκοπωλείο Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)


Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

 

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

                  Κυκλοφόρησε το τεύχος 2 (23) της Φανταστικής Λογοτεχνίας

Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από το 2018, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αυτό που μας επιφύλαξε η συνέχεια ήταν δύσκολο να προβλεφθεί και ακόμη πιο δύσκολο να το αντέξουμε. Ο covid και οι εγκλεισμοί, κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, ασθένειες μελών της λέσχης, μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τυπογραφικών υλικών, κοντολογίς μια σειρά από γεγονότα δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία νέου τεύχους του περιοδικού μας. Τέσσερα χρόνια και μερικοί μήνες ήταν αναμφίβολα πολλοί. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Με κυριότερο εξ αυτών την ίδρυση του εκδοτικού οίκου μας, των εκδόσεων Κλέος.

 


Πλέον, έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας κυκλοφορεί. Με περισσότερες σελίδες, με τον γνωστό πλούτο των αρθρογραφικών θεματικών, με καλύτερης ποιότητας χαρτί και με την παραδοσιακή προσήλωση στην ερμηνεία των πραγμάτων που βασίζεται στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού. Η τιμή του περιοδικού είναι αναγκαστικά διαφοροποιημένη από εκείνη του 2018. Οι αυξήσεις των πρώτων υλών δεν μας άφησαν περιθώρια όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε  ανατιμήσεις. Ωστόσο, η τωρινή τιμή των 4,9 ευρώ εκτιμούμε ότι εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Η ύλη του νέου τεύχους περιλαμβάνει άρθρα που είχαν γραφτεί και συνεντεύξεις που είχαν δοθεί για το τεύχος που θα κυκλοφορούσε λίγο πριν την πανδημία και τελικά ματαιώθηκε, καθώς επίσης και πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το νέο τεύχος.

 


Η Φανταστική Λογοτεχνία που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει τα εξής άρθρα που ελπίζουμε να απολαύσετε.

-Το Κέρας (εισαγωγικό), του Σταμάτη Μαμούτου

-Τα Νίσε της Σουηδής ζωγράφου J. E. Nyström ως αισθητικά πρότυπα της καθιερωμένης εικόνας του Αγίου Βασίλη, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-War Flag of the Sun (μόνιμη στήλη), του Sun Knight

-Ο ιππότης, ο διάβολος και ο θάνατος. Το μυθιστόρημα του Jean  Cau με τους υπαινικτικούς συμβολισμούς, του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

-Ο βασιλιάς Μπόχους και η αδελφότητα των Τσέχων εθνικιστών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε,  του Σταμάτη Μαμούτου

-Ὁ παράδεισος τῶν προφητῶν, τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς, Ἀπόδοσις: Εὐστράτιος Εὐ. Σαρρῆς

-Συνέντευξη του Στάθη Παυλάντη των Reflection, του Χρήστου Νάστου

-Στο Ναό των  Ασωμάτων Δυνάμεων (διήγημα), του Flammentrupp

-Ιδέες του νεορομαντικού διανοητικού κινήματος της γενιάς του 1890 στο έργο του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ. Η περίπτωση του Ταρζάν, του Σταμάτη Μαμούτου

-Fallout. Η σάτιρα του σύγχρονου κόσμου, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-Συνέντευξη του δημιουργού comics Νίκου «Malk» Γιαμαλάκη, του Σταμάτη Μαμούτου

-Πολύτιμα Μέταλλα (μόνιμη μουσική στήλη), των Σταμάτη Μαμούτου και Flammentrupp

-Το Δρύινο Ράφι (μόνιμη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων), του Σταμάτη Μαμούτου

-Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός στα  ελληνικά ‘80’s! Δυο εκ των παλαιότερων Ελλήνων skinheads μας παραχώρησαν συνέντευξη 

-Η χώρα του δύοντος ηλίου, του Αχιλλέα

 


Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας φέρει τον τίτλο Η ιδεολογία του μύθου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω καταστήματα

Αθήνα

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65) 

Λαβύρινθος (Ιπποκράτους 108)

Αλληλεγγύη των φίλων (Χαριλάου Τρικούπη 14)

Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, ακριβώς απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Φιλελλήνων κα Μητροπόλεως γωνία (Σύνταγμα), μπροστά από την αφετηρία της γραμμής λεωφορείων 040


Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)


Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διανομής.