Αποτίμηση της συγκέντρωσης κατά της ίδρυσης
ιδιωτικών πανεπιστημίων, 8/3/2024
του Σταμάτη Μαμούτου
Δύο, εκτιμώ, ότι είναι τα κύρια συμπεράσματα
που μπορούν να εξαχθούν για την χθεσινή συγκέντρωση. Ένα θετικό κι ένα
αρνητικό.
Το θετικό ήταν η μεγάλη προσέλευση των
διαδηλωτών. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ότι θα γινόταν τόσο μεγάλη
συγκέντρωση. Πρώτον γιατί είχα κατά νου την προωθημένη αποπολιτικοποίηση μεγάλου
μέρους της ελληνικής κοινωνίας κατά την μεταμοντέρνα εποχή που βιώνουμε. Και,
δεύτερον, γιατί θεωρούσα ότι οι κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες συγκροτούν το
εναπομείναν λαϊκό κίνημα στις εξαιρετικά δύσκολες σημερινές συνθήκες, θα είχαν
απώλειες εφόσον, μόλις πριν από μια εβδομάδα, είχε κινητοποιηθεί ένας
εξαιρετικά μεγάλος αριθμός ενεργών συμπολιτών μας με αφορμή την άνωθεν
συγκάλυψη των ευθυνών που αναλογούν στην κυβερνητική νεοφιλελεύθερη μαφία για
τον θάνατο και τον τραυματισμό τόσων ανθρώπων στο περσινό δυστύχημα των Τεμπών.
Όμως, ευτυχώς, διαψεύστηκα. Η φοιτητική κοινότητα έδειξε ότι διαθέτει ακόμη
αντανακλαστικά. Υπολογίζω ότι πρέπει να ήμασταν περισσότεροι από σαράντα
χιλιάδες διαδηλωτές στην συγκέντρωση.
Το αρνητικό ήταν, λίγο πολύ, αναμενόμενο. Πρόκειται
για την σχεδόν σχιζοφρενικά επαναλαμβανόμενη, ίδια και αποτυχημένη, οργανωτική
στρατηγική. Στο επικοινωνιακό μέρος (συνθήματα, ύφος και σύμβολα) διαπιστώθηκε
η συνήθης τακτική του καπελώματος ενός αιτήματος που θα έπρεπε να έχει πάνδημο
–ενδεχομένως και εθνικό- χαρακτήρα από οργανώσεις της Αριστεράς. Ενώ στο
πεδίο των τακτικών κινήσεων του πλήθους η αστυνομία βρήκε, χωρίς καμία δυσκολία, τις μικρές αφορμές που αναζητούσε ώστε να διαλύσει μια μαζική συγκέντρωση πριν
ολοκληρωθεί, πριν απλωθεί στην πλατεία Συντάγματος ώστε να φανεί ο μεγαλειώδης
της όγκος και πριν προλάβει να ασκήσει την πολιτική πίεση που θα μπορούσε στην εγχώρια
ιδεολογική ηγεμονία του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης. Με
την άμεση διάλυση της συγκέντρωσης, πριν καλά καλά ο μεγαλύτερος όγκος των
διαδηλωτών φτάσει στην πλατεία Συντάγματος, ο Μητσοτάκης και το νεοφιλελεύθερο
σκυλολόι του πέρασαν ένα ήσυχο κοινοβουλευτικό απόγευμα. Αντίθετα, οι
διαδηλωτές δεν καταφέραμε να ακουστεί το αίτημά μας για την προφύλαξη του
άρθρου 16 έξω από την Βουλή.
Σε προηγούμενη ανάρτηση ένας σχολιαστής των κειμένων
μας είχε γράψει ότι ενίοτε καλό θα ήταν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας να
ξεκινούν απόγευμα. Προκειμένου να παραστούν σε αυτές συμπολίτες μας που δεν μπορούν να
απουσιάσουν από την εργασία τους. Η χθεσινή συγκέντρωση έπρεπε να γίνει
απόγευμα για έναν ακόμη προφανή λόγο. Για να ακουστεί η φωνή της διαμαρτυρίας
την ώρα που η κυβερνητική δράκα θα ψήφιζε το νομοσχέδιο στο κοινοβούλιο. Εγώ θα
πρότεινα, μάλιστα, το κάλεσμα να εστίαζε στην πλατεία Συντάγματος και να μην
γινόταν πορεία. Να είχε διοργανωθεί μόνο μια συγκέντρωση στο στρατηγικό σημείο που
έπρεπε.
Ωστόσο, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ακολουθήθηκε
η γνωστή τακτική με κάλεσμα στα Προπύλαια του ΕΚΠΑ, 12 η ώρα. Όποιος αντιλαμβανόταν
τους πολιτικούς συσχετισμούς ισχύος της εποχής μας μπορούσε να υποθέσει με
ασφάλεια ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα μας επέτρεπε να κρατήσουμε κλειστό το
κέντρο των Αθηνών από το πρωί μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου. Ήταν προφανές
ότι, κατά το μεσημέρι, θα έβρισκε μια πρόφαση ώστε να διαλύσει την συγκέντρωση. Αντιθέτως,
αν η συγκέντρωση ξεκινούσε 17:00 η ώρα, απευθείας στην πλατεία Συντάγματος,
φρονώ θα πετύχαινε έναν σημαντικό επικοινωνιακό στόχο, με το γέμισμα ενός συμβολικά φορτισμένου και κοντινού στην βουλευτική δράση χώρου. Επιπλέον η
αναμενόμενη επίθεση των αστυνομικών, που θα διέταζε η κυβερνητική μαφία κάποια
στιγμή, θα προκαλούσε μια ρωγμή στο west liberal κυβερνητικό προφίλ της Νέας
Δημοκρατίας, την οποία το επικοινωνιακό επιτελείο του Μητσοτάκη θα χρειαζόταν
προσπάθεια και φροντίδα για να φτιασιδώσει. Σε αντίθεση με την χθεσινή αστυνομική
επίθεση που έγινε γρήγορα και αθόρυβα, σε μια πλατεία που ακόμη δεν είχε γεμίσει με κόσμο. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι λόγοι που με κάνουν
να πιστεύω ότι ίσως να μην ήταν σωστή ιδέα το πρωινό κάλεσμα. Φοιτητικοί
σύλλογοι από την επαρχία δεν είχαν προλάβει να φτάσουν. Γενικότερα υπήρξε
καθυστέρηση στην προσέλευση. 12 η ώρα όλα έδειχναν ότι θα ακολουθούσε μια
υποτονική συγκέντρωση. Όμως μια ώρα αργότερα, όταν όλα τα μπλοκ είχαν
παραταχθεί στην οδό Πανεπιστημίου (παράλληλα πραγματοποιήθηκε και άλλη
συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή), έγινε ορατό ότι ο όγκος των συγκεντρωμένων θα
ήταν εντυπωσιακός. Έστω και υπό αυτούς τους όρους το λαϊκό κίνημα έδειχνε ζωντανό και μαζικό. Ανάμεσα σε φοιτητές και εκπαιδευτικούς της
δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είδα και πολλούς γνωστούς
ακαδημαϊκούς. Συνταξιούχους και ενεργούς. Τώρα αν μου πει κανείς ότι ορισμένοι
εκ των ακαδημαϊκών είχαν έρθει για να κάνουν βόλτα -ή προσχηματικά, λόγω της
θεσμικής τους ιδιότητας- και όχι γιατί υποστηρίζουν ειλικρινά το αίτημά μας για
δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, μάλλον δεν θα καταφέρω να αντιπαραθέσω μια πειστική διαφωνία (προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν αναφέρομαι σε εικονιζόμενους ή τουλάχιστον σε όλους τους εικονιζόμενους που μπορεί να αναγνωριστούν σε παρακάτω φωτογραφίες). Τέλος, γνωστοί αριστεροί δημοσιογράφοι και πολιτικοί
βρίσκονταν ανάμεσα στους συγκεντρωμένους (μην με ρωτήσετε για τους «ομοϊδεάτες»
μας, γιατί θα εκληφθεί ως μαύρο χιούμορ).
Η πορεία προς την πλατεία Συντάγματος ήταν
εντυπωσιακή. Τα μπλοκ των συγκεντρωμένων κατευθύνθηκαν προς την κάθοδο της οδού
Πανεπιστημίου, ακολούθησε στροφή στα Χαυτεία και στην συνέχεια άνοδος από την
οδό Σταδίου προς την πλατεία Συντάγματος. Βρισκόμουν στην κεφαλή της πορείας. Όταν φτάσαμε στην διασταύρωση της Σταδίου με την Ομήρου μπορούσα να δω
ότι στην Πανεπιστημίου κάποια μπλοκ που βρίσκονταν στην ουρά της πορείας
δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει. Ο όγκος της πορείας προκαλούσε δέος! Κάπου εκεί
έπεσαν και οι πρώτες μολότοφ. Δεν είδα τι συνέβη γιατί βρισκόμουν αρκετά μακριά.
Άκουσα, όμως, τον θόρυβο από τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης με τις οποίες
απάντησαν οι αστυνομικές δυνάμεις. Δεν διήρκησε πολύ η ένταση. Μετά από δεκαπέντε
λεπτά η πορεία συνεχίστηκε.
Οι τύποι που είχαν έρθει απλά για να πετροβολήσουν
τα ΜΑΤ ήταν μικρόσωμοι έφηβοι, με στυλ και ντύσιμο αισθητικής κάγκουρα.
Ολόσωμες φόρμες, μαύρα αθλητικά μπουφάν, καπέλα και μάσκες. Ήταν γύρω στα
τριάντα άτομα που κινούνταν αυτόνομα στις παρυφές της συγκέντρωσης. Δεν
ενσωματώθηκαν σε κάποιο αντιφασιστικό ή αναρχικό μπλοκ. Κινούνταν στο πλάι της
πορείας και συντονίζονταν από έναν-δύο «επιχειρησιακούς» επικεφαλής. Τους
βλέπαμε να περπατούν ανάμεσα στα μπλοκ με πέτρες στα χέρια. Ένα άθλιο θέαμα
γελοίων καλικάντζαρων που έβρισκαν χώρο δράσης λόγω της προβληματικής νοοτροπίας
των στρατευμένων αριστερών φοιτητών.
Κάνω αυτή την παρατήρηση γιατί μόλις ο έφηβος
χαβαλές αρχίζει να πετροβολά ή να προκαλεί τους αστυνομικούς με ψευτοχούλιγκαν
πόζες, ένας σκεπτόμενος φοιτητής θα έπρεπε να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι
αυτή είναι η μικρή αφορμή που περιμένουν οι αξιωματικοί του Μητσοτάκη για να
διαλύσου την συγκέντρωση. Όταν, αντί να κάνουν αυτή την απλή σκέψη, οι
αριστεροί φοιτητές, οι οποίοι έδιναν τον τόνο της συγκέντρωσης με τα μεγάφωνα
και τις ντουντούκες, απαντούσαν με τα γνωστά από την δεκαετία του ’70 συνθήματα
κατά της αστυνομίας, κατάφερναν το εξής. Έδιναν, από την μια, στον κάθε άσχετο
με τα αιτήματα της συγκέντρωσης κάγκουρα την ηθική πρόφαση που επιζητούσε ώστε
να συνεχίσει τις βλακείες του. Κι έκαναν, από την άλλη, τα σκοτεινά παρακρατικά
κυβερνητικά κέντρα να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση.
Μόλις η πορεία έφτασε στο κάτω μέρος της
πλατείας Συντάγματος μια ομάδα φοιτητών ανέβηκε στην καφετέρια που βρίσκεται
στην ταράτσα του πολυκαταστήματος Public και κρέμασε το μεγάλο πανό
που φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.
Κινούμενη με πολύ αργούς ρυθμούς, η κεφαλή
της πορείας έφτασε τελικά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Ο κόσμος άρχισε
να απλώνεται στην πλατεία Συντάγματος. Γέμισε αρχικά μέρος της αλέας μπροστά
από το μνημείο, γέμισε έπειτα η μισή οδός Βασιλίσσης Αμαλίας, ήταν γεμάτη
εξαρχής όλη η Όθωνος και η κάτω πλευρά του δρόμου της πλατείας Συντάγματος. Τα
μπλοκ που ακολουθούσαν υπολογίζω ότι έφταναν στο ύψος του βιβλιοπωλείου
«Ιανός». Αν η πορεία συνεχιζόταν είναι σίγουρο ότι θα γέμιζε όλη η πλατεία
Συντάγματος και η οδός Βασιλέως Γεωργίου. Θα γινόταν μια εντυπωσιακή
συγκέντρωση μπροστά από την Βουλή. Αλλά το σύστημα Μητσοτάκη έχει δείξει ότι
γνωρίζει καλά τους κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας και δεν θα επέτρεπε να
συμβεί κάτι τέτοιο. Ιδίως αν έχει να κάνει με ανόητους ή κατευθυνόμενους
αντιπάλους.
Όταν τα πρώτα μπλοκ της πορείας έφτασαν στην
πλατεία Συντάγματος ένα από αυτά, συγκεκριμένα αυτό που δείχνει το παρακάτω video, παρατάχθηκε απέναντι από μια διμοιρία
της ΥΜΕΤ που βρισκόταν στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Κινούμενα με ελαφρότητα αντίληψης των
πραγμάτων τα άτομα που συγκροτούσαν αυτό το μπλοκ με τις κόκκινες σημαίες πήραν
θέση, με εμφανείς επιθετικές διαθέσεις, απέναντι από την αστυνομική διμοιρία.
Παραδόξως, (ή, μάλλον, όχι και τόσο παραδόξως) ακριβώς την ίδια στιγμή, οι
τριάντα μασκοφόροι και κουκουλωμένοι κάγκουρες εμφανίστηκαν μπροστά στις σκάλες
που οδηγούν από το πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας στην είσοδο του metro. Ήταν είκοσι μέτρα μπροστά μου. Έλαβαν
οδηγίες από τον καθοδηγητή τους, έβγαλαν μερικά σφυριά και, όπως κάνουν
συνήθως, άρχισαν να σπάνε τα μάρμαρα του πεζοδρομίου. Σαν τους νάνους του
Τόλκιν, για την ακρίβεια σαν τα ορκ του Τόλκιν, άρχισαν να δουλεύουν τα σφυριά
και να ξηλώνουν κομμάτια του πεζοδρόμια με τα οποία γέμιζαν τσέπες, τσάντες και
παλάμες.
Αν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι ο
συντονισμός αυτών των παράλληλων ενεργειών έγινε τυχαία, εγώ θα τον χαρακτηρίσω
αθώο. Κι ας με χαρακτηρίσει εκείνος καχύποπτο. Η αλήθεια μετράει στο τέλος. Δεν
ξέρω αν το μπλοκ με τις κόκκινες σημαίες είχε συνεννοηθεί με τους
κουκουλοφόρους κάγκουρες. Πολύ πιθανό. Δεν ξέρω αν πίσω από τους καθοδηγητές
αμφότερων υπήρχαν άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών που κίνησαν αφανώς τα νήματα.
Όλα μπορεί να συμβαίνουν ή και τίποτα απ’ αυτά. Εκείνο που σίγουρα ισχύει είναι
ότι τέτοια τραγελαφικά συμβαίνουν γιατί υπάρχουν ανάμεσα στους διαδηλωτές
πλήθη αφελών. Με πρώτους όλων τους αριστερούς ιδεολογικούς καθοδηγητές που
ενσωματώνουν στις οργανώσεις τους στρατιές, ακαλλιέργητων πολιτικά, νεαρών
κατιμάδων. Στους οποίους, μάλιστα, δίνουν πολιτικούς ρόλους δίχως προηγουμένως
να τους μορφώσουν πολιτικά επαρκώς.
Η επιθετική διάθεση που έδειξαν τα μέλη του μπλοκ με τις κόκκινες σημαίες
προς τους ματατζήδες, πραγματοποιήθηκε ακριβώς την ίδια ώρα που οι πιτσιρικάδες με τις κουκούλες, εκατό
μέτρα πιο πίσω, άρχισαν να σπάνε το πεζοδρόμιο. Τουλάχιστον, παιδιά, αν έχετε
διάθεση να επιτεθείτε σε ένα σώμα ανδρών που είναι άρτια εξοπλισμένο και ειδικευμένο
επαγγελματικά να «παίζει ξύλο» σε συνθήκες μαζικών συγκρούσεων, όπως είναι αυτό
των ματατζήδων, καλό είναι να θυμάστε ότι δεν συγχωρούνται δισταγμοί ούτε
καθυστερήσεις. Εφόσον οι φοιτητές του συγκεκριμένου μπλοκ ξεκίνησαν να βαδίζουν
κατά των ματατζήδων σε παράταξη μάχης ήταν σίγουρο ότι οι αστυνομικοί θα
απαντούσαν αναλόγως. Και κάτι παραπάνω. Όχι απλά θα απαντούσαν αναλόγως αλλά
θα έβρισκαν και την ευκαιρία να διαλύσουν την συγκέντρωση. Με την αστυνομία του
Μητσοτάκη έχουμε να κάνουμε, παιδιά. Τι περιμένατε να συμβεί; Να υποχωρήσουν οι
αστυνομικοί επειδή κινηθήκατε εναντίον τους κραδαίνοντας ξύλινα κοντάρια
σημαιών και βρίζοντας;
Έτσι κάπως διαλύθηκε η συγκέντρωση. Οι
ματατζήδες βρήκαν την ευκαιρία που περίμεναν ώστε να εφαρμόσουν τον αρχικό
σχεδιασμό. Όταν οι φοιτητές με τις κόκκινες σημαίες έκαναν ότι θα κινηθούν
εναντίον τους, η διμοιρία της ΥΜΕΤ αρχικά και μερικές διμοιρίες της ΥΑΤ στην συνέχεια
εξαπέλυσαν μια χειρουργικά στοχευμένη επίθεση με χημικά -και με τα ρόπαλά όπου
ήταν αναγκαίο- η οποία άδειασε την πλατεία, έπνιξε με δακρυγόνα την γύρω
περιοχή και διέλυσε ουσιαστικά την συγκέντρωση πριν καν τα περισσότερα μπλοκ
της προσεγγίσουν την πλατεία Συντάγματος. Ακολούθησε ένα ήσυχο απόγευμα για τον
χυδαιότερο ανάμεσα στους χυδαίους πρωθυπουργούς της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα η συμπεριφορά
των αστυνομικών. Μετά τις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων του 2011-12 οι
μάσκες έχουν πέσει. Το παλιό επιχείρημα ότι οι αστυνομικοί προκαλούνται από
τους κουκουλοφόρους έχει εκπέσει. Το 2012 οι ειδικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. δεν προστάτευσαν τις κυβερνήσεις των
μνημονιακών προδοτών και την ανανέωση του μεταπολιτευτικού πολιτικού προσωπικού
από κουκουλοφόρους. Είχαν απέναντί τους ένα αυθεντικά λαϊκό κίνημα. Έκτοτε οι
ίδιοι οι ειλικρινείς αστυνομικοί παραδέχονται ότι το σώμα τους δρα περισσότερο
ως πολιτοφυλακή της ελλαδικής μεγαλοαστικής μούργας καθώς και των αμερικανικών,
δυτικοευρωπαϊκών και εγχώριων κεφαλαίων. Δεν πρόκειται να αλλάξει άμεσα αυτό.
Εκείνο που με προβληματίζει είναι τα μυαλά
που κουβαλούν οι φοιτητές και ευρύτερα όσοι είναι πολιτικά ενεργοί στον δρόμο.
Δεν με απασχολούν τα έφηβα τσογλάνια με τις κουκούλες και τις μάσκες. Σε ένα
σοβαρό λαϊκό κίνημα θα τα είχαμε σαρώσει μέσα σε δύο ώρες. Οι τύποι του μπλοκ
που έδωσαν την αφορμή στους ματατζήδες να διαλύσουν την συγκέντρωση με
απασχολούν. Εκείνοι ήταν όντως φοιτητές. Πρώτα απ’ όλα έδειξαν ότι διαπνέονται από έναν απαράδεκτο εγωισμό, με το να κινηθούν όπως κινήθηκαν. Ας άφηναν όλα τα
μπλοκ να φτάσουν στο Σύνταγμα, ας επέτρεπαν στην συγκέντρωση να ολοκληρωθεί, ας
έδειχναν αυτή την ελάχιστη αλληλεγγύη σε πολλές χιλιάδες άλλους ενεργούς
ακτιβιστές που άφησαν πίσω τους τόσες έγνοιες της καθημερινότητας για να
κατέβουν να διαδηλώσουν. Και όταν η πορεία ολοκληρωνόταν, ας έκαναν –αν το
θεωρούσαν πολιτικά αναγκαίο- αυτή την κίνηση προς τους ματαζτήδες. Πώς άραγε να
αισθάνονται κάποιοι συμμετέχοντες στην διαδήλωση που κατέβηκαν από το πρωί στα Προπύλαια, πέρασαν πολλές ώρες
στον δρόμο με το διαπεραστικό αεράκι να τους περονιάζει και την υγρασία να τους
διαπερνά τα κόκκαλα, με την ορθοστασία να τους μουδιάζει τα πόδια -ιδίως
μάλιστα όσοι ήταν μεγάλης ηλικίας εκπαιδευτικοί ή και συνταξιούχοι- και στο
τέλος δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε μέχρι τα μισά της πορείας; Πόσοι από αυτούς
θα θεωρήσουν ότι είναι μάταιο να κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις; Το έχουν σκεφτεί
ποτέ αυτό οι τύποι με τα κόκκινα κοντάρια; Ή η αλληλεγγύη τους εξαντλείται στα
συνθήματα ενώ στην πολιτική μάχη μπαίνουν για να βγάλουν την υποτιθέμενη μαγκιά
τους;
Υπάρχει κάτι που με απασχολεί ακόμη
περισσότερο. Ας υποθέσουμε ότι έβρισκαν το κουράγιο -αυτοί ή τα μέλη
οποιοδήποτε άλλου μπλοκ πολιτικών τσαμπουκάδων- κι
έπαιρναν αμπάριζα τους ματαζτήδες. Το εξηγώ και στους δικούς μου ομοϊδεάτες
συχνά αυτό το ενδεχόμενο σενάριο γιατί είναι πολύ χρήσιμο. Ας υποθέσουμε,
λοιπόν, ότι γίνεται το ντου με τον κατάλληλο τρόπο και η αλυσίδα των
αστυνομικών σπάει. Ε, και; Τι θα γίνει μετά; Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι θα
σπάσει και η άμυνα της αστυνομικής φρουράς της Βουλής. Κανείς και τίποτα δεν θα
σταματήσει τους διαδηλωτές από το να εισέλθουν στο κοινοβούλιο. Ωραία, και τι θα
πετύχουμε; Ποιος θα αποτρέψει τους αστυνομικούς από το να ανασυνταχτούν και
-ενδεχομένως με την βοήθεια του στρατού- να μας μαζέψουν και να μας βγάλουν από
το κτίριο σηκωτούς, μετά από λίγες ώρες ή μέρες;
Αν δεν υπήρχε σχετικό παράδειγμα θα μπορούσα
κάπως να καταλάβω ότι ορισμένοι πλάθουν στην σκέψη τους διάφορα βασιζόμενοι στο
σκεπτικό της επίθεσης στις αστυνομικές δυνάμεις. Εφόσον, όμως, υπάρχει το
παράδειγμα των υποστηρικτών του Τραμπ, που έκαναν κάτι αντίστοιχο στις ΗΠΑ,
διερωτώμαι αν έχει μείνει σε ορισμένους λίγη από την ικανότητα που προϋποθέτει
η πολιτική σκέψη. Μπήκαν οι τραμπικοί στο Καπιτώλιο. Ε, και τι έγινε; Χάθηκαν ζωές,
υπήρξαν τραυματισμοί, καταστράφηκαν καριέρες, κάποιοι κατέληξαν στην φυλακή,
για να υπάρξει ως πολιτικό αποτέλεσμα το απόλυτο μηδέν.
Τι διαφορετικό περιμένετε να γίνει κι εδώ σε
περίπτωση που μπει ο κόσμος, μετά από μια επιτυχημένη επίθεση, στην Βουλή; Εκτός και αν
υπάρχουν τόσο αφελή παιδιά που πιστεύουν ότι μόλις μπουν στην Βουλή, μετά από
ένα ντου στους ματατζήδες, θα καταρρεύσει το σύστημα εξουσίας, θα ξεχυθούν
μάζες στους δρόμους να υποστηρίξουν τους επιτιθέμενους, θα γίνει επαναστατική
συνέλευση στην Βουλή για να αναδειχτεί νέα εκτελεστική εξουσία και άλλα
συναφή. Ας θυμίσει κάποιος παλιός,
σοβαρός, αριστερός καθοδηγητής στους νεαρούς τενεκέδες συντρόφους του ότι η
επανάσταση προϋποθέτει την αρτιότερη των οργανώσεων. Δεν είναι προϊόν ενός ντου
κάποιων χαβαλέδων. Εγώ, τουλάχιστον, το υπενθυμίζω συνεχώς στους ελάχιστους
νεαρούς δικούς μου ομοϊδεάτες.
Ας θυμηθούμε, επίσης, άπαντες, ότι μέχρι να
διαμορφωθούν οι συνθήκες της επανάστασης, αν ποτέ διαμορφωθούν, έχουμε στην
κατοχή μας τα πολιτικά εργαλεία των διαδηλώσεων, των απεργιών κλπ. Θερμή μου
παράκληση να καταλάβουμε όσο είναι νωρίς το νόημά τους και να στηθεί η σωστή
πολιτική στρατηγική του λαϊκού κινήματος επάνω τους. Γιατί δεν αργεί η μέρα κατά την οποία η
ηγεμονία του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης θα αποφασίσει
να τα κηρύξει παράνομα.