- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
Για το ηθικό ποιον του πρώην εναλλακτικού ευρωμαρξιστή,
μετέπειτα σημιτόσκυλου και νυν νεοφιλελεύθερου σερβιτόρου του Μητσοτάκη,
υπουργού Τάκη Θεοδωρικάκου δεν θα κουραστούμε να γράφουμε. Ιδίως εφόσον
φροντίζει να δικαιώνει την κριτική μας αποκαλύπτοντας την ελεεινή ανοησία της πολιτικής
του κουλτούρας. Αν σκεφτούμε ότι αυτός ο τύπος πρέπει να διαχειριστεί και να
εφαρμόσει τον νόμο περί της αστυνομικής παρουσίας στους χώρους των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης τότε φαίνεται ότι μάλλον η αρθρογραφία μας που θα
αφιερωθεί στον εν λόγω υπουργό με το υπναλέο βλέμμα θα αυξηθεί σημαντικά.
Έχουμε τονίσει στο παρελθόν ότι ο
συγκεκριμένος νόμος είναι μια απάτη. Η Αστυνομία θα χρησιμοποιηθεί ως security της φοιτητικής
παράταξης της Νέας Δημοκρατίας (ΔΑΠ) η οποία φυλλοροεί και δεν μπορεί να
επιβληθεί δια της βίας στις ισχυροποιημένες μαρξιστικές φοιτητικές παρατάξεις. Αυτή
θα είναι η ουσία της πρακτικής εφαρμογής του συγκεκριμένου νόμου και τίποτε
περαιτέρω. Προφανώς μαρξιστές και antifa φοιτητές ευθύνονται για
κάποιες αντιαισθητικές παρεμβάσεις σε χώρους των πανεπιστημίων και για αρκετούς
από τους τσακωμούς ανάμεσα στους φοιτητές. Ωστόσο εξίσου αντιαισθητική και
προκλητική είναι και η παρουσία των φοιτητών της Νέας Δημοκρατίας εδώ και πολλά
χρόνια. Και, μάλιστα, η αντιαισθητική εικόνα των γιάπηδων με τις βλακώδεις -φιλελεύθερων
μηνυμάτων- αφίσες συμπληρώνεται και από υπόγειες δοσοληψίες με ακαδημαϊκούς, οι
οποίες μετατρέπουν την πανεπιστημιακή κοινότητα σε προθάλαμο της πιο χυδαίας
ρουσφετολογικής πραγματικότητας.
Η παρακμή στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση
δεν έχει να κάνει με το επίπεδο των προσφερόμενων προπτυχιακών σπουδών. Ίσως
αυτές να αποτελούν ένα από τα λίγα πεδία του κρατικού μηχανισμού που λειτουργεί
σε τόσο καλό επίπεδο. Τα τραπεζάκια με τις αντιαισθητικές αφίσες και τα σπρέυ στους
τοίχους είναι ένα ελάχιστο πρόβλημα σε σύγκριση με τον τρόπο που λειτουργούν
και επιλέγουν φοιτητές πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, σε σχέση με τον
τρόπο που δίνονται υποτροφίες και οργανώνεται η ακαδημαϊκή κοινότητα. Εκεί,
βέβαια, που εμπλέκονται ακαδημαϊκοί, φοιτητικά κόμματα, ακόμη και ερευνητικά
ιδρύματα ιδιωτικού νομικού υπόβαθρου, που χρηματοδοτούνται ανοιχτά από
πρεσβείες ξένων χωρών, δεν θα δείτε κανέναν ματατζή να επεμβαίνει. Αντιθέτως χθες
η Αστυνομία-security
της
Νέας Δημοκρατίας έστειλε δίχως δεύτερη σκέψη αιμόφυρτο και με απώλεια ακοής στο
νοσοκομείο έναν φοιτητή του ΑΠΘ. Έχουμε μεγάλη απορία αν κάποιοι συγγενείς του
άτυχου φοιτητή ήταν από εκείνους που έδωσαν αυτοδυναμία στην κομματική μαφία
του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού κατά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Όπως και
να έχει, ο υπουργός με το νυσταλέο βλέμμα ελπίζουμε να έθεσε για πολλοστή φορά
ένα ερωτηματικό σε ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών για το πώς θα διαχειρίζονται
το ζήτημα της δημόσιας τάξης, εντός ή εκτός πανεπιστημίων, τέτοια πολιτικά
απόβλητα.
Τα πράγματα είναι απλά. Κανείς δεν
ενδιαφέρεται να προστατεύσει την ακαδημαϊκή κοινότητα. Δεξιοί λιμοκοντόροι,
αριστερές συλλογικότητες, δίκτυα της ακαδημαϊκής κοινότητας, οι περισσότεροι εκ
των φοιτητών, οι γονείς τους. Λίγο σε πολύ όλοι θέλουν να φέρουν την κατάσταση
στα μέτρα που βολεύει τις δικές τους παραταξιακές και ομαδικές επιδιώξεις. Ούτε
λόγος να γίνει για εθνική προστασία της ανεξάρτητης ερευνητικής και μορφωτικής
διάστασης του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου από τις υλιστικά ωφελιμιστικές
προσταγές της αγοράς, από τις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Γερμανίας, από τα κόμματα
και από τις προσωπικές αυθαιρεσίες. Αν η ίδια η φοιτητική κοινότητα δεν
ξυπνήσει και δεν αυτοοργανωθεί με σκοπό την προστασία του καθαρού μορφωτικού
επιπέδου από την πολυεπίπεδη απειλή της εποχής μας σε λίγο καιρό θα χαθεί και
ένα από τα λίγα δημόσια εναπομείναντα αγαθά που καταφέρνει να παρέχει το ημιθανές
ελλαδικό κρατίδιο.
Προφανώς κανείς δεν πρέπει να ξεγελαστεί από
την νέα ρύθμιση της Κεραμέως για τις φοιτητικές εκλογές. Η τρόφιμος γνωστής
διεθνούς λέσχης, που σχεδιάζει παγκόσμιες πολιτικές, υποστηρίζει ότι με το να αντικατασταθεί
η συμμετοχή των φοιτητικών κομμάτων από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές
εκλογές θα μειωθούν οι παραταξιακές εντάσεις. Κάποιοι την κατηγορούν ότι η
συγκεκριμένη απόφαση λήφθηκε τώρα που η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας
ισοπεδώθηκε στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές με σκοπό να βάλει πλάτη στα
ανδρείκελα της καταρρέουσας ΔΑΠ. Μπορεί να ισχύει αυτό μπορεί και όχι. Στην
πραγματικότητα δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό γιατί εφόσον τα φοιτητικά κόμματα θα
συνεχίσουν να υπάρχουν (χωρίς δυνατότητα παραταξιακής συμμετοχής στις εκλογές)
θα μπορούν κάλλιστα να προωθούν τα δικά τους μπλοκ υποψηφίων στο ενιαίο
ψηφοδέλτιο των φοιτητικών εκλογών και θα συνεχίσουν να ελέγχουν τις γενικές
συνελεύσεις. Καμία ουσιαστική διαφοροποίηση, δηλαδή.
Κατά τα άλλα ο κωμικοτραγικός Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας σε σπουδαστές κολλεγίου, προσπάθησε να δώσει θάρρος προκειμένου η νεολαία να πετύχει κατακτήσεις, αναφέροντας ότι πρέπει να την εμπνεύσουν οι στίχοι του τραγουδιού «Φοβάμαι», που ερμήνευσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα που το ξεστόμισε έχει γελάσει και ο κάθε πικραμένος. Ο τύπος είτε βρίσκεται στα όρια της νοητικής καθυστέρησης, είτε γουστάρει να μας τρολάρει, είτε τρολάρεται ο ίδιος από τους επικοινωνιολόγους του. Λέτε να μπερδευτούν εκεί στην Νέα Δημοκρατία με τους εστιάτορες και τα γκαρσόνια το «χώρου» που έχουν μαζέψει και να προσπαθήσουν να οικειοποιηθούν και την δική μας ιδεολογία; Μεταμοντέρνα χρόνια ζούμε, Μητσοτάκηδες έχουμε στην κυβέρνηση, όλα μπορεί να συμβούν! Προβληματιζόμαστε με αυτό το ενδεχόμενο όχι μόνο γιατί ο Μητσοτάκης εισέβαλλε με κρότο στο πεδίο της κοινότητας εκείνων που ακούνε Παπακωνσταντίνου. Αλλά και γιατί έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά στους στίχους του Ανδρέα Πανταζή:
Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου
Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
Σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
Και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια
έργα
Κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά
κατάλοιπα
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου
δώσαν αντιπαροχή
Λοιπόν, παιδιά, εμείς το δηλώνουμε δημόσια.
Αν ο Μητσοτάκης αποκηρύξει τον πολυεθνικό μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού, τις
χρεοκοπημένες κυβερνήσεις των μνημονίων και τις υποκλίσεις για τα κομματικά
ρουσφέτια τότε θα δώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια στους τσάτσους που πληρώνει
για να μοχλεύουν τον εθνικιστικό χώρο και θα παραδεχτούμε την αξία του
διαλεκτικού υλισμού. Φαίνεται πως κάτι θα του έχουν περάσει από την εθνικιστική
ιδεολογία. Λέτε να δοκιμάσει να οικειοποιηθεί τον ρομαντικό εθνικισμό του Χερντερ, τον σοσιαλισμό του Ράσκιν και τον κρατικό ολισμό του Μύλλερ αυτή τον φορά; Λέτε να υμνολογήσει τον Ίωνα Δραγούμη και τους Επίστρατους του 1916; Τώρα που το σκεφτόμαστε, κάτι ψέλισε για "ολιστικές προσεγγίσεις" πριν λίγες μέρες. Ετοιμάστε τα σκόρδα και τους σταυρούς, παίδες. Επίκειται επίθεση βρικολάκων..
Οι αναίσχυντοι
Είναι γνωστό στους τακτικούς μας αναγνώστες
ότι αρεσκόμαστε στην αποδόμηση της Δεξιάς προπαγάνδας. Έχουμε αναφέρει αρκετές
φορές ότι η Αριστερά είναι για εμάς, τους ρομαντικούς παραδοσιοκράτες, ένας
αντίπαλος ο οποίος ουδέποτε μας προβλημάτισε ιδιαιτέρως. Οι ιδεολογικές μας
αποστάσεις από την Αριστερά είναι τέτοιες που μας κάνουν να αντιπαρατιθέμεθα
κατά μέτωπο με τους υποστηρικτές της. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η Δεξιά. Η Δεξιά
στην Ελλάδα (αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο) πετυχαίνει με διάφορα ιδεολογικά
τρικ, με απειλές και με εξαγορές, να κρατά δέσμια του αντεθνικού και αντιλαϊκού
φιλελευθερισμού της νεωτερικότητας μάζες συντηρητικών πολιτών που, υπό κανονικές
συνθήκες, θα έπρεπε να υποστηρίζουν τον δικό μας ιδεολογικό-πολιτικό χώρο.
Η αγανάκτηση που επέφερε η διεθνής κρίση του
εξουσιαστικού φιλελευθερισμού κατά το τέλος της δεκαετίας του ’00 προκάλεσε
ρωγμές στην αποδοχή των συστημικών πολιτικών σχηματισμών ανά την Ευρώπη. Στην
Ελλάδα των μνημονίων μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας πέρασε από την χαραμάδα της
νεώτερης ιστορίας μας, μέσω του κινήματος των Αγανακτισμένων. Όμως θάμπωσε
γρήγορα. Ένα βάναυσο και άρτια επεξεργασμένο μίγμα εξουσιαστικής προβοκάτσιας, κρατικής
τρομοκρατίας και πολλαπλού επικοινωνιακού βομβαρδισμού με εθνοκτόνες δόσεις
νεοφιλελεύθερου πολιτικού life
style από
τα συστημικά ΜΜΕ, έκαναν τον πολιτικά απαίδευτο μέσο Έλληνα να λυγίσει και τις
δυνάμεις της πιο απροκάλυπτα χυδαίας, διεφθαρμένης εκδοχής του εξουσιαστικού
φιλελευθερισμού να επιστρέψουν θριαμβεύτριες και στεφανωμένες με τις δάφνες του
πλέον υποκριτικού καθωσπρεπισμού.
Ο συνδυασμός της ανείπωτης χυδαιότητας και
του πολυμέτωπου επικοινωνιακού βομβαρδισμού φαίνεται ότι έδωσε στους
συστημικούς πολιτικούς την ευκαιρία να βιάσουν ασύστολα την αλήθεια και να
αντιστρέψουν την πραγματικότητα εξόφθαλμα και δίχως κανένα από τα προσχήματα
που κρατούσαν παλαιότερα. Γνωρίζοντας ότι οι πρεσβείες των ΗΠΑ και άλλων ευρωπαϊκών
χωρών που διαμορφώνουν την πολιτική ζωή της πατρίδας μας τους έχουν παραχωρήσει
το ελευθέρας, αντιλαμβανόμενοι ότι όλα τα τηλεοπτικά ΜΜΕ είναι στις υπηρεσίες
τους και έχοντας κατά νου ότι ο ελληνικός λαός εκφυλίζεται σταδιακά, μέσω των
εξουσιαστικών μηχανισμών, σε απρόσωπη κοινωνία αμερικανικής μεγαλούπολης, τα θρασίμια
της ελίτ του ελλαδικού εξουσιαστικού φιλελευθερισμού κάνουν οτιδήποτε περνά από
το χέρι τους για να μετατρέψουν την συλλογική μας μνήμη σε πολτό και να
υποτιμήσουν την κρίση όσων ακόμη διαθέτουν αυτή την νοητική ικανότητα.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το κρεσέντο
πολιτικής αλητείας κατά την τελευταία δεκαετία παίζει, ασφαλώς, το κόμμα της
Νέας Δημοκρατίας. Με την λυκοφιλία των κυκλωμάτων του Αντώνη Σαμαρά και της
οικογένειας Μητσοτάκη να συνθέτουν, υπό την εποπτεία του συστήματος Σημίτη, την
πιο δηλητηριώδη πολιτικά συμπαιγνία της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Έχουμε
αναφέρει πολλές φορές πως αυτό το σύμπλοκο διαφθοράς και πολιτικού αριβισμού όχι
μόνο έχει μετατρέψει το ελληνικό λαϊκό σώμα σε άβουλο νεοραγιά της
πιο απροκάλυπτης πολιτικής προστυχιάς αλλά και έχει διαλύσει εκ των έσω τον
χώρο του ελληνικού εθνικισμού (με την υποσημείωση ότι εφόσον ο εθνικιστικός
χώρος έμεινε δέσμιος επί δεκαετίες πολιτικών κλόουν όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος, οι πρώην συνεργάτες του, ο Κώστας Πλέυρης και άλλες κωμικές περσόνες
που εκφύλισαν τον εθνικισμό σε γκροτέσκα άκρα δεξιά, η διάλυσή του δεν ήταν και
πολύ δύσκολη), Μόνο που οι προβοκάτορες της Δεξιάς δρουν πιο αποτελεσματικά
κινούμενοι στα σκοτεινά παρασκήνια της ιστορίας. Όταν πρέπει να βγουν στο
προσκήνιο και να αρθρώσουν λόγο είναι ευκολότερο να τους προκαλέσουμε πλήγματα.
Παίζουν εκτός έδρας, για να το πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Ας διασκεδάσουμε,
λοιπόν, τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια δυο εξ αυτών.
Για τον κύριο Ρουσόπουλο δεν χρειάζεται να πούμε
πολλά. Είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό εδώ και δεκαετίες. Για τον κύριο
Κωνσταντίνο Κυρανάκη ίσως είναι χρήσιμο ένα μικρό εισαγωγικό. Πρόκειται για
έναν από τους «φερέλπιδες» βουλευτάδες της Δεξιάς, που έχει χρησιμοποιηθεί
κάποιες φορές ως «ακροδεξιό εργαλείο» προκειμένου να απορροφήσει συντηρητικούς
και ευρύτερα εθνικιστές υποστηρικτές από το ιδεολογικό πεδίο στο οποίο θα
έπρεπε να κινούνται σε εκείνο της μνημονιακής, κομματικής μαφίας που εκπροσωπεί
πλειοψηφικά, κατά τα τελευταία χρόνια, τις δυνάμεις του εξουσιαστικού
φιλελευθερισμού. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός διαθέτει
φιλικές σχέσεις με ανθρώπους που «γευματίζουν σε εστιατόρια» τσάτσων της
Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι μοχλεύουν τον εθνικιστικό χώρο φορώντας το προσωπείο
του «δογματικού ναζί».
Κυρανάκης και Ρουσόπουλος επιστρατεύτηκαν από
τον επικοινωνιακό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να παρουσιάσουν
μια διαδικτυακή εκπομπή στην οποία επιχειρήθηκε η γνωστή γλοιώδης προπαγάνδα
που συνδυάζει την αναπαραγωγή της ιδεολογίας του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού
με την ταυτόχρονη προϋπόθεση αποδοχής του γεωπολιτικού status της
αποικίας των ΗΠΑ για την χώρα μας. Ασφαλώς, για να περάσει ευκολότερα το
συγκεκριμένο διττό μήνυμα, η έμφαση δόθηκε σε άλλα θέματα. Στην ασυνέπεια της
Αριστεράς, στον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και σε άλλα συναφή. Με το να
εστιάσουν αρχικά στις κυβιστήσεις των κομματικών τους αντιπάλων (αλλά
ιδεολογικών τους συγγενών) οι δυο πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησαν να φέρουν τους θεατές μπροστά στην εικόνα μιας ασταθούς Αριστεράς
και κεντροαριστεράς, με στόχο να τονίσουν την δική τους συνέπεια σε σταθερές
πολιτικές θέσεις.
Το πρώτο που θα μπορούσε να τους απαντήσει
κανείς είναι ότι το να διατηρεί ένα κόμμα σταθερές κάποιες αντιλαϊκές και
εθνοκτόνες θέσεις δεν σημαίνει ότι είναι καλό. Αλλά εμείς δεν θα μπούμε σε μια
ιδεολογική συζήτηση. Δεν θέλουμε να τους βάλουμε δύσκολα. Θα κάνουμε την χάρη
στους κυρίους Κυρανάκη και Ρουσόπουλο να συζητήσουμε στο πεδίο διαλόγου που οι
ίδιοι διαμόρφωσαν στην εκπομπή τους. Ας δούμε, λοιπόν, κατά πόσο ισχύει το
επιχείρημα της σταθερότητας που προκρίνουν.
Βλέπουμε στο παραπάνω video τον
κύριο Ρουσόπουλο και τον κύριο Κυρανάκη να ανατρέχουν σε αρχεία της δεκαετίας
του ΄80 και του ’90, προκειμένου να κριτικάρουν (και σχεδόν να σατιρίσουν) την
έλλειψη συνέπειας στην πολιτική στάση που υιοθέτησε το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ για την
παραμονή στην χώρα μας των βάσεων του ΝΑΤΟ. Ασφαλώς, το μήνυμα που περνούν οι
δυο βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι μόνο οι λαϊκιστές και οι ασυνεπείς
μπορεί να αμφισβητήσουν την μετατροπή της χώρας μας σε αποικία των ΗΠΑ. Όσοι
θέλουν να είναι «σοβαροί», «ευρωπαϊστές», «πολιτικά ώριμοι» και πάνω απ’ όλα «συνεπείς»,
θα πρέπει να διακωμωδούν την προοπτική να διαφοροποιηθεί κάποτε η Ελλάδα από
τις προσταγές των δυτικών χωρών και να διεκδικήσει ρόλο περιφερειακής δύναμης.
Εμείς, όμως, θα θέλαμε να μας απαντήσει ο
κύριος Ρουσόπουλος, που σήμερα κριτικάρει την έλλειψη πολιτικής σταθερότητας
και συνέπειας άλλων πολιτικών, εκείνες τις εποχές που μας δείχνουν τα αρχειακά videos αυτής
της ιστορικής αναδρομής σε ποιον πολιτικό χώρο δρούσε και, κυρίως, ποιο κόμμα
υποστήριζε; Κύριε Ρουσόπουλε, ποιο κόμμα υποστήριζες μέχρι το 2000; Μήπως ήσουν
κι εσύ με το ΠΑΣΟΚ; Μήπως υποστήριζες το κόμμα του ανθρώπου που σήμερα
σχολιάζεις με συγκρατημένο σαρκασμό δίπλα στον κύριο Κυρανάκη;
Οι άλλοι δύο, εν ζωή σήμερα, δημοσιογράφοι,
που στριμώχνουν με τόσο επιθετικό τρόπο στο συγκεκριμένο video τον
Ανδρέα Παπανδρέου (και μάλιστα σε κανάλι της δημόσιας τηλεόρασης), δηλαδή ο
κύριος Τσίμας και ο κύριος Καψής, ποιο κόμμα υποστήριζαν, άραγε; Μήπως
υποστήριζαν κι αυτοί το κόμμα και τον πρόεδρο που ο κύριος Ρουσόπουλος κριτικάρει
ως ασυνεπή βασιζόμενος στις δικές τους ερωτήσεις; Με τέτοια παραδείγματα θέλουν
οι νεοδημοκράτες να περηφανεύονται για την υποτιθέμενη σταθερότητα των πολιτικών στάσεών
τους;
Ας πάμε, όμως, ένα βήμα πιο κάτω. Θυμάται
κανείς το ύφος και τον τόνο με τον οποίο απευθύνεται ο κύριος Τσίμας (ή ο
κύριος Καψής) όταν παίρνει συνεντεύξεις στον ομοϊδεάτη του και επικεφαλής της
ελλαδικής ελίτ εξουσίας Κώστα Σημίτη; Αν υπάρχει κάποιος που δεν το θυμάται παραθέτουμε εμείς το παρακάτω video,
μιας
εκ των εν λόγω συνεντεύξεων, για να του το θυμίσουμε.
Προσέξτε σεβασμό, προσέξτε την -σχεδόν
εκστατική- αφοσίωση που αποπνέει το ύφος του κυρίου Τσίμα προς τον συγκεκριμένο
πολιτικό. Μα καλά, για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, για τα τοξικά ομόλογα
που έσπρωξαν την χώρα μας στα μνημόνια, για τους φυλακισμένους του υπουργούς,
για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, για την Μαδρίτη, για τίποτα δεν θυμήθηκε ο
κύριος Τσίμας να κάνει μια δύσκολη ερώτηση στον πρώην πρωθυπουργό; Πως γίνεται
στον έναν πρωθυπουργό να κάνει μια τόσο επιθετική συνέντευξη και τον άλλο να
τον αντιμετωπίζει όπως τα μαθητούδια τον γυμνασιάρχη τους;
Αλλά ας περάσουμε και στην σχέση του κυρίου
Θόδωρου Ρουσόπουλου με το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Οι παλαιότεροι πρέπει να
θυμούνται ότι ο κύριος Ρουσόπουλος όχι μόνο είχε στοιχηθεί με το ΠΑΣΟΚ του
Κώστα Σημίτη αλλά και είχε οργώσει την Αρκαδία και την Πελοπόννησο, χωρίς καν να
είναι υποψήφιος, απλά ως opinion
leader,
παρέχοντας εκλογική υποστήριξη στο ΠΑΣΟΚ για τις βουλευτικές εκλογές του 2000.
Μάλιστα, μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ με περίπου 1% διαφορά, ξέσπασε το σκάνδαλο
«Σπηλιωτόπουλου» στην Νέα Δημοκρατία, το οποίο είχε αντίκτυπο και στον
εθνικιστικό χώρο.
Ο πυρήνας των ultra Δεξιών
της τότε Νέας Δημοκρατίας, με πρωτεργάτες τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Πάνο
Καμμένο, θεώρησε ότι η εκλογική ήττα οφειλόταν μερικώς στον «εξ απορρήτων» του
Κώστα Καραμανλή, Άρη Σπηλιωτόπουλο, που εκείνη την περίοδο είχε σημαίνοντα ρόλο
στην επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας. Προφανώς η επίθεση που
εξαπέλυσαν εναντίον του Σπηλιωτόπουλου είχε να κάνει και με τις ιδεολογικές
τους διαφωνίες. Ο Σπηλιωτόπουλος θεωρήθηκε αρκετά κεντρώος από τους δυο
Δεξιούς βουλευτές και με το να ζητήσουν την αποπομπή του θεώρησαν ότι θα
έπαιρνε την θέση του κάποιος πολιτικός που θα ήταν περισσότερο της αρεσκείας
τους (ή και οι ίδιοι). Ο Καρατζαφέρης, μάλιστα, είχε αποκαλέσει τον Σπηλιωτόπουλο «Σαλώμη».
Ακολούθησε η διαγραφή του Καρατζαφέρη από την Νέα Δημοκρατία και η ίδρυση του
ΛΑΟΣ.
Ωστόσο, ο Καμμένος, ο Ανδρεουλάκος και οι
υπόλοιποι ομοϊδεάτες του Καρατζαφέρη που παρέμειναν στην Νέα Δημοκρατία
βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα έκπληξη. Την θέση του Σπηλιωτόπουλου πήρε ο -μέχρι
πριν λίγο καιρό opinion
leader του
σημιτικού ΠΑΣΟΚ- Θόδωρος Ρουσόπουλος!! Η σκανδαλώδης, ακόμη και για κόμματα του ευτελούς
επιπέδου της Νέας Δημοκρατίας, μεταγραφή του Ρουσόπουλου προκάλεσε την έκρηξη
του διευθυντή της μεγαλύτερης, εκείνη την περίοδο, καθημερινής εφημερίδας, που
υποστήριζε την Νέα Δημοκρατία, Γιώργου Κύρτσου. Ο Κύρτσος συγκρούστηκε με τον
Καραμανλή και δήλωσε στα ΜΜΕ της εποχής ότι του φαινόταν αδιανόητο να προσλαμβάνονται άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του Κώστα Σημίτη προκειμένου
να αναλάβουν την επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας. Οι Κύρτσος και
Καραμανλής ήρθαν σε ρήξη αλλά ο Ρουσόπουλος τρύπωσε τελικά στο κόμμα της
φιλελεύθερης παράταξης.
Κάπως έτσι βρέθηκε ο κύριος Ρουσόπουλος στο
κόμμα μέσω του οποίου σήμερα κάνει λόγο για πολιτική σταθερότητα και συνέπεια
δίπλα στον κύριο Κυρανάκη. Και αν κάποιοι διερωτώνται γιατί ασχολούμαστε με
τέτοια πρόσωπα υπενθυμίζουμε τους λόγους. Πρώτον γιατί υπάρχουμε ακόμη άνθρωποι
που διαθέτουμε μνήμη και δεν ανεχόμαστε να παίζουν οι εκπρόσωποι της εξουσίας
με τα νεύρα μας. Και, δεύτερον, γιατί οι συγκεκριμένοι τύποι απλώνουν τα χέρια τους
στον εθνικιστικό χώρο. Ας προσέχουν γιατί υπάρχει πλέον μια αιωρούμενη βέργα.
Σε ό,τι αφορά την αυτόνομη νεολαία πέρασαν οι εποχές των καρατζαφέρηδων και των
μιχαλολιάκων. Τα εστιατόρια της Δεξιάς βαράνε μύγες….
ΥΓ. Όσον αφορά τον Ανδρέα Παπανδρέου εμείς πρέπει να τον κατηγορούμε γιιατί δεν έκανε πολλά απ' όσα υποσχέθηκε. Οι Δεξιοί τον κατηγορούν για όσα είπε.
Έφυγε από την ζωή ο Βαγγέλης Παπαθανασίου
Η ζοφερή μας εποχή αποψιλώνει την Ελλάδα από πνευματικότητα και τον κόσμο από δημιουργία. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικού. Ξεκινώντας από την σκηνή του ελληνικού pop rock στην αρχή με τους Forminx και του art-progressive rock στην συνέχεια με τους Aphrodites Child, ο Παπαθανασίου συνέχισε την μουσική του σταδιοδρομία στο εξωτερικό συνθέτοντας ποιοτικά albums ηλεκτρονικής μουσικής, γράφοντας τα soundtracks κινηματογραφικών παραγωγών που άφησαν εποχή (όπως τα Blade Runner, Chariots of Fire, Η ανταρσία του Μπάουντυ, 1492: Χριστόφορος Κολόμβος, Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα, Ελ Γκρέκο κ.α) και συνεργαζόμενος με μουσικούς όπως ο Jon Anderson των Yes. Το 1982 απέσπασε το Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής για το soundtrack της ταινίας Chariots of Fire.
Η μουσική του εκπέμπει έντονη ελληνοπρέπεια και η θεματολογία σημαντικών δημιουργιών του κινήθηκε σε όλο το θεματολογικό φάσμα της εθνικής μας παράδοσης, από την ομηρική αρχαιότητα στα δημοτικά τραγούδια και από το ελληνικό τοπίο στην βυζαντινή μουσική.
Η εξερεύνηση του διαστήματος τον ενθουσίαζε από τα πρώτα του παιδικά χρόνια. Πολλές θεματικές των έργων του είναι αφιερωμένες σε αυτό. Το 1980 ξεκίνησε να προβάλλεται η αμερικανική τηλεοπτική σειρά Cosmos: A Personal Voyage, που είχε ως κύριο θέμα την θέση του nανθρώπου στο σύμπαν και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Η μουσική επένδυση των επεισοδίων δημιουργήθηκε από τον Παπαθανασίου, ενώ η σειρά απέσπασε βραβείο Έμμυ και προβλήθηκε σε εξήντα εννιά χώρες και σε πεντακόσια εκατομμύρια τηλεθεατές. Το 1995, ως φόρο τιμής στην μουσική του προσφορά αλλά και στην αγάπη του για το διάστημα, το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης έδωσε το όνομα του συνθέτη στον Αστεροειδή της Κύριας Ζώνης 6354, που πλέον ονομάζεται 6354 Vangelis.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Παπαθανασίου παρουσίασε το έργο Μυθωδία στους στύλους του ολυμπίου Διός. Η μουσική του έργου δημιουργήθηκε ώστε να συνοδεύσει τη διαστημική αποστολή της NASA 2001: Οδύσσεια στον Άρη. Σε γενικές γραμμές εκείνη η συναυλία έχει περάσει στην ιστορία ως ένα οικουμενικό γεγονός. Εμείς θεωρούμε ότι είχε εντυπωσιακή μεγαλοπρέπεια αλλά και στίγματα μιας αστικής πεζότητας (με επισήμους παρόντες που δεν είχαν ιδέα από μουσική κλπ κλπ) που μετρίαζαν το ονειρικά απόλυτο πνεύμα της εξαίσιας μουσικής παράδοσης του συνθέτη.
Στην ελληνική δισκογραφία παραμένουν στην
μνήμη των ακροατών του αναλογικού ήχου οι πρωτοποριακές προσεγγίσεις στην
ελληνική δημοτική μουσική που κυκλοφόρησε ο Βαγγέλης στον δίσκο Ωδές του 1978
με την Ειρήνη Παππά στα φωνητικά. Στην μνήμη των rockers θα μείνει για πάντα
χαραγμένο το πέρασμά του από τους Aphrodites Child και οι τρεις δίσκοι του
συγκροτήματος.
Συνέντευξη του old school hooligan της Sheffield United, Ronnie Sharpe στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο
Τι
καλύτερο για να βιώσει κανείς τη βρετανική λαϊκή κουλτούρα από το να βρεθεί σε
μια βρετανική παμπ, ανάμεσα σε οπαδούς και παλαιούς χούλιγκανς, πενήντα ετών και άνω. Και μάλιστα μπροστά σε μερικές pints
Tennet’s…Aκούς και βλέπεις πολλά εκεί μέσα και κυρίως όταν σου συστήνουν έναν
από τους παλιούς και cult γηπεδικούς τύπους της δεκαετίας του 1970…τον Ronnie Sharpe. Δεν λέει τίποτε σε κανέναν,
ούτε σε μένα φυσικά, αυτό το όνομα, αλλά έμαθα γρήγορα την περίεργη ιστορία
του…
Να
λοιπόν η συνέντευξη με τον Ronnie Sharpe, μια
ιδιαίτερη φιγούρα των βρετανικών γηπέδων της
δεκαετίας του 1970 . O Ronnie αποτέλεσε
μέλος του «Shoreham Boot Boy Mob»
που αργότερα έγιναν οι Shoreham Republican Army SRA. Πρόκεται για το οπαδικό club που ήταν κοντά στην Sheffield Utd, πριν
από το «Blades Business Crew BBC» και το επερχόμενο casual κίνημα.
Γεια
σου Ronnie. Πόσα
χρόνια είσαι ενεργός οπαδός της Sheffield Utd;
Προέρχομαι από ένα μέρος που ονομάζεται Dronfield και βρίσκεται στα σύνορα του North East Derbyshire και South Yorkshire. Η πόλη απέχει 9 μίλια από το Σέφιλντ προς το Βορρά και 6 μίλια από το Τσέστερφιλντ προς το Νότο. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου, παρόλο που ήταν Blade, άρχισε να με πηγαίνει σε παιχνίδια τόσο στο Hillsborough όσο και στο Bramall Lane όταν ήμουν περίπου 6 ετών. Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι στο The Lane ήταν τον Μάρτιο του 1958, ενάντια στην Bristol City, οπότε είναι 60 χρόνια που ακολουθώ την ομάδα. Την ακολούθησα και στις τέσσερις κατηγορίες, πιστεύω ότι πρέπει να λάβω μετάλλιο.
Μπορείς
να μας πεις λίγα λόγια για το όνομα Shoreham Republic
Army (όπως ήταν πριν το Blades Business Crew);
Κάπου ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του '60
και στις αρχές της δεκαετίας του '70, ονομαστήκαμε «The Shoreham Boot Boys». Το
S.R.A. ήρθε περίπου το 1974. Ήμασταν στο Ipswich και στο τέλος του αγώνα οι
οπαδοί της Ipswich τραγουδούσαν «I.R.A. Ipswich Republican Army, όπου κι αν
πηγαίνουμε, δεν φοβόμαστε κανέναν εχθρό, γιατί είμαστε ο Ι.R.Α.».
Μας άρεσε και έτσι αρχίσαμε και εμείς να τραγουδάμε: «S.R.A. Shoreham Republican Army». Τραγουδήθηκε από τις προπονήσεις
μέχρι τα σπίτια μας και απογειώθηκε εντελώς. Οι της Sheffield Wednesday
(ως συνήθως αυτοί οι άχρηστοι) μήνες αργότερα άρχισαν να ονομάζουν τους δικούς τους χούλιγκανς «E.B.R.A (East Bank Republican Army)». Εμείς, λοιπόν,
λάβαμε το όνομά μας από το Ipswich και
ευχαριστώ πάρα πολύ τα παιδιά αυτά, και σβήσαμε την Wednesday τους
γαμημ…αντιγραφεις μπάσταρδους!.
Η
φωτογραφία που σε δείχνει ντυμένο σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας Κουρδιστό Πορτοκάλι, έχει κάνει εντύπωση
από τότε που κυκλοφόρησε. Πως αποφάσεις να ντυθείς έτσι;
Αχ…(γέλια πολλά εδώ), η παλιά φωτογραφία
Clockwork Orange. Ήταν ο τελευταίος αγώνας της σεζόν στην Bristol Rovers και τα
σχέδια έγιναν εβδομάδες πριν. Πολλά βανάκια
και μίνι λεωφορεία θα πήγαιναν στο ματς και μερικά από τα παιδιά είχαν
μείνει εκεί από την Παρασκευή το βράδυ. Πρέπει να ήμουν εγώ που βρήκα την ιδέα
του Clockwork Orange, είχα εμμονή με την
ταινία και το βιβλίο. Αν θυμάμαι καλά ήμασταν τέσσερις από εμάς που θα ντυνόμασταν
έτσι. Αλλά δεν θυμάμαι ποιοι ήταν οι
άλλοι.
Μετά από 20-25 χρόνια το παιδί που έβγαλε τις φωτογραφίες ήρθε στο Bramall Lane και μου έδωσε μερικά αντίγραφα. Σχεδόν το είχαμε ξεχάσει σαν γεγονός! Χρησιμοποίησα μια φωτογραφία για το εξώφυλλο ενός C.D. τραγουδιών Blade που ηχογράφησα περίπου 15 χρόνια πριν. Όπως είπες, η φωτογραφία έχει δημιουργήσει μεγάλο ενδιαφέρον. Ήταν σε πολλά φόρουμ ποδοσφαίρου και περιοδικά που αφορούσαν την ταινία Clockwork Orange. Δέχθηκα πολλές αντιδράσεις και μάλιστα από κάποιον νεαρό ο όποιος δήλωσε ότι «αν είχα αυτόν τον μπάσταρδο μπροστά μου θα τον χτυπούσα συνεχώς». Δεν ξέρω τον λόγο, ίσως τον φρίκαρε κάτι. Πιστεύω ότι αν ήμουν ντυμένος σε στυλ skinhead, mod ή casual, δεν θα ήταν ίδια η αντίδραση!
Το
παιδί δίπλα σου στην φωτογραφία φορούσε μάσκα που μοιάζει με την αντίστοιχη
μάσκα της ταινίας Deadman's Shoes.
Συμβόλιζε κάτι αυτή τη μάσκα;
Είναι ο Little Herman. Υπήρχαν δύο Herman's στο γκρουπ μας. Ο Big Herman ήταν ένας γίγαντας πρώτης γραμμής που έμοιαζε με τον Herman Munster από την εκπομπή T.V. Δεν έχω ιδέα γιατί ο άλλος Herman, ο μικρός, φορούσε την κουκούλα. Ίσως ήταν ένας από τους άλλους που θα ντυνόταν σαν εμένα αλλά αποφάσισε να βάλει την κουκούλα τελικά.
Οι skinheads και η μόδα τους κυριαρχούσαν
στις terraces της δεκαετίας του '60 και του '70 στο νότο. Συνέβαινε το ίδιο και
μέχρι το βορρά;
Έως τα τέλη της δεκαετίας του '60, πολλά clubs οπαδών
προς τα βόρεια, ιδιαίτερα το Lancashire, είχαν rockers στους οπαδούς τους. Clubs όπως η Bolton,
Blackburn, Preston, Burnley, Blackpool, Μanchester Un…. (Δεν θυμάμαι καμία από τις
ομάδες του Merseyside). Και οι δύο ομάδες του Shefield, η Barnlsey, η
Huddersfield από το Yorksire, η Stoke, η Forest και η Lechester από τα
ενδότερα. Όταν οι skinheads άρχισαν να εμφανίζονται το 1969, πολλά ποδοσφαιρικά
πέταλα άλλαξαν από την μια μέρα στην
άλλη. Ήταν ως επί το πλείστον οι mods, ή «Hard Mods», όπως ήταν γνωστοί το ‘67-’68,
που εξελίχθηκαν σε skinheads.
Ο τύπος
και τα μέσα ενημέρωσης τoυς χαρακτήρισαν ως παιδιά εργατικής τάξης και νομίζω
ότι ήταν. Σύμφωνα με την εμπειρία μου τα παιδιά της μεσαίας τάξης ήταν εκείνα που
μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις μοτοσυκλέτες και τα σκούτερ, όχι τα παιδιά
από τις περιφέρειες των πόλεων. Οι σκινάδες
ήταν το πραγματικό κίνημα της εργατικής τάξης, ταξίδευαν με λεωφορείο ή τρένο. Οι skinheads βάλλονταν συνεχώς από τα σκατοΜΜΕ.
Σε όλη τη δεκαετία του '60 η μουσική επηρέαζε πάντα τον τρόπο που σκεφτόμασταν
και ντυνόμασταν. Εμένα μου άρεσε λίγο το
ska και μετά η Oi!, oπότε ίσως είχα το πνεύμα του skinheads
τότε.
Το 1970-71 σημειώθηκε η μεγάλη πτώση των rockers στα πέταλα. Οι πιο
σκληροπυρηνικοί rockers εντάχθηκαν στους «Hells Angels» και δεν ασχολούταν πια
με το ποδόσφαιρο. Ο Little Herman στη φωτογραφία έγινε πρόεδρος του γκρουπ «Hells
Angels Sheffield». Όταν ήμουν στο σχολείο φορούσα πάντα το mod gear (τυπικό
μπουφαν των Mods), αλλά μέχρι το ‘65-‘66 μεγάλωσα τα μαλλιά μου και αυτό δεν
ταίριαζε αρκετά στη σκηνή του mod. Το 1963, επηρεασμένα από τη μουσική και την
εμφάνιση των Beatles και των The Stones, τα μακριά μαλλιά έγιναν μόδα και τα
κορίτσια τρελαινόταν όταν μας έβλεπαν. Επίσης είχαν γίνει μόδα και σε πολλούς
ποδοσφαιριστές.
Το 1966-67 ο ενδυματολογικός κώδικας που
υιοθετήθηκε στα terraces από μερικούς ήταν τα
Combat Jackets και τα Bush Jackets, που αγοράστηκαν για μερικά σελίνια
στα Army Stores (έχω ακόμα δικό μου). Αυτά καλύφθηκαν με γκράφιτι, με το όνομα
των ομάδων μας, και που το γράφαμε με μεγάλα γράμματα στο πίσω μέρος. Τέτοια
φορούσαν και οι χίπηδες που ευτυχώς όμως,
αυτά τα σκατά, διήρκεσαν λιγότερο από έναν χρόνο και δεν επηρέασαν κανέναν στα
πέταλα των γηπέδων.
Το καλοκαίρι του 1968 μπήκα στην rock σκηνή,
μάλλον επηρεασμένος από φίλους και άλλους οπαδούς. Πάντα ένιωθα άνετα με το
δερμάτινο μπουφάν μου, το άσπρο μπλουζάκι, τις ξεθωριασμένες μπότες και το
καπελάκι του μπέιζμπολ. Κάποιοι από εμάς
πήραν τότε και αμάξι και έτσι μπορούσαμε να πηγαίνουμε στα νυχτερινά clubs του
Sheffield και του Chesterfield. Μέχρι τα τέλη του 1970, είχαμε πετάξει τα
δερμάτινα μπουφάν. Είχαμε ακόμα τα μαλλιά μας μακριά και φορούσαμε μπλουζάκια
Ben Sherman, τζιν Levi Needle Chord
και επίπεδες μπότες Chelsea.
Νομίζω ότι η μόνη φορά που έχω δει εμφύλια προστριβή
μεταξύ των οπαδών των Blade ήταν η σεζόν ‘68-‘69. Υπήρχαν ομάδες mods και rockers
που δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν στο πέταλο. Έπεσαν κάποιες ψιλές αλλά θα έλεγα
ότι ήταν απλά κάποια μικροένταση και μετά πάλι ενωθήκαμε όλοι μαζί για τη ομάδα.
Υπήρχαν ακόμα και skinheads στα
παιχνίδια μας στις αρχές της δεκαετίας του '70. Κάναμε καλή παρέα και ήταν πολύ
δυναμικοί στις συγκρούσεις.
Όταν το punk απογειώθηκε το ‘76-‘77 μου άρεσε πολύ
και είχα τα μαλλιά μου κομμένα για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Ξαναέβαλα το
παλιό μου rocker σακάκι και επέστρεψα με σφιχτά τζιν, μπλουζάκια και μπότες
μπέιζμπολ, οπότε ήμουν κάπως punkish, με «The Ramones look». Ωστόσο, η punk εμφάνιση δεν έπιασε ποτέ στην δική μας
εξέδρα. Σε εμάς δεν υπήρχαν μεγάλες ομάδες από αυτούς.
Η μόδα casual (ή «Trendy's όπως τα καλέσαμε»)
έφτασε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και μας έκανε λίγο έκπληξη. Δεν μπορώ
να θυμηθώ πως έφτασε, απλώς ότι φαινόταν αστείο στην αρχή. Είδα τους πρώτους
casuals, όπως τον φίλο μου τον Mick και τον Dave, που φορούσαν κάτι αστεία, για
εμάς, μπλουζάκια, με κάτι περίεργα σήματα. Σιγά σιγά αυξήθηκαν και έγιναν πολύ
βίαιοι στα γήπεδα. Ο αριθμός και η φήμη τους σύντομα μεγάλωσαν και αρχίσαμε να
τους παίρνουμε στα σοβαρά και να τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό διότι ήταν οι
πιο πιστοί στην ομάδα μας.
Ποιες
ήταν οι κορυφαίες firms της δεκαετίας του '60 και του '70;
Οι οπαδοί της Everton και της Liverpool τα έσπαγαν όλα από τα τέλη της δεκαετίας
του '50 και μαζί με τους εκείνοι της Man Utd που είχαν τρομερή φήμη. Εμείς αρχίσαμε να στέκουμε καλά
απέναντί τους με το Blade Μob και στο τέλος με τους Shoreham. Στη σεζόν 1965-66, όταν εγώ ήμουν
14 ετών, οι μόνοι άλλοι οπαδοί των ομάδων που είχα ακούσει τότε να κάνουν βίαια
επεισόδια ήταν οι Burnley. Ένας μεγαλύτερος σύντροφος μου είπε ότι είχε γίνει μάχη
μεγάλη τόσο στο Lane όσο και στο Turf Moor (το γήπεδο της Burnley) την
προηγούμενη σεζόν.
Όπως είπα, ήμασταν οι πρωτοπόροι αυτού του
νέου πολιτισμού. Στη σεζόν 1966-67 πήγα σε δεκαπέντε εκτός έδρας παιχνίδια και
σε όλους τους εντός έδρας αγώνες. Στα εκτός έδρας ματς δεν ξέραμε ποτέ τι θα
περνούσαμε ή τι περίμενε στη γωνία. Επίσης, δεν ξέραμε ποτέ ποιος και πόσοι θα
εμφανίζονταν στο Lane. Εκείνη την σεζόν παίξαμε εκτός στα γήπεδα των Stoke, Chelsea, Arsenal, Sunderland,
Leicester, Aston Villa, Fulham, Sheffield Wednesday και Burnley. Υπήρχαν πολλά
προβλήματα σε όλα αυτά τα παιχνίδια, αλλά όχι οι μαζικές συγκρούσεις που ξέσπασαν
στη δεκαετία του '70.
Mob's θυμάμαι να ήρθανε στην έδρα μας κυρίως της
Liverpool και της Everton, αλλά και κάποιοι από τις Man Utd, Man City, Stoke, Burnley, Leeds,
Leicester και την Wednesday. Οι οπαδοί τους έγιναν περισσότεροι στη δεκαετία του '70, ειδικά, Man Utd, City,
Liverpool, Everton, Newcastle, Sunderland. Όλα τα κλαμπ πρώτης κατηγορίας του
Λονδίνου ήταν τρομερά. Εκείνα της Millwall είχαν γίνει πλέον κοινωνικός τρόμος.
Οι
πρώτες αψιμαχίες και επεισόδια που θυμάσαι;
Με την Λίβερπουλ στο The Lane τη σεζόν 1965-66.
Ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Μιλάμε ότι δεν ήρθαν μόνο παιδιά αλλά και μεγάλοι και μάλιστα
πολύ αγριεμένοι, ομάδες ολόκληρες. Μια από αυτές στάθηκε μπροστά μας και ενώ
εμείς δεν μασήσαμε και επιτεθήκαμε, τις φάγαμε πολύ άσχημα.
Μετά ήρθαν οι οπαδοί της Everton, που ήταν πιο
τρομακτικοί και επικίνδυνοι διότι ήταν γνωστοί για τις λάμες τους, με το όνομα
Stanley Boys. Κάποιοι καλοί από τους δικούς μας ήταν στο αριστερό μέρος των
οπαδών της Everton και εμείς προσπαθήσαμε να ενωθούμε μαζί τους. Όμως ήμασταν
όλοι δεκατεσσάρων και δεκαεπέντε χρονών. Οι «εφοπλιστές» μας επιτέθηκαν με
μαχαίρια και λεπίδες. Όπως σου είπα ήταν σπεσιαλίστες σε αυτό. Πάθαμε μεγάλη
ζημιά τότε. Από την δεκαετία του ‘70 και κυρίως του ‘80 η κατάσταση ξέφυγε
γενικά.
Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Παντού κάμερες και
συνεχείς παρακολουθήσεις. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το οπαδικό, που ούτως ή
άλλως είναι ένα ιδιαίτερο κοινωνικό ζήτημα. Τα θέμα είναι ότι άλλαξε το ίδιο το
ποδόσφαιρο προς το χειρότερο με όλα τα μοντέρνα μέσα που του έχουν προσθέσει. Χάθηκε
η παλιά αυθεντική ρομαντική λαϊκότητα. Είμαστε και θα παραμείνουμε λάτρεις του
παλαιού τρόπου ποδοσφαίρου. Θα παραμείνουμε λάτρεις και του ρομαντισμού στον οπαδισμό.
Ναι, υπήρχε αυτός ακόμα και στις παλιές μάχες των οπαδών που γίνονταν σώμα με
σώμα…
Ο J.R.R.Tolkien και η αλλοίωση του έργου του από την φιλελεύθερη πολιτική ορθότητα: η περίπτωση της τηλεοπτικής σειράς "The Rings of Power".
του Αχιλλέα
Μεγάλος σάλος έχει δημιουργηθεί με το trailer
της τηλεοπτικής σειράς The Rings of Power
που πρόκειται να προβληθεί τον Σεπτέμβριο μέσα απ’ την συχνότητα του Amazon
Prime Video, καθώς πολλοί λάτρεις του έργου του Τόλκιν θεώρησαν ότι προσπαθεί
να επιβάλει μια αισθητική που όχι μόνο δεν ταιριάζει στα έργα του καθηγητή αλλά
δεν ταιριάζει ούτε σε αυτό το οποίο θα έπρεπε να είναι η λογοτεχνία του
φανταστικού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η εν λόγω σειρά είναι η
πιο ακριβοπληρωμένη τηλεοπτική παραγωγή όλων των εποχών, με $465 εκατομμύρια budget για την πρώτη σεζόν
και μόνο. Η σειρά της Amazon Studios επιστράτευσε τον Max Baldry, γνωστό για τη
δουλειά του στο βρετανικό δράμα επιστημονικής φαντασίας Years and Years, τον Robert Aramayo και τον Joseph Mawle, που έπαιξαν
στο Game of Thrones, την Nazanin
Boniadi, γνωστή για τον ρόλο της ως Leyla Mir στο General Hospital και πολλούς ακόμη. Ανάμεσα στους σκηνοθέτες θα
είναι ο J. A. Bayona ενώ στο σενάριο θα συμμετέχουν η Gennifer Hutchison του Breaking Bad, ο Bryan Cogman που έχει
επιμεληθεί τα σενάρια έντεκα επεισοδίων του Game
of Thrones, η Helen Shang του Hannibal, ο Justin Doble του Stranger
Things και άλλοι.
Σύμφωνα με ανακοινώσεις των παραγωγών η
επερχόμενη σειρά των Amazon Studios θα εστιάσει στην «Δεύτερη Εποχή της Μέσης
Γης». Ξεκινώντας σε μια εποχή σχετικά ειρηνική, η σειρά θα δώσει έμφαση στην
ανάπτυξη χαρακτήρων καθώς θα αντιμετωπίσουν την επάνοδο του κακού στη Μέση Γη. Αν
οι φήμες που κυκλοφορούν είναι αληθείς η εταιρία της παραγωγής είχε κάποιες
εμπλοκές με το θέμα των δικαιωμάτων. Αρχικά είχε προσανατολιστεί στην μεταφορά
μέρους του Σιλμαρίλλιον Ωστόσο η
έλλειψη των σχετικών αδειών χρήσης των κειμένων του έργου οδήγησε τους
συντελεστές της σειράς στο να καταλήξουν στα περιβάλλοντα των συμπληρωματικών
βιβλίων της αρχικής σειράς που περιλαμβάνει τα τρία έργα Σιλμαρίλλιον-Χόμπιτ-Ο άρχοντας των δακτυλιδιών.
Μολονότι η σειρά θα προβληθεί τον Σεπτέμβριο,
το πρώτο trailer
και
οι αρχικές πληροφορίες επιβεβαίωσαν τους φόβους όσων είμαστε δύσπιστοι προς τις
μεγάλες παραγωγές της εποχής μας. Έγχρωμοι ηθοποιοί υποδύονται φυλές του
τολκινικού κόσμου ενώ ο ίδιος ο Τόλκιν είχε κάνει ελάχιστες αναφορές στους
έγχρωμους στα βιβλία του και τους τοποθετούσε μαζί με τους ανατολίτες στο
στρατόπεδο του κακού, ως συμμάχους των Ορκς. Η απομάκρυνση από τον κορμό των
τριών έργων του τολκινικού κόσμου προκάλεσε μια ανησυχία ότι το σενάριο της
σειράς θα χανόταν σε αόριστα σεναριακά πεδία μιας νέα σαπουνόπερας τύπου Game Of Thrones.
Κάποιες αντιδράσεις σε φόρμες διαδικτυακού σχολιασμού έκαναν την εταιρία
παραγωγής της σειράς να απαντήσει με διαφημιστικά videos στα
οποία υποτιθέμενοι «ειδικοί» του έργου του Τόλκιν διαβεβαιώνουν ότι η δομή των
κειμένων θα γίνει σεβαστή. Ωστόσο οι φερόμενοι ως «ειδικοί» ήταν διάφοροι influencers των
κοινωνικών μέσων έκφρασης του συστημικού life style (φανταστείτε κάποια δυτικά αντίστοιχα
«δημοσιογράφων» που εμφανίζονται σε ελλαδικά πρωινάδικα).
Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, τέτοια φαινόμενα δεν παρουσιάστηκαν σε μία
ημέρα αλλά μεθοδικά. Από τότε που απεβίωσε ο Christopher Tolkien, ο γιος του
J.R.R.Tolkien, ξεκίνησε μία συστηματική επίθεση στο έργο του δημιουργού της
Μέσης Γης. Μάλιστα υπάρχουν πολλοί -θεσμικά αναγνωρισμένοι- scholars του Tόλκιν
στην Αμερική και στην Αγγλία οι οποίοι έχουν διδακτορικό στα έργα του αλλά
καταλήγουν να τα υπονομεύουν αλλοιώνοντας πλήρως το νόημα τους. Εδώ και αρκετό καιρό έχει ξεκινήσει ένας ολόκληρος πόλεμος ο οποίος βγήκε στην επιφάνεια τα
τελευταία χρόνια. Όταν το σύστημα εξουσίας αντιλήφθηκε ότι το έργο του Τόλκιν
ενέπνευσε κινήματα που εξέφραζαν αντιφιλελεύθερες, παραδοσιοκρατικές ιδέες κατά
την δεκαετία του ’60 και του ’70. Όταν ο ίδιος ο Τόλκιν, στις ελάχιστες φορές
της ζωής του που αποχωρίστηκε την εποπτική του απόσταση από τα πολιτικά δρώμενα
προκειμένου να παραθέσει κάποιες πολιτικές θέσεις δημοσίως, έδειχνε ξεκάθαρα
την συμπάθειά του προς τις ιδέες του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού
(μην ξεχνάμε την συνέντευξή του στο περιοδικό του βρετανικού Εθνικού Μετώπου).
Όταν η αγάπη του αναγνωστικού κοινού κρατούσε ζωντανή την δημοτικότητα των
έργων του Tόλκιν το σύστημα εξουσίας φαίνεται ότι βρήκε τρόπο προκειμένου να
αφήσει στην άκρη την πολιτική σκέψη του καθηγητή και να αφομοιώσει το
λογοτεχνικό τους περιεχόμενο. Το έργο του Τόλκιν, χωρίς την πολιτική σκέψη του
καθηγητή, επιχειρείται μέσα από την συστημική προσπάθεια να αλλοιωθεί σε
ακίνδυνες για το σύστημα νεοfantasy
εκδοχές.
Ας δούμε κάποια τέτοια παραδείγματα. Ας
μιλήσουμε λοιπόν, αρχικά, για την Tolkien Society. Η Tolkien Society είναι ένας
λογοτεχνικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1969 και αφιερώθηκε στην προώθηση των
έργων του J.R.R Tolkien. Η ίδια διοργανώνει ένα ετήσιο ακαδημαϊκό συνέδριο εδώ
και δεκαετίες. Το συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε εικονικά μέσω Zoom στις 3 και
4 Ιουλίου του 2021, είχε το θέμα «Tolkien και Διαφορετικότητα».
Πριν συνεχίσουμε, πρέπει να καταλάβουμε την
σοβαρότητα της κατάστασης καθώς ο πρόεδρος του Tolkien Society ήταν ο ίδιος ο Τόλκιν.
Η κόρη του, Pricilla Tolkien, υπηρετούσε ως αντιπρόεδρος. Στο ετήσιο σεμινάριό
του, οι μελετητές παρουσιάζουν ακαδημαϊκές εργασίες, μερικές φορές
παρουσιάζεται και συζητείται αρχειακό υλικό και γενικά γίνεται μια σοβαρή
προσπάθεια για να κατανοηθεί και να εκτιμηθεί η μοναδική ιδιοφυΐα του καθηγητή.
Αλλά πέρυσι οι συμμετέχοντες σε σεμινάρια υποβλήθηκαν σε κάτι διαφορετικό. Μερικές από τις εργασίες που παρουσιάστηκαν ήταν οι «Gondor in Transition: A Brief Introduction to
Transgender Reality in The Lord of the Rings», «The Lossoth: Indigeneity,
Identity, and Antiracism» και «Something Mighty Queer: Destabilizing Cishetero
Amatonormativity in the Works of Tolkien». Σχεδόν όλο το πρόγραμμα ήταν
κάπως έτσι.
Τι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε για ένα τέτοιο
συνέδριο; Ότι οι εν λόγω μελετητές δεν γνωρίζουν τίποτα για τον Τόλκιν ή το
νόημα του έργου του; Ότι μισούν τον Τόλκιν και το έργο του και θα ήθελαν πολύ να το
καταστρέψουν; Ποιος ξέρει; Εκείνο που μπορούμε να υποθέσουμε με σχετική
ασφάλεια είναι ότι πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει πολιτική στόχευση. Η οποία είναι
απόρροια της γενικευμένης προσπάθειας του δυτικού φιλελεύθερου κατεστημένου να
αλλοιώσει την δυναμική της παραδοσιακής επικής φανταστικής λογοτεχνίας, η οποία
θα μπορούσε να γονιμοποιήσει παραδοσιοκρατικές ιδέες που τα φιλελεύθερα made in USA σκύβαλα
φοβούνται.
Ο Άρχοντας
των Δαχτυλιδιών, όπως και το Χόμπιτ, το Σιλμαρίλλιον
και το σύνολο των γραπτών του Τόλκιν δεν έχει καμία σχέση με τις ανησυχίες που
εκφράζονται σε αυτές τις μελέτες. Δεν υπάρχουν «διαφυλικές ταυτότητες» στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δεν υπάρχει θέση
για νεωτερικές ιδέες όπως ο αντιρατσισμός. Δεν υπάρχει θέση για φράσεις όπως
«cishetero amatonormativity». Αν λάβουμε υπόψη όλα τα παραπάνω μπορούμε να
υποθέσουμε πως θα κινηθεί το σενάριο και το casting της
σειράς The Rings of Power στο οποίο
είδαμε έγχρωμα ξωτικά και νάνους όπως και την Galadriel.
Αν εξετάσουμε, πάντως, το υπόβαθρο της
τολκινικής σκέψης θα διαπιστώσουμε κάτι ενδιαφέρον. Οι κόσμοι που δημιούργησε ο
καθηγητής ξεπήδησαν από μια φαντασία που διαμορφώθηκε (και πάνω) στην βαθειά
Ρωμαιοκαθολική πίστη του. Ειδικότερα, το The Silmarillion είναι κατά κάποιο
τρόπο ένας ποιητικός και λογοτεχνικός προβληματισμός βασισμένος πάνω στην
Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας για την δημιουργία του κόσμου. Προφανώς, ο
δεύτερος πυλώνας του τολκινικού σύμπαντος είναι οι αρχαίες παραδόσεις. Ωστόσο
αυτές λειτουργούν ως υλικό με το οποίο πλάθει την εικόνα των κόσμων που
αφηγείται. Η κεντρική του οντολογική ιδέα, όμως, παραμένει ο Χριστιανισμός.
Εξετάζοντας τη Μέση Γη του Τόλκιν, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από αυτήν
την πραγματικότητα.
Η δημιουργία του λογοτεχνικού του κόσμου, όπως είπε ο ίδιος, ήταν ένα είδος υποδημιουργίας υπό την έμπνευση και την αιγίδα του παντοδύναμου Θεού. Τα μεγάλα του θέματα - το καλό και το κακό, η αλήθεια και το ψέμα, η δύναμη και η δόξα, η τιμή και η θυσία - πηγάζουν όλα από τη χριστιανική του πίστη και την αποφασιστικά μυστηριακή του άποψη για τον κόσμο. Το ότι μεταγενέστεροι αναγνώστες του έρχονται τώρα να συκοφαντήσουν, να διαστρεβλώσουν και τελικά να καταστρέψουν αυτές τις υποδημιουργίες του καθηγητή είναι επίσης, κατά έναν περίεργο τρόπο, μια απόδειξη της κληρονομιάς του. Όπως έπραξε ο Melkor απέαντι στον δημιουργό του, έτσι οι σκηνοθέτες και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές που ασχολούνται με τα έργα του Τόλκιν αλλοιώνουν το αρχικό λαμπρό τους περιεχόμενο προκειμένου να γίνει συμβατό με τον φιλελεύθερο κόσμο της ανθρώπινης πτώσης, στρεβλής αντίληψης και κακίας.
