Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

            Μια απάντηση σε όσους υποστηρίζουν την συμμαχία με το Ισραήλ

Καθώς οι πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις στην μέση ανατολή βρίσκονται στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας παγκοσμίως, στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης έχουν βρει την ευκαιρία να προωθήσουν εντατικά την φιλοϊσραηλινή τους προπαγάνδα. Αυτό δεν θα ήταν κάτι απρόσμενο ή ιδιαιτέρως ενδιαφέρον για τον εθνικιστικό χώρο αν στην ομοβροντία της εβραϊκής προπαγάνδας δεν συμμετείχαν και οι νεοδεξιοί-νεοεθνικιστές-ακροδεξιοί (ψευτο)πατριώτες που βρίσκονται στις παρυφές του πολιτικού μας χώρου. Οι συγκεκριμένοι τύποι έχουν αναλάβει μια αποστολή την οποία σας έχουμε αποκαλύψει, μέσω της αρθρογραφίας μας, εδώ και κάποια χρόνια.

Τα κέντρα εξουσίας από τα οποία πηγάζει η ιδεολογική ηγεμονία του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού επιχειρούν να κάνουν στον εθνικιστικό χώρο ό,τι ακριβώς έκαναν και στην Αριστερά. Όπως ακριβώς τα «κοινωνικά κινήματα», από την δεκαετία του ’60 κι έπειτα, (γαλλικός Μάης, ύστερος φεμινισμός, woke, προώθηση μεταναστευτικής ατζέντας, antifa κλπ), εισήλθαν στο επίκεντρο του αριστερού πολιτικού λόγου ως κυρίαρχα αιτήματα, μέσω του παραθύρου της «προόδου», προκειμένου να εξορίσουν από την Αριστερά τον σοσιαλισμό και να την μετατρέψουν σε μια «ριζοσπαστικά προοδευτική» ουρά του φιλελευθερισμού,  με τον ίδιο τρόπο -και έχοντας τον ίδιο σκοπό- εργάζεται η νεοδεξιά-alt right-άκρα Δεξιά στις παρυφές του εθνικιστικού χώρου. Σκοπός της είναι να αποτελέσει τον δούρειο ίππο, που με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό του εθνικιστικού λόγου (η αντίστοιχη «πρόοδος» στο παράδειγμα της Αριστεράς) και την υποτιθέμενη επικαιροποίησή του σε συνθήκες μεταμοντέρνας νεωτερικότητας, θα εκπαραθυρώσει τον εθνικισμό και τον οικονομικό αντιφιλελευθερισμό από τα αιτήματα του πολιτικού μας χώρου. Θα μετατρέψει, δηλαδή, τον πολιτικό μας χώρο σε πεδίο δράσης κομμάτων και ομάδων που θα συνθηματολογούν φωνασκώντας κατά της μετανάστευσης των αραβικών και αφρικανικών πληθυσμών στην Ευρώπη (για τους Αλβανούς και τα υπόλοιπα καλόπαιδια που συμμαχούν με τις ΗΠΑ και την ΕΕ τσιμουδιά, όμως) αλλά δεν θα τολμούν να πουν ούτε λέξη για τον ιδεολογικό μηχανισμό που πυροδοτεί και αναπαράγει εδώ και δυόμιση αιώνες την μετανάστευση (δηλαδή τον φιλελεύθερο καπιταλισμό) και τους γεωπολιτικούς αρμούς του που την κάνουν πράξη (δηλαδή το παγκόσμιο μεγαλοαστικό κεφάλαιο και τα αστικά κράτη).  

Περιπτώσεις όπως οι Μελόνι, Όρμπαν, Σαλβίνι κλπ είναι ενδεικτικές του τι συμβαίνει. Κυβερνούν στα πλαίσια των αντεθνικών, αντιλαϊκών, μηχανιστικών και φιλελεύθερων αστικών καπιταλιστικών κρατών, εφαρμόζοντας τις κοινωνικά διαλυτικές, ωφελιμιστικές και τυπικά αγοραίες πολιτικές του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Με την μόνη διαφορά ότι ρίχνουν στάχτη στα μάτια του εκλογικού σώματος με ρητορικές αντιμεταναστευτικές κορώνες, υποτιθέμενες απειλές ριζοσπαστικοποίησης προς τους υπερεθνικούς θεσμούς που υπηρετούν (πχ Ε.Ε.) και άλλα επικοινωνιακά τρικ, τα οποία σκοπό έχουν να συγκρατήσουν στην άκρα Δεξιά ένα μέρος της κοινωνίας που θα μπορούσε να στραφεί στον αληθινό εθνικισμό. Βοηθητικό ρόλο σε αυτό τον επικοινωνιακό σχεδιασμό έχουν οι δήθεν έγκριτοι, συστημικοί, αριστεροί ή κεντροδεξιοί, δημοσιογράφοι, οι οποίοι παρουσιάζουν τα νεοεθνικιστικά ξόανα της Δεξιάς σαν να είναι όντως αληθινοί εθνικιστές, νεοφασίστες κλπ, δίνοντάς τους την απαραίτητη «ιδεολογική νομιμοποίηση» για να απευθυνθούν στο συντηρητικό εκλογικό κοινό.

Σε αντίθεση με την Ιταλία, την Αγγλία ή την Γαλλία, όπου οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και χρειάστηκε να προωθηθούν νεοεθνικιστικά κόμματα στο επίκεντρο του πολιτικού σκηνικού για αυτό τον σκοπό, στην Ελλάδα το τέχνασμα πέτυχε εύκολα με μερικές μεταγραφές γυρολόγων σαν τον Βορίδη, τον Πλεύρη και τον Γεωργιάδη στην Νέα Δημοκρατία (συνοδευόμενο με απαγορεύσεις κομμάτων από τις εκλογικές διαδικασίες). Μια κενή περιεχομένου αντιμεταναστευτική ατάκα ενός νεοφιλελεύθερου πολιτικού τενεκέ, όπως ο Βορίδης, παρουσιάζεται από τους συστημικούς δημοσιογράφους σαν ακραιφνής φασισμός. Το πολιτικά αμόρφωτο εκλογικό κοινό εντυπωσιάζεται, οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί αναλαμβάνουν δράση και τελικά διαμορφώνεται η εικόνα ότι πράγματι ο κάθε Βορίδης μπορεί να είναι όντως φασίστας, ασχέτως αν κυβερνά και πολιτεύεται σαν γνήσιος φιλελεύθερος. Πιστεύουν, έτσι, οι θεατές των δελτίων της τηλεόρασης ότι αυτό είναι ο εθνικισμός. Όπως πιστεύουν και ότι ο Τσίπρας ή ο Κουτσούμπας είναι σταλινικοί. Με αποτέλεσμα όλα να χωρούν, με έναν μαγικό τρόπο, στην ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς και να προσαρμόζονται στο πολιτικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού.

Όμως, η μόχλευση του ελληνικού εθνικιστικού χώρου δεν επιχειρείται μόνο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Οι μηχανισμοί που θέλουν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους να παραμένουν στην Νέα Δημοκρατία και στα δεξιά κόμματά-δορυφόρους της (όπως η Φωνή της Λογικής, η Ελληνική Λύση, το κόμμα του Νατσιού, του Εμφιετζόγλου, του Κασιδιάρη κλπ) εργάζονται και στην καρδιά του εθνικιστικού χώρου με «ανώνυμους» κι επώνυμους αρθρογράφους, με διαπιστωμένους κυπατζήδες δημοσιολόγους, με κωμικοτραγικές εφημερίδες και ιστοσελίδες, με «εστιατόρια» και μικρές ομάδες, κοντολογίς με αδιάλειπτη alt right προβοκάτσια η οποία μπορεί να εμφανιστεί διαθέτοντας ποικίλα προσωπεία (αμερικανική alt right, χιτλερική alt right, ρασσιάδικη ή χριστιανική alt right, εθνικολαϊκή και συνάμα πρώην αριστερή alt right, tabloid gossip alt right, ακόμη και στρασσερική alt right!!!). Μέρος αυτών των επιχειρήσεων ιδεολογικής νοθείας του εθνικισμού είναι, ασφαλώς, και η προώθηση της υποστήριξης του Ισραήλ με αφορμή όσα συμβαίνουν στην μέση ανατολή.   

Ας δούμε, όμως, τι υποστηρίζουν οι (μασκαρεμένοι σε εθνικιστές, δεξιοί) θιασώτες της συμμαχίας Ελλάδος-Ισραήλ. Μας συνδέουν, λένε αυτοί οι κύριοι, πολλά με το Ισραήλ. Είμαστε και οι δύο αρχαίοι λαοί της Μεσογείου, μας απειλεί και τους δυο ο νέος οθωμανισμός και μας ενώνουν αμφότερους οι αξίες της Δύσης που είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα.

Ξεκινάμε με το πρώτο επιχείρημα: «Είμαστε και οι δύο αρχαίοι λαοί της Μεσογείου». Προφανώς, πρόκειται για μια επικοινωνιακά τουριστική ανοησία η οποία δεν έχει κανένα πολιτικό νόημα. Και με τους Ιταλούς μας συνδέει το ίδιο γνώρισμα. Είμαστε και οι δύο αρχαίοι λαοί της Μεσογείου. Μόνο που αυτό δεν εμπόδισε τους αρχαίους Ρωμαίους να μας καταλάβουν για…κάποιους αιώνες, ούτε τους αρχαίους προγόνους μας να υπερασπιστούν στρατιωτικά τις ελληνικές αποικίες της Ιταλίας. Όπως, επίσης, δεν εμπόδισε τα δύο έθνη να βρίσκονται σε διαρκή γεωπολιτικό ανταγωνισμό και πολεμική αντιπαράθεση από την δεκαετία του 1900 μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όσο οι Ιταλοί ασκούσαν ιμπεριαλιστική πολιτική στο Αιγαίο.

Η αναδρομή στην αρχαιότητα ηχεί ευχάριστα στα αυτιά πολλών μεθυσμένων από την κλασικιστική προπαγάνδα της Δεξιάς συντηρητικών (και όλων των αστών, ασφαλώς) ψηφοφόρων. Η επίκληση της αρχαίας γειτονίας αποτελεί ένα υπνωτιστικό μασάζ για ψηφοφόρους που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν εθνικιστικές πολιτικές θέσεις. Η Δεξιά, η αιώνια πόρνη της προπαγάνδας στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα, καταφέρνει με την μαεστρία της πεπειραμένης τσατσάς να κρατά δέσμιο στις πιο συγκεκαλυμμένα αντεθνικές πολιτικές το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων που δυνητικά θα στήριζαν ένα εθνικιστικό κίνημα.   

Το δεύτερο επιχείρημα: «Ο νέος οθωμανισμός απειλεί το Ισραήλ και την Ελλάδα». Πρόκειται για μια μεθοδευμένη απλούστευση. Ακόμη και αν ίσχυε αυτή η ανοησία θα αφήναμε τον Γκαίτε να απαντήσει ότι «αν ένας κροκόδειλος έφαγε τον εχθρό σου δεν σημαίνει ότι έγινε και φίλος σου». Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θέλουν να τα κάνουν να φαίνονται οι ψευτοπατριώτες της Δεξιάς και τα φυντάνια της alt right.

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται απλά υπό την απειλή του νέου οθωμανισμού. Η Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και δεκαετίες, συνολικά υπό την απειλή της Τουρκίας. Η ίδια γεωπολιτική της αργής και στοχευμένης ιμπεριαλιστικής επέκτασης, που εφαρμόζεται σήμερα από τον Ερντογάν σε μια ευρύτερη κλίμακα, εφαρμόστηκε κατά της Ελλάδος στο Αιγαίο όσο στην Τουρκία είχε τα πολιτικά ηνία το κεμαλικό πολιτικό σύστημα. Η εισβολή στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε από θεωρητικά ήπιους και διαλλακτικούς κεμαλιστές πολιτικούς. Συνεπώς, άθλιοι της πολυπρόσωπης ελλαδικής Δεξιάς, η πατρίδα δεν αντιμετωπίζει τον νέο οθωμανικό επεκτατισμό, όπως σας βάζει το Ισραήλ να παπαγαλίζετε. Αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες  συνολικά τον τουρκικό επεκτατισμό.

Πιστεύετε αληθινά ότι σε αυτό το ζήτημα θα έχουμε ποτέ την εβραϊκή συμπαράσταση; Πιστεύει κανείς ότι το Ισραήλ θα μας υποστηρίξει αν στο προσεχές μέλλον δεν βρεθεί αντικαταστάτης του Ερντογάν και η Τουρκία επιστρέψει στα χέρια των κεμαλιστών; Αλλά ακόμη και αν μείνουμε στις σημερινές συνθήκες διερωτόμαστε αν έχετε δει το Ισραήλ να είναι τόσο γαλαντόμο στις γεωπολιτικές του παροχές, ακόμη και σε συμμάχους του, όπως η Ουκρανία, με τους οποίους έχει λόγους να διατηρεί περισσότερο στενή σχέση απ’ την Ελλάδα; Πιστεύετε ότι το Ισραήλ θα συμβάλει στην υπονόμευση της ενότητας του μεσογειακού σκέλους του ΝΑΤΟ, εμπλεκόμενο υπέρ της μιας πλευράς σε μια δυνητική σύγκρουση Ελλάδος-Τουρκίας, όταν όλος ο πλανήτης γνωρίζει ότι στόχος των ΗΠΑ είναι μια στρατιωτική αντιπαράθεση των δύο χωρών να λήξει όσο το δυνατόν συντομότερα ή να μην γίνει ποτέ;  Ή, αντίστροφα, πιστεύετε ότι η Τουρκία θα αποκόψει οριστικά κάθε δεσμό με το ΝΑΤΟ, αντί να συνεχίσει να πατά και στις δυο βάρκες για να επιδιώξει -όταν κρίνει αυτή ότι θα είναι αναγκαίο- μια αστραπιαία, μικρής διάρκειας, αψιμαχία με την Ελλάδα (ανάλογη με εκείνη της εισβολής στην Κύπρο), η οποία θα της εξασφαλίσει τα κέρδη που ζητά πριν η σύγκρουση γενικευτεί και εμπλακούν σε αυτήν άλλοι γεωπολιτικοί παίκτες

Μπορεί, κύριοι της Δεξιάς, να κοροϊδεύετε το πολιτικά καθυστερημένο σας ακροατήριο. Δεν κοροϊδεύετε, όμως, τους εθνικιστές. Σας ξέρουμε σαν την κάλπικη δεκάρα. Ο νέο-οθωμανισμός του Ερντογάν σας ανησυχεί. Όχι γιατί, όντως, συνιστά απειλή και για την Ελλάδα. Σας ανησυχεί γιατί δεν ξεκαθαρίζει αν θα στρατευτεί εξολοκλήρου με τα αφεντικά σας. Με το εβραϊκό κεφάλαιο, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι που σας ανησυχεί. Ο Ερντογάν δείχνει ότι θέλει να παίξει σε διπλό ταμπλό. Φοβάστε ότι θα κάνει κινήσεις χωρίς να έχουν όλες την πλήρη έγκριση των αφεντικών σας. Όμως, ξεχνάτε ότι, όσο και αν θέλει να γίνει περιφερειακή δύναμη, σε ό,τι έχει να κάνει με τις κινήσεις της στο Αιγαίο, η Τουρκία του Ερντογάν διατηρεί σταθερά επικοινωνία με την Γερμανία και με το βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Ξεχνάτε (ή υποδύεστε ότι ξεχνάτε) πως η διεθνής πολιτική συμμαχία στην οποία ανήκει το Ισραήλ (και η Ελλάδα με την Τουρκία) έχει πολλούς αλληλένδετα εμπλεκόμενους. Με τους οποίους η Τουρκία διατηρεί τα δικά της ισχυρά σημεία επαφής. Ασχέτως αν στην ανατολική πτυχή της γεωπολιτικής της ανοίγει κουβεντούλα και με τον «άξονα της αντίστασης».

Πιστεύει κανείς ότι αυτή η λεπτοδουλεμένη ισορροπία θα περάσει ποτέ σε φάση ανοιχτής σύγκρουσης με το ΝΑΤΟ (ιδίως εφόσον ο Ερντογάν δεν απειλείται από πραξικόπημα), όπου θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί μια συμμαχία Ελλάδος-Ισραήλ; Ασφαλώς όχι. Ακόμη και αν υπάρξει αντιπαράθεση με την Ελλάδα, όπως προαναφέραμε, θα είναι τόσο ελεγχόμενη υπό την μορφή απλού «θερμού επεισοδίου» που θα διευθετηθεί άμεσα από τους δύο «συμμάχους» και τις ΗΠΑ, ώστε οι όποιες φιλίες με το Ισραήλ ή άλλη νατοϊκή χώρα να μην ενεργοποιηθούν καν. Πρώτη φορά το έχετε να δει να συμβαίνει αυτό; Να σας θυμίσουμε την εισβολή στην Κύπρο και το επεισόδιο στα Ίμια;   

Εφόσον, λοιπόν, η δυνητική σύγκρουση (αν ποτέ υπάρξει τέτοια) με την Τουρκία θα γίνει, κατά πάσα πιθανότητα, υπό μορφή «θερμού επεισοδίου» μικρής διάρκειας, πόσο ασφαλές είναι να βασιζόμαστε (όπως λέτε εσείς) αποκλειστικά στην διαμεσολάβηση των ΗΠΑ και του Ισραήλ; Τι έχει συμβεί στις μέχρι σήμερα αντίστοιχες περιπτώσεις; Πήραν το μέρος μας οι μεγάλοι σας σύμμαχοι; Δεν είναι ασφαλέστερο να έχουμε κι εμείς μεγαλύτερη ευελιξία διπλωματικών ανοιγμάτων;

Και για να κάνουμε το επιχείρημα περισσότερο επιθετικό: Εφόσον η Τουρκία κρατά αυτή την ιδιότροπη ισορροπία στην γεωπολιτική της στρατηγική, τι μας εμποδίζει να κάνουμε το ίδιο από την αντίστροφη; Εφόσον, δηλαδή, η Τουρκία είναι ταυτόχρονα με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αλλά κλείνει το μάτι στο Ιράν, την Χαμάς και την Ρωσία, γιατί να μην κάνει και η Ελλάδα το αντίστροφο; Δεν σας λέμε να κάνει κάτι αυθεντικά εθνικιστικό, όπως αυτά που σκεπτόμαστε εμείς. Σας λέμε να κάνει το εξίσου προσεκτικά αντίστροφο. Να είναι με το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ ως «σύμμαχος» αλλά να κλείνει και το μάτι στην Ρωσία ή στο Ιράν όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία, προκειμένου να μπει στην σκακιέρα που τώρα η Τουρκία κινείται μόνη της; Εφόσον σας φοβίζει, δηλαδή, ο νέο-οθωμανικός επεκτατισμός της Τουρκίας, γιατί απαντάτε με μονοδιάστατη, φοβική, αναδιπλωτική εμμονή και γεωπολιτική έξοδο προς την μια πλευρά (τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ) και δεν θέλετε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία μέσα στα πεδία που δοκιμάζει να οικοδομήσει την επεκτατική της δυναμική; Υπάρχει παράδοση στις σχέσεις Ελλάδος και αραβικών χωρών, όπως και στην σχέση Ελλάδος και Ρωσίας. Δεν θα μας εμποδίσει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Το αντίθετο μάλιστα. 

Το ερώτημα είναι, ασφαλώς, ρητορικό. Δεν θα υποστηρίξετε ποτέ μια τέτοια πολιτική γιατί θα αποδεσμεύσει δυνάμεις της πατρίδας μας από τον έλεγχο των αφεντικών σας. Μια τέτοια πολιτική θα προσθέσει έναν πονοκέφαλο στις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Γερμανία και την παγκόσμια μεγαλοαστική τάξη που έχει συμφέροντα στην περιοχή. Σας ξέρουμε πολύ καλά χαμένα κορμιά, σκουπίδια και υπάλληλοι του εβραιοαμερικανικού παράγοντα με το alt right «πατριωτικό» προσωπείο. Τα φούμαρα αλλού. Όχι στους Έλληνες εθνικιστές.

Το τρίτο επιχείρημα: «Με το Ισραήλ μας ενώνουν οι αξίες της Δύσης που είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». Η αλήθεια είναι ότι με το Ισραήλ ΣΑΣ ενώνουν οι παραπάνω ιδέες. Γιατί πρόκειται για τις κεντρικές ιδέες της ιδεολογίας του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού και όχι για αξίες που υιοθετούμε όλοι οι Ευρωπαίοι. Κάντε μια ελεύθερη δημοσκόπηση σε αυτή, την παρηκμασμένη, μεταμοντέρνα και «πολυπολιτισμική» Ευρώπη (δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιείτε τον όρο Δύση και όχι Ευρώπη), αν έχετε το σθένος. Τολμήστε να την κάνετε και θα διαπιστώσετε ακόμη και σήμερα πόσο θα αποκλίνει ο μέσος όρος των αντιλήψεων -ακόμη και των ψηφοφόρων σας- από αυτό που θεωρείτε αυτονόητο. Φιλελέ αποβράσματα, έχετε αναγάγει την ιδεολογία σας σε υποτιθέμενη πανευρωπαϊκή αξία. Αυτό που εσείς περιγράφετε ως «δημοκρατία» είναι μια πλουραλιστική δικτατορία της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Αυτό που εσείς περιγράφετε ως «ελευθερία» είναι μια ασυδοσία στον ηθικό εκφυλισμό. Αυτό που εσείς περιγράφετε ως «ατομικά δικαιώματα» είναι μια φιλελεύθερη ιδεοληψία στην ερμηνεία της πολιτικής ανθρωπολογίας. 

«Πρέπει να οργανωθεί μια ωραία συνωμοσία για την εξόντωση της ιουδαϊκής φυλής», υποστήριζε ο Κάρολος Μπωντλαίρ. Προς Θεού, δεν υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο. Υπενθυμίζουμε, όμως, ότι ο Μπωνλταίρ και ο Ρομαντισμός είναι σημεία του μακραίωνου ευρωπαϊκού πολιτισμού με πολύ μεγαλύτερη σημασία απ' ότι η alt right, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Πάνος Καμμένος και οι εντός του εθνικιστικού χώρου ομοϊδεάτες τους στο θέμα του Ισραήλ.

 

Τι προτείνουμε: Θα μας ρωτήσουν κάποιοι εύλογα, τότε εσείς τι προτείνετε; Δεν σας ανησυχεί η «ισλαμοποίηση» της Ευρώπης; Τους απαντούμε ότι οι ορδές των μεταναστών που κατακλύζουν την Ευρώπη προέρχονται από χώρες με τις οποίες το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχουν συμμαχικές σχέσεις. Είναι σουνίτες στην συντριπτική τους πλειοψηφία και φιλικά προσκείμενοι προς την δυτική συμμαχία (άρα και το Ισραήλ). Πάψτε να πιάνεστε συνεχώς κορόιδα από την φιλελεύθερη προπαγάνδα.

Οι μωαμεθανοί που πολεμά το Ισραήλ (και άρα θα πρέπει να το βοηθήσουμε για να μην συνεχιστεί τάχα ο εξισλαμισμός της Ευρώπης, σύμφωνα με τους alt right τενεκέδες) είναι κυρίως Σιίτες. Από τα κράτη τους μεταναστεύουν στην Ευρώπη μόνον αυτοί που δεν συμφωνούν με τις κυβερνήσεις τους. Συνεπώς, αυτοί που αναζητούν καταφύγιο και πάλι στην δυτική συμμαχία (μέρος της οποίας είναι και το Ισραήλ).

Το συμπέρασμα είναι απλό. Δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση η υπεράσπιση του Ισραήλ με την απόκρουση της μετανάστευσης Αράβων και Αφρικανών στην Ευρώπη. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Οι περισσότεροι που μεταναστεύουν είναι φιλικά προσκείμενοι στο Ισραήλ. Με εξαίρεση τους χιλιάδες πρόσφυγες που προκαλούν οι βομβαρδισμοί του!!!

Εκείνο που προτείνουμε είναι ξεκάθαρο. Θεωρούμε την Ελλάδα (με την Κύπρο, ασφαλώς, συνυπολογιζόμενη) δυνητική αυτόνομη γεωπολιτική δύναμη της ανατολικής Μεσογείου. Αν δούμε την πατρίδα μας υπό αυτή την οπτική (και όχι μέσα από τα γυαλιά των δυτικών που την αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστό κομμάτι από την Κύπρο, ως ένα αμερικανικό λιμάνι και ως γεωγραφικό βάθος του Ισραήλ) τότε αναγκαστικά το Ισραήλ θα αξιολογηθεί ως ανταγωνιστής μας. Για τον απλό λόγο ότι αποτελεί ένα κράτος που αξιώνει και αυτό, βασισμένο στην δύναμη των αμερικανικών όπλων, τον γεωπολιτικό έλεγχο της ίδιας περιοχής. Δεν σημαίνει ότι με τον ανταγωνιστή σου πρέπει να βρεθείς απαραίτητα σε εμπόλεμη κατάσταση. Σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να τον αντιμετωπίσεις ως αυτό που πράγματι είναι. Ως ανταγωνιστή. Όχι να πέφτεις στα γόνατά του, προσφέροντας πολύ περισσότερα από τα ελάχιστα που σου δίνει. Συνεπώς, η ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας προϋποθέτει πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική και προσεκτική επαναπροσέγγιση με το Ιράν, με την Ρωσία και με τους εκπροσώπους των Παλαιστινίων (γιατί όχι και της Χεζμπολάχ).