Πας μη Μυκηναίος βάρβαρος
(πρόχειρο σχεδίασμα σκέψεων για την αποτίμηση αρχαίων περιόδων του έθνους)
του Ανδρέα Σκαμανδρώνυμου
Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός διαμόρφωσε μια
πολιτική πραγματικότητα που στηριζόταν σε μια σταθερή ηθική διάσταση. Ο Άνακτας
αποτελούσε την ψυχή του συλλογικού γίγνεσθαι. Την ζώσα κεφαλή του λαού και του τόπου
του, γινόμενων αντιληπτών ως ενιαίου οργανιστικού συνόλου. Δηλαδή, ο Άνακτας ήταν
ο Λαός και ο Τόπος. Κυβερνών, ιεροφάντης, στρατηγός. Αλλά και υπεύθυνος για τα
χτυπήματα της μοίρας, για τις κακές σοδειές, τις βλασφημίες, τις ύβρεις και τα
κακώς κείμενα του λαού του.
Οι Μηκυναίοι Άνακτες οδήγησαν τους ανθρώπους
τους με επιτυχία σε έναν φυσικό καταμερισμό της εργασίας, με αποτέλεσμα έκαστη
ειδικότητα να βρίθει σε καινοτομία και απόδοση. Κατεύθυναν κοινωνίες που, επί
περίπου εξακόσια έτη, επέδειξαν θαυμαστή κοινωνική συνοχή και πολιτισμική
συνέπεια, αποδεικνύοντας ότι τα θεμέλια του όλου συστήματος βασίζονταν σε
κοινές, ισχυρές ηθικές αρχές. Όποιες και αν ήταν αυτές στην εποχή τους. Σε
αντίθεση με το αναξιοκρατικό κλεισθένειο πολίτευμα που επιβίωσε στον ελληνικό
χώρο με τα βίας για τριακόσια χρόνια.
Η φωτεινή αντανάκλαση της μυκηναϊκής περιόδου
ξαναφάνηκε κατά την Ελληνιστική περίοδο, σε άλλο όμως επίπεδο, και σε έναν νέο
πλέον κόσμο που, δυστυχώς, έπασχε από άλλες παθογένειες. Πλέον δεν είχαμε Άργος
εναντίον Θήβας, ούτε Ορχομενός εναντίον Θήβας. Δυστυχώς, είχαμε το φαινόμενο όλοι
εναντίον όλων. Μπάχαλο τα έκαναν κι αυτοί στο τέλος, με αποκορύφωμα τους
Ατταλίδες.
Στο βαθμό που μας επιτρέπουν να εξάγουμε βάσιμα συμπεράσματα τα κείμενα και τα υπόλοιπα ευρήματα εκείνης της περιόδου, η ζωή του Μυκηναίου όχι απλώς ήταν αυτή που ήταν, αλλά ταυτοχρόνως και αυτή που θα έπρεπε να είναι, όπως έλεγε ο κορυφαίος Cervantes. Για αυτό σας λέω,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου