Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                                       Ο τελευταίος θρύλος της πολιτικής

 

Τις τελευταίες ώρες τρολ του «χώρου» στέλνει ανώνυμα ειρωνικά σχόλια στα οποία υποστηρίζει ότι ο εκλιπόντας Ζαν Μαρί Λεπέν ήταν ένας alt right «νεοεθνικιστής». Ηρέμησε ανώνυμε και αποδέξου ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο από μια κωμικοτραγική φιγούρα, που μέσα στην ημιπαραφροσύνη της νομίζει ότι μπορεί να συγκριθεί με μεγέθη όπως αυτό το Λεπέν. Μιας και ενδιαφέρεσαι τόσο για την γνώμη μας θα την παραθέσουμε μέσα από μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της περίπτωσης του συγκεκριμένου πολιτικού.

«Έγινα ο τελευταίος θρύλος της πολιτικής» είχε δηλώσει με ρομαντικά αντιδραστική αυταρέσκεια ο Ζαν Μαρί Λεπέν. Και η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη δήλωση, πέρα από επικοινωνιακή μεγαλοστομία, περιείχε μια ισχυρή δόση αλήθειας. Ο Λεπέν ήταν ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που ανήλθε στο επίκεντρο του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού πολιτικού βίου, κόντρα σε απίστευτες αντιξοότητες, με βιογραφικό που δεν ήταν εκείνο ενός τεχνοκράτη χαρτογιακά ούτε ενός κατασκευάσματος κομματικού σωλήνα. Ο Λεπέν ήταν πολιτικός με βιογραφικό ρομαντικού.  

Γεννήθηκε το 1928 σε ένα ψαροχώρι της Βρετάνης (το Trinité-sur-Mer) από πατέρα ψαρά και μητέρα μοδίστρα. Σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα του σε θαλάσσιο ατύχημα. Ως έφηβος θέλησε να γίνει αστυνομικός αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε. Είκοσι ετών είχε εγκαταλείψει την πατρίδα του Βρετάνη και ζώντας στο Παρίσι γράφηκε στην νομική σχολή του Assas. Εκεί εξελέγη επικεφαλής όλων των πανεπιστημιακών πολιτικών ομάδων. Σύντομα εντάχθηκε στην προφασιστική, μοναρχική οργάνωση, Γαλλική Δράση (Action Française).

Αργότερα εντάχθηκε στην Λεγεώνα των Ξένων και βρέθηκε στην Ινδοκίνα. Εκείνη την περίοδο γνώρισε τον Αλέν Ντελόν, με τον οποίο παρέμειναν στενοί φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ο Λεπέν έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό στις εκλογές του 1956, με την παράταξη «Union et Fraternité française». Όντας είκοσι επτά ετών ήταν ένας από τους νεότερους πολιτικούς που εκλέχτηκαν βουλευτές στην Γαλλία.

Ωστόσο διέκοψε την κοινοβουλευτική του πορεία για μία ακόμη πολεμική εκστρατεία. Έφυγε στην Αλγερία κι έλαβε μέρος στην μάχη για το Αλγέρι. Αργότερα κατηγορήθηκε πως μετείχε στις ομάδες στρατιωτών που βασάνισαν Αλγερινούς. Το 1962 φαίνεται ότι ο ίδιος το είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του: «βασανίσαμε γιατί έπρεπε. Όταν σου φέρνουν κάποιον που έχει τοποθετήσει είκοσι βόμβες που μπορεί να εκραγούν από στιγμή σε στιγμή δεν υπάρχουν περιθώρια για κουβέντες, πρέπει να κάνεις κάτι δραστικό άμεσα». Μπορεί η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές περιπέτειες να ήταν αντιφατική με τον ρομαντικό εθνικισμό του, όμως ο τρόπος ζωής του παρέμενε ρομαντικά περιπετειώδης στο έπακρο.

Το 1963, ως βουλευτής, στήριξε την καμπάνια για την Προεδρία του Jean-Louis Tixier Vignancourt στις εκλογές του 1965. Ο Vignancourt, που συμμετείχε στην φασίζουσα και συνεργαζόμενη με το Τρίτο Ράιχ κυβέρνηση του Βισί, κατάφερε να συγκεντρώσει το 5,5% των ψήφων, αποδεικνύοντας ότι ο αντιδιαφωτιστικός πολιτικός Ρομαντισμός είχε ισχυρά θεμέλια στην μεταπολεμική Γαλλία. Ωστόσο, σύντομα ο Λεπέν ήρθε σε ρήξη με τον Vignancourt.

Το 1972 μια παρέα παλιών φοιτητών πρότεινε στον Λεπέν να ηγηθεί σε ένα νεοφασιστικό κόμμα, παρόμοιο με το ιταλικό MSI. Ο Λε Πεν δέχτηκε και κάπως έτσι ιδρύθηκε το Εθνικό Μέτωπο. Από την αρχή το Εθνικό Μέτωπο έδωσε έμφαση στην απειλή της λαθρομετανάστευσης. Αντιτάχθηκε στην ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστήριξε την επαναφορά της θανατικής ποινής και ζήτησε απαγορεύσεις για την ανέγερση πρόσθετων τζαμιών στη Γαλλία. Ο Λεπέν άλλοτε αρνήθηκε την ιστορική υπόσταση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων ενώ κάποιες φορές το αξιολόγησε ως ένα δευτερεύον και στρεβλωμένο ζήτημα του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Η πρώτη συμμετοχή του Εθνικού Μετώπου πραγματοποιήθηκε στις προεδρικές εκλογές του 1974. Το αποτέλεσμα ήταν 0,75%. Το 1976 έγινε βομβιστική επίθεση στο σπίτι του και ο στενός του φίλος, βιομήχανος Hubert Lambert, στέγασε την οικογένεια Λεπέν στον πύργο Montretout του Saint-Cloud. Σταδιακά το Εθνικό Μέτωπο άρχισε να λαμβάνει σημαντική υποστήριξη από την εργατική τάξη, η οποία υπέφερε από την αυξανόμενη εγκληματικότητα των περιθωριακών, των μεταναστών και του οργανωμένου εγκλήματος ενώ μαστιζόταν από την ανεργία.

Το Εθνικό Μέτωπο κατέγραψε την πρώτη του νίκη στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1982, όταν και εξέλεξε για πρώτη φορά εκπρόσωπο στην πόλη Dreux υπό το σύνθημα «ένα εκατομμύριο μετανάστες ισοδυναμούν με ένα εκατομμύριο Γάλλους ανέργους». Το 2002, στις προεδρικές εκλογές, ο Λεπέν προκρίθηκε στον δεύτερο γύρο με αντίπαλο τον ηγέτη της γαλλικής Δεξιάς Ζακ Σιράκ. Όλα τα κόμματα της χώρας, ακόμη και το κομμουνιστικό, στήριξαν ρητά την Δεξιά. Ο Σιράκ νίκησε έτσι τον Λεπέν με ποσοστό 80% έναντι 20%. Ακολούθησαν υπονομεύσεις και νέες διασπάσεις του Εθνικού Μετώπου, με αποτέλεσμα το 20% να μειωθεί γρήγορα. Όμως, ο Λεπέν επανήλθε το 2005 όταν και ηγήθηκε στην καμπάνια κατά της ψήφισης του προτεινόμενου συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο οι Γάλλοι ψηφοφόροι απέρριψαν τελικά.

Όσα δεν πέτυχε κόντρα στον επίμονο Λεπέν ο πυρήνας του συστήματος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού τα πέτυχε τελικά το προβοκατόρικο σχήμα του νεοεθνικισμού. Και, μάλιστα, με μεσολάβηση της ίδιας της κόρης του. Μετά από πενήντα χρόνια στην πολιτική ο Λεπέν παρέδωσε το κόμμα στην κόρη του Μαρίν. Η Μαρίν Λεπέν μετασχημάτισε ολοκληρωτικά την ιδεολογία του κόμματος από νεοφασίζουσα σε alt right αμερικανική πατσαβούρα. Η αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε την θέση της σε έναν άνευ ουσιαστικού περιεχομένου χλιαρό ευρωσκεπτικισμό. Η καταγγελία του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου, ως πυρηνικού στοιχείου του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης, μεταστράφηκε σε αποκρουστικό φιλοεβραϊσμό. Οι αντιμεταναστευτικές προτεραιότητες υποχώρησαν σε «ορθολογιστικές» δεξιές προτάσεις καλύτερης «διαχείρισης» του προβλήματος. Για τις αριστερές κοινωνικές ρητορικές δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι περαιτέρω. Υποχώρησαν σε προτάσεις ήπιου κεϋνσιανισμού που, δυστυχώς, ούτε αυτές φαίνεται ότι θα μπορέσει να υπερασπιστεί η Λεπέν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας.

Η αποβολή του Λεπέν από το προσκήνιο ολοκληρώθηκε με την αλλαγή ονόματος του κόμματος και με την διαγραφή του από την ίδια του την κόρη, τον Μάιο του 2015, σε μία ενέργεια που αποκλήθηκε «πολιτική πατροκτονία». Ο Λεπέν υπέβαλε προσφυγή κατά αυτής της ενέργειας και τον Ιούλιο του 2015 το γαλλικό δικαστήριο έκρινε υπέρ του, αποφασίζοντας ότι το κόμμα δεν είχε τηρήσει τα απαιτούμενα πρωτόκολλα. Σε απάντηση στο νεοεθνικιστικό alt right μόρφωμα της Μαρίν Λεπέν πραγματοποιήθηκε έκτακτο συνέδριο τον Αύγουστο του 2015 το οποίο κατέληξε στην απόφαση εκδίωξης του Ζαν Μαρί Λεπέν οριστικά από το Εθνικό Μέτωπο.

Ο Λεπέν, με το γνωστό επικοινωνιακά προκλητικό του ύφος, φρόντιζε να ανεβάζει το ηθικό των εθνικιστών και να εκνευρίζει τους νεοεθνικιστές και τους άλλους πολιτικούς αντιπάλους μέχρι το τέλος της ζωής του, δηλώνοντας ότι ο εθνικισμός ήταν προορισμένος να επικρατήσει. Η προφητεία του μάλλον είναι απίθανο να πραγματοποιηθεί. Παρέμεινε, όμως, ως ρητορική παρακαταθήκη των τελευταίων ρομαντικών από έναν θρύλο της πολιτικής. Τον τελευταίο.