Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

               «Προσκυνηματική» εκδρομή και γηπεδική μάχη στη Βαυαρία

                                                                                                   του Αντίοχου

Μόναχο 2025.

Εκεί που άρχισαν όλα.

Με έναν σύγχρονο φτερωτό Πήγασο ξεκινήσαμε από την δύσμοιρη χώρα που διαφεντεύει η δυναστεία της πολιτικής μαφίας. Φτάνοντας κοντά στο αεροδρόμιο προσγείωσης (Μέμιγκεν γιατί το υπερσύγχρονο του Μονάχου αυξάνει το ναύλο κατά 150-200 ευρώ το άτομο!!!) παρατηρώ τις βαυαρικές Άλπεις. Είναι γεμάτες χιόνι και αρκετά εκτεταμένες. Κρύο δριμύ με αγκαλιάζει μόλις ανοίγει  η πόρτα του πολυταξιδέμενου Πήγασου. Όμως, χωρίς την υγρασία των Βαλκανίων.

Χρήση Ι.Χ. διευκολύνει αρκετά την μεταφορά σε άμεση αναχώρηση. Υπάρχει τρένο και λεωφορείο, επίσης. Το τοπίο ευχάριστο. Χωριουδάκια και κωμοπόλεις διάσπαρτα στον κάμπο. Ξεχωρίζουν τα δημαρχεία που, μαζί με τις εκκλησίες, ήταν το κέντρο της ζωής των κατοίκων παλιά αλλά μάλλον και τώρα...Ισχύει και εδώ ότι η επαρχία είναι πιο ανθεκτική στις επιρροές των  σύγχρονων πόλεων. Οι κάτοικοι δείχνουν πιο υγιείς από τον πελιδνό μέσο αστό.

Μετά από μια ώρα και ένα τέταρτο άφιξη και τακτοποίηση στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στα περίχωρα της πόλης. Μόλις δύο λεπτά από τον σταθμό του τρένου-μετρό και του λεωφορείου. Ωραίο, σύγχρονο, άνετο αλλά, αν και πολύ όροφο, δεν έχει μπαλκόνι και τα παράθυρα δεν ανοίγουν πλήρως. Αυτό σημαίνει ότι το κάπνισμα, για εμάς τους Βαλκάνιους, προϋποθέτει μια βόλτα μέχρι το ισόγειο ή την οροφή του ρουφ γκάρντεν.

Χρήση μετρό και άφιξη στην Όντεον Πλατς. Ψυχρολουσία! Οι σαμπχιουμανάδος είναι τουλάχιστον 40%. Νεαρές Γερμανίδες, που κάθονται στα παγκάκια του σταθμού, βλέπουν παρέα σουρωμένων ή φτιαγμένων μεταναστών, οι οποίοι μοιάζουν να προέρχονται από το Πακιστάν ή κάποια γειτονική του χώρα, να ουρούν προκλητικά και σαν να μην τρέχει τίποτα μπροστά τους. Μόλις τους πλησιάζουμε, οι «aliens», βλέποντας την εμφάνισή μας (φλάι μπουφάν, αρβύλα κλπ), κουμπώνονται και απομακρύνονται, ανεβαίνοντας γρήγορα τις κυλιόμενες σκάλες εξόδου. Διακρίνω χαμόγελα ανακούφισης στις ντόπιες «βαλκυρίες» όταν περνώ μπροστά τους. Τα υπόλοιπα «ορκ» του σταθμού μας κοιτούν με μίγμα ανησυχίας, φόβου και μίσους.

Νυχτερινή βόλτα στην εντεύθεν των τειχών παλιά πόλη. Μαγικές εικόνες που με ταξιδεύουν σε αλλοτινές εποχές. Οι ορδές των ανδρών-ορκ νεαρής ηλικίας γυρνούν κατά ομάδες προκλητικά, κοιτώντας τις γυναίκες και κάνοντας καμάκι πιο ηλίθιο κι από εκείνο του Καρρά (όχι του ξεχασμένου πρώην star του χώρου) με το κασετόφωνο στην παλιά ελληνική ταινία. Όμως, μόλις εντοπίζουν την παρουσία μας διατηρούν απόσταση ασφαλείας και βλέμμα επιφυλακτικό. Δείχνουν συμπεριφορά θρασύδειλης βδέλλας πάνω στο σαρκίο της αιώνιας πόρνης που κάποτε φόραγε φρυγικό σκούφο και τώρα φορά μανδύα δικαιωμάτων για να βρει πελάτες.

Σε συζητήσεις ακούμε ότι ορισμένοι από αυτούς έχουν σταθερές «δουλειές», διατηρούν τον έλεγχο σε γωνίες όπου πασάρουν τα «προϊόντα» τους, συνήθως γύρω από σταθμούς μετρό και λεωφορείων, καθώς και πέριξ ή εντός των μεγάλων εμπορικών κέντρων.  Η ενημέρωση λέει ότι έχουν ενταχθεί σε συμμορίες με βάση την καταγωγή τους. Οι ανώτεροι στην ιεραρχία αυτών των ομάδων έχουν ρόλο επιστάτη. Έρχονται με τα σούπερκαρς και εποπτεύουν τους πούσερς που προμηθεύουν και εισπράττουν. Βλέπω ότι φορούν ακριβές φίρμες αλλά είναι κιτς και γελοίοι σαν τους τράπερς. Βλέπεις και «χτιστούς» δεκανείς. Φίλοι μας λένε ένα προσέχουμε γιατί ορισμένοι από αυτούς κουβαλούν σιδερογροθιές ή «κέρατα» ενώ όταν κριθεί αναγκαίο εμφανίζονται και «βαρέα» όπλα από τα αμάξια τους και ενίοτε χτυπά η μία ομάδα την άλλη για το κουμάντο στην τάδε οδό. Δεν είδα ούτε ίχνος εμφανούς παρουσίας των κάποτε μαυροπρόβατων Ιταλών ή Βαλκανίων από την πρώην χώρα του Τίτου. Ίσως έχασαν τις μάχες στους δρόμους ή αποσύρθηκαν λόγω του τεράστιου όγκου των εισβολέων της Μόρντορ.

Η δε πολιτσάι είναι ισχυρή και καλά εξοπλισμένη. Όμως, διακριτική. Είτε έχει πολιτικές εντολές είτε είναι η ηγεσία της αντίστοιχη με αυτήν των «αδιάφθορων» χωρών της λατινικής Αμερικής. Είτε και τα δύο. Ποιος ξέρει; Πάντως αποκομίζεις την ίδια αίσθηση με το να είσαι στην Ομόνοια, ίσως σε μια εκδοχή πιο καθαρή. Η μπίζνα είναι καλοδουλεμένη και για τις κυριλέ περιοχές στέλνονται πακέτα με ταξί που οδηγούν οι ασιλάντεν (γνωστό το παλιό σύνθημα Ντόιτσλαντ φουρ ντόιτσεν, ασιλάντεν ράους). Πάντως τα καφέ που ελέγχουν είναι τα μόνα στα οποία καπνίζεις μέσα και οι υγειονομικές αρχές δεν εμφανίζονται ποτέ για έλεγχο.

Οι πρώην κουμανταδόροι Σελτζούκοι και Οθωμανοί είναι ευάριθμοι αλλά δείχνουν πιο μπροστά στο επίπεδο «εξημέρωσης». Εβδομήντα χρόνια γκασταρμπάιτερ είναι αυτά. Η ελίτ είναι πανίσχυρη στους πύργους και τα προάστια που ζει. Θέλει τους εμιγκρέ δούλους της. Υπάρχει προάστιο που είναι το μέρος με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Γερμανία. Εκεί είναι χιλιάδες κάτοικοι και ο φτωχότερος έχει ένα-δυο μύρια ευρώ στην τράπεζα. Δεν βλέπει κανείς εκεί αμάξι ηλικίας πέραν των τριών ετών. Μόνες εξαιρέσεις κάποια συλλεκτικά ρετρό πολυτελείας.

Οι εισβολείς εκεί είναι καλοδεχούμενοι όσο παραμένουν σιωπηλοί, εργατικοί, δούλοι που επιστρέφουν για ύπνο στην πόλη και αφήνουν ζωντανούς τους νέους δουλοκτήτες με το ανθρωπιστικό προσωπείο. Όμως, ο μέσος Χανς και Φριτς (και ο Φραντζ και ο Γιόχαν, που τραγουδάει ο Βασιλάκης) δεν είναι και πολύ χαρούμενος. Του έριξαν την κυρία με τις ερωτικές ιδιαιτερότητες να τον μαντρώσει εκλογικά αλλά η τάση του αυτή την εποχή δείχνει είναι υπέρ άλλων απόψεων και δράσεων.

Υπάρχει τεράστια καταστολή και υπηρεσίες «προστασίας συντάγματος» που καθοδηγούνται πλήρως από τα παιδιά με τα σκουφάκια χωρίς γείσο. Είναι υπαρκτή, όμως, και η αντίσταση. Αλλά έχει πέσει στις παρυφές και είναι στο όριο της νομιμότητας. Άγνωστο αν κάποια στιγμή εκπλαγούν οι, επί του το παρόντος, ιδιοκτήτες της χώρας.

Τα ιστορικά μνημεία είναι εκεί -όσα δεν γκρέμισαν οι γιανκηδες «απελευθερωτές». Εύκολα βρήκαμε όλα τα κτίσματα που έπαιξαν ρόλο στον μεσοπολέμο. Περπατήσαμε την διαδρομή του κινήματος έως το ματωμένο της τέλος από τα όπλα των τσοπανόσκυλων της Βαϊμάρης. Προκαλεί έναν βαθύτερο αναλογισμό όταν σκέφτεσαι ότι η πολιτσάι έκανε τμήμα μόνο και μόνο για να μην μπορεί να μπει ο επισκέπτης στο διαμέρισμα του μουστάκια (που ‘λεγε και ο Σταυρίδης στα Κίτρινα Γάντια).

Παραδόξως υπάρχουν και αετοί στην πόλη (χωρίς τον αφορισμένο σταυρό). Σε ορισμένα σημεία, πάντως, σε δημόσια θέα. Βέβαια υπάρχει και πληθώρα μουσείων-παλατιών της φιλελληνικής βασιλικής οικογένειας. Μέχρι και προπύλαια αφιερωμένα στους ήρωες του 1821, με ελληνικές επιγραφές.

Το Μόναχο μας έδωσε την εικόνα μιας πλούσιας Γερμανίας που δυστυχεί γιατί την αναγκάζει η €. €. να ανέχεται ορδές παρασίτων στο κορμί της και να υπηρετεί αφανείς αφεντάδες. Μπροστά από το διάσημο ρολόι που βγαίνουν οι κούκλες και φωτογραφίζουν φανατικά οι τουρίστες, κυματίζουν τα σημαιάκια των εκλεκτών συμμάχων της Ε.Ε. Ισραήλ και Ουκρανίας. Όμως, όσο είμαστε εδώ ξέρουν ότι δεν έχουν νικήσει ακόμα. Αν μπορέσουμε να έχουμε προοπτική ελπιδοφόρα, με  έξυπνες δράσεις, αξίζει να το προσπαθούμε.

 

Στο γήπεδο

Η Μπάγερν είναι μια τεράστια ομάδα, με λαό παντού. Όμως, έχει την ατυχία τους οργανωμένους της να τους ελέγχει ευθέως η αστυνομία μέσω των αντίφα «ηγετών». Όλοι όσοι έχουμε περάσει από τα γήπεδα έχουμε δει έμμισθους δήθεν οπαδούς και πώς αυτοί βγάζουν το μεροκάματο. Εδώ, όμως, παραείναι εξόφθαλμο, ακόμη και για τους τουρίστες. Τα  «παιδιά» που κουνάνε σημαίες τόξων κάνουν μαύρη αγορά στα εισιτήρια και άλλα κόλπα, που η πολιτσάι δεν βλέπει.

Ωραίο το γήπεδο. Οι προαύλιοι χώροι σαν μια μεγάλη αλάνα, όπως ήταν παλιά η Τούμπα και το Καραισκάκη αλλά σε μεγάλη βερσιόν. Καντίνες, παρέες και ντουμάνια στην ατμόσφαιρα μαζί με βουρστ μπύρες. Το μαγαζί με τα αναμνηστικά γεμάτο κόσμο αλλά όχι ιδιαιτέρως μεγάλο. Δεν ξέρω αν έχει και δεύτερο στην άλλη πλευρά του γηπέδου, γιατί περπάτησα το μισό εξωτερικά. Έχει σόου με κονφερασιέ πριν την σέντρα και μιλάει μετά τα γκολ από τα ηχεία του γηπέδου. Μεγάλη οθόνη, δεν χάνεις φάση γιατί ακόμη και αν σηκωθούν όλοι μπροστά σου την βλέπεις στην οθόνη. Στα γκολ παίζει μουσική καν-καν και ανεμίζουν όλοι τα κασκόλ.

Οι αντιφάδες του πετάλου διαπίστωσα ότι γίνονται λάτρεις της μυθολογίας και του fantasy, καθώς μεταμορφώνονται σε φτερωτούς λαγούς μόλις ακούσουν ή δουν αποφασισμένους αντιπάλους. Μέχρι και τα «σπαθιά» τους πέταξαν στο σταθμό του μετρό για να γλυτώσουν τα σούτια. Διαφημίζουν ότι έχουν μια γουοκ κυριαρχία. Όμως, έχουν υποστεί ταπεινώσεις που στα Βαλκάνια θα έκλειναν Σ.Φ. ή θα άλλαζαν οι αρχηγοί τους. Μετά το τέλος του αγώνα έγινα μάρτυρας μιας τέτοιας.

Στην εξέδρα των οπαδών της Μπάγερν εξελίχθηκε ένας πολιτικός εμφύλιος. Οι δικοί μας που κάθονταν σε άλλο σημείο του γηπέδου, κάνοντας μια σπέσιαλ εμφάνιση στο μετρό, ήρθαν στα χέρια με τους περήφανους, ροζουλί (γεια σου Τέλη), woke του πετάλου. Ήμουν στην ουρά της «συνάντησης» εντός του σταθμού αλλά είδα καλά την μάχη της πρώτης γραμμής. Το πέταλο ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΗΚΕ και άρχισε να τρέχει σε ρυθμούς ΜΠΟΛΤ (Κεντέρη για εμάς τους Βαλκάνιους) για να ξεφύγει από την φάκα που του έστησε μια δράκα αποφασισμένων εθνικιστών. Οι χαμένοι της υπόθεσης στερήθηκαν κάποιων δοντιών, απ’ ότι είδα σε όσους έμειναν στο πάτωμα του σταθμού μετά το τέλος της σύγκρουσης. Οι δε (αλλόφυλοι κυρίως) μπροστάρηδες του πετάλου έδειξαν τα σπαθιά, για μερικά δευτερόλεπτα, μήπως και συγκρατήσουν την επίθεση. Τελικά δεν κατάφεραν και πολλά. Όταν η πρώτη γραμμή έσπασε έτρεξαν χωρίς αύριο, αφήνοντας πίσω έμψυχο και άψυχο υλικό. Θα ήταν αδύνατον να επιβιώσουν ως ηγέτες σε κερκίδες της παλιάς εποχής για περισσότερα από δυο ντέρμπι.