Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                                                                               Παράξενες συμπτώσεις

Το να υπενθυμίσουμε ότι είχαμε δίκιο όταν υποστηρίζαμε πώς τα νεοεθνικιστικά πολιτικά σχήματα τύπου Τραμπ είναι μαξιλάρια προστασίας της συστημικής Δεξιάς από την προοπτική ανάπτυξης ενός κανονικού εθνικιστικού κινήματος δεν έχει νόημα. Θα είναι σαν να επιβεβαιώνουμε τα αυτονόητα. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι να εξετάσουμε την αλληλουχία των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων σε επίπεδο κορυφής.

Ασφαλώς, ο Τραμπ θέλει να εφαρμόσει στο μεταναστευτικό ζήτημα μια πολιτική τακτική που να προσομοιάζει σε εθνικιστική. Είναι ένα από τα λίγα πεδία στα οποία οι «νεοεθνικιστές» λαϊκιστές μπορούν να διαφοροποιηθούν από τους τυπικούς φιλελεύθερους και τους νεοφιλελεύθερους ομοϊδεάτες τους. Το μεταναστευτικό είναι το πλαίσιο στο οποίο οι «νεοεθνικιστές» απλώνουν τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα προκειμένου να αποσπάσουν συντηρητικούς υποστηρικτές από τον εθνικιστικό χώρο.

Στην περίπτωση του Τραμπ υπάρχει και άλλο ένα κεντρικό γνώρισμα ρητορικής, πλάι στην αντιμεταναστευτική ατζέντα. Είναι η ειρήνη. Ο Τραμπ εξελέγη για δεύτερη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ υποσχόμενος ειρήνη στον κόσμο και μείωση της λαθρομετανάστευσης. Να, όμως, που τα πραγματικά αφεντικά του δυτικού κόσμου του έβαλαν δύσκολα.

Είχαμε επισημάνει και πριν λίγους μήνες ότι ο Τραμπ έδειχνε μια επιφυλακτικότητα προς τον Νετανιάχου και το Ισραήλ, σε σχέση με την πρώτη θητεία του. Η ήπια προσέγγιση της Ρωσίας, το κλείσιμο του ματιού σε χώρες όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα που επιχείρησε ως πρόεδρος των ΗΠΑ πριν λίγο καιρό, ακόμη και η επίγνωση του τι σημαίνει να συνεργάζεται κανείς με Ισραηλινούς την οποία απέκτησε στην προηγούμενη θητεία του όταν ο σκληρός Δεξιός Νετανιάχου τον πούλησε για να στηρίξει τον liberal Μπάιντεν, είχαν κάνει τον Τραμπ να καταλάβει καλά τι συμβαίνει στον διεθνή παράγοντα.

Όταν πριν έναν περίπου μήνα η απάντηση του Τραμπ ήταν αρνητική σε μια συνέχιση της εφαρμογής του ισραηλινού σχεδίου για την ισοπέδωση του άξονα της αντίστασης και την τελική υβριδική επίθεση στο Ιράν, άξαφνα συνέβη κάτι που μας θύμισε την Ελλάδα. Ομάδες λαθρομεταναστών ξεσηκώθηκαν στην δυτική ακτή των ΗΠΑ, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις που έλαβαν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Τα αστυνομικά σώματα των ΗΠΑ, που δεν έχουν την εμπειρία της ελληνικής ή άλλων ευρωπαϊκών αστυνομιών στην αντιμετώπιση μαζικών διαδηλώσεων και πολύ περισσότερο εξεγέρσεων, όπως αναμενόταν δεν μπόρεσαν να αστυνομεύσουν αποτελεσματικά ορδές λαθρομεταναστών και προοδευτικών υποστηρικτών τους οι οποίες προκαλούσαν βανδαλισμούς και κατέλυαν την τάξη. Η απάντηση του Τραμπ ήταν να ενισχύσει τους αστυνομικούς με δυνάμεις του στρατού. 

Αυτή, όμως, ήταν μια απόφαση που άνοιγε στον Τραμπ θέματα συνοχής και νομιμοποίησης. Η ανάπτυξη στρατού στους δρόμους των δυτικών ΗΠΑ, η απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά από μια συγκεκριμένη ώρα και οι υπόλοιπες σχετικές αποφάσεις δεν ήταν εύκολο να ληφθούν από τον ίδιο και το γραφείο του. Χρειαζόταν την κάθε συναινετική φωνή στα αμερικανικά νομοθετικά και κυβερνητικά όργανα. Σε δομές εξουσίας, δηλαδή, στις οποίες ο εβραϊκός παράγοντας κρατά την σφραγίδα έγκρισης στα χέρια του.

Η εξέγερση στις δυτικές ΗΠΑ ίσως να μην ήταν μια σύμπτωση αλλά ένα μήνυμα των γνωστών μηχανισμών του σκοτεινού κόσμου των αφανών δικτύων στα οποία φωλιάζει η παγκόσμια εξουσία του εβραϊκού παράγοντα, ο οποίος ελέγχει πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά τον ευρωπαϊκό (με επίκεντρο τον δυτικό) κόσμο εδώ και δυο αιώνες (τουλάχιστον). Έκτοτε οι όποιες αμφιταλαντεύσεις του Τραμπ παραμερίστηκαν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ σύρθηκε πίσω από τις αποφάσεις του Ισραήλ. Ακόμη και αν η επικεφαλής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών κατέθεσε αναλυτική έκθεση με την οποία απέδειξε ότι τίποτε απ’ όσα υποστηρίζουν οι Ισραηλινοί για την υποτιθέμενη πυρηνική απειλή του Ιράν δεν ισχύει, ακόμη κι αν η λαϊκή βάση του κινήματος MAGA μέσω των εκπροσώπων της έχει τηρήσει μια αξιέπαινη στάση ζητώντας από τον Τραμπ να αλλάξει ρότα και στηλιτεύοντάς τον ως προδότη του «τραμπισμού» προς χάριν του Ισραήλ, ο Τραμπ οδήγησε το αμερικανικό κράτος σε έναν από τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς της ιστορίας του, δείχνοντας ότι δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από έναν  γιγαντιαίο μηχανισμό του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. Οι εθνικιστές δικαιωθήκαμε για μια ακόμη φορά. Όλα όσα υποστηρίζουμε εδώ και διακόσια χρόνια αποδεικνύονται ξανά στην πράξη με εκκωφαντικό τρόπο.

Όμως, δυστυχώς, τα πληρωμένα από τον εβραϊκό παράγοντα γεράκια της άκρας Δεξιάς κρατούν τον εθνικιστικό χώρο δέσμιο. Τι κι αν στην χώρα μας υπάρχει η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. που αποκαλύπτει σχεδόν καθημερινά τους μηχανισμούς και τα πρόσωπα τα οποία χρησιμοποιεί η Δεξιά για να ελέγχει τον εθνικιστικό χώρο, μετατρέποντάς τον σε μια ακροδεξιά ουρά των σχεδιασμών του διεθνούς εβραϊκού παράγοντα, τίποτα δεν δείχνει να αλλάζει. Ας συνεχίσουμε, τουλάχιστον, να απολαμβάνουμε με όση κυνικότητα διαθέτουμε το ξεχαρβάλωμα της ακροδεξιάς προπαγάνδας ως αληθινοί εθνικιστές. Είναι κι αυτή μια πνευματική ηδονή.

Επί του πρακτέου, ακούμε γνωστούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς του εβραϊκού παράγοντα στην Ελλάδα να υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν γιατί σε ηγεσίες τέτοιων καθεστώτων, που υποτίθεται ότι έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων θα είναι κάτι επικίνδυνο για ολόκληρο τον πλανήτη. Έγιναν ξαφνικά και ουμανιστές που ενδιαφέρονται για τον πλανήτη οι κύριοι του ισραηλίτικου κράτους.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι όχι μόνο δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα το Ιράν αλλά ότι το Ισραήλ έχει εκπονήσει ένα σχέδιο ξεδοντιάσματος τόσο της ιδεολογίας του ριζοσπαστικού Σιιτισμού και των αντίθετων στον σιωνισμό δυνάμεων της Μέσης Ανατολής όσο και του ψαλιδίσματος της γεωπολιτικής ισχύος της Ρωσίας. Η αρχή έγινε με την Χαμάς, η συνέχεια περιελάμβανε την Χεζμπολάχ, ακολούθησε η πτώση του Άσαντ και τώρα έχει σειρά το Ιράν. Τα περί πυρηνικών όπλων του Ιράν είναι τρίχες κατσαρές. Η προοπτική απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν δεν θα αποτελέσει απειλή για τον πλανήτη αλλά για τα εβραϊκά συμφέροντα στην μέση ανατολή.

Το Ιράν διαθέτει εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί έγινε τόσο επικίνδυνο τώρα και όχι τα προηγούμενα χρόνια; Ακόμη και αν ακολουθήσουμε την λογική γραμμή της (αέναα διαβολικής) ελίτ του Ισραήλ και δεχτούμε ότι τα πυρηνικά είναι επικίνδυνα για τον πλανήτη σε χέρια υποτιθέμενα δικτατορικών καθεστώτων, τότε θα έπρεπε ο πλανήτης να εξετάσει πρώτα το θέμα της Βόρειας Κορέας, που διαθέτει ήδη πυρηνικά όπλα, και έπειτα του Ιράν, που απλώς οι Εβραίοι ανησυχούν (για το καλό του πλανήτη, πάντοτε) ότι κάποια στιγμή ίσως αποκτήσει. Μόνο που η Βόρεια Κορέα δεν απειλή άμεσα τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ. Οπότε, ας περιμένει για λίγο ο πλανήτης, μέχρι να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της κυβέρνησης του «εκλεκτού» αυτού λαού.

Ακούμε και τους γνωστούς τηλεοπτικούς Έλληνες καθηγητές γεωπολιτικής, τους ανθρώπους που θα έπρεπε να κρύβονται από ντροπή για τα ανοησίες που λένε τόσα χρόνια σε φοιτητές και τηλεθεατές (ας θυμηθούμε σύντομα κάποιες από αυτές: α) η Ελλάδα πρέπει να είναι σύμμαχος με το Ισραήλ και την Ρωσία ταυτόχρονα, ασχέτως αν οι δυο χώρες είναι ιστορικοί γεωπολιτικοί αντίπαλοι β) το Ισραήλ δεν θα επιτεθεί ποτέ στο Ιράν γιατί τότε θα ανοίξουν οι πύλες του φρενοκομείου, τώρα άραγε τι έχουν να πουν; γ) η Ρωσία θα νικήσει σε λίγες μέρες την Ουκρανία γιατί η Δύση τα έχει συμφωνήσει με τον Πούτιν και άλλα ωραία) να μας λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει την οπισθοφυλακή του Ισραήλ γιατί αν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά τότε θα αποκτήσει και η Τουρκία. Πολύ ωραία. Οι δικές μας ερωτήσεις προς αυτούς τους κυρίους είναι οι εξής: Η Ελλάδα τι κερδίζει από την συμμαχία με το Ισραήλ; Το Ισραήλ δεν είναι γεωπολιτικός ανταγωνιστής μας στην περιοχή; Η Τουρκία έχει αυτοκρατορικές βλέψεις και θέλει να απορροφήσει χώρους και γεωπολιτική ισχύ από την Ελλάδα, το γνωρίζουμε όλοι αυτό. Το Ισραήλ δεν έχει μετατρέψει την Κύπρο σε αεροπλανοφόρο του, αποκόπτοντάς την από την ελληνική ενδοχώρα στο πεδίο της γεωπολιτικής; Για να μην μιλήσουμε για την δυναμική που έχουν οι μυστικές του υπηρεσίες στην καρδιά του ελληνικού κράτους, για το αν μπορούν να στήσουν «δεκεμβριανά Γρηγορόπουλου» ή να ανεβοκατεβάσουν κυβερνήσεις σε διάστημα λίγων ημερών. Φοβούνται οι γεωπολιτικοί αναλυτές των ΜΜΕ μήπως η Τουρκία μας αρπάξει κάποιο νησί αλλά δεν τους ενδιαφέρει αν το Ισραήλ μας έχει αρπάξει ήδη την Αθήνα.

Από εκεί και πέρα σε επίπεδο ισχυρών(;) κρατών τρία είναι τα κύρια συμπεράσματα. α) Ο Τραμπ εξευτέλισε το κράτος των ΗΠΑ με τον πλέον ανυπόκριτο τρόπο, αποδεικνύοντας ότι αποτελεί έναν μηχανικό κλούβιο γίγαντα στην υπηρεσία του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. β) Ο Πούτιν, αδυνατώντας να δώσει στην Ουκρανία το μάθημα που της αξίζει στον κατάλληλο χρόνο, τείνει να μετατρέψει την Ρωσία από μεγάλη δύναμη σε τοπική περιφερειακή μικροδύναμη, Μετά τον διασυρμό στην Συρία και τον Λίβανο η Ρωσία κινδυνεύει να χάσει και το Ιράν, εφόσον ο εβραϊκός παράγοντας δηλώνει ανοιχτά ότι στόχος του είναι η ανατροπή του καθεστώτος. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει άμεσα, θα κάνει την αρχή. Και όλοι θυμόμαστε τι συνέβη στον Άσαντ έπειτα από λίγα χρόνια. γ) Οι μάσκες έπεσαν σε διεθνές επίπεδο. Το Ισραήλ και ο διεθνής εβραϊκός παράγοντας δείχνουν πλέον χωρίς ενδοιασμούς ότι είναι οι μοναδικές δυνάμεις στον κόσμο που δεν λαμβάνουν υπόψη τον διεθνή παράγοντα και εκτελούν απερίσπαστα τους σχεδιασμούς τους ακόμη και αν οι «πλανητάρχες» διαφωνούν.

Ας μην μας πουν οι ανθρωπιστές, οι μαρξιστές, οι αριστεροί και το υπόλοιπο σκυλολόι ότι αυτό συνέβη απότομα και ξαφνικά μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι οι Ισραηλινοί ξέχασαν τι υπέστησαν οι πρόγονοί τους από τις δυνάμεις της συντήρησης και τώρα κάνουν τα ίδια ή άλλες γνωστές παπαριές. Αυτά αλλού. Στα κορόιδα που τους ακολουθούν. Η αλήθεια είναι για μια ακόμη φορά εκείνη που δικαιώνει την εθνικιστική ανάλυση. Η ελίτ του εβραϊκού παράγοντα διαθέτει έναν σταθερό πολιτικό προσανατολισμό που δεν αλλάζει στις βασικές του συντεταγμένες. Βασίζεται στις ίδιες μεθόδους εδώ και μερικούς αιώνες, ακόμη και αν τα ιστορικά περιβάλλοντα είναι διαφορετικά. Αυτά που έκανε όταν ήταν χωρίς κράτος κάνει και σήμερα. Η ουσία είναι η ίδια. Η πρακτική εφαρμογή αλλάζει. Απλώς κάποτε υπήρχαν ακόμη ισχυρές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη ικανές να της αντισταθούν και να την στριμώξουν, αναγκάζοντάς την να υποδυθεί την αμυνόμενη και το θύμα. Σήμερα δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα να δρα ελεύθερα. Αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά.  

Όσον αφορά τους εκτός της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. εθνικιστές, περιμένετε λίγο ακόμη παιδιά. Να περάσουν άλλα εκατό χρόνια για να πειστείτε ότι ο εθνικιστικός χώρος ανήκει στους εθνικιστές και ότι πρέπει να διευθύνεται από αυτούς κι όχι από τους ακροδεξιούς. Περιμένετε τον κάθε Τραμπ, την κάθε Λατινοπούλου, τον κάθε Βελόπουλο, τον κάθε Κασιδιάρη, τον κάθε Χατζηφιόγκο της εβραϊκής άκρας Δεξιάς να εκπροσωπήσει τον χώρο μας αποτελεσματικά και με συνέπεια. Θα περιμένετε για πολύ ακόμη. Αιωνιότητα είναι, (δεν) θα περάσει…..