Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

Menu alt right με κύριο πιάτο Τζεντίλε

του Αχιλλέα

Αυτό το άρθρο, η αλήθεια να λέγεται, δεν το είχα υπολογίσει. Αλλά βλέποντας την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που εξελίχθηκε στο άρθρο του Κερκ δεν μπορούσα παρά να μην θυμηθώ τα χάπια δραμαμίνης που χρειάστηκα όταν διάβαζα ακόμη συστηματικά δημοσιολόγους του «εθνικιστικού χώρου» της Αγγλόσφαιρας. Για να μην μακρηγορώ, εισερχόμενος στο θέμα του άρθρου, παραθέτω τα ονόματα-ψευδώνυμα των «Infrared», «Pierre Tru-Dank» και, βέβαια, «Zoltanous».

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τον Ίρανο-αμερικανό Infrared (πραγματικό όνομα Χαζ Αλ-Ντιν), ο οποίος είναι και θιασώτης του «MAGA Communism». Σας ήρθε απότομο, έτσι; MAGA Communism!! Υπάρχει και τέτοιο ρεύμα στο μεθυσμένο σύμπαν της μεταμοντέρνας εναλλακτικής Δεξιάς!! Στην πραγματικότητα το MAGA Communism είναι ένα ιδεολογικού αφήγημα, ένα menu πολιτικών εστιατορίων, το οποίο βασίζεται στον διαλεκτικό υλισμό για να συμπεράνει ότι ο δρόμος προς τον κομμουνισμό περνάει από το μονοπάτι της «Ξανά Μεγάλης Αμερικής» του Ντόναλντ Τραμπ[i].

Ίσως οι «Λεμούριοι» των μυστικών υπηρεσιών να υποστούν ένα πλήγμα από αυτή την πληροφορία, όμως, εμείς απ’ αυτό το ιστολόγιο υπενθυμίζουμε συχνά ότι μόλις ο καιρός θεωρηθεί κατάλληλος οι δυνάμεις εξουσίας – όντας πάντα ένα βήμα μπροστά – θα σκαρφιστούν κάθε πιθανό τέχνασμα για να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό χώρο. Γιατί, πολύ απλά, το σχέδιο του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου για την μεταμοντέρνα μας εποχή είναι συγκριμένο.

Όπως έγραψε ο Σταμάτης σε παλαιότερα άρθρα, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης ο μεγάλος εχθρός της εξουσίας δεν είναι άλλος από αυτό που αποκαλούμε εθνικιστικό χώρο με τις θεωρητικές του καταβολές στον αντιδιαφωτιστικό Ρομαντισμό. Επειδή η ίδια η παγκοσμιοποίηση ως πραγματικότητα προκαλεί αντανακλαστικά την καταφυγή στον εθνικισμό σε όσους θέλουν να αντιδράσουν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί ο εθνικιστικός χώρος και ο εθνικιστικός λόγος παρά τις πολιτικές και ποινικές διώξεις, οι δυνάμεις του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, κινούμενες από την δύναμη του εβραϊκού κεφαλαίου, σχεδίασαν την αλλοίωση της εθνικιστικής σκέψης και την μετατροπή του εθνικιστικού χώρου σε μια μακαρθικού τύπου ουρά της καπιταλιστικής Δεξιάς. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος το σύστημα εξουσίας φυτεύει «εστιάτορες» στον εθνικιστικό χώρο των ευρωπαϊκών και όχι μόνο κρατών, οι οποίοι σερβίρουν menu προβοκατόρικων προσεγγίσεων στον εθνικισμό. Menu ψευδοεθνικιστικών αναλύσεων, παραχαράξεων των πολιτικών μας ιδεών και χονδροειδών συρραφών επιμέρους πολιτικών στοιχείων.

Ο σκοπός είναι αυτός που προαναφέρθηκε. Η απώλεια της πολιτικής αυτονομίας του εθνικιστικού χώρου και η μετατροπή του σε ουρά της συστημικής εβραϊκής Δεξιάς. Η αποκοπή της εθνικιστικής σκέψης από τις ρομαντικές της καταβολές και η πρόσδεσή της σε επιμέρους διανοητικά ρετάλια του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Και για αυτό τον σκοπό το διεθνές δίκτυο της alt right αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο πολιτικό «εστιατόριο» του συστήματος εξουσίας στον δυτικό και τον ευρωπαϊκό κόσμο. Ασφαλώς, αυτό δεν είναι κάτι που ξεκίνησε πρόσφατα. Ασχέτως αν η εκλογή Τραμπ αποτέλεσε την προμετωπίδα αυτής της μεθόδευσης, η απόπειρα νόθευσης της εθνικιστική σκέψης και θεωρίας μέσα από τα alt right δίκτυα έγινε εμφανής ήδη από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000. Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, η ενδυνάμωση τέτοιων κύκλων πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την ανάδυση του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Λέτε να ήταν τυχαίο;

Το σίγουρο είναι ότι μέχρι στιγμής τα φυντάνια της alt right τα έχουν καταφέρει περίφημα. Για τον Χαζ Αλ-Ντιν δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το τελευταίο βίντεο το οποίο ανέβασε στο διαδικτυακό του κανάλι είναι μία ενδελεχής συζήτηση με τον Αλεξάντρ Ντούγκιν και κάποιους μήνες πιο πριν ανέβασε μία συζήτηση με την «Ευρωασιατική Νεολαία». Περίεργα πράγματα θα έλεγε κανείς για κάποιον δεδηλωμένο Μαρξιστή-Λενινιστή, θιασώτη του Στάλιν, και ταυτόχρονα τραμπικό. Εδώ μιλάμε για πολύ μεταμοντέρνο μπλέξιμο. Για δυνατό ανακάτεμα στο μυαλό. Βέβαια, μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο άρθρο της Guardian με τίτλο, «Ένα παρανοϊκό περιθωριακό κίνημα: τι είναι ο MAGA κομμουνισμός, η διαδικτυακή ιδεολογία στην οποία δίνει βήμα ο Τάκερ Κάρλσον;»[ii]

Πιστεύω ότι και ο πιο αθώος ανάμεσά μας βλέπει το κουβάρι να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του. Η alt right αμερικανική παράνοια, οι θεωρίες των αντίστοιχων Στόχων, Ε.Ω. και λιακοβελόπουλων των ΗΠΑ, εμφανίζονται και στην Ελλάδα. Με φροντισμένη, όμως, πρόσοψη και με αφηγήσεις που αντί να βασίζονται στη συνομωσιολογία προκύπτουν από κακοραμμένες συρραφές κοινωνικής θεωρίας και ιστορίας των ιδεών. Αλλά είμαστε ακόμη στην αρχή του άρθρου.

Περνώ τώρα στο δεύτερο άτομο το οποίο αναφέρθηκε, γνωστό με το ψευδώνυμο Pierre Tru-Dank. Ο ίδιος υποστηρίζει στο κανάλι του στο YouTube ότι είναι «…το πιο μισητό όνομα σε ό,τι αφορά τις ιδέες του σοσιαλισμού στο διαδίκτυο. Οι ιδέες μου είναι ένας συνδυασμός κομμουνισμού, συνδικαλισμού, προυντονικού αγρο-βιομηχανικού ομοσπονδισμού και επαναστατικού εθνικισμού. Μου αρέσουν ο Ζορέ, ο Καρλ Ότο Παέτελ, ο Ντάνιελ Ντε Λεόν, ο Γκαμπριέλε Ντ’Ανούντσιο, ο Αλκέστε Ντ’Άμπρις και πολλοί άλλοι. Είμαι πολιτικά σχιζοφρενής(sic!!). Στα αρχικά ιδεολογικά μου βήματα ήμουν Στιρνερικός-εγωτιστής-Μαρξιστής, και αργότερα ένας ορθόδοξος Ντε-Λεονιστής Μαρξιστής, τώρα είμαι πλέον Σορελικός.»[iii] Αν ζαλιστήκατε με τους συνδυασμούς Στίρνερ-Μαρξισμού και «αγροτικής βιομηχανίας» δεν είστε οι μόνοι. Η μεταμοντέρνα alt right είναι σαν την εκπαίδευση των πιλότων. Πρέπει να καταπολεμήσετε την αναγούλα και την πίεση για να περάσετε στο επόμενο επίπεδο. Εάν αυτός ο μεταμοντέρνος αχταρμάς δεν κατάφερε να σας ζαλίσει και να σας ανακατέψει τότε τίποτα δεν θα τα καταφέρει.

Για ποιο λόγο, όμως, γίνεται αναφορά στα δύο παραπάνω πρόσωπα; Αρχικά γιατί έχουν συνεργαστεί και αποτελούν θιασώτες του MAGA Communism, με τον Pierre Tru-Dank μάλιστα να δημιουργεί και ένα παλαιότερο βίντεο με το παρακάτω thumbnail.

Αλλά και λόγω της αρθογραφικής συνεργασίας του Pierre με τον νεαρό Αμερικανό που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Zoran Zoltanous - μάλιστα το άρθρο το οποίο είχε γράψει ο συγκεκριμένος για το blog του Zoltanous είχε να κάνει με τον Σορέλ.[iv] Είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με τον Zoltanous, καθώς blog του «χώρου» είχε μεταφράσει ένα άρθρο του για τον Έβολα, αντιγράφοντας μάλιστα μέχρι και την λεζάντα του άρθρου.[v]

Ο Zoltanous έδωσε πολλά από τα βιογραφικά του στοιχεία σε συνέντευξη την οποία είχε παραχωρήσει στον επίσης Αμερικανό «Cultured-Thug», στην οποία και ανέφερε ότι η πρώτη του ουσιαστική επαφή με τον αμερικανικό «εθνικιστικό χώρο» ήταν όταν κατέβηκε στην συγκέντρωση Unite the Right στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια (αλεξιπτωτιστής της πολιτικής, δηλαδή). Βάσει των ίδιων των λεγομένων του –και καθώς ο ίδιος είχε παρακινήσει σε βία την προηγούμενη ημέρα – ήρθε σε επαφή μαζί του το FBI.[vi] Από τότε (και για κάποιον ανεξήγητο λόγο) ο Zoltanous αποτραβήχτηκε από τις παλαιότερες απόψεις του –οι οποίες και δεν διέφεραν σε τίποτα από αυτές ενός Hollywood Nazi – και έγινε ο μεγαλύτερος θιασώτης (και μεταφραστής) του Τζιοβάνι Τζεντίλε. Γράφοντας μία πληθώρα άρθρων για αυτόν με τίτλους όπως, «Τζιοβάνι Τζεντίλε: Εισαγωγή στην Φιλοσοφία του»[vii], «Ο Ιδεαλισμός του Τζιοβάνι Τζεντίλε και η “Βιολογική Κόσμοθεασή” του Αδόλφου Χίτλερ»[viii], «Η Κριτική του Τζιοβάνι Τζεντίλε στον Μαρξισμό»[ix] όπως και αναλύσεις του έργου του Έγελου.[x]

Ειρήσθω εν παρόδω, πολλά άρθρα έχουν, πλέον, paywall οπότε πρέπει να εγγραφείτε συνδρομητικά για να μπορέσετε να τα διαβάσετε. Δεν πειράζει, βέβαια. Αποφύγατε την έντονη ιδεολογική ναυτία που θα σας προκαλούσαν. Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμη και οι συγγραφείς που αναφέρθηκαν ως μονοπωλιακοί κάτοχοι του τίτλου "φασίστας" στην φόρμα σχολιασμού του άρθρου που αφορούσε τον Κερκ, υπάρχουν σε άρθρο του συγκεκριμένου Substack με τίτλο, «Προτάσεις βιβλίων για το φαινόμενο του Φασισμού»[xi].

Δεν είναι ανάγκη, βέβαια, να αναφέρουμε ότι το επίπεδο του Zoltanous ως «διανοητή» (ο οποίος παρενθετικά είναι και αρθρογράφος του Arktos Publishing) είναι κωμικό, όπως και των υπολοίπων φυντανιών της alt right παρλάτας.[xii] Δεν μένει παρά να δούμε κάποια από τα άρθρα του με τίτλους όπως «Για ποιο λόγο η οικονομική πολιτική του Μπέρνυ Σάντερς είναι ημί-φασιστική»[xiii] καθώς και άλλα, υπέροχα καινούργια «πιάτα menu», όπως ένα με τίτλο «Τι είναι ο Ομοφασισμός»[xiv] - καλά διαβάσατε, μην τρίβετε τα μάτια σας. Το άρθρο αναφέρει ότι πρέπει, επιτέλους, οι εθνικιστές να αποδεχτούν τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς ως συναγωνιστές!! Μάλιστα, ο αρθρογράφος βασίζει τα παραπάνω στην «δύναμη του ‘Έρωτα όπως τον ανέλυσαν οι παιδεραστές αρχαίοι Έλληνες και οι ομοφυλόφιλοι Γαλάτες». Καταραμένε Ουντερζό και Γκοσινί, δεν μας τα είπατε αυτά!! Εμείς νομίζαμε τόσα χρόνια ότι το μοναδικό το οποίο φοβόσασταν ήταν να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σας, όχι μην…Αν όλα αυτά βάζουν στην εξίσωση και τις διαδικτυακές παρεμβάσεις γνωστού πολιτικού καρνάβαλου του ελληνικού εθνικιστικού χώρου, ο οποίος έγραφε σε σχόλια παλαιότερων άρθρων μας για ομάδες «trans for Trump», δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Ο πολιτικός λόγος των ΗΠΑ φαίνεται ότι είναι δέσμιος των παρανοϊκών που ξαμολάνε οι μυστικές υπηρεσίες στον δημόσιο βίο και δεν απέχει πολύ από τα «ερωτοδικεία» των βετεράνων του ελληνικού «χώρου».

Φυσικά στο blog του Zoltanous υπάρχουν και άρθρα για τον «αντιδραστικό-μοντερνισμό» του φασισμού[xv]- όχι τόσο για να συνδεθούν με την σκέψη της Συντηρητικής Επανάστασης αλλά για να μετατοπίσουν επικοινωνιακά τις θεωρητικές καταβολές του πολιτικού μας χώρου από τις ρομαντικές του ρίζες σε μια προοδευτική ρότα. Η χρήση του όρου είναι συνθηματολογική και παρακάμπτει την προέλευσή του από την νεορομαντική Συντηρητική Επανάσταση του μεσοπολέμου. Για τα πιο γερά στομάχια το συγκεκριμένο «εστιατόριο» έχει ένα πιάτο χωρίς προηγούμενο. Προσπαθεί να παρουσιάσει τον Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι, ως παρεξηγημένο εθνικιστή!![xvi] Καινούργιες παραγγελίες. Καινούργια πιάτα. Καινούργιες γεύσεις!!

Μήπως μπορείτε να διακρίνετε ομοιότητες όσων ανέφερα πιο πάνω με «νέα φρούτα» του ελληνικού εθνικιστικού χώρου; Ανωνυμία, «φιλοσοφία» του διαδικτύου, κοπτοραπτική και πάντα, για κάποιον διαβολέμενο λόγο, ο εθνικιστικός χώρος πρέπει να κινείται μακριά από τις ρομαντικές καταβολές του και να προσεγγίζει προοδευτικές, νέες, μεταμοντέρνες αντιλήψεις και νεοφερμένους συνδυασμούς. «Μεταμοντέρνοι μαρξιστές» που βλέπουν στον φασισμό ένα προοδευτικό πρόσημο, «εθνικιστές» που υποτιμούν το έθνος τους και πιστεύουν σε μια διεθνή των λευκών (αδιάφορο αν πολλοί εξ αυτών είναι δηλωμένοι αντιεθνικιστές, φιλοεβραίοι, φιλελεύθεροι κλπ), ομοφυλόφιλοι και άτομα αλλαγής φύλου που βλέπουν τον Χίτλερ ως πολιτικό προφήτη, ατομικιστές που είναι ταυτόχρονα μαρξιστές, φιλελεύθεροι που είναι ταυτόχρονα εθνικοσοσιαλιστές, ρωσωϊκοί αντιατομικιστές και υπαρξιστές νεοφασίστες. Μένει άραγε να πούμε τίποτα άλλο; Ποιος άλλος θα κινητοποιηθεί; Ποιες άλλες χθόνιες δυνάμεις θα προσπαθήσουν να μπερδέψουν και να μοχλεύσουν αυτόν τον πολύπαθο χώρο; Τουλάχιστον, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Εμείς θα είμαστε εδώ για να ξεσκεπάζουμε τα καινούργια «μενού», αλλά και να γελάμε με την ψυχή μας με τις γελοίες προσπάθειες της Νέας Βαβυλώνας να διαστρεβλώσει την αλήθεια.

Σε ότι έχει να κάνει με κάποιους στην Ελλάδα που αντιγράφουν τις παπαρολογίες της alt right νομίζοντας ότι προσφέρουν κάτι στον ελληνικό εθνικιστικό χώρο αλλά και σε εκείνους που συνειδητά και με κυπατζίδικους σχεδιασμούς επιχειρούν να περάσουν ανοησίες μέσω πολιτικών menu του τύπου «ο φασισμός είναι προοδευτικός και φιλελεύθερος, μόνο ιταλικός, με καταβολές στον Ρουσώ και σε υλιστές διανοητές», «ο Δραγούμης ήταν κομμουνιστής και ο Βενιζέλος δικός μας», «οι Ρώσοι είναι Μογγόλοι όταν ο Πούτιν τα χαλάει με τους δυτικούς αλλά γίνονται ξανθό γένος ευρωπαϊκής καταγωγής όταν κάνει διακοπές με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί», «ο Πλάτωνας ήταν υλιστής!!», «οι Ισραηλινοί είναι φίλοι μας και μας προστατεύουν από τους Μουσουλμάνους», «η Δεξιά είναι εθνικισμός», «ο εθνικοσοσιαλισμός έχει καταβολές στον Διαφωτισμό (τύφλα να έχει η Σχολή της Φρανκφούρτης)» και τα υπόλοιπα γνωστά πιάτα, έχουμε να δηλώσουμε ότι θα είμαστε έτοιμοι συνεχώς να βάλουμε τις κατάλληλες τρικλοποδιές στα γκαρσόνια τους προκειμένου τα πιάτα του διεθνούς εβραϊσμού να καταλήγουν στο πάτωμα.

Σε αυτά που έχουν να κάνουν με το τελευταίο alt right menu, που προσφέρθηκε πριν λίγες μέρες στην φόρμα σχολιασμού του ιστολογίου μας, υπό την προμετωπίδα του αριστερού ριζοσπαστικού πρωτοφασισμού, προκύπτουν κάποια εύλογα ερωτηματικά. Γιατί πρέπει να πεισθούν ορισμένοι αφελώς ότι ο φασισμός οφείλει να αποσυνδεθεί από τις ρομαντικές του καταβολές και να φανεί ως προϊόν μιας προοδευτικής θεωρίας; Γιατί, ντε και καλά, να δεχτούμε ότι ο ιταλικός φασισμός είναι το μοναδικό κίνημα που μας αφορά και τάχα πρέπει να διακριθεί από τα αντίστοιχα ρουμανικά, ουγγρικά, ισπανικά και λοιπά κινήματα; Υπό αυτή την (στρεβλή) λογική, αν θα έπρεπε να διακρίνουμε τα κινήματα βάσει τοπικών εθνικών ιδιαιτεροτήτων, τότε και ο κομμουνισμός της αγροτικής Κούβας είναι διαφορετικός από τον κομμουνισμό που υπήρχε στη βιομηχανική ανατολική Γερμανία ή στην Ουγγαρία. Και, επίσης, ο καπιταλισμός των ΗΠΑ ή της Αγγλίας διαφορετικός από τον καπιταλισμό της Ιταλίας και της ημιαγροτικής Ελλάδας. Αν το πάμε έτσι δεν θα υπάρχει καμία κοινή κατηγορία πολιτικού κινήματος ή πολιτεύματος και δεν θα αποτελεί ο φασισμός την εξαίρεση.

Προφανώς, αυτοί που προωθούν την ιδέα του «προοδευτικού» φασισμού είτε είναι κάποιοι που θέλουν να σπείρουν μια κυπατζίδικη διασπαστική τάση στον εθνικιστικό χώρο και να φέρουν την alt right μεθόδευση από το αριστερό παράθυρο είτε είναι κοινά μαρξιστικά σκουπίδια που ενοχλούνται από τον εθνικομπολσεβικισμό, τον εθνοαναρχσμό και τα πρόσωπα που τους εκφράζουν μέσα στον εθνικιστικό χώρο, με αποτέλεσμα να κάνουν εισοδισμό, θέλοντας να προκαλέσουν διασπάσεις και αντιπερισπασμούς. Αλλά όσο είμαστε εμείς εδώ δεν θα τους γίνει η χάρη.

Για να μην ξεχνιόμαστε. Οι θεωρητικές μας απαρχές, οι «θεμελιώδεις αρχές» της ιδεολογίας μας, βρίσκονται στον αντιδιαφωτιστικό πολιτικό Ρομαντισμό. Είναι ο οργανικός εθνικισμός, είναι ο συντηρητικός σοσιαλισμός, είναι η πίστη στην ιστορική αξία ορισμένων ξεχωριστών ανθρώπων, είναι η παραδοσιοκρατία της societas civilis έναντι στην μόδα και την πρόοδο και είναι η ετοιμότητα να επικαιροποιούνται όλα τα παραπάνω σε κάθε νεωτερικό περιβάλλον. Ο φασισμός της Ιταλίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας και της Ισπανίας, ο εθνικοσοσιαλισμός της Γερμανίας, ο εθνικιστικός συντηρητισμός άλλων χωρών, ήταν κινηματικές εκφράσεις που βασίστηκαν στις ρομαντικές «θεμελιώδεις αρχές».

Όπως και οι διάφορες προφασιστικές πολιτικές κινήσεις. Όπως και οι μεταπολεμικές εθνικιστικές κινήσεις της Ευρώπης. Ο φασισμός δεν είναι αναλυτική κατηγορία. Ήταν ένα πολιτικό κίνημα του παρελθόντος. Ακόμη και αν πέθανε κάτω από τις σφαίρες Δεξιών καπιταλιστών και Αριστερών κομμουνιστών, οι «θεμελιώδεις αρχές» της ιδεολογίας του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού θα παραμένουν ζωντανές όσο υπάρχει νεωτερικότητα (μοντέρνα ή μεταμοντέρνα) και δυνητικά θα πυροδοτούν νέες πολιτικές κινήσεις. Κινήσεις που αποτελούν το μόνιμο αγκάθι στο πλευρό της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου και που το αναγκάζουν να κατασκευάζει μεταμοντέρνα υβρίδια τύπου alt right για να τις υπονομεύσει.

Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να αντικρούσουν την αλήθεια των παραπάνω επιχειρημάτων ας εμφανιστούν. Τους περιμένουμε για ανταλλαγή επιχειρημάτων. Αλλά σε πλαίσια κανονικού οργανωμένου διαλόγου. Όχι σε γνωστές κυπατζίδικες επιδείξεις επικοινωνιακών ελιγμών.

Δεν υπάρχουν σχόλια: