Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                         «Συντηρητικός τραμπισμός» και άλλα ανέκδοτα

Δεν υπάρχει πιο ξεκαρδιστικό και συνάμα αποκαρδιωτικό συναίσθημα από την επιβεβαίωση όσων είχαμε γράψει κατά το παρελθόν για τον τραμπισμό και τους υποστηρικτές του. Σαρκαστήκαμε το επιχείρημα των φυντανιών της alt right, που μόλυναν τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο τα τελευταία χρόνια, περί των υποσχέσεων στήριξης ενός πανευρωπαϊκού εθνικιστικού και συντηρητικού κινήματος από τον Αμερικανό πλανητάρχη και την πολιτική του παράταξη. Μετά την πρώτη του εκλογή στην προεδρία των ΗΠΑ είχαμε διαπιστώσει ότι ο Τραμπ δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν (ακρο)δεξιό μοχλό εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας προς την παγκοσμιοποίηση.

Μέσω της εκσυγχρονιστικής και φιλελεύθερης στον πυρήνα της, επενδυμένης με ψευτοσυντηρητικό και ψευτοεθνικιστικό μακιγιάζ,  alt right ιδεολογίας, ο Τραμπ και οι συνεργάτες του (πχ Μπάνον) άρχισαν να εκφυλίζουν πανευρωπαϊκά τον εθνικιστικό χώρο, μετατρέποντάς τον σε μια ουρά της μεταμοντέρνας καπιταλιστικής Δεξιάς και απομακρύνοντάς τον από τις παραδοσιοκρατικές ρομαντικές ιδεολογικές του καταβολές.  Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, το έργο τους έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ο εθνικισμός αγνοείται σε όλη την Ευρώπη δια μέσω της ψευδαίσθησης ότι ανθίζει σε αναδυόμενα κόμματα. Πρόκειται για κόμματα (ακρο)δεξιές, λίμπεραλ και αμερικανοκίνητες ρέπλικες του αληθινού εθνικισμού, που εκτονώνουν την γενική δυσαρέσκεια για την παγκοσμιοποίηση μέσω μιας πολιτικής εξομοίωσης του εθνικισμού που στην πραγματικότητα είναι εξόχως αντιεθνικιστική.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι, πλέον, οι μάσκες έχουν πέσει. Κι ενώ τα γκαρσόνια του τραμπισμού στον ελληνικό εθνικιστικό χώρο προπαγάνδιζαν ότι η έλευση του προέδρου με την βαμμένη κόμη θα σηματοδοτούσε μια κινηματική ενίσχυση συντηρητικών αντιλήψεων και πολιτικών ιδεών, αναμένοντας σαν τα λιγούρια ότι θα τους δινόταν η ευκαιρία να κερδίσουν χώρο στο ελλαδικό πολιτικό στερέωμα, η πραγματικότητα αποτέλεσε ένα ακόμη κρύο πιάτο στην κουζίνα των προβοκατόρικων πολιτικών τους menu. Με την διαφορά ότι αυτή την φορά θα πρέπει να δοκιμάσουν και οι ίδιοι το άνοστο γεύμα τους.

Έφτασε στην Ελλάδα η Κίμπερλι Γκιλφόιλ, μια περσόνα του αμερικανικού life style με κωμικοτραγικά πολιτικά γνωρίσματα. Ως επιλογή σηματοδότησε το πώς βλέπει ο Τραμπ την χώρα μας. Σαν ένα απέραντο νησί ακολασιών, life style ξεσαλώματος και αστικοφιλελεύθερης πλαστικής ξεφτίλας.

Η νέα πρέσβειρα έδωσε από την πρώτη μέρα το πολιτικό της στίγμα. Συνεχείς νυχτερινές έξοδοι σε life style κακόγουστα στέκια, γεύματα σε πολυτελή εστιατόρια, φωτογραφήσεις σε κάθε σημείο της πρωτεύουσας που απλώνονται σε όλα τα τηλέφωνα των αποχαυνωμένων μέσω του αστικοφιλελεύθερου life style συμπολιτών μας, αγκαλίτσες με τους δελφίνους για την διαδοχή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και κάποιες δηλώσεις αντιπαράθεσης με την Κίνα στο ξώφαλτσο. Ένα κίβδηλο life style κιτσαριό, ένα πολιτικό κατιναριό περιτυλιγμένο σε πλουτοκρατική αποχαύνωση κοσμικών δεξιώσεων, ένας χοντροκομμένος αγοραίος υλισμός, μια νεοφιλελεύθερη μηδαμινότητα. Αυτό είναι το όραμα του Τραμπ για τον κόσμο και ειδικότερα για την χώρα μας, έτσι όπως εκφράζεται συμβολικά και υλικά με την συγκεκριμένη επιλογή.

Τα χείλη των ακροδεξιών γκαρσονιών του εθνικιστικού χώρου παραμένουν άλαλα. Οι αχυράνθρωποι του χώρου θα ήθελαν κάτι παραπάνω από τον πρόεδρο της καρδιάς τους. Όμως, η αξιολόγησή τους από τους εργοδότες τους παραμένει αρνητική. Είναι τα ψώνια από το κάτω ράφι. Πρέπει να αρκεστούν στην πληρωμή με τυρόπιτα και να ποντάρουν στη ζωώδη ανοησία όσων δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι συμβαίνει, μήπως και παίξουν για λίγο καιρό ακόμη το «χαρτί του παραδοσιοκράτη, συντηρητικού και εθνικιστή» Τραμπ. Μέχρι να τους ψηλιαστεί και ο τελευταίος αδαής και να περάσουν στο επόμενο πολιτικό menu.

Γιατί, πλέον τίποτα δεν μπορεί να κρύψει ότι ο Τραμπ, η Κίμπερλι και ο συρφετός της alt right των ρεπουμπλικάνων παράγουν πολιτικές και, κυρίως, πολιτιστικές συνθήκες ολόιδιες με εκείνες των Δημοκρατικών και απόλυτα συνεπείς με τον πολιτικό και οικονομικό (νεο)φιλελευθερισμό.