Όταν πριν λίγα χρόνια έπιασα στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του περιοδικού Έρημη Χώρα ομολογώ ότι ένιωσα μια ευχάριστη έκπληξη μόλις έριξα την πρώτη ματιά στα περιεχόμενά του. Μια έκπληξη που, λόγω της ποιοτικής του ύλης, αποκρυσταλλώθηκε σε βαθιά θετική εντύπωση όταν το διάβασα ολόκληρο. Στα τεύχη που ακολούθησαν αποδείχτηκε ότι η Έρημη Χώρα αποτελεί ένα εξαιρετικό περιοδικό για το αναγνωστικό πεδίο στο οποίο απευθύνεται.
Ωστόσο, στο σημείο αυτό έγκειται και το πρώτο κομβικό ζήτημα γύρω από το εν λόγω περιοδικό. Με αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον «αντιδραστικό μοντερνισμό» και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις που επιχειρούν να ανιχνεύσουν το στοιχείο της αυθεντικότητας από την κλασική μουσική ως την νεοελληνική «λαογραφική ζωγραφική», αποτελεί θέμα συζήτησης ο χαρακτηρισμός του περιοδικού και η ασφαλής σκιαγράφηση του πλαισίου των δυνητικών αναγνωστών του.
Κοντολογίς, η Έρημη Χώρα δείχνει να απευθύνεται σε ένα πεδίο αναγνωστών με πλατύ εύρος ενδιαφερόντων, διαθέτοντας αρθρογραφία με ποιοτικές αναλύσεις, χωρίς όμως να χάνει την συνοχή της και διατηρώντας ένα αναγνωρίσιμο πλαίσιο αξιών βάσει του οποίου αρθρώνονται οι αναλύσεις αυτές.
Ας συζητήσουμε, όμως, διεξοδικότερα το ζήτημα αυτό, καθώς επίσης και τις υπόλοιπες απορίες μας με τον αρχισυντάκτη της Έρημης Χώρας.
Σταμάτης Μαμούτος
Πες μας, λοιπόν, Ρωμανέ, κατ’ αρχάς, πότε και πώς ξεκίνησε η όλη προσπάθεια και ποιοι οι αρχικοί στόχοι της κυκλοφορίας του περιοδικού ;
Επισήμως η ιδέα προτάθηκε το καλοκαίρι του 2006. Η συμπάθειά μου προς τον χειμώνα είναι δεδομένη, οι συγκυρίες ευνόησαν, ωστόσο, εκείνο το καλοκαίρι. Η ιδέα προτάθηκε σε έναν στενό κύκλο ανθρώπων, οι οποίοι ήταν και παραμένουν φίλοι μεταξύ τους, ο καθένας από εμάς με μία ξεχωριστή ποικιλία ενδιαφερόντων και αναγνωσμάτων, καθώς και πολυετών προσωπικών εμπειριών από την πολιτική μας δραστηριοποίηση.
Οι αιτίες της εκκινήσεως της εκδόσεως περιοδικού, πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως στην προσωπική διάθεση των συντελεστών να εκφρασθούμε μέσω μιας παραδοσιοκρατικής πολιτικής προοπτικής και δή πέραν των στεγανών που επέβαλαν στην θεματολογία και το ύφος τα μέχρι τότε σχετικά έντυπα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε, όμως, και η απέχθειά μας προς την αρλουμπολογία, την ουφολογία, τον μεσσσιανισμό, την τερατολογία, τις αντεπιστημονικές θεωρήσεις, τον λεκτικό και νοηματικό διασυρμό της ελληνικής γλώσσης από την ακροδεξιά, όπως αυτή με «θαυμάσιο» τρόπο βρήκε έκφραση μέσα από το ΛΑ.Ο.Σ.
Ως στόχο του περιοδικού μας θέσαμε σε πρώτο επίπεδο την όσο το δυνατόν πλατύτερη διάδοση και εμβάθυνση της πολιτικής προοπτικής μας και σε δεύτερο επίπεδο τον διάλογο επί των θέσεων, των συμπερασμάτων μας και των μεταφράσεών μας. Έχουμε την εγωιστική θέση, βεβαίως, να θεωρούμε ως επιτυχία το γεγονός ότι η ανάγνωση του περιοδικού μας μπορεί να αποτελέσει για τον αναγνώστη αφορμή για προσωπική μελέτη, διερεύνηση και για εγρήγορση της κριτικής σκέψεως.
Ποια η ταυτότητα της Έρημης Χώρας ; Όπως έγραψα στην εισαγωγική παράγραφο η θεματολογία της είναι τόσο πολυσχιδής, που καθιστά δύσκολη την κατάταξή της σε κάποιο αναγνωστικό πεδίο.
Η «Έρημη Χώρα» είναι ένα περιοδικό ανεξαρτήτου σκέψεως. Αυτή είναι ενδεχομένως η μοναδική κατάταξη, στην οποίαν μπορώ να προβώ. Βάσει αυτής της ανεξαρτησίας, προσπαθούμε και προσεγγίζουμε όντως πολλά, διαφορετικά και ενδεχομένως αλληλοσυγκρουόμενα θέματα και θέσεις. Το αξιοσημείωτο στην όλη προσπάθειά μας πιστεύω ότι είναι το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις ούτε οι ίδιοι συμφωνούμε εξ ολοκλήρου ή εν μέρει με όσα παρουσιάζουμε μέσω του περιοδικού μας. Χάριν, ωστόσο, των στόχων μας, όπως τους ανέπτυξα παραπάνω, παραμερίζουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις ή αντιπάθειες και προχωρούμε…
Θα ήταν άραγε σωστό να υποστηρίξει κανείς ότι το κέντρο ενότητας της θεματολογίας είναι η θεωρία του εθνικισμού κι ότι οι εναλλαγές των θεμάτων διακλαδίζονται γύρω της ;
Το ότι ορίζουμε την «Έρημη Χώρα» ως περιοδικό ανεξαρτήτου σκέψεως, δεν συνεπάγεται ότι δεν έχει ταυτότητα και χαρακτήρα! Η ταυτότητά - και κατά συνέπεια και η θεματολογία του περιοδικού – είναι εθνικιστική, ο χαρακτήρας μας, όμως, είναι η ανεξάρτητη από ιστορικές ή κομματικές προτιμήσεις ανάπτυξη και παρουσίαση των θεμάτων μας.
Ως συντάκτες της Έρημης Χώρας, αλλά και ως πολίτες, εκφράζουμε την επιθυμία για επιστροφή στις ρομαντικές ρίζες του εθνικισμού. Μας ενδιαφέρει η αναζήτηση ξεχασμένων έως αγνώστων εθνικιστών διανοητών και καλλιτεχνών, η κατάδειξη της επιρροής των εθνικιστικών ιδεωδών στην Τέχνη (ποίηση, ζωγραφική, λογοτεχνία) σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους και η παράλληλη ανάδειξη της σχέσεως και ποικιλοτρόπου συνδέσεως κοινώς αποδεκτών και γνωστών στο ευρύ κοινό φιλοσόφων, καλλιτεχνών και εν γένει διανοητών προς τον εθνικισμό, καθώς και η μελέτη ρευμάτων και τάσεων εντός των διαφόρων εκφάνσεων του εθνικισμού ανά περίοδο και ανά χώρα.
Σκέφτεστε να εντατικοποιήσετε την κυκλοφορία του περιοδικού ;
Θεωρώ ότι η ίδια η φύση του περιοδικού δεν επιτρέπει την ανά τακτά χρονικά διαστήματα κυκλοφορία του. Προσωπική μου επιθυμία είναι η άπαξ κατ’ έτος κυκλοφορία του. Η στενότητα του κύκλου των συνεργατών αφενός και η σχεδόν παντελής έλλειψη ελεύθερου χρόνου αφετέρου – άπαντες οι συντελεστές και οι συνεργάτες του περιοδικού εργαζόμεθα – καθιστούν μία τέτοια επιθυμία προς το παρόν ανεδαφική.
Ποια η γνώμη σου για την λογοτεχνική επικαιρότητα ; Ως αναγνώστης της λογοτεχνίας του φανταστικού, πως βλέπεις τις εξελίξεις στο αγαπημένο μας λογοτεχνικό πεδίο και πως κρίνεις την κατάσταση που επικρατεί στον ελληνικό χώρο ;
Η λογοτεχνία παγκοσμίως είναι σιδηροδέσμια της πολιτικής ορθότητος, του μηρυκασμού ιδεών, των εκδοτικών συμφερόντων και των αστικών νευρώσεων. Δεν θα μπορούσε φυσικά να ξεφύγει από τον κανόνα αυτόν και η ελληνική λογοτεχνία. Την άποψή μου νομίζω ότι επιβεβαιώνει η δημοσιότης και η αναγνωσιμότης που απολαμβάνουν συγγραφείς, όπως ο Βασιλικός και ο Χωμενίδης…
Η λογοτεχνία του φανταστικού προς το παρόν ξεφεύγει από την πνευματική λέπρα της πολιτικής ορθότητος, μολονότι κατά περιπτώσεις την πολιορκεί, και λόγω προελεύσεως πάλι προς το παρόν από τις αστικές ασθένειες, δεν απέφυγε, δυστυχώς τον μηρυκασμό των ιδεών και τις ορέξεις των εκδοτών. Παραμένει, παρόλαυτά, σε ένα ποιοτικό επίπεδο και εδώ και χρόνια γίνεται ευρύτερα γνωστή ως λογοτεχνικό είδος, κυρίως λόγω κινηματογραφικών υπερπαραγωγών και τηλεοπτικών σειρών, με τις γνωστές για όσους βιώνουν το underground θετικές και αρνητικές συνέπειες…
Όσον αφορά στην πατρίδα μας, ακόμα θυμάμαι τις ημέρες των δεκαετιών του ’80 και του ’90, όταν και απεγνωσμένα προσπαθούσα να βρώ κάποιον τίτλο της προκοπής σε βιβλιοπωλεία και σε περίπτερα. Η κατάσταση ως προς την ποιότητα και την πληθώρα των εκδόσεων και των μεταφράσεων έχει βελτιωθεί θεαματικά, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η Ωρώρα, ο Αίολος, η Alien και κάποιες παλαιότερες εκδοτικές απόπειρες υστερούσαν σε μεταφραστική ποιότητα ή σε καλαισθησία, το κάθε άλλο ίσως… Ας μην ξεχνάμε και την χαρακτηριστική άνεση, με την οποίαν πλέον ο καθένας μας μπορεί να βρεί ξενόγλωσσο βιβλίο σε ελληνικό βιβλιοπωλείο ή να παραγγείλει από το εξωτερικό.
Εστιάζοντας στον διεθνή χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας δεν μπορώ να μην αναφέρω την σειρά του Raymond Feist, η οποία ξεκινά με την τριλογία «Ο Μάγος», την οποίαν ξεκίνησα να διαβάζω προ δεκαετίας, και το γνωστό πια σε όλους Game of Thrones του G.R.R. Martin, που μου κρατά συντροφιά την τελευταία πενταετία, εάν θυμάμαι καλά. Όσον αφορά τους Έλληνες συγγραφείς, δεν λησμονώ την τρομερή εντύπωση που μου είχε προξενήσει η τριλογία «Υπερβορεία» του Αντωνόπουλου ή την αξιόλογη προσπάθεια της Ανθίππης Φιαμού να πραγματευθεί ελληνικά ή ελληνίζοντα θέματα μέσα από τα βιβλία της.
Η δε προσπάθεια της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. όχι μόνον είναι πρωτότυπη και αξιέπαινη, αλλά είναι και στον πυρήνα της ρομαντική!
Ποιος πιστεύεις ότι μπορεί να είναι ο ρόλος της φανταστικής λογοτεχνίας ως μέσο απεγκλωβισμού από τις οικονομιστικές αξίες και την ωφελιμιστική ηθική των καιρών μας, σε μια προσπάθεια πολιτισμικής ανάτασης για τον τόπο μας και την Ευρώπη συνολικά ;
Προϋπόθεση της ανατάσεως είναι η ύπαρξη ενός υγιούς υποβάθρου, το οποίο παροδικώς και μόνον έχει υποχωρήσει υπό το βάρος συγκεκριμένων αρνητικών ή διαλυτικών δυνάμεων. Κατά την ταπεινή μου άποψη, περίπτωση ανατάσεως δεν υφίσταται, επειδή απλούστατα το υγιές υπόβαθρο της Ευρώπης μας έχει κατακερματισθεί και αποτελεί μουσειακό είδος. Η αμερικανοποίηση και η απώλεια της ελληνικής και εν γένει της ευρωπαϊκής ψυχής, καθώς και η απεμπόληση όλων των πολιτισμικών κατακτήσεων και η υιοθέτηση προτύπων είτε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού είτε από την Αφρική και την Ασία αποτελούν μία θλιβερή πραγματικότητα. Και για να μην αποδίδουμε την δυστυχία μας στην δολιότητα των άλλων, ο οικονομικισμός και ο ωφελιμισμός ανεπτύχθησαν πολύ πρίν την αμερικανοποίηση της ηπείρου μας.
Πιστεύω, επομένως, ότι πρέπει να μιλάμε για επανάσταση και ακολούθως για την αναγέννηση και του Γεννήτορος Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού – προσοχή, όχι Δυτικού - Πολιτισμού.
Η λογοτεχνία του φανταστικού από την μεριά της έχει υποστεί αμείλικτη κριτική από διαφορετικές πηγές, βασική δε κατηγορία που της αποδίδεται είναι αυτή της παραλογοτεχνίας, του υποδεέστερου ποιοτικά είδους της λογοτεχνίας. Όσες κατηγορίες και εάν εξαπολύουν, όση σκληρή κριτική και εάν ασκούν δεν μπορούν να αποστερήσουν από την λογοτεχνία του φανταστικού αφενός την νεανική της φρεσκάδα, απότοκο του ρομαντισμού της, αφετέρου την αναγεννητική της δυναμική. Και τούτο διότι στην καθαρή της μορφή, σε αυτήν δηλαδή που είναι απαλλαγμένη και από τα ελάχιστα βακτήρια της Νεωτερικότητος, οι χαρακτήρες και κυρίως οι Αξίες που προβάλλει ξεπηδούν απ’ ευθείας μέσα όχι μόνον από την ευρωπαϊκή ιστορία και Παράδοση, αλλά από το ίδιο το ευρωπαϊκό συλλογικό ασυνείδητο.
Δεν υπάρχει άλλο λογοτεχνικό είδος στην εποχή μας το οποίο διά της μυθοπλασίας του να διατρανώνει Αξίες, όπως η Τιμή, η Ανδρεία, το Αίμα, η Γή των Προγόνων ή να εξυμνεί την Μάχη, τον Πόλεμο και τον ατομικό Αγώνα ή τον Άθλο, ή, τέλος, δίπλα στα καθημερινά ανθρώπινα πάθη να υμνεί τον Έρωτα.
Φρονώ, λοιπόν, ότι ένα από τα έστω και ελάχιστα εφόδια για την διαδικασία της Ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως, αποτελεί η διάδοσις της πραγματικής και αυθεντικής λογοτεχνίας του φανταστικού.
Ως ακροατής της αυθεντικής Heavy Metal μουσικής και του ευρύτερου σκληρού ήχου θα ήθελα να μου πεις πως βλέπεις τις γενικότερες εξελίξεις στο αγαπημένο μας μουσικό πεδίο και ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή σήμερα ;
Δίπλα στους «δεινοσαύρους» της Heavy Metal μουσικής -της εξέλιξης της κλασικής και της ευρωπαϊκής λαϊκής μουσικής- σταθερά εμφανίζονται καινούργια αξιόλογα συγκροτήματα. Η ενίσχυση του underground είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανατροφοδότηση της Heavy Metal σκηνής παγκοσμίως. Η δε ελληνική σκηνή δεν έχει καμία σχέση με όσα ζήσαμε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, καλώς ή κακώς… Οι οπαδοί, ωστόσο, στην εποχή μας οφείλουν να κατανοήσουν ότι , όσο και εάν δεν συμπαθούμε τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, η δισκοθήκη δεν σχηματίζεται από megabytes και ότι δεν γίνεσαι χεβυμεταλλάς μόνον επειδή ακούς την μουσική, οι δε μουσικοί δεν έχουν απαλλαγεί από τον ερασιτεχνισμό, την διχόνοια, την οκνηρία και την επιδεικτικότητα. Νομίζω ότι στην τελική μπορούμε να βρούμε όλοι μας γκόμενες και δίχως να έχουμε συγκρότημα…
Τι πιστεύεις για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις; Ποια η γνώμη σου για την «τριπλή κυβερνητική συνεννόηση» ;
Ο όρος «τριπλή κυβερνητική συνεννόηση» είναι ορθός! Το προγραμματισμένο έργο αυτής της κυβερνητικής συνεννοήσεως είναι προκαθορισμένο και συγκεκριμένο. Πόσο θα αντέξει σε εσωτερικούς κλυδωνισμούς και σε οικονομικής φύσεως έξωθεν επιθέσεις είναι ενδεχόμενα που δεν δύναμαι να προβλέψω. Το μόνον για το οποίο είμαι βέβαιος, είναι ότι η εδώ και πολλά έτη συντελεσμένη χρεοκοπία μας έχει ανακηρυχθεί ανεπισήμως και ότι μάλλον δεν θα αργήσει να ανακηρυχθεί και επισήμως.
Η χρεοκοπία αυτή αποτελεί καθαρό και αποκλειστικό προϊόν της Μεταπολιτεύσεως, ιδεολογικός και πολιτικός τροφοδότης και ανάδοχος της οποίας ήταν η Αριστερά, με όλες τις δυνάμεις της και σε όλες τις εκφάνσεις της, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Εξ ού και η όλη αντιπολιτευτική θέσις και δράσις του Κ.Κ.Ε., του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των λοιπών αρλεκίνων είναι ιστορικά, πολιτικά και ιδεολογικά ανομιμοποίητες.
Προσωπική μου άποψη είναι δε ότι όσο και εάν το ελπίζουμε ή πολλοί το πίστευσαν, η Μεταπολίτευση δεν τελείωσε με τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, όπως δεν είχε τελειώσει και με τις Οικουμενικές Κυβερνήσεις του 1989 και του 1990. Η Μεταπολίτευση δεν είναι απλώς η κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας, η τιμωρία των Απριλιανών αξιωματικών ή η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. και ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής κοινωνίας –άλλως «Αλλαγή»-, αλλά είναι κυρίως ο ίδιος ο δήθεν εκδημοκρατισμός της ελληνικής κοινωνίας, όπως εκφράσθηκε και εξακολουθεί να εκφράζεται μέσα από την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, από την δράση του αναρχοαριστερού παρακράτους, από την διάλυση της Παιδείας και της περιθάλψεως σε όλες τις βαθμίδες των, από την ανύπαρκτη αστυνόμευση, από τον ειρηνικό Στρατό, από τον κομματικό στρατό των δημοσίων υπαλλήλων, από την διαφθορά, την πνευματική ένδεια και την γυφτοποίηση της μουσικής και το αριστεροδημοκρατικό «δήθεν», «κίτς» και lifestyle.
Όσο και εάν μας ικανοποιεί η εικόνα των συγκεντρωμένων στην πλατεία Συντάγματος να μουντζώνουν το Κοινοβούλιο, όσο και εάν η εικόνα αυτή ενδεχομένως αποτελεί προάγγελο μελλοντικών εξελίξεων, μέχρι να εκριζωθούν με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος τα μεταπολιτευτικά «αγαθά» που προανέφερα, η δική μας «γριά φαφούτα σκύλα» θα ζεί και θα βασιλεύει.
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι, μετά τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος κατά τον περασμένο χρόνο κι έπειτα από τις τελευταίες εκλογές, η κατάρρευση αρκετών μεταπολιτευτικών στεγανών δημιούργησε ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες για την ανάδειξη ενός παραδοσιοκρατικού κινήματος και για την ενδυνάμωση του εθνικιστικού χώρου, πως αντιλαμβάνεσαι τις πρώτες εξελίξεις αυτής της συγκυρίας και πόσες πιθανότητες πιστεύεις ότι υπάρχουν προκειμένου να γίνουν αυτές οι φιλοδοξίες πραγματικότητα ;
Νομίζω ότι η φράση σου «κατάρρευση αρκετών μεταπολιτευτικών στεγανών» είναι η καταλληλότερη για να περιγράψει κάποιος το πλαίσιο, στο οποίο ζούμε τις πολιτικές εξελίξεις της εποχής μας. Ένα από αυτά τα στεγανά αποτελεί η συστημική, νομιμόφρων άκρα δεξιά και οι κομματικοί σχηματισμοί που κατά καιρούς την εκφράζουν, με την αντιδραστική και μονοθεματική πολιτική τους, των οποίων η μοναδική επιτυχία είναι είτε η ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και η παρασκηνιακή έως φανερή συνδιαλλαγή με τα κόμματα εξουσίας είτε η λειτουργία τους ως βαλβίδα αποσυμπιέσεως του Συστήματος.
Η προσχώρηση των εκφραστών του δήθεν ελληνικού εθνικισμού στον φυσικό πολιτικό τους χώρο, την Νέα Δημοκρατία, και η εκλογική κατάρρευση του ΛΑ.Ο.Σ. απετέλεσαν κάποιους από τους παράγοντες που οδήγησαν στα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, η οποία και μετά την δεύτερη εκλογική της επιτυχία εξακολουθεί ορθώς και αποτελεσματικώς να εφαρμόζει την κινηματική της δράση παράλληλα με την κοινοβουλευτική της παρουσία.
Στόχος διάφορος της κινηματικής και κοινοβουλευτικής δράσεως είναι, ωστόσο, η δημιουργία δομών εντός της ελληνικής κοινωνίας, η διάδοση ιδεών, η δημιουργία εναλλακτικής εθνικιστικής κουλτούρας και η οργάνωση μίας εθνικιστικής πολιτιστικής παρεμβατικότητος. Νομίζω ότι οι εξελίξεις ευνοούν την δημιουργία ενός πολύμορφου εθνικιστικού ρεύματος.
Κατά πόσο θεωρείς ότι είναι συμβατή υποστήριξη της παραμονής της χώρας μας στην Ε.Ε και στο κοινό νόμισμα, με την εθνικιστική θεώρηση των πραγμάτων; Πως κρίνεις το ότι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης οι εθνικιστικοί και συντηρητικοί φορείς αγωνίζονται για να ανατρέψουν -ή τουλάχιστον να εμποδίσουν- την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αντιλαμβανόμενοι ότι μια τέτοια προοπτική βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής οντολογίας του εθνικισμού, ενώ στην Ελλάδα οι επίσημες εθνικιστικές εκφράσεις εδώ και χρόνια τηρούν μια σχεδόν φεντεραλιστική στάση και μόνο φορείς της αριστεράς αντιπολιτεύονται τους ντόπιους υποστηρικτές «των Βρυξελλών» ;
Ξεκινώ, απαντώντας στο τελευταίο σκέλος της ερωτήσεώς σου. Όταν η Αριστερά υστερεί σε επιχειρήματα, πράγμα σύνηθες, υιοθετεί τον γνωστό ξύλινο και καταγγελτικό της λόγο, ο οποίος έχει απήχηση, επειδή με περισσή ευκολία προβάλλει απαιτήσεις, οι οποίες ηχούν γλυκά στα αυτιά των μαζών. Έτσι και στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως η Αριστερά εξαντλεί την κριτική της στην γνωστή συνθηματολογία της, δίχως να προτείνει λύσεις ούτε για την γεωπολιτική θέση της Ευρώπης και της Ελλάδος ούτε για την εθνική οικονομία.
Μία τέτοια Αριστερά δεν έχει φυσικά την παραμικρή σχέση με τα ιδεολογικά ρεύματα που εδώ και αρκετά χρόνια έως και δεκαετίες αναπτύσσονται και υπάρχουν ως η αριστερή πτέρυγα του ευρωπαϊκού εθνικισμού, τουλάχιστον όπως οι συντελεστές του περιοδικού την έχουμε παρακολουθήσει και παρουσιάσει μέσα από τις σελίδες του.
Εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης και πληθώρα εθνικιστών προβάλλουμε το ιδανικό της Ευρώπης των Εθνών ως έναν πολιτικό, οικονομικό -όχι, όμως, εργαλειακής/οικονομικίστικης φύσεως- και πολιτιστικό πόλο εντός ενός εντόνως διεθνοποιημένου παγκοσμίου Συστήματος. Μία τέτοια Ευρώπη των Εθνών δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί εντός της Ε.Ε. ως μετάλλαξή της, αλλά μόνον από τα συντρίμμια αυτής.
Ειδικά για την περίπτωση της πατρίδος μας, η είσοδός μας στην Ε.Ο.Κ. αρχικά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη μεταγενέστερα σήμανε την ολοκληρωτική μεταστροφή του λαού μας σε έναν άκρατο καταναλωτισμό, στην μετατροπή της οικονομίας μας σε κακέκτυπο παροχής υπηρεσιών, στην τροφοδότηση του πελατειακού κράτους με ζεστό χρήμα και την υποχώρησή μας σε θέματα βαρύνουσας γεωπολιτικής σημασίας.
Απέναντι σε μία Ευρώπη τεχνοκρατών, τραπεζιτών, πρώην κομμουνιστών και νυν φιλελευθέρων, απάντων απαραιτήτως διεθνιστών, η εθνικιστική συνέπεια οδηγεί στην άρνηση μίας τέτοιας ενώσεως. Κάτι που αμφισβητώ στα λεγόμενά σου είναι το κατά πόσον κόμματα, όπως η Ε.Π.ΕΝ. και ακόμα χειρότερα ο ΛΑ.Ο.Σ. υπήρξαν πραγματικά εθνικιστικά κόμματα. Η δε πρόταση να μην βγούμε από το ευρώ , επειδή το πληρώσαμε πολύ ακριβά, είναι απολύτως συμβατή με την πραγματικότητα, δυστυχώς! Τούτο επιρρωνύεται, εάν αναλογισθούμε την καλπάζουσα επιδείνωση της οικονομίας μας, τα υπέρογκα χρέη μας και την παντελή έλλειψη ηγεσίας. Εξίσου συμβατή με την οικτρή πραγματικότητά μας, όμως, είναι και η επιτακτική ανάγκη να βρεθούν οι εκτός ευρώ εναλλακτικές προτάσεις εφαρμόσιμες σταδιακά ή αμέσως όχι μόνον για να επιστρέψουμε σε παλαιότερες παραγωγικές μορφές οικονομίας, αλλά και για να εφαρμόσουμε καινοτόμες και, εάν χρειασθεί, και επαναστατικές λύσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι τα δεινά της Μεταπολιτεύσεως παραμένουν…
Παρακολουθήστε το ιστολόγιο του περιοδικού «Έρημη Χώρα» στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://erimihora.blogspot.gr/,
ενώ μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί τους στην διεύθυνση erimihora@hotmail.com.
ενώ μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί τους στην διεύθυνση erimihora@hotmail.com.