- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -

Αγαπητοί αναγνώστες, σας ενημερώνουμε ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., δραστηριοποιείται η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Η Λέσχη συγκροτείται από ομάδες φοιτητών που προέρχονται από διάφορα πανεπιστημιακά ή μεταπτυχιακά προγράμματα της χώρας. Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα να γίνει κανείς μέλος ακόμη και αν δεν είναι φοιτητής.

 Στόχους της Λέσχης αποτελούν

Ο Ευρωπαίος λευκός  και ο «λευκός δυτικός πολιτισμός» του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού

                                                                                                   του Αχιλλέα

Η ιδέα του «βάρους του Λευκού ανθρώπου»[i] παρά τις μεταγενέστερες πολιτικές και διανοητικές διακλαδώσεις της έχει τις ρίζες της στη φιλελεύθερη κοσμοθέαση. Αυτή η κοσμοθέαση έχει ως κομμάτι της παράδοσής της την ουμανιστική πίστη στην πρόοδο, την γραμμική εξέλιξη της ιστορίας και, εν τέλει, στα ενδότερα της εσχατολογίας της, την παγκόσμια ειρήνη. Η συγκεκριμένη θεωρία εικάζει ότι οι άνθρωποι είναι το απόλυτο μέτρο των πάντων, οι κριτές τόσο του ορατού όσο και του αόρατου, και ότι η ανθρώπινη λογική αποτελεί την κορύφωση της ανθρώπινης εξέλιξης. Υποδηλώνει ότι μέσω της σχολαστικής απόκτησης γνώσης, οι άνθρωποι μπορούν να διαμορφώσουν τη μοίρα τους μέσα στην ιστορία. Αυτή η ιδέα είναι παρόμοια με την ιστορία του Φαύστου, όπου ο Φαύστος έπρεπε να θυσιάσει την αιώνια ψυχή του για την απόκτηση μίας αόριστης και αμφίβολης γνώσης. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της ιδεολογίας, είναι «το βάρος του λευκού» ανθρώπου να διαφωτίσει την ανθρωπότητα και να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το ποίημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, «Το Βάρος του Λευκού Ανθρώπου» (“The White Man's Burden”), γράφτηκε στο πλαίσιο του Φιλιππινό-αμερικανικού Πολέμου και υποστήριζε τον αποικιακό έλεγχο του λαού των Φιλιππίνων από την Αμερική.

Το συγκεκριμένο ποίημα χρησιμοποιείται ως κάλεσμα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες να προσαρτήσουν και να αποικίσουν τα νησιά των Φιλιππίνων μετά την κατάκτησή τους από τον  Ίσπανο-αμερικανικό Πόλεμο του 1898. Ο Κίπλινγκ προτρέπει τους Αμερικανούς αναγνώστες του να αγκαλιάσουν την ιδέα της επιδίωξης της αυτοκρατορίας, ενώ τους προειδοποιεί επίσης για τις προσωπικές θυσίες και τις κακουχίες που συνεπάγεται η οικοδόμηση και η διατήρηση μιας τέτοιας αυτοκρατορίας. Αυτή η φράση, «το βάρος του λευκού», ερμηνεύτηκε από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές ως δικαιολογία για την αυτοκρατορική κατάκτηση, παρουσιάζοντάς την ως αποστολή εκπολιτισμού και διαφώτισης άλλων εθνών. Αυτή η ιδεολογία συνδέεται απόλυτα με την παράδοση περί του αμερικανικού πεπρωμένου(manifest destiny), που επικρατούσε στις αρχές του 19ου αιώνα, η οποία υποστήριζε την εδαφική επέκταση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ενώ πάντα υπήρχαν αυτοκρατορίες καθ’ όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, αυτό που ξεχωρίζει τον ιμπεριαλισμό αυτού του συγκεκριμένου “πολιτισμού” είναι η ξεχωριστή ουμανιστική, κοσμική, γνωστικιστική και υλιστική φύση του. Το πρόβλημα δεν έγκειται απλώς στον ιμπεριαλισμό ή στις εδαφικές φιλοδοξίες των πολιτικών δυνάμεων γενικότερα, αλλά περισσότερο στις φιλοσοφικές και οντολογικές υποθέσεις αυτής της κοσμοθέασης που χαρακτηρίζει τα κακώς κείμενα της Δύσης.

Αυτή η έντονη διαφορά ανάμεσα στις αυτοκρατορίες του παρελθόντος σε αντίθεση με τις σημερινές έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς η διαφορά τους ξεπερνά τους επιφανειακούς λόγους μίας αυτοκρατορικής επέκτασης και καταλήγει να γίνεται πηγαία οντολογική και φιλοσοφικά υπαρξιακή.

Είναι αποστολή του Τζον Μπούλ και του θείου Σαμ να καθοδηγήσουν όλα τα έθνη πέρα από τη «δεισιδαιμονία, την καταπίεση, τη βαρβαρότητα, την κακία, την άγνοια, τη σκληρότητα, τη βαναυσότητα και τη σκλαβιά», τα οποία θα αντικατασταθούν με τα ιδανικά της Φιλελεύθερης Παγκόσμιας Τάξης, τα οποία θεωρούνται ως τα μοναδικά, αλλά και ανώτερα, ιδανικά ενός πολιτισμού. Φυσικά, η εικόνα προσπαθεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε τον θείο Σαμ και τον Τζον Μπούλ. Η “ευγενής” προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν την πλήρη φιλελεύθερη ηγεμονία τους είναι ένα πολύ βαρύ φορτίο καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν τους οπισθοδρομικούς βαρβάρους που δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι αντιλαμβάνονται την κατάσταση οι υποστηρικτές του φιλελευθερισμού. Στην σημερινή εποχή, ο θείος Σαμ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κουβαλά το «βάρος του λευκού ανθρώπου», διαδεχόμενος τον προκάτοχό του, Τζον Μπούλ της Μεγάλης Βρετανίας. Ωστόσο, τι υπάρχει πίσω από αυτό το “βάρος” που αναγκάζει τον θείο Σαμ και τον Τζον Μπούλ να οδηγήσουν τους «αγρίους του κόσμου» αποκλειστικά προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση του «πολιτισμού», απορρίπτοντας άλλες προοπτικές; Γιατί η απόλυτη κυριαρχία αυτής της κοσμοθεωρίας κρίνεται απαραίτητη; Γιατί πρέπει να έχει ένα αδιαμφισβήτητο μονοπώλιο σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης; Η απάντηση είναι μάλλον απλή και μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από τη διάκριση «φίλου-εχθρού» του Καρλ Σμιτ.

Ο φιλελεύθερος αντιλαμβάνεται όλες τις ταυτότητες ως πιθανές «αλυσίδες δουλείας» που πρέπει να θρυμματιστούν για να επιτευχθεί η αληθινή απελευθέρωση. Απηχώντας τα λόγια του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, ο φιλελευθερισμός ερμηνεύει το απόφθεγμα «Ο άνθρωπος γεννιέται για να είναι ελεύθερος, αλλά παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος»[ii] ως έκκληση να διεξάγει πόλεμο εναντίον οποιουδήποτε αντιπάλου αυτής της συγκεκριμένης έννοιας. Της έννοιας "ελευθερία". Αλλά ποιος κρίνει τι καθιστά κάποιον ελεύθερο ή ανελεύθερο; Ποιο το αντικειμενικό κριτήριο της «ελευθερίας»; Ο πόλεμος του φιλελευθερισμού εναντίον της «ανελευθερίας», στοχεύει στο να ανατρέψει οτιδήποτε θεωρούνταν ως κάτι το φυσιολογικό πριν τον Διαφωτισμό και αμφισβητεί τελικά την ίδια την «πηγή των πάντων» το οποίο συχνά χαρακτηρίζουμε ως «Θεό». Με πρόσχημα την ανωτερότητα την αόριστα και θολά προσδιορισμένη δυτική σκέψη και την αντιμετώπιση του κληρικαλισμού ο φιλελεύθερος Διαφωτισμός στράφηκε ενάντια στις λαϊκές παραδόσεις, στους μύθους, στον μεσαιωνικό πολιτισμό, εν γένει στο σύνολο των αφηγήσεων που συνόδευαν επί αιώνες την ιστορία των ίδιων των λευκών ευρωπαϊκών εθνών.

Η προοδευτική φύση του φιλελευθερισμού διασφαλίζει ότι το αυτό που η φιλελεύθερη αντίληψη εκλαμβάνει ως «βάρος του λευκού» δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε φορά που ξεπερνιέται μια συγκεκριμένη μορφή «βαρβαρότητας», «δεισιδαιμονίας», «καταπίεσης», «αγνοίας» ή «σκλαβιάς» και η ανθρώπινη λογική φαινομενικά φωτίζει τους λεγόμενους άγριους, μια νέα συνειδητοποίηση προκύπτει: «Έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη!» Το «φιλελεύθερο βάρος του λευκού» μεταμορφώνεται συνεχώς, βρίσκοντας νέες αιτίες για να σκορπίσει το «φως της λογικής» του στην “απολίτιστη”, και αιωνίως “ημιτελή”, ανθρωπότητα.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, πολλές αυτοκρατορίες έχουν εμπλακεί σε επεκτατικές ενέργειες. Ωστόσο, αυτό που ξεχωρίζει τη συγκεκριμένη «πολιτιστική» δύναμη είναι η φιλοσοφική της θεμελίωση, καθώς και η εσώτερη “πνευματικότητά” της. Καλλιεργεί ένα καταστροφικό πνεύμα που επηρεάζει μοναδικά την ανθρώπινη ψυχή, οδηγώντας ορισμένους Χριστιανούς να το παρομοιάσουν με το «πνεύμα του Αντιχρίστου». Στον σημερινό Δυτικό κόσμο υπάρχει ένα βαθύτερο είδος βίας, είναι μία βία που ασκείται στην ίδια την ανθρώπινη ψυχή, μία βία η οποία επιτίθεται στον πυρήνα του «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν».

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η έννοια του «Θεού» έχει την υψηλότερη διαχρονική σημασία στην ανθρώπινη συνείδηση, έχοντας οντολογική προτεραιότητα έναντι όλων, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της ανθρωπότητας. Μέσα από αυτή την κατανόηση προκύπτει η πιθανότητα οποιουδήποτε «υψηλού πολιτισμού». Ωστόσο, η φιλελεύθερη προοπτική απορρίπτει τέτοιες θεμελιώδεις αρχές ως «δεισιδαιμονικές» και «οπισθοδρομικές». Κατά συνέπεια, οποιεσδήποτε εκφράσεις που έχουν τις ρίζες τους σε μεταφυσικές αρχές κρίνονται ανίκανες να παράγουν πολιτισμό. Ο πολιτισμός, σύμφωνα με την έννοια του φιλελεύθερου για το τι είναι «πρόοδος», μπορεί να υπάρχει μόνο με μια «αντικειμενική έννοια», κατά την οποία ο φιλελεύθερος γίνεται ο διαιτητής, του τι συνιστά πολιτισμό και τι όχι. Ενώ οι “βάρβαροι” πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα Θεού, οι φωτισμένοι πρωταθλητές της “λογικής” ισχυρίζονται ότι ο Θεός είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα του Ανθρώπου, υιοθετώντας την ακριβώς αντίθετη οπτική. Αυτές οι αυταπάτες που μοιάζουν με την σκέψη του Φαύστου είναι εγγενείς στο «βάρος του λευκού». Ένα διαρκές βάρος που κατατρώει συνεχώς την ψυχή της ανθρωπότητας.

Το σύγχρονο φαινόμενο των «κινημάτων αφύπνισης» (woke culture) μπορεί να θεωρηθεί ως μια μεταμοντέρνα εκδοχή του «βάρους του λευκού». Το πνεύμα που οδηγεί αυτό το κίνημα μοιράζεται μια συγγένεια με τη Φαυστιανή ουσία που εμψύχωσε τους ελευθεριακά σκεπτόμενους φιλελεύθερους της εποχής του Διαφωτισμού.

Οι σημερινοί προοδευτικοί φιλελεύθεροι (αριστερών και δεξιών αποχρώσεων), όπως και οι κλασικοί φιλελεύθεροι προκάτοχοί τους, χρησιμοποιούν καθολικά ηθικά επιχειρήματα που έχουν τις ρίζες τους στην ίδια φιλοσοφία. Οι θιασώτες του φιλελευθερισμού έχουν κάνει εκκλήσεις, πολλάκις, σε έννοιες όπως τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα» τα οποία είναι πάντα αυθαίρετα νοητικά σχήματα κοινά με τις φιλοσοφικές αρχές και υποθέσεις της δικής τους φιλοσοφικής παράδοσης. Η επιδίωξη των διαρκώς εναλλασσόμενων ελευθεριακών στόχων του woke κινήματος θεωρείται «κοινή λογική» στα μάτια τους. «Κοινή» όπως ακριβώς ήταν την εποχή του βιβλίου του Τόμας Πέιν με τον ομώνυμο τίτλο (Κοινή Λογική/Common Sense).

Ωστόσο, πρέπει να εξετάσουμε κριτικά τις εκκλήσεις των φιλελεύθερων. Όταν οι φιλελεύθεροι μιλάνε για «κοινή λογική», προωθούν σιωπηρά μια καθολική επιστημολογία που είναι εγγενώς διαστρεβλωμένη από τις αρχές της δικής τους φιλοσοφικής παράδοσης. Αυτή η λεγόμενη «κοινή λογική» δεν είναι ούτε κοινή ούτε λογική. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύει μια ασυνήθιστη μορφή παραφροσύνης που έχει μολύνει το μυαλό πολλών λαών στη σύγχρονη κοινωνία και συνεχίζει να πλήττει την ανθρωπότητα.

Ωστόσο, πώς απαντά ο μέσος «φιλελεύθερος» όταν έρχεται αντιμέτωπος με την κριτική μας; Συχνά καταφεύγει στο να χαρακτηρίζει τους αντιπάλους του ως «οπισθοδρομικούς». Μέσω της διαστρεβλωμένης νοοτροπίας τους, έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι μόνο αυτοί διαθέτουν λογικά επιχειρήματα. Παραβλέπουν, ασφαλώς, ότι ο ορθολογισμός είναι μια μέθοδος αντίληψης και ερμηνείας των πραγμάτων ενώ η λογική μια εγγενής ανθρώπινη διανοητική δυνατότητα. Μπερδεύουν τον ορθολογισμό  με την λογική, όπως μπερδεύουν τον Ευρωπαίο λευκό άνθρωπο και την ευρωπαϊκή πολιτιστική παράδοση με αυτό που αντιλαμβάνονται ως δυτικό πολιτισμό και «λευκό εκπολιτιστή». 

Και, βέβαια, όταν τα συμφέροντα των διεθνών σχέσεων το απαιτούν οι -όχι και τόσο- λευκοί εκπολιτιστές του δυτικού κόσμου στρέφουν τα βέλη τους ενάντια στην Κίνα, στον αραβικό κόσμο και σε άλλους, απαιτώντας να γίνει το συμφέρον της ιδεολογικής τους αντίληψης νοητό ως πανευρωπαϊκό μέτωπο του ευρωπαϊκού κόσμου ενάντια σε υποτιθέμενα εχθρικούς προς τα ευρωπαϊκά έθνη πολιτισμούς. Αποσιωπούν ότι υπάρχει μια ολόκληρη διανοητική παράδοση (Ρομαντισμός) που ξεσκεπάζει το φιλελεύθερο περιτύλιγμα και υπερασπίζεται τις εθνικές παραδόσεις των ευρωπαϊκών λαών.   

Κλείνοντας το άρθρο, καλό θα ήταν, να αναφερθούμε στα λόγια του αιδεσιμότατου Δημητρίου Ζεμά.

«Εσείς (οι φιλελεύθεροι) μας μιλάτε για την πρόοδο, την ελευθερία και τον πολιτισμό, σαν να ήμασταν άγριοι και δεν ξέραμε τη σημασία αυτών των λέξεων. Είμαστε εμείς που σας τις διδάξαμε και σας δώσαμε το πραγματικό νόημα τους και τις πραγματικότητες που φανερώνουν. Κάθε μία από αυτές τις λέξεις έχει και θα έχει, για πάντα, μια απολύτως χριστιανική έννοια· και την ημέρα που αυτή η έννοια χαθεί, όλη η πραγματική ελευθερία, όλος ο πραγματικός πολιτισμός, θα χαθεί επίσης».[iii]

---

[i] Όπου «Λευκός» μέσα στο κείμενο βλέπε Φιλελεύθερος. [ii] https://www.theguardian.com/commentisfree/2012/jul/15/rousseau-shows-us-way-break-chains [iii] Zema, R. D. S.J. (1933), The Thoughtlessness of Modern Thought, Fordham University Conferences, σελ.17 

                                                 Κλεφτρόνια της Δεξιάς

Η Νέα Δημοκρατία, από την στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία της ο Αντώνης Σαμαράς κι έπειτα, για τους εθνικιστές δεν είναι μόνο ένας αντίπαλος κομματικός σχηματισμός. Είναι μια πολιτική συμμορία, η οποία δρα με όρους που θυμίζουν μαφία.

Αυτή η πολιτική συμμορία διώκει τους εθνικιστές και κατασκευάζει ελεγχόμενα μορφώματα μέσα στον εθνικιστικό χώρο για να μην του επιτρέψει να αυτονομηθεί και να τον ελέγχει σαν μια ακροδεξιά ουρά της.

Αυτή η πολιτική συμμορία κράτησε την χώρα δέσμια των μνημονιακών κέντρων σκλαβιάς για να καταστρέψει το μέλλον των επόμενων γενιών μας, συμμαχώντας με Ισραηλινούς, Αμερικανούς, Ευρωπαϊκή Ένωση, εγχώρια ΜΜΕ και το εξουσιαστικό περιβάλλον του Κώστα Σημίτη, προκειμένου να εκφυλίσει την ελληνική δικαιοσύνη σε κομματικό της μηχανισμό και να αποκρούσει τον λαϊκό ξεσηκωμό των ετών 2011-2012, προκειμένου να εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχει άλλη ρεαλιστική πολιτική.

Αυτή η συμμορία παραχωρεί τα κλειδιά του ελληνικού κράτος στον Νετανιάχου, προσλαμβάνει Ισραηλινούς πράκτορες για να κατασκοπεύουν με ηλεκτρονικούς κοριούς τα τηλέφωνα των πολιτικών της αντιπολίτευσης, μπαζώνει πτώματα νεκρών στα Τέμπη, ξεπουλά την αμυντική βιομηχανία, εκτοξεύει το κόστος ζωής και γιγαντώνει την ανέχεια, καθιερώνει την ανηθικότητα ως πολιτικό ρεαλισμό, ισοπεδώνει την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση με τους πλέον αδιαφανείς όρους, καθιερώνει ένα πρότυπο ζωής βασισμένο  στον αντιπνευματικό υλισμό, στην απάτη και στην τριτοκοσμική διαφθορά.

Αυτή η συμμορία φαίνεται ότι είναι και κυνικά χρηματιζόμενη. Σαν τους μπράβους που εκτρέφει από την εποχή του βενιζελισμού. Χωρίς δισταγμό, χωρίς ντροπή, χωρίς συστολή. Μας το θύμισε η εξέλιξη της δικής της Novartis τούτες τις μέρες. Όπως διαβάσαμε στην εφημερίδα Καθημερινή η πρώην γραμματέας της εταιρείας και πρώην προστατευόμενη μάρτυρας Μαρία Μαραγγέλη επέμεινε στα όσα είχε πει και στο παρελθόν. Ότι, δηλαδή, ο Κωνσταντίνος Φρουζής, εκ μέρους της Novartis, «λάδωνε» σειρά υπουργών της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και τον Γιάννη Στουρνάρα. Σύμφωνα με την Μαραγγέλη η Novartis ήλεγχε ακόμα και τις υπουργικές αποφάσεις πριν εκδοθούν.

Σε ό,τι είχε να κάνει με τον χρηματισμό του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά η Μαραγγέλη ανέφερε τα παρακάτω.

 «Η συνάντηση αυτή έγινε το 2013, όταν ο Φρουζής είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με τον Δημήτριο Πτωχό. Με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο Σαμαρά και μου είπαν να μην ξεχάσει να έχει μαζί του την αστυνομική του ταυτότητα και κανόνισε να μπει το αυτοκίνητό του στον χώρο του Μεγάρου Μαξίμου. Εκείνη την ημέρα ο Φρουζής είχε μαζί του μια βαλίτσα, την οποία είχε πάντα μαζί του. Μπήκε στο γραφείο που είχαμε, μου ζήτησε να ετοιμάσουμε ένα non paper με τα κύρια σημεία των απαιτήσεων που θα προέβαλε στο ραντεβού. Μου ζήτησε να το βάλω στη βαλίτσα ώστε να αποχωρήσει για το ραντεβού. Δυστυχώς, για έκπληξη δική μου είδα δεσμίδες χρημάτων. Εβαλα το non paper επάνω, έκλεισα τη βαλίτσα και συνέχισα τη δουλειά μου[…] Τοποθέτησα η ίδια τη βαλίτσα στο αυτοκίνητό του. Σε περίπου μία ώρα χτύπησε το κινητό μου και μου ζήτησε ο Φρουζής να ενημερώσω τη γραμματέα Σαμαρά ότι φτάνει με το αυτοκίνητό του για να του επιτρέψουν να μπει. Κατά την επιστροφή του στο γραφείο ρώτησα πώς πήγαν τα πράγματα. Εκείνος κάθισε στο συνεδριακό τραπέζι και άνοιξε την τσάντα. Προς έκπληξή μου είδα την τσάντα άδεια. Έβγαλε ένα χαρτί με σφραγίδα από το πρωθυπουργικό γραφείο που έλεγε να γίνει συνάντηση με τον Σταϊκούρα», είπε η κατηγορούμενη. Επίσης, έκανε λόγο για «επανειλημμένα ραντεβού διά ζώσης και με μηνύματα με τον Προβόπουλο, τον Λαζαρίδη και πολλούς ακόμα».

Θα μπορούσε, βέβαια, κανείς να απαντήσει ότι εφόσον δεν είδε με τα μάτια της την δωροδοκία τότε η απόδειξη είναι αδύνατη. Όπως θα μπορούσαμε κι εμείς να του απαντήσουμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Ωστόσο, σε περιπτώσεις άλλων πολιτικών η μαρτυρία ήταν ακόμη πιο σαφής. Ισχυρίστηκε ότι είδε με τα μάτια της τον Άδωνι Γεωργιάδη να «τα παίρνει» από την Novartis.

«Υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε τρεις συναντήσεις με τον Αδωνι Γεωργιάδη. Μια φορά ο Φρουζής είπε θα περάσω να αφήσω τον φάκελο. Πήγαμε στο υπουργείο. Ήμουν στη συνάντηση και είδα τον φάκελο που δόθηκε μπροστά μου. Και δεύτερη φορά δόθηκε παρουσία μου φάκελος στο υπουργείο Υγείας. Την τρίτη φορά ο Φρουζης μπήκε μόνος του μέσα και έδωσε τον φάκελο. Ήταν 70, 50, 20 οι δεσμίδες των χρημάτων που έμπαιναν στον φάκελο όταν φεύγαμε από τη Νοβάρτις. Ήταν μεταφορά χρημάτων ξεκάθαρα… ήταν η λεγόμενη win-win σχέση. Η ίδια σχέση υπήρχε με την εταιρεία και με τον Γιάννη Στουρνάρα. […] Πολιτικές αποφάσεις επί υπουργίας Γεωργιάδη και Λοβέρδου έρχονταν σε draft και γίνονταν διορθώσεις και παρεμβάσεις για να γίνουν όλα προς το συμφέρον της εταιρείας. Πριν πάνε οι αποφάσεις στον Τυπογραφείο ερχόταν οι αποφάσεις σε εμάς για έλεγχο».

Η αφήγηση της ντροπής δεν σταμάτησε εκεί. Η εν λόγω είπε ότι η Novartis είχε σχέσεις και με τον πρώην υπουργό Μάριο Σαλμά, οι οποίες χάλασαν στη συνέχεια.

«Ο Φρουζής ήταν αρχικά αρκετά δυσαρεστημένος με τον Σαλμά. Ελεγε ότι “εμείς είμαστε όπως πρέπει μαζί του κι αυτός δεν είναι”. Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ τους αλλά από ένα σημείο και μετά ο Σαλμάς πήγε πιο κοντά στην Pharmasept. Ξέρω ότι κανόνισε συνάντηση με Στουρνάρα και ζήτησε την αποπομπή Σαλμά και γύρισε πίσω και ήξερε ότι επόμενος υπουργός υγείας θα ήταν ο Αδωνις Γεωργιάδης».

Για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο σχετικά με τα εμβόλια του H1N1 η Μαραγγέλη, υποστήριξε ότι ο Φρουζής της είπε ότι έδωσε 200.000 ευρώ για να ευχαριστήσει τον Δημήτρη Αβραμόπουλο για την παραγγελία εμβολίων κατά του Η1Ν1.

Ωραία πράγματα, έτσι; Παστρικά. Αυτό είναι το κόμμα των «νοικοκυραίων», του ψευτοπατριωτισμού, του ορθολογικού αντιφασισμού και του ευσυνείδητου αντικομμουνισμού. Ξέρουμε, θα μας απαντήσουν τα τρολς ότι αποδείχτηκε στο δικαστήριο πώς αυτά ήταν ψέματα και άλλα συναφή. Δεν θα μας απαντήσουν, όμως, αν βρέθηκε η προέλευση των «αδιευκρίνιστων χρηματικών ποσών» στους τραπεζικούς λογαριασμούς του Αδώνιδος.

Ό,τι και να μας πουν, πάντως, το συμπέρασμα είναι σαφές. Είναι μια ακόμη εθνική ντροπή το ότι ηττηθήκαμε ως έθνος και ως κοινωνία από αυτούς τους πολιτικούς καρνάβαλους. Από τα λιγούρια και τους πειναλέους. Είναι μια ακόμη εθνική ντροπή το ότι η ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε να πραγματώσει τις κατάλληλες ζυμώσεις ώστε να απαντήσει στην μαφία των μνημονίων και να στείλει τα κλεφτρόνια της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Σημίτη στον αγύριστο. Είναι μια ακόμη εθνική ντροπή ότι επιτρέπουμε σε αυτούς τους νταβατζήδες να καταστρέφουν τις ζωές μας, να επιλέγουν και να εγκρίνουν, με τα δίκτυά τους, ακόμη και το ποιος θα βρει δουλειά στα πιο εξευτελιστικά μεροκάματα. Είναι, ασφαλώς, ντροπή και για τον εθνικιστικό χώρο το ότι δεν έχουν πεταχτεί ακόμη με τις κλωτσιές τα γκαρσόνια και οι εστιάτορες της Δεξιάς από το πολιτικό μας σπίτι.

Τουλάχιστον, όσον αφορά αυτό το τελευταίο, υπάρχει η λέσχη μας και η μέχρι τώρα εργασία της. Ο στόχος αυτός δεν φαντάζει πλέον μακρινός. Έσσεται ήμαρ.

                            Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος

                 Κάρολος Μπωντλαίρ- Sun Knight- Σταμάτης Μαμούτος: Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας 

                                            

Το νέο βιβλίο των εκδόσεών μας μόλις κυκλοφόρησε. Και είναι δύσκολο να το κατατάξει κανείς στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ξεκινά με μια σύνοψη των πολιτικών κι αισθητικών αντιλήψεων του Μπωντλαίρ. Ο Μπωντλαίρ ήταν ένας αντιδιαφωτιστής ρομαντικός λογοτέχνης και κριτικός τέχνης, που συνήθως επικαλούνται κινήματα και πολιτικοί χώροι με τους οποίους τον χώριζε ιδεολογική άβυσσος. Το εισαγωγικό σημείωμα, έχοντας ως επίκεντρο την ιδέα του Μπωντλαίρ για την σημασία της αέναης παιδικότητας και της φαντασίας στην ρομαντική οπτική επί των πραγμάτων, αποτελεί μια απόπειρα να θυμηθούμε ποιες ήταν οι κεντρικές ιδέες της πολιτικής σκέψης και της αισθητικής του Γάλλου λογοτέχνη, ώστε να επαναξιολογηθεί ως διανοητής από τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται σήμερα να κατανοήσουν τον Ρομαντισμό ως φαινόμενο της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών.

Μετά το εισαγωγικό κείμενο του Σταμάτη Μαμούτου ακολουθεί το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, που φέρει τον τίτλο Η Ηθική του Παιχνιδιού. Σε αυτό το δοκίμιο ο Μπωντλαίρ παρουσίασε την αισθητική και διανοητική σημασία του παιδικού παιχνιδιού υπό το πρίσμα της ρομαντικής του κοσμοθεωρίας. Την μετάφραση και την επιμέλεια του κειμένου έχει αναλάβει η Εύα Παναγιωτοπούλου.

Ακολουθούν έξι επεξεργασμένα κείμενα του γνωστού στους ακροατές της heavy metal μουσικής -και παλαιότερα διευθυντή σύνταξης του ελληνικού Metal Hammer- συγγραφέα, που αρθρογραφεί εδώ και χρόνια με το ψευδώνυμο Sun Knight. Εξίσου δύσκολο είναι να κατηγοριοποιηθούν και τα κείμενα του Sun Knight. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αποτελούν δοκίμια. Γιατί έχουν στοιχεία του δοκιμιακού λόγου. Όμως, είναι πολύ σύντομα. Κι, επιπλέον, διαθέτουν έναν λογοτεχνικό παλμό που αποπνέει εκείνο το γνώρισμα το οποίο οι ρομαντικοί αποκαλούν «ποίηση», χωρίς απαραίτητα να εννοούν το λογοτεχνικό είδος ως φόρμα. Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τα κείμενα του Χάρη (Sun Κnight), που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν καλογραμμένα άρθρα ενός συγγραφέα εντυπωσιακά ικανού να γράφει ως «ρομαντικός». Και ας έχουμε κατά νου ότι είναι η πρώτη φορά που κείμενα του Χάρη δημοσιεύονται όχι σε περιοδικό αλλά σε βιβλίο.

Τέλος η νέα μας κυκλοφορία ολοκληρώνεται με τέσσερα διηγήματα φανταστικής λογοτεχνίας, τα οποία έγραψε πριν λίγα χρόνια ο Σταμάτης.

Τι είναι αυτό που συνδέει τα τρία μέρη του βιβλίου; Το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, τα άρθρα του Sun Knight και τα διηγήματα του Σταμάτη, έχουν ένα κοινό θέμα. Τα παιχνίδια των μικρών και μεγάλων παιδιών, ιδωμένα μέσα από το ερμηνευτικό πρίσμα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης. Ευχόμαστε να το απολαύσετε.

Περιεχόμενα:

-Ο ρομαντικός Κάρολος Μπωντλαίρ, του Σταμάτη Μαμούτου

-Η ηθική του παιχνιδιού, Κάρολος Μπωντλαίρ (μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου)

-Έξι μικρά κείμενα για παλιά παιχνίδια, του Sun Knight

       Το μυστικό δωμάτιο

       Table Soccer

       Submarino Lost

       Plastic Knights

       The Evzones NO. 196

       Space Patrol

-Τέσσερα διηγήματα φαντασίας με θέμα τα παιχνίδια, του Σταμάτη Μαμούτου

      Κάστρα και πολιορκητές

      Κένταυρος

      Στον θόλο

      Τέσσερα παιχνίδια

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας, στα παρακάτω σημεία διανομής.

Αθήνα

Βιβλιοπωλεία

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3) (υπόγειο, στο ράφι της κλασικής λογοτεχνίας)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) (υπόγειο, στο ράφι της λογοτεχνίας του φανταστικού)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Δισκοπωλεία

Δισκοπωλείο Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

 

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

                  Κυκλοφόρησε το τεύχος 2 (23) της Φανταστικής Λογοτεχνίας

Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από το 2018, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αυτό που μας επιφύλαξε η συνέχεια ήταν δύσκολο να προβλεφθεί και ακόμη πιο δύσκολο να το αντέξουμε. Ο covid και οι εγκλεισμοί, κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, ασθένειες μελών της λέσχης, μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τυπογραφικών υλικών, κοντολογίς μια σειρά από γεγονότα δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία νέου τεύχους του περιοδικού μας. Τέσσερα χρόνια και μερικοί μήνες ήταν αναμφίβολα πολλοί. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Με κυριότερο εξ αυτών την ίδρυση του εκδοτικού οίκου μας, των εκδόσεων Κλέος.

 

Πλέον, έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας κυκλοφορεί. Με περισσότερες σελίδες, με τον γνωστό πλούτο των αρθρογραφικών θεματικών, με καλύτερης ποιότητας χαρτί και με την παραδοσιακή προσήλωση στην ερμηνεία των πραγμάτων που βασίζεται στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού. Η τιμή του περιοδικού είναι αναγκαστικά διαφοροποιημένη από εκείνη του 2018. Οι αυξήσεις των πρώτων υλών δεν μας άφησαν περιθώρια όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε  ανατιμήσεις. Ωστόσο, η τωρινή τιμή των 4,9 ευρώ εκτιμούμε ότι εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Η ύλη του νέου τεύχους περιλαμβάνει άρθρα που είχαν γραφτεί και συνεντεύξεις που είχαν δοθεί για το τεύχος που θα κυκλοφορούσε λίγο πριν την πανδημία και τελικά ματαιώθηκε, καθώς επίσης και πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το νέο τεύχος.

 

Η Φανταστική Λογοτεχνία που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει τα εξής άρθρα που ελπίζουμε να απολαύσετε.

-Το Κέρας (εισαγωγικό), του Σταμάτη Μαμούτου

-Τα Νίσε της Σουηδής ζωγράφου J. E. Nyström ως αισθητικά πρότυπα της καθιερωμένης εικόνας του Αγίου Βασίλη, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-War Flag of the Sun (μόνιμη στήλη), του Sun Knight

-Ο ιππότης, ο διάβολος και ο θάνατος. Το μυθιστόρημα του Jean  Cau με τους υπαινικτικούς συμβολισμούς, του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

-Ο βασιλιάς Μπόχους και η αδελφότητα των Τσέχων εθνικιστών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε,  του Σταμάτη Μαμούτου

-Ὁ παράδεισος τῶν προφητῶν, τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς, Ἀπόδοσις: Εὐστράτιος Εὐ. Σαρρῆς

-Συνέντευξη του Στάθη Παυλάντη των Reflection, του Χρήστου Νάστου

-Στο Ναό των  Ασωμάτων Δυνάμεων (διήγημα), του Flammentrupp

-Ιδέες του νεορομαντικού διανοητικού κινήματος της γενιάς του 1890 στο έργο του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ. Η περίπτωση του Ταρζάν, του Σταμάτη Μαμούτου

-Fallout. Η σάτιρα του σύγχρονου κόσμου, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-Συνέντευξη του δημιουργού comics Νίκου «Malk» Γιαμαλάκη, του Σταμάτη Μαμούτου

-Πολύτιμα Μέταλλα (μόνιμη μουσική στήλη), των Σταμάτη Μαμούτου και Flammentrupp

-Το Δρύινο Ράφι (μόνιμη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων), του Σταμάτη Μαμούτου

-Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός στα  ελληνικά ‘80’s! Δυο εκ των παλαιότερων Ελλήνων skinheads μας παραχώρησαν συνέντευξη 

-Η χώρα του δύοντος ηλίου, του Αχιλλέα

 

Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας φέρει τον τίτλο Η ιδεολογία του μύθου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω καταστήματα

Αθήνα

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65) 

Λαβύρινθος (Ιπποκράτους 108)

Αλληλεγγύη των φίλων (Χαριλάου Τρικούπη 14)

Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, ακριβώς απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Φιλελλήνων κα Μητροπόλεως γωνία (Σύνταγμα), μπροστά από την αφετηρία της γραμμής λεωφορείων 040

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διανομής.

Επανακυκλοφορεί το βιβλίο του Ρόμπερτ Χάουαρντ  που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν, από τις εκδόσεις Κλέος

Έχω απολογηθεί επανειλημμένα σε αναγνώστες και σχολιαστές για την καθυστέρηση της κυκλοφορίας τόσο του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία όσο και των υπόλοιπων τίτλων του εκδοτικού μας οίκου. Η ανάγκη της συγγραφής της διδακτορικής μου διατριβής έχει μειώσει στο ελάχιστο τον χρόνο που διαθέτω ώστε να εργαστώ αποτελεσματικά για τις εκδόσεις μας. Ωστόσο, επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εορταστικής περιόδου, κατάφερα να κάνω μια μικρή υπέρβαση που είχα υποσχεθεί στα παιδιά της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής λογοτεχνίας και στους αναγνώστες μας. Έτσι, θα πραγματοποιηθούν τελικά δύο κυκλοφορίες των εκδόσεων Κλέος μέσα στις γιορτές.

Η πρώτη εξ αυτών είναι η επανακυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων και ενός δοκιμίου του Ρόμπερτ Χάουαρντ, που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν. Το συγκεκριμένο βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 2017 στα πλαίσια της αυτοεκδοτικής πρώτης λειτουργίας των εκδόσεων της λέσχης μας, σε συγκεκριμένα καταστήματα. Πολύ γρήγορα, όπως συνέβη και με τα υπόλοιπα βιβλία μας, εξαντλήθηκε και πλέον από το τιράζ της πρώτης έκδοσης μένουν ελάχιστα διάσπαρτα τεμάχια σε επιμέρους βιβλιοπωλεία και κανένα στην έδρα των εκδόσεών μας. Για αυτό αποφασίστηκε η επανακυκλοφορία του βιβλίου. Πλέον το Μπραν Μακ Μορν κυκλοφορεί στα πλαίσια της επαγγελματικά οργανωμένης εκδοχής των εκδόσεων Κλέος, έχοντας isbn, στα καταστήματα Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3), Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) και Πατάκη (Ακαδημίας 65), καθώς και σε οποιοδήποτε κατάστημα της Ελλάδας κατόπιν παραγγελίας.

Ωστόσο η εκδοτική μας δραστηριότητα δεν σταματά εδώ. Προσεχώς αναμένεται μια ακόμη κυκλοφορία από τις εκδόσεις Κλέος. Δεν θα αποκαλύψω ακόμη το περιεχόμενό της προκειμένου να παρουσιαστεί ως έκπληξη σε μέλη της λέσχης και αναγνώστες. Θα μείνω, προς το παρόν, στην επανακυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν για να θυμίσω συνοπτικά το περιεχόμενο του βιβλίου.

Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας από τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που δημιούργησε η πένα του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Ο κόσμος του Μπραν Μακ Μορν ομοιάζει με εκείνον του Κόναν αλλά έχει και εμφανείς διαφορές. Το ίδιο και ο κεντρικός του ήρωας. Ο βασιλιάς των Πικτών Μπραν Μακ Μορν έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που τον καθιστούν σημείο αναφοράς στο σύμπαν της επικής φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι κι αυτός μυώδης, όπως ο Κόναν, αλλά όχι τόσο πληθωρικός όσο ο Κιμμέριος. Διαθέτει την ενστικτώδη σοφία του Κόναν αλλά ακόμη πιο ακονισμένη. Είναι αριστοκράτης ενώ ο Κιμμέριος όχι. Επιπλέον, σε αντίθεση με την τυχοδιωκτική κοσμοθέαση του Κόναν, ο Μπραν δρα βασιζόμενος σε παραδοσιακές και πατριωτικές αξίες ζωής. Ο Χάουαρντ τον περιγράφει με θετικό πρόσημο βάσει της αριστοκρατικής του καταγωγής. Επίσης, τον παρουσιάζει να διαπνέεται από μια αίσθηση πατριωτικής υπευθυνότητας ακόμη και προς τον τελευταίο ομοεθνή του. Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας επικός, βάρβαρος βασιλιάς, που με πατριωτικό φρόνημα και σκληρές μεθόδους μάχης (που θυμίζουν εκείνες του Κόναν) προσπαθεί να υπερασπιστεί την πατρώα βρετανική γη από την εισβολή της πολυεθνικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος περιλαμβάνονται δυο νουβέλες με περιπέτειες του Μπραν Μακ Μορν κι ένα ποίημα. Επιπλέον, το βιβλίο περιλαμβάνει ένα άρθρο με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο στο οποίο αποκαλύπτονται οι ρομαντικά παραδοσιοκρατικές πολιτικές αντιλήψεις του Χάουαρντ. Οι νουβέλες είναι τα Σκουλήκια της Γης και Η Χαμένη Φυλή. Το βιβλίο κλείνει με το άρθρο Πόσα οφείλει το Έθνος μας στο Νότο.

Για όσους φίλους δεν πρόλαβαν την πρώτη αυτοεκδοτική κυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν, πλέον το βιβλίο είναι διαθέσιμο σε όλη την Ελλάδα. Ελπίζω να το απολαύσετε.

ΥΓ. Για όσους δοκιμάσουν να αναζητήσουν το βιβλίο στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των τριών καταστημάτων (Πολιτεία, Πρωτοπορία και Πατάκη), ενδεχομένως να μην είναι εφικτό για τις επόμενες ώρες, λόγω του φόρτου εργασίας των συστημάτων που έχει μεγαλώσει κατά την εορταστική περίοδο. Ωστόσο το βιβλίο πωλείται κανονικά στα καταστήματα και μπορεί όποιος θέλει να το παραγγείλει τηλεφωνικά/ηλεκτρονικά, είτε να το αγοράσει προσερχόμενος σε αυτά.  

Σταμάτης Μαμούτος