- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -

Αγαπητοί αναγνώστες, σας ενημερώνουμε ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., δραστηριοποιείται η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Η Λέσχη συγκροτείται από ομάδες φοιτητών που προέρχονται από διάφορα πανεπιστημιακά ή μεταπτυχιακά προγράμματα της χώρας. Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα να γίνει κανείς μέλος ακόμη και αν δεν είναι φοιτητής.

 Στόχους της Λέσχης αποτελούν

                                           Κάποτε αριστεροί, σήμερα…;

Την περασμένη Παρασκευή ανάμεσα στα τηλεφωνήματα φίλων που μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά για την ονομαστική μου εορτή ήταν και αυτό ενός καταστηματάρχη του κέντρου των Αθηνών. Τον γνωρίζω εδώ και είκοσι χρόνια. Πρόκειται για έναν από τους πιο παλιούς εν ζωή αναρχικούς. Ήταν ως μαθητής για αρκετές ώρες στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβριο του 1973. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους αναρχικούς που έκαναν στέκι του κινήματός τους την πλατεία Εξαρχείων. Μαζί του έχω γνωρίσει και άλλους παλιούς αναρχικούς, όταν βγαίνουμε καμιά φορά για κρασί. Για κάποιον λόγο με συμπάθησε όταν με γνώρισε σε ένα καλλιτεχνικό σεμινάριο του ΕΚΠΑ. Το ίδιο και οι περισσότεροι από τους φίλους του. Ασχέτως αν ήμουν ένας από τους φασίστες που έπρεπε, κατά την αυτοματοποιημένη συνήθεια του πολιτικού τους χώρου, να μισούν.

«Πώς πάει το μαγαζί;» τον ρώτησα μετά τις ευχές.

«Πώς θες να πάει; Την Κυριακή έχουμε μαραθώνιο και από σήμερα [ήταν Παρασκευή] έχει κλείσει ένα μέρος των δρόμων του κέντρου, με αποτέλεσμα να μην κινείται τίποτα στην αγορά. Αύριο θα κλείσει το μισό κέντρο γιατί θα γίνει η μικρότερη διαδρομή του μαραθωνίου στο Σύνταγμα. Σάββατο και δεν θα υπάρχει ψυχή στα μαγαζιά. Μεθαύριο θα κλείσει όλη η Αθήνα για την μεγάλη διαδρομή, σε μια εβδομάδα θα ξανακλείσει για το Πολυτεχνείο, την παραπάνω εβδομάδα θα ξανακλείσει για την συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, μετά για τον Γρηγορόπουλο, ε κατά τα Χριστούγεννα μπορεί να ανοίξουν οι δρόμοι και να έρθει κανένας πελάτης».

Η αλήθεια είναι ότι συνειδητοποίησα την δυσαρέσκειά του μολονότι είναι πιθανό να συμμετάσχω κι εγώ στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ. Φαντάζομαι τι θα συνέβαινε με τον εκδοτικό οίκο της λέσχης αν δεν εργαζόμουν σε άλλη δουλειά προκειμένου να έχω σταθερό μισθό για να καλύπτω τα έξοδά του. Αν ένας εκδότης περιμένει το Σάββατο μήπως και κινηθούν τα βιβλία του στα καταστήματα του κέντρου (εφόσον δεν γίνεται λόγος για προσδοκία επωφελούς συνεργασίας με συνοικιακά βιβλιοπωλεία, τα οποία ψυχορραγούν), μπορούμε με σχετική ασφάλεια να υποθέσουμε τι βιώνει ένας μικρός καταστηματάρχης του κέντρου που περιμένει την ίδια μέρα με την προσδοκία να αυξηθεί η κίνηση για να καλύψει -εκτός από τα έξοδα του ΕΦΚΑ και του λογιστή- το επιπλέον κόστος σε φόρους, φως, νερό, τηλέφωνο και μισθό πωλητή.      

«Έλα μη γκρινιάζεις. Δεν είναι όλες οι συγκεντρώσεις το ίδιο. Στην ΓΣΕΕ θα κατέβω κι εγώ», του είπα, αν και γνώριζα την απάντηση που θα λάμβανα.

«Δεν μας χέζεις, ρε ψηλέ, με τις πορείες σου; Εκατό χρόνια βόλτες στο κέντρο κάνουμε. Είδες να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο;»

Η απάντηση του φίλου ήταν αναμενόμενη. Μολονότι είμαι από εκείνους που εξακολουθούν να υποστηρίζουν την σημασία της πορείας ή της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας ως πολιτικών μέσων πίεσης, καταλαβαίνω την αγωνία των ιδιοκτητών μικρών επιχειρήσεων οι οποίοι πρέπει να ανταγωνιστούν την επεκτατική βουλιμία των μεγάλων brands σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης αλητείας. Εκείνο, πάντως, που σίγουρα δεν ανέχομαι είναι η υποκρισία των κατακαθιών του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Τα ακούμε καθημερινά να διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι οι πορείες διαμαρτυρίας κάνουν κακό στην αγορά του κέντρου, ότι κλείνουν τους δρόμους και προκαλούν δυσκολίες στους οδηγούς. Αποφεύγουν, όμως, να πουν ότι και τα δικά τους shows δεν πάνε πίσω.

Προφανώς και σέβομαι απεριόριστα τους αθλητές του μαραθωνίου. Έχω φίλους που λαμβάνουν μέρος σε τέτοιους αγώνες και συνεχίζουν να αθλούνται επί δεκαετίες. Πρόκειται για αθλητές που ξεκινήσαμε μαζί όταν ακόμη ήμασταν έφηβοι. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η όλη κατάσταση με τους συγκεκριμένους αγώνες θυμίζει ένα liberal πάρτι. Το να πραγματοποιηθεί ένας κλασικός μαραθώνιος, πάντα Κυριακή, σε εύλογα χρονικά διαστήματα, είναι κάτι αντιληπτό –αν και αυτό προκαλεί προβλήματα στην κυκλοφορία. Το να αλλοιώνεται ο μαραθώνιος σε τριήμερο χαβαλέ είναι, πάντως, κάτι εκνευριστικό.

Την επόμενη μέρα από την ονομαστική μου εορτή βρέθηκα στο κέντρο. Όντως, από το μεσημέρι και μετά, η Αθήνα έκλεισε για τις μικρές διαδρομές του μαραθωνίου. Κατέβηκα περπατώντας από το ύψος της Νομικής στο Σύνταγμα αφού στην Σταδίου και την Πανεπιστημίου είχε σταματήσει η κυκλοφορία των αστικών λεωφορείων. Στην πάνω μεριά της πλατείας Συντάγματος και μέχρι το Ζάππειο διεξαγόταν αυτό που ονόμασαν καταχρηστικά «αγώνα δρόμου». Σύλλογοι ηλικιωμένων και εκδρομείς από την επαρχία που έσερναν τα πόδια τους φορώντας τα εφαρμοστά ρούχα των δρομέων, υποτιθέμενοι δρομείς που χαβαλέδιαζαν σχεδόν περπατώντας κι ένας εκφωνητής που χαχάνιζε στο μικρόφωνο, είχαν κλείσει το κέντρο. «Όλοι μπορούν να συμμετάσχουν στον αγώνα μας γιατί η αθλητισμός είναι χαρά», έλεγε ο εκφωνητής.

Όχι κύριοι. Δεν είναι πάρτι ο αθλητισμός. Είναι μια δραστηριότητα με πολύ διαφορετικό περιεχόμενο την οποία εσείς μετατρέπετε σε show, με αποτέλεσμα να κλείνετε το κέντρο της πόλης, να ισοπεδώνετε τους μικρούς εμπόρους, να ταλαιπωρείτε τους εργαζόμενους συμπολίτες σας και να δυσκολεύετε τους ασθενείς που πρέπει να μεταφερθούν σε νοσοκομεία. Είναι σεβαστό και ωραίο το να πραγματοποιηθεί ο κανονικός μαραθώνιος ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική διοργάνωση. Όπως είναι σεβαστό και το να κλείσει το κέντρο για μια μαζική διεκδίκηση ενός κοινωνικού αιτήματος.

Δεν είναι σεβαστό, όμως, να κλείνουν οι δρόμοι για πλάκα. Είτε πρόκειται για shows υπό τον μανδύα αθλητικής εκδήλωσης είτε για λόγους τυπικής περατζάδας, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τις πορείες της ΓΣΕΕ. Ακόμη περισσότερο δεν είναι σεβαστή η υποκρισία των νεοφιλελεύθερων προοδευτικών κυβερνώντων ή διοικούντων, που μεταφέρουν στις συνθήκες μιας πιεσμένης Αθήνας όποια σαχλαμάρα βλέπουν να γίνεται στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό. Όποιος θέλει να περπατήσει στο κέντρο των Αθηνών μπορεί να το κάνει κάθε μέρα. Δεν είναι ανάγκη να υποδύεται ότι τρέχει σε αγώνα δρόμου.

Σκεπτόμενος όλα αυτά άρχισα να κατηφορίζω από το Σύνταγμα προς την Καλλιθέα. Ώσπου, λίγο πριν το Φιξ, ένα ταξί σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου προκειμένου να αποβιβάσει δύο επιβάτες. Ήταν Σάββατο μεσημέρι και δεν ήθελα να καθυστερήσω στο οικογενειακό μεσημεριανό γεύμα. Έτσι, αποφάσισα να επιβιβαστώ στο ταξί και να μην συνεχίσω την διαδρομή με τα πόδια. Έπιασα γρήγορα την κουβέντα με τον ταξιτζή.  Η αρχή έγινε με το θέμα του μαραθωνίου.

Ο οδηγός ήταν πυρ και μανία με το κλείσιμο του κέντρου για την πραγματοποίηση εκείνης της σαββατιάτικης γελοιότητας. Αλλά σύντομα η συζήτηση πέρασε στα πολιτικά ζητήματα. Ο ταξιτζής, όπως και ο καταστηματάρχης φίλος μου, είναι από εκείνους τους εξηντάρηδες(+) που έχουν κουραστεί από την μετατροπή των μαζικών διαμαρτυριών σε παρελάσεις χαβαλέ, από την υποκρισία της Αριστεράς και από την γενικότερη πολιτική παρακμή, με συνέπεια να ψάχνουν καταφύγιο στην σταθερότητα. Μολονότι ο φίλος μου δηλώνει ότι παραμένει αναρχικός, ο ταξιτζής έχει κάνει πλήρη μεταστροφή.

«Ήμουν στο Πολυτεχνείο το ’73. Βρισκόμουν στην σχολική τάξη. Θυμάμαι ότι μπήκε ένας συμμαθητής, φώναξε ότι έπρεπε να κατέβουμε στην διαμαρτυρία και λίγη ώρα αργότερα σχεδόν όλα τα μαθητόπουλα των Πατησίων ήμασταν έξω από το Πολυτεχνείο. Έφυγα ακριβώς πριν έρθουν τα τανκς. Ήμουν αριστερός για πολλά χρόνια αλλά σήμερα μουντζώνω τον εαυτό μου. Τώρα είμαι περισσότερο φασίστας από την Χρυσή Αυγή και από τον Τραμπ. Πολύ περισσότερο», μου είπε ο ταξιτζής κι εγώ άρχισα να χαμογελάω.

Προσπάθησα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να του εξηγήσω ότι φασίστα μπορούσε να αποκαλέσει εμένα, με κάποιες συζητήσιμες αξιώσεις μεθοδολογικής ευστοχίας, αλλά όχι τον Τραμπ ή την Χρυσή Αυγή. Όμως, ο ταξιτζής είχε αρχίσει να αισθάνεται οικειότητα με έναν συνομιλητή που διέθετε ευήκοα ώτα και δεν είχε σταματημό. Ούτε έδειχνε ενδιαφέρον για αυστηρές ιδεολογικές διευκρινήσεις. Ένα τραύλισμα στην ομιλία έδινε στις φράσεις του βάθος χρόνου. Συνήθως ξεκινούσε την φράση με μια μικρή ομιλητική εμπλοκή και την ολοκλήρωνε με έναν καταιγισμό κολλημένων λέξεων, ο οποίος ταίριαζε στην δικαιολογημένη οργή για τις παθογένειες που βιώνουμε. «Γα-γα-γα-μωστασπίτιατους», έλεγε για να αποτιμήσει τους δεξιούς και αριστερούς πολιτικούς της εποχής μας. Απ’ ότι κατάλαβα η λαθρομετανάστευση, τα μνημόνια, το μακεδονικό, η πολιτική διαχείριση της δολοφονίας του Κατσίφα και ο εκνευρισμός του για τον μηχανισμό ηρωοποίησης του Ζακ Κωστόπουλου τον είχαν στρέψει πολιτικά προς τα εδώ.

Ο ταξιτζής δεν είναι εξαίρεση. Αποτελεί περίπτωση ενός φαινομένου που έχει σαφώς μεγαλύτερες διαστάσεις. Και όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία που κοινωνικά στρώματα με σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς στρέφονται προς τον εθνικισμό. Ένα κρίσιμο ερώτημα για τον «χώρο» είναι ποια πολιτική μορφή παίρνει αυτή η μεταστροφή. Βοηθά, όντως, στην ανάπτυξη εθνικιστικών κινημάτων ή διαχέεται στο πολιτικό κενό γεμίζοντάς το με λιμνάζοντα ύδατα;

Το θέμα είναι μεγάλο και δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα άρθρο. Εκείνο που έχει νόημα να δούμε προς το παρόν είναι το πώς εγγράφεται στο νου αυτών των ανθρώπων η αναζήτηση πολιτικής σταθερότητας. Καταρχάς, η χρήση των δημόσιων χώρων για εκδηλώσεις επιδερμικού περιεχομένου απ' όλες τις δυνάμεις του πολιτικού φάσματος (συγκεντρώσεις χωρίς σοβαρά διατυπωμένα αιτήματα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, νεοφιλελεύθερα shows και αριστερές ή αναρχικές εκτονώσεις υπό την μορφή πορείας) με συνέπεια την ταλαιπωρία όλων των υπολοίπων συμπολιτών, έχει προκαλέσει την αποστροφή για κάθε μαζική συνάθροιση και την αγανάκτηση. Αντανακλαστικά, η αντίδραση οδηγεί προς την αναζήτηση της σταθερότητας.

Εφόσον οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που εμπλέκονται στην όλη υπόθεση πυροδοτούν την παθογένεια, η αντίδραση των αγανακτισμένων, ο οποίοι επιζητούν την σταθερότητα, κατευθύνεται προς την αναζήτηση μιας λύσης επιβεβλημένης πατερναλιστικά. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της υπόθεσης. Επειδή, κατά το παρελθόν, ο φασισμός και ο εθνικιστικός συντηρητισμός είχαν συνδεθεί με την πατερναλιστική επιβολή ευρυθμίας και τάξης, οι αγανακτισμένοι των ημερών μας ανακαλούν στην μνήμη τους αυτή την ιστορική εμπειρία και τους αξιολογούν με θετικό πρόσημο.

Όμως, ήταν μόνο ο φασισμός και ο εθνικιστικός συντηρητισμός που επέβαλαν αυτού του τύπου την σταθερότητα; Δεν έκαναν το ίδιο ο κομμουνισμός και οι νεοφιλελεύθερες δικτατορίες της μπανάνας στην Λατινική Αμερική; Ή, ακόμη, αν αντιστρέψουμε το ερώτημα, ήταν απλά καθεστώς ο φασισμός; Δεν ήταν μαζικό κίνημα πριν γίνει καθεστώς; Ασφαλώς και ήταν μαζικό κίνημα αρχικά. Ως κίνημα δεν υιοθέτησε και ο φασισμός την μαζική διαμαρτυρία υπό την μορφή συγκέντρωσης, πορείας κλπ; Σαφώς και την υιοθέτησε, σαφώς και την χρησιμοποίησε προκειμένου να επικρατήσει.

Κατά πόσο, λοιπόν, μπορούν να συνδεθούν με τον νεοφασισμό, με τον εθνικισμό κλπ, (σήμερα που ο νεοφασισμός και ο εθνικισμός αποτελούν δυνάμεις αμφισβήτησης της υπάρχουσας πολιτικής τάξης πραγμάτων), πολίτες οι οποίοι ναι μεν είναι απογοητευμένοι απ' όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις αλλά δεν θέλουν ο νεοφασισμός/εθνικισμός, ως δύναμη αμφισβήτησης και ανατροπής, να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που θα του επιτρέψουν να κάνει πράξη την αμφισβήτηση και την ανατροπή; Μήπως σε αυτή την αντίφαση κρύβεται ένα κενό που μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε έξυπνος επικεφαλής της Δεξιάς, υποσχόμενος σταθερότητα μέσω της περικοπής και της ακόμη μεγαλύτερης απαξίωσης των μαζικών πολιτικών δράσεων; Μήπως σε αυτή την αντίφαση ποντάρει και κάθε απατεώνας της alt right που κάνει λόγο για «μεταπολιτική» εννοώντας, συγκεκαλυμμένα, την προσαρμογή σε νεοφιλελεύθερα σχήματα πολιτικής συμπεριφοράς;    

Είναι απλά τα πράγματα, παιδιά. Καλό είναι να υπάρχει μια γενική αποδοχή κάποιων απαράβατων κανόνων της δημοκρατίας. Θα έπρεπε να μας το έχει διδάξει αυτό η ιστορία του εθνικιστικού κινήματος. Προσπάθησα να το εξηγήσω και στον ταξιτζή. Αν θέλουμε εμείς να κάνουμε συγκεντρώσεις μνήμης για τον Κατσίφα, για τους Φουντούλη-Καπελώνη, για τους νεκρούς των Ιμίων, για τον Δραγούμη κλπ, αν θέλουμε να κάνουμε πορείες και συναυλίες για να υποστηρίξουμε τα δικά μας πολιτικά αιτήματα, είναι δεδομένο ότι θα θελήσουν να κάνουν τις δικές τους αντίστοιχες δράσεις και οι αριστεροί με τους αναρχικούς για την επέτειο της 17^ης Νοεμβρίου, για την μνήμη του Γρηγορόπουλου και για τα υπόλοιπα δικά τους αιτήματα. Το ίδιο και οι φιλελεύθεροι. Η αθλιότητα ξεκινά όταν κάποιος δοκιμάζει να διαλύσει την συγκέντρωση του άλλου. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό θέμα.

Εκείνο που έχει σημασία να κρατήσουμε από αυτό το άρθρο είναι ότι η απαξίωση των μορφών συλλογικής πολιτικής διεκδίκησης μπορεί και να μην είναι πάντα προς όφελός μας. Όσοι λοιδορούν, γενικευτικά και αδιάκριτα, τις μαζικές συγκεντρώσεις, εισέρχονται σε έναν κυκεώνα μεταμοντέρνας αντίθεσης στην ίδια την πολιτική πράξη και μοιραία καταλήγουν να αναζητούν μια αυταρχική κρατική ηγεσία. Ελάτε, όμως, που αυτή η αυταρχική κρατική ηγεσία δεν είναι απαραίτητα εθνικιστική. Για να είμαι πιο ακριβής, στις σημερινές μεταμοντέρνες συνθήκες, αυτή η αυταρχική κρατική ηγεσία έχει ελάχιστες πιθανότητες να είναι εθνικιστική, αριστερή ή οτιδήποτε άλλο πέρα από νεοφιλελεύθερη (διαφόρων αποχρώσεων).

Ακόμη και αν δεν διανοούνται να ψηφίσουν νεοφιλελεύθερα κόμματα, εκείνοι οι ειλικρινά αγανακτισμένοι συμπολίτες μας που απαξιώνουν την συλλογική πολιτική δράση αναζητώντας την άνωθεν σταθερότητα, ίσως και να ρίχνουν νερό στον μύλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δίχως να το συνειδητοποιούν. Και, πολύ περισσότερο, να αλλοιώνουν εμφανώς την ταυτότητα των εθνικιστικών κομμάτων που για να κερδίσουν την ψήφο τους προσαρμόζονται σε αυτή την αντιφατική αποπολιτικοποιημένη θέση.      

 

                                                  Μεταμοντέρνοι γονείς

                                                                                            του Σταμάτη Μαμούτου

Η παιδικότητα βρίσκεται στο στόχαστρο των προοδευτικών ιδεών που επικρατούν στην μεταμοντέρνα νεωτερικότητα. Το παιδί ως ύπαρξη -και πολύ περισσότερο η παιδικότητα ως έμφυτη δυνατότητα αντίληψης των πραγμάτων, η οποία απαντάται σε κάθε ιστορική περίοδο ως γενικό γνώρισμα όλων των ημιδιαμορφωμένων συνειδησιακά ανήλικων ανθρώπων- φαίνεται ότι πρέπει να αλλοιωθεί προκειμένου να χωρέσει στους μεταμοντέρνους καιρούς. Μολονότι συστημικοί ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι συμβαίνει το αντίθετο, στην πραγματικότητα, μέσω των εκπαιδευτικών συστημάτων που διαμορφώνουν οι δυνάμεις του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού καθώς και μέσα από την συντριπτική επικοινωνιακή επιρροή των ΜΜΕ και των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πραγματοποιείται καθημερινά μια προγραμματισμένη ώθηση των παιδιών να μάθουν να σκέπτονται νωρίς σαν τους ενήλικες.

Η απόπειρα αυτή έχει άμεσα αποτελέσματα. Τα παιδιά εξοικειώνονται νωρίς με τις αντιλήψεις του κόσμου των μεγάλων για αυτό και μένουν εσαεί ανώριμα. Γιατί, με το να εγκαταλείπουν την παιδικότητά τους για να φορέσουν το κοστούμι της λογικής των ενηλίκων, θυσιάζουν ένα μεγάλο μέρος αντιληπτικών δυνατοτήτων που φωλιάζουν στην παιδική ψυχή. Με αποτέλεσμα να διατηρούν καθ' όλη την διάρκεια της υπόλοιπης ζωής τους την αίσθηση αυτής της απώλειας και να δοκιμάζουν να την αναπληρώσουν με χρονικά καθυστερημένους παλιμπαιδισμούς, οι οποίοι συνήθως είναι επικίνδυνοι για την διανοητική ισορροπία. Ένας νους χρειάζεται την φαντασία, την έκπληξη, το δέος προς το άγνωστο και το μυστήριο, τον ανυπόκριτο αυθορμητισμό και όλα τα άλλα στοιχεία που αναπτύσσονται στο βασίλειο της παιδικότητας, προκειμένου να διαμορφωθεί σε όσο το δυνατόν πιο πλήρη δυναμική όταν ενηλικιωθεί. Αλλά στην εποχή του αυτοματοποιημένου ορθολογισμού και του αρπακτικού ωφελιμισμού λίγοι δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Στους μεταμοντέρνους καιρούς μας τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν όσο το δυνατόν νωρίτερα το σκεπτικό το μεγάλων.

Και, πράγματι, έτσι γίνεται. Τα αποτελέσματα είναι ορατά. Μόνο που οι ορθολογικοποιημένοι homo liberals της post modern νεωτερικής Ελλάδας αδυνατούν να κατανοήσουν τις συνέπειες. Και απορούν γιατί παρατηρείται τέτοια έξαρση της παιδικής εγκληματικότητας. Απορούν γιατί τα παιδιά του γυμνασίου, ακόμη και τα κορίτσια, αλληλομαχαιρώνονται και ληστεύονται καθημερινά μεταξύ τους. Απορούν γιατί ακόμη και παιδιά του δημοτικού σχολείου βιάζουν συμμαθητές τους (έγινε κι αυτό προσφάτως!!).

Ασφαλώς, πέρα από τα εκπαιδευτικά συστήματα της εξουσίας των προοδευτικών και πέρα από την χαοτικά ανεξέλεγκτη αλητεία των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που αποτελούν τους πολιορκητικούς κριούς της παιδικότητας, υπάρχει και η ευθύνη των γονιών για αυτά τα χάλια. Οι ανώριμοι άνθρωποι αδυνατούν να κηδεμονεύσουν σωστά τα παιδιά τους. Και, δυστυχώς, ο homo liberal της εποχής μας είναι ένας τραγελαφικά ανώριμος άνθρωπος. 

Επιβεβαίωσα την παραπάνω διαπίστωση μερικές μέρες πριν. Όταν έπινα ένα ποτήρι κρασί σε κατάστημα του κέντρου που είναι γνωστό για τις εντυπωσιακές του εποχιακές σκηνογραφήσεις, οι οποίες θυμίζουν ταινίες της Disney. Ήταν λίγες μέρες πριν την γιορτή του Halloween. Το συγκεκριμένο κατάστημα είχε διακοσμηθεί βάσει της ανάλογης θεματικής. Ο μικρός εσωτερικός του χώρος έμοιαζε με σκηνικό ταινίας του Τιμ Μπάρτον. Κολοκύθες με σαρδόνια χαμόγελα, ξωτικά και πλάσματα του σκότους, αράχνες και ευγενείς απέθαντοι, όλα απλώνονταν ολόγυρα με προσεγμένη σκηνογραφική προσέγγιση και υποστήριζαν την αισθητική του καταστήματος που παραπέμπει στον Ρομαντισμό της φανταστικής λογοτεχνίας με επίκεντρο το Halloween.

Ακριβώς επειδή η σκηνογραφία και ο στολισμός είχαν ως θέμα το Halloween και τον ρομαντικό τρόμο, τα διακοσμητικά αντικείμενα απέπνεαν μια αίσθηση του μακάβριου, δοσμένη βέβαια με ήπιο και καλλιτεχνικά φροντισμένο τρόπο. Τα αγάλματα του κόμη δράκουλα, οι σκελετοί και οι μεγάλες αράχνες, δεν ήταν κατασκευασμένα για να τρομάξουν αλλά για να διασκεδάσουν. Όπως συμβαίνει στο τρενάκι του τρόμου ή σε παρόμοιες θεματικές του λούνα παρκ, έτσι και τα αντικείμενα που συνέθεταν το σκηνογραφημένο σύνολο του συγκεκριμένου καταστήματος, μολονότι ήταν μακάβρια, σχεδιάστηκαν με χαμογελαστά πρόσωπα, με παιδικό ύφος στις γκριμάτσες τους και άλλα συναφή, που τα έκαναν να δείχνουν σαν παιδικά παιχνίδια παρά την μακάβρια θεματική τους.

Όμως για να γίνει αντιληπτή αυτή η καλλιτεχνική λεπτή γραμμή χρειάζεται να είναι κανείς ενήλικος, νεαρός ή τουλάχιστον παιδί. Όχι νήπιο. Το Halloween έχει συνδεθεί μέσω της διαφημιστικής προπαγάνδας, και κυρίως λόγω ταινιών του Hollywood ή βιβλίων φαντασίας, με την παιδική ηλικία. Γιατί, πράγματι, μέχρι πριν κάποια χρόνια τουλάχιστον, τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους των ΗΠΑ για να το γιορτάσουν, όπως ξεχύνονταν στην Ελλάδα για να πουν τα κάλαντα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι είναι άλλο το παιδί και άλλο το νήπιο. Απερίσκεπτε μέσε Έλληνα της εποχής μας, ούτε αυτή την διαφορά δεν μπορείς να αντιληφθείς;

Μάλλον όχι. Αυτό, τουλάχιστον, συμπέρανα βλέποντας τους πελάτες που κατέκλυσαν το κατάστημα στο οποίο βρισκόμουν. Σε έναν χώρο που επικοινωνεί με την αισθητική του γοτθικού τρόμου, της επικής ρομαντικής νουβέλας και του μακάβριου, επειδή το marketing της εποχής έχει περάσει στο κοινό την εικόνα ότι το Halloween είναι μια γιορτή των παιδιών, με εξαίρεση δυο-τρεις παρέες που δείχναμε να αντιλαμβανόμαστε που βρισκόμασταν, ο χώρος είχε κατακλυστεί από οικογένειες με παιδιά, νήπια και βρέφη. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενα προβληματικό.

Γονείς με βρέφη σε μάρσιπους και νήπια που μόλις περπατούσαν, οι οποίοι περίμεναν μισή ώρα στην ουρά για να βρουν τραπέζι, μόλις έμπαιναν στο κατάστημα αντιμετώπιζαν το γοερό κλάμα των φοβισμένων τους νηπίων. Γιατί, πράγματι, είναι αναμενόμενο να φοβηθεί ένα πλασματάκι τριών ή δύο ετών όταν βλέπει ολόγυρα δράκουλες, νεκροκεφαλές και γιγάντιες αράχνες. Με αποτέλεσμα να αναγκάζει τους γονείς του να το παίρνουν στην αγκαλιά και να φεύγουν άρον άρον από το κατάστημα πριν καν προλάβουν να καθίσουν.

Υπήρχαν και οι γονείς που έφεραν πεντάχρονα και εξάχρονα παιδάκια στον συγκεκριμένο χώρο. Αυτά συμπεριφέρονταν σαν να βρίσκονταν στον παιδότοπο ή σε παιδική χαρά. Είχαν περάσει την νηπιακή ηλικία, κατά την οποία η συγκεκριμένη σκηνογραφία μπορεί να τα φόβιζε. Όμως δεν είχαν φτάσει στην παιδική ηλικία των εννιά, δέκα ή έντεκα ετών, στην οποία θα μπορούσαν να δείξουν ενδιαφέρον για όλο αυτό που απλωνόταν γύρω τους, να καταλάβουν κάτι από το περιεχόμενό του, να αισθανθούν δέος και, κυρίως, να το καταγράψουν στην μνήμη τους ως εμπειρία για να το θυμούνται. Τα πεντάχρονα παιδάκια λυσσομανούσαν στους χώρους της καφετέριας και πετούσαν κυριολεκτικά από τραπέζι σε τραπέζι, δίχως να δίνουν καμία σημασία στην γύρω σκηνογραφία. Είτε είχαν πάει σε κάποια παιδική χαρά για να παίξουν τραμπάλα είτε βρίσκονταν σε έναν χώρο αφιερωμένο σε ένα ξενικό έθιμο που έχει ως επίκεντρο τους νεκρούς και τον θάνατο, ήταν ένα και το αυτό.

Οι γονείς έβλεπαν τα πεντάχρονα νήπια να αγνοούν την αισθητική του περιβάλλοντος χώρου και δεν προβληματίζονταν. Τα είχαν εκπαιδεύσει να θεωρούν ψεύτικες τις νεκροκεφαλές και να αδιαφορούν για τα στολίδια του χώρου που συμβόλιζαν τον θάνατο. Τους είχαν ανοίξει τον δρόμο για τον ορθολογισμό. Όμως, όση ορθολογιστική παραπλάνηση και αν καταπιεί ο άνθρωπος της εποχής μας, όσο και αν αποφεύγει την συνειδητοποίηση της ύπαρξης του θανάτου, ο θάνατος είναι πάντα εκεί. Υπάρχει στο χείλος του βίου μας από την αυγή της ιστορίας και θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι το τέλος της.

Όποιος αποφεύγει να δει κατάματα αυτή την αλήθεια, αδυνατεί και να νικήσει πνευματικά τον θάνατο. Αδυνατεί να σκεφτεί τους νεκρούς του συγγενείς και φίλους, να τους στείλει έναν χαιρετισμό προς τον ουρανό, να δοκιμάσει να επικοινωνήσει νοερά με το επέκεινα. Είναι δέσμιος του φόβου της ύλης. Όμως ο θάνατος νικιέται από τον άνθρωπο στο πεδίο της υπάρχουσας ζωής μόνο μέσω της μνήμης, του πολιτισμού και της ιστορικής συνέχειας. Δεν νικιέται με το να καμωνόμαστε ότι δεν υπάρχει ή ότι τα σύμβολά του είναι ψεύτικα. Δύσκολο, βέβαια, να το καταλάβουν οι homo liberals. Με εκκωφαντική απόδειξη την συμπεριφορά των παιδιών τους.

Αν μπορούσα να συμβουλεύσω αυτά τα, αυτοματοποιημένα σαν εξαρτήματα μηχανών, άτομα της εποχής μας, θα τους έλεγα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Κυρίες και κύριοι, αν για κάποιο λόγο σας ελκύει η αισθητική του Halloween και εν γένει οι παραμυθιακές ατμόσφαιρες, δεν χρειάζεται να ντρέπεστε να το παραδεχτείτε. Μην χρησιμοποιείτε τα νήπια και τα βρέφη σας ως προσχήματα για να βρεθείτε σε χώρους όπως αυτόν του Little Kook, προκειμένου να χαρείτε εσείς οι ίδιοι την υπάρχουσα σκηνογραφία.

Η αέναη παιδικότητα είναι κάτι διαφορετικό από την παιδική ηλικία. Η αέναη παιδικότητα υπάρχει ως δυνατότητα στις καρδιές των ενηλίκων, ασχέτως αν βρίσκεται σε εν υπνώσει κατάσταση. Είναι αυτή που όταν ενεργοποιηθεί μας κάνει να βλέπουμε την μαγεία γύρω μας, πέρα από την πεπερασμένη καθημερινότητα του κόσμου της υλικής εμπειρίας, και να συλλαμβάνουμε κάτι από την αληθινά ανθρώπινη διαχρονία που φιλοξενούν στον πυρήνα τους οι μύθοι. Η αέναη παιδικότητα είναι η πατρίδα της κάθε αληθινής καλλιτεχνικής έμπνευσης.

Αποτινάξτε την νοητική αντιληπτική φυλακή της αστικής κανονικότητας, που απαξιώνει κάθε τι που δεν είναι ωφελιμιστικά χρήσιμο και εξορίζει από την αντίληψη οτιδήποτε δεν είναι ορατό. Το ότι κάτι δεν είναι ορατό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το ότι κάτι δεν αποτιμάται με χρηματικούς και υλικούς όρους δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστο. Μην εγκλωβίζεστε στον αντιανθρώπινο καθωσπρεπισμό του εργαλειακού ορθολογισμού που υποτιμά ως παιδικό κάθε στοιχείο της σκέψης το οποίο σας φέρνει σε επαφή με το φανταστικό, το μεταφυσικό και το υπερβατικό. Μάθετε ότι σε αυτά που ο αστικός καθωσπρεπισμός υποτιμά βρίσκεται ο πυρήνας της ανθρωπιάς.

Σας αρέσει η ατμόσφαιρα του Halloween; Σας αρέσει η φανταστική λογοτεχνία και τα παραμύθια; Σας αρέσουν οι κινηματογραφικές ταινίες φαντασίας και τρόμου; Σας αρέσουν τα Χριστούγεννα; Αγαπάτε τους λαϊκούς θρύλους και τις παραδόσεις; Αν ναι, πολύ καλά κάνετε. Υπερασπιστείτε ευθέως τις επιλογές σας. Υπάρχει τρόπος να το κάνετε με επιστημολογική ακρίβεια και άρτια μεθοδολογία. Δεν έχουμε την απαίτηση να μάθετε την ιστορία ιδεών του Ρομαντισμού. Υπερασπιστείτε, όμως, τις επιλογές σας ως τέτοιες καθαυτές. Ως στοιχεία της προσωπικότητάς σας που δεν επιδέχονται απορρίψεις και ειρωνεία, ακόμη και αν έρθετε σε σύγκρουση με τις γυναίκες, τις φίλες ή τους φίλους σας. Θα σας βοηθήσει να κάνετε ένα σημαντικό βήμα προσωπικής απελευθέρωσης.

Ποιος ξέρει; Αν καταφέρετε να κάνετε το πρώτο βήμα μπορεί κάποτε να συνεχίσετε προς τα ενδότερα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης και να παραδεχτείτε ότι σας γοητεύουν και οι πολιτικές της ιδέες. Και σίγουρα δεν θα χρειάζεται τότε να κρύβεστε πίσω από τα παιδιά σας ή να τα ταλαιπωρείτε πηγαίνοντάς τα σε δρώμενα που δεν μπορούν ακόμη να κατανοήσουν. 

                  Κυκλοφόρησε το τεύχος 2 (23) της Φανταστικής Λογοτεχνίας

Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από το 2018, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αυτό που μας επιφύλαξε η συνέχεια ήταν δύσκολο να προβλεφθεί και ακόμη πιο δύσκολο να το αντέξουμε. Ο covid και οι εγκλεισμοί, κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, ασθένειες μελών της λέσχης, μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τυπογραφικών υλικών, κοντολογίς μια σειρά από γεγονότα δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία νέου τεύχους του περιοδικού μας. Τέσσερα χρόνια και μερικοί μήνες ήταν αναμφίβολα πολλοί. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Με κυριότερο εξ αυτών την ίδρυση του εκδοτικού οίκου μας, των εκδόσεων Κλέος.

 

Πλέον, έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας κυκλοφορεί. Με περισσότερες σελίδες, με τον γνωστό πλούτο των αρθρογραφικών θεματικών, με καλύτερης ποιότητας χαρτί και με την παραδοσιακή προσήλωση στην ερμηνεία των πραγμάτων που βασίζεται στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού. Η τιμή του περιοδικού είναι αναγκαστικά διαφοροποιημένη από εκείνη του 2018. Οι αυξήσεις των πρώτων υλών δεν μας άφησαν περιθώρια όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε  ανατιμήσεις. Ωστόσο, η τωρινή τιμή των 4,9 ευρώ εκτιμούμε ότι εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Η ύλη του νέου τεύχους περιλαμβάνει άρθρα που είχαν γραφτεί και συνεντεύξεις που είχαν δοθεί για το τεύχος που θα κυκλοφορούσε λίγο πριν την πανδημία και τελικά ματαιώθηκε, καθώς επίσης και πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το νέο τεύχος.

 

Η Φανταστική Λογοτεχνία που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει τα εξής άρθρα που ελπίζουμε να απολαύσετε.

-Το Κέρας (εισαγωγικό), του Σταμάτη Μαμούτου

-Τα Νίσε της Σουηδής ζωγράφου J. E. Nyström ως αισθητικά πρότυπα της καθιερωμένης εικόνας του Αγίου Βασίλη, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-War Flag of the Sun (μόνιμη στήλη), του Sun Knight

-Ο ιππότης, ο διάβολος και ο θάνατος. Το μυθιστόρημα του Jean  Cau με τους υπαινικτικούς συμβολισμούς, του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

-Ο βασιλιάς Μπόχους και η αδελφότητα των Τσέχων εθνικιστών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε,  του Σταμάτη Μαμούτου

-Ὁ παράδεισος τῶν προφητῶν, τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς, Ἀπόδοσις: Εὐστράτιος Εὐ. Σαρρῆς

-Συνέντευξη του Στάθη Παυλάντη των Reflection, του Χρήστου Νάστου

-Στο Ναό των  Ασωμάτων Δυνάμεων (διήγημα), του Flammentrupp

-Ιδέες του νεορομαντικού διανοητικού κινήματος της γενιάς του 1890 στο έργο του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ. Η περίπτωση του Ταρζάν, του Σταμάτη Μαμούτου

-Fallout. Η σάτιρα του σύγχρονου κόσμου, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-Συνέντευξη του δημιουργού comics Νίκου «Malk» Γιαμαλάκη, του Σταμάτη Μαμούτου

-Πολύτιμα Μέταλλα (μόνιμη μουσική στήλη), των Σταμάτη Μαμούτου και Flammentrupp

-Το Δρύινο Ράφι (μόνιμη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων), του Σταμάτη Μαμούτου

-Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός στα  ελληνικά ‘80’s! Δυο εκ των παλαιότερων Ελλήνων skinheads μας παραχώρησαν συνέντευξη 

-Η χώρα του δύοντος ηλίου, του Αχιλλέα

 

Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας φέρει τον τίτλο Η ιδεολογία του μύθου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω καταστήματα

Αθήνα

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65) 

Λαβύρινθος (Ιπποκράτους 108)

Αλληλεγγύη των φίλων (Χαριλάου Τρικούπη 14)

Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, ακριβώς απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Φιλελλήνων κα Μητροπόλεως γωνία (Σύνταγμα), μπροστά από την αφετηρία της γραμμής λεωφορείων 040

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διανομής.

Επανακυκλοφορεί το βιβλίο του Ρόμπερτ Χάουαρντ  που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν, από τις εκδόσεις Κλέος

Έχω απολογηθεί επανειλημμένα σε αναγνώστες και σχολιαστές για την καθυστέρηση της κυκλοφορίας τόσο του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία όσο και των υπόλοιπων τίτλων του εκδοτικού μας οίκου. Η ανάγκη της συγγραφής της διδακτορικής μου διατριβής έχει μειώσει στο ελάχιστο τον χρόνο που διαθέτω ώστε να εργαστώ αποτελεσματικά για τις εκδόσεις μας. Ωστόσο, επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εορταστικής περιόδου, κατάφερα να κάνω μια μικρή υπέρβαση που είχα υποσχεθεί στα παιδιά της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής λογοτεχνίας και στους αναγνώστες μας. Έτσι, θα πραγματοποιηθούν τελικά δύο κυκλοφορίες των εκδόσεων Κλέος μέσα στις γιορτές.

Η πρώτη εξ αυτών είναι η επανακυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων και ενός δοκιμίου του Ρόμπερτ Χάουαρντ, που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν. Το συγκεκριμένο βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 2017 στα πλαίσια της αυτοεκδοτικής πρώτης λειτουργίας των εκδόσεων της λέσχης μας, σε συγκεκριμένα καταστήματα. Πολύ γρήγορα, όπως συνέβη και με τα υπόλοιπα βιβλία μας, εξαντλήθηκε και πλέον από το τιράζ της πρώτης έκδοσης μένουν ελάχιστα διάσπαρτα τεμάχια σε επιμέρους βιβλιοπωλεία και κανένα στην έδρα των εκδόσεών μας. Για αυτό αποφασίστηκε η επανακυκλοφορία του βιβλίου. Πλέον το Μπραν Μακ Μορν κυκλοφορεί στα πλαίσια της επαγγελματικά οργανωμένης εκδοχής των εκδόσεων Κλέος, έχοντας isbn, στα καταστήματα Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3), Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) και Πατάκη (Ακαδημίας 65), καθώς και σε οποιοδήποτε κατάστημα της Ελλάδας κατόπιν παραγγελίας.

Ωστόσο η εκδοτική μας δραστηριότητα δεν σταματά εδώ. Προσεχώς αναμένεται μια ακόμη κυκλοφορία από τις εκδόσεις Κλέος. Δεν θα αποκαλύψω ακόμη το περιεχόμενό της προκειμένου να παρουσιαστεί ως έκπληξη σε μέλη της λέσχης και αναγνώστες. Θα μείνω, προς το παρόν, στην επανακυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν για να θυμίσω συνοπτικά το περιεχόμενο του βιβλίου.

Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας από τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που δημιούργησε η πένα του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Ο κόσμος του Μπραν Μακ Μορν ομοιάζει με εκείνον του Κόναν αλλά έχει και εμφανείς διαφορές. Το ίδιο και ο κεντρικός του ήρωας. Ο βασιλιάς των Πικτών Μπραν Μακ Μορν έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που τον καθιστούν σημείο αναφοράς στο σύμπαν της επικής φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι κι αυτός μυώδης, όπως ο Κόναν, αλλά όχι τόσο πληθωρικός όσο ο Κιμμέριος. Διαθέτει την ενστικτώδη σοφία του Κόναν αλλά ακόμη πιο ακονισμένη. Είναι αριστοκράτης ενώ ο Κιμμέριος όχι. Επιπλέον, σε αντίθεση με την τυχοδιωκτική κοσμοθέαση του Κόναν, ο Μπραν δρα βασιζόμενος σε παραδοσιακές και πατριωτικές αξίες ζωής. Ο Χάουαρντ τον περιγράφει με θετικό πρόσημο βάσει της αριστοκρατικής του καταγωγής. Επίσης, τον παρουσιάζει να διαπνέεται από μια αίσθηση πατριωτικής υπευθυνότητας ακόμη και προς τον τελευταίο ομοεθνή του. Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας επικός, βάρβαρος βασιλιάς, που με πατριωτικό φρόνημα και σκληρές μεθόδους μάχης (που θυμίζουν εκείνες του Κόναν) προσπαθεί να υπερασπιστεί την πατρώα βρετανική γη από την εισβολή της πολυεθνικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος περιλαμβάνονται δυο νουβέλες με περιπέτειες του Μπραν Μακ Μορν κι ένα ποίημα. Επιπλέον, το βιβλίο περιλαμβάνει ένα άρθρο με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο στο οποίο αποκαλύπτονται οι ρομαντικά παραδοσιοκρατικές πολιτικές αντιλήψεις του Χάουαρντ. Οι νουβέλες είναι τα Σκουλήκια της Γης και Η Χαμένη Φυλή. Το βιβλίο κλείνει με το άρθρο Πόσα οφείλει το Έθνος μας στο Νότο.

Για όσους φίλους δεν πρόλαβαν την πρώτη αυτοεκδοτική κυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν, πλέον το βιβλίο είναι διαθέσιμο σε όλη την Ελλάδα. Ελπίζω να το απολαύσετε.

ΥΓ. Για όσους δοκιμάσουν να αναζητήσουν το βιβλίο στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των τριών καταστημάτων (Πολιτεία, Πρωτοπορία και Πατάκη), ενδεχομένως να μην είναι εφικτό για τις επόμενες ώρες, λόγω του φόρτου εργασίας των συστημάτων που έχει μεγαλώσει κατά την εορταστική περίοδο. Ωστόσο το βιβλίο πωλείται κανονικά στα καταστήματα και μπορεί όποιος θέλει να το παραγγείλει τηλεφωνικά/ηλεκτρονικά, είτε να το αγοράσει προσερχόμενος σε αυτά.  

Σταμάτης Μαμούτος 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλέος (της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας)

                                                                               Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς- Κελτικό Λυκόφως

                                                                                    Μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου

                                                                                      Επιμέλεια Σταμάτης Μαμούτος

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που φίλοι και αναγνώστες μας έχουν ρωτήσει πότε θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος του περιοδικού της λέσχης μας, αν θα επαναληφθούν οι κυκλοφορίες βιβλίων από τις εκδόσεις Κλέος (της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ) και αν θα υπάρξουν δεύτερες εκδόσεις των δυο βιβλίων που ο εκδοτικός οίκος της λέσχης είχε κυκλοφορήσει πριν πέντε χρόνια. Έφτασε, λοιπόν, η ώρα που μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά στα παραπάνω ερωτήματα. Οι εκδόσεις Κλέος δραστηριοποιούνται και πάλι.

Στόχος μας είναι οι εκδόσεις Κλέος να κυκλοφορούν από εδώ και στο εξής εναλλάξ ένα βιβλίο του λογοτεχνικού Ρομαντισμού και της φανταστικής λογοτεχνίας κι έπειτα ένα βιβλίο της πολιτικής σκέψης του Ρομαντισμού. Στα μεσοδιαστήματα θα κυκλοφορούν ασφαλώς και τεύχη του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία.

Το πρώτο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλέος, μετά από την παύση πέντε ετών, είναι η συλλογή κειμένων του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, που φέρει τον τίτλο Κελτικό Λυκόφως. Ο Γέητς υπήρξε κορυφαίος λογοτέχνης του 20^ου αιώνα. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του νεορομαντικού διανοητικού ρεύματος σκέψης που ευδοκίμησε από τις δεκαετίες του 1880-1890 μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με παραδοσιοκρατικές πολιτικές ιδέες και με ενεργό δράση στο ιρλανδικό εθνικιστικό κίνημα, ο Γέητς αποτέλεσε έναν από τους πιο ποιοτικούς λογοτέχνες της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό αναγνωρίστηκε και θεσμικά με την απονομή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας στον Γέητς το 1923.

Το Κελτικό Λυκόφως είναι μια από τις πρώτες συλλογές πεζών κειμένων που ξεκίνησε να γράφει ο Γέητς σε νεαρή ακόμα ηλικία. Τα κείμενα του Κελτικού Λυκόφωτος περιλαμβάνουν ζωντανές αφηγήσεις χωρικών για μυθικά πλάσματα της υπαίθρου. Εμπειρίες του συγγραφέα από αυτοψίες σε χωριά όπου πραγματοποιούνταν μαγικές τελετουργίες. Αναμνήσεις από γραφικούς Ιρλανδούς επαίτες των αστικών κέντρων που η παρουσία τους στους δρόμους είχε συνδεθεί με αλλόκοτα φαινόμενα. Λεπτομερείς αναφορές για φυλές ξωτικών και πανάρχαιων πλασμάτων τα οποία, ήταν πιστευτό, ότι παρενέβαιναν στις ζωές ανθρώπων της ιρλανδικής επαρχίας. Κι όλα αυτά δοσμένα όχι με έναν τεχνικά επιστημονικό λαογραφικό λόγο. Αλλά μέσα από την πένα ενός νομπελίστα ποιητή, που τα αγκαλιάζει με αγάπη και σεβασμό. Και που, κυρίως, τα ερμηνεύει ως πτυχές μιας διανοητικής κι αισθαντικής ενότητας, η οποία χτυπά κατά πρόσωπο την κυριαρχία του αστικού ορθολογιστικού επιστημονισμού και αντανακλά μια ιδεαλιστικά ρομαντική, παραδοσιοκρατική διανοητική εναλλακτική.

Οι μύθοι της Ιρλανδίας και οι λαϊκές παραδόσεις των αερικών δεν γίνονται σε αυτό το έργο του Γέητς απλώς μια λογοτεχνική ζύμη από την οποία σχηματίζονται κείμενα που προσφέρουν τέρψη στον αναγνώστη. Μετατρέπονται, ταυτόχρονα, σε μια προμετωπίδα της κοσμοαντίληψης και της πολιτικής του ιδεολογίας. Συνεπής στην ρομαντική αντίληψη μεταφοράς αισθητικών δεδομένων στην πολιτική ανάλυση, ο Γέητς επισήμανε χαρακτηριστικά,

«Σε μια κοινωνία που απορρίπτει τα όσα προκύπτουν από την σχέση της παράδοσης με την φαντασία, λίγοι μόνο άνθρωποι […] που ευνοούνται από την ίδια τους την προσωπικότητα και από κάποιες ευτυχείς συγκυρίες, αφού πασχίζουν πολύ, καταφέρνουν να συλλάβουν την φύση των φαντασιακών πραγμάτων και, τελικά, να συνειδητοποιήσουν ότι ο άνθρωπος και η φαντασία του είναι ένα. […].Έτσι πάντοτε μου φαινόταν ότι εμείς που προσπαθούμε να επαναφέρουμε αυτή την σχέση της παράδοσης με την φαντασία, ξαναζωντανεύοντας τα παλιά τραγούδια ή συγκεντρώνοντας παλιές ιστορίες σε βιβλία, θα μπορούσαμε ίσως να βρεθούμε υπόλογοι στην δίκη της Γαλιλαίας. Όσοι είναι Ιρλανδοί αλλά επιλέγουν να τιμούν και να διαδίδουν διάφορα ξένα ήθη, τα οποία στην πλειονότητά τους αποτελούν την απαρχή της πνευματικής ένδειας, θα παρευρεθούν επίσης. Θα είναι εκείνοι, όμως, που θα συνταχθούν με το σύνολο των Εβραίων και εντέλει θα αναφωνήσουν, εάν απολύσης αυτόν, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος».

Η ανάμιξη του «υψηλού» με το «λαϊκό», η φαντασιακή μετάβαση στο λυκαυγές μιας μεταφυσικής διάστασης, όπου ο χριστιανικός μεσαίωνας συναντά τις ύστερες παγανιστικές δοξασίες της υπαίθρου, όλα αυτά αποτελούν ρομαντικά λογοτεχνικά μοτίβα που ο Γέητς χρησιμοποίησε προκειμένου να ολοκληρώσει το βιβλίο του. Ένα βιβλίο 190 σελίδων στο οποίο η πένα του Ιρλανδού κεντάει νοήματα φερμένα από τον ουρανό και σχηματίζει ονειρικά ψηφιδωτά εικόνων από κόσμους που αχνοφαίνονται πίσω από τις κουρτίνες της υλικής πραγματικότητας. Οι υπεύθυνοι των εκδόσεων Κλέος έχουμε την χαρά να παρουσιάζουμε το Κελτικό Λυκόφως για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα.

Μπορείτε να προμηθευτείτε το Κελτικό Λυκόφως του Γ.Μ. Γέητς από τις εκδόσεις Κλέος στα παρακάτω καταστήματα.

 Αθήνα:

Πρωτοπορία, Γραβιάς 3

 

Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3

Βιβλιοπωλείο Πατάκη, Ακαδημίας 65

 

Comicn Shop,  Σόλωνος 128

Solaris, Μπόταση 6

Λαβίρυνθος, Ιπποκράτους 108

Βιβλιοπωλείο ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1

Νείλος Books, Αντιοχείας 17 (Άγιος Παντελεήμονας)

LIBROFILO & CO, Βεΐκου 101 (Κουκάκι)

 

Θεσσαλονίκη:

Πρωτοπορία, Λεωφ. Νίκης 3

Πάτρα:

Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31

Σε λίγες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον καταστήματα και σημεία διανομής