Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                                                                           Ηθικοπνευματική διάλυση

                                                                                                       Αχιλλέας

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε (12-13 Οκτωβρίου) θα έπρεπε να είχε διεξαχθεί ένα ενδιαφέρον φεστιβάλ στο Παλιούρι της Χαλκιδικής. Δυστυχώς -για λόγους που είχαν να κάνουν με το γραφειοκρατικό υπόβαθρο και τις σχετικές άδειες- το φεστιβάλ ακυρώθηκε. Οι δημοτικές αρχές φαίνεται ότι έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο στην γραφειοκρατική λεπτομέρεια μετά το δυστύχημα που είχε προηγηθεί σε λούνα παρκ της περιοχής. Κατά πάσα πιθανότατα το ακυρωθέν φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί προσεχώς.

Η ανακοίνωση της ακύρωσης έγινε, ατυχώς, λίγες ώρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, γεγονός που ενόχλησε εύλογα όσους είχαν προετοιμαστεί να το παρακολουθήσουν. Όμως, από αυτό το σημείο, και από την απόδοση των όποιων ευθυνών όντως μπορεί να αντιστοιχούν στους διοργανωτές, μέχρι τη χυδαία ανθρωποφαγία του διαδικτύου υπάρχει μεγάλη απόσταση. Απ’ ότι φαίνεται η τοξικότητα πολλών μελών της fantasy κοινότητας στην Ελλάδα περιλαμβάνει όλη την ένταση της προπαγάνδας του west way of life. Ασφαλώς αναφέρομαι στην κοινότητα των μεταμοντέρνων καιρών μας. Δεν αφορά ο αφορισμός τους παλιούς αναγνώστες και φίλους της λογοτεχνίας του φανταστικού, που την έμαθαν όταν ακόμη ήταν underground ρεύμα και όχι προέκταση της post modern pop culture. Αναφέρομαι στα woke κοριτσάκια και αγοράκια, στους nerds και εν γένει στους αναγνώστες που αντιλαμβάνονται την λογοτεχνία του φανταστικού και τις προεκτάσεις της ως προϊόντα προς κατανάλωση.

Σε ένα παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο «Ο εισοδισμός της nerd κουλτούρας στην Λογοτεχνία του Φανταστικού», είχα κάνει μία ενδελεχή ανάλυση όσων είδα, άκουσα και βίωσα σε τέτοιες συναντήσεις και βεγγέρες. Μια μικρή ομάδα λίγων και ποιοτικών ανθρώπων -με γνώσεις και διάθεση ουσιαστικής συζήτησης για την αγαπημένη μας λογοτεχνία – έπρεπε να ανεχθεί τον αντίποδα ενός όχλου, ενός κάκιστου κόσμου, που όχι μόνο δεν αποτελεί δημιουργικό μέρος μιας οποιασδήποτε «κοινότητας» αλλά λειτουργεί σαν μία, τρόπον τινά, μαζικοποιημένη ιδιάζουσα «ατομικότητα». Η αμερικανοποίησή της λογοτεχνίας του φανταστικού έχει γίνει πιο έντονη από ποτέ. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζουν πλέον και τα (αντι)κοινωνικά δίκτυα τα οποία μας δείχνουν με λίγα κλικ ποιοι απαρτίζουν τους αναγνώστες και υποστηρικτές του φανταστικού στην Ελλάδα.

Στην προκειμένη περίπτωση, μετά την ανακοίνωση των διοργανωτών για την ακύρωση του φεστιβάλ, μια σωρεία παθητικό-επιθετικών συμπεριφορών ξεκίνησε σε σχόλια διαδικτυακών σελίδων. Αμέτρητοι σχολιαστές επιτέθηκαν γραπτώς στους διοργανωτές επειδή δεν δόθηκε εξήγηση του λόγου της ακύρωσης. Ένας οχετός σχολίων απαξίωσης που βασίστηκε στην γνωστή διάθεση για -ορθολογικό πάντα- σχολιασμό απλώθηκε σαν ηφαιστειακή λάβα στο διαδίκτυο. Οι ίδιες μαλακίες που γράφονται μετά από συναυλίες heavy metal στις οποίες μπορεί να άναψε ένα καπνογόνο, ο ίδιος άθλιος καθωσπρεπισμός, η ίδια μονομανία να κρίνονται τα πάντα βάσει ενός αμερικανικού μοτίβου πλαστικών υπερπαραγωγών. Τίποτα δεν σταματάει τον μανιακό «καταναλωτή» του φανταστικού από το να έχει άμεσες και επιθετικές αντιδράσεις. Μια ολόκληρη «κοινότητα», η οποία είναι φορέας όλων των παθογενειών της κοινότητας του φανταστικού της Αμερικής, επικοινωνεί και λειτουργεί, όχι σαν τους κεντρικούς χαρακτήρες ενός Μπάροους, ενός Τόλκιν ή ενός Λούις αλλά σαν τους αντιπάλους των παραπάνω χαρακτήρων.  Για κάθε Στράιντερ υπάρχει ένα αγενές ορκ, για κάθε Ταρζάν ένας Κερτσάκ και για κάθε Άσλαν ένας Μάουγκριμ. Αν δεν ήμουν μέλος της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. θα έλεγα ότι απλά δεν αντέχονται όλα αυτά τα σκουπίδια, θα έδινα μια μούντζα και θα σταματούσα να ασχολούμαι μαζί τους. Όμως η ύπαρξη και δράση της λέσχης επιτάσσει να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς ως εκδοχές της μεταμοντέρνας παθογένειας και της παγκοσμιοποιημένης παρακμής του αμερικανισμού.

Ούτε γνωρίζω τον διοργανωτή του ακυρωθέντος φεστιβάλ, ούτε έχω κάποιο ιδιαίτερο λόγο να τον υπερασπιστώ. Ο λόγος που με κάνει να απαντώ στους άθλιους που τον διασύρουν διαδικτυακά είναι ο Ρομαντισμός μου. Είναι η άλλη παιδεία, η άλλη κουλτούρα, η υιοθέτηση των τρόπων της παλιάς Ελλάδας. Των τρόπων της παραδοσιακά νοουμένης παλικαριάς, της αξιοπρέπειας και της σοβαρότητας. Όχι της Ελλάδας του διαδικτυακού κουτσομπολιού. Όχι της μεταμοντέρνας γενικευμένης κακοήθειας και ανθρωποφαγίας. Ήταν ιδιαίτερα αστείο το ότι στον οχετό των «διαμαρτυριών» περί κακών διοργανωτών, έλλειψης οργάνωσης και τα συναφή υπήρξε μέχρι και «λάτρης» του φανταστικού ο οποίος ανέφερε ότι εάν δεν δοθεί επίσημη απάντηση για τον λόγο ακύρωσης του φεστιβάλ θα κάνει «…σενάρια τα οποία μας πάνε πίσω στον μεσαίωνα…». Άραγε αυτή η φράση δεν τα λέει όλα; Μας δίνει όλες τις απαντήσεις για την κατάσταση (κατάντια;) της εν Ελλάδι κοινότητας του φανταστικού.

Πώς σας φαίνεται το να χρησιμοποιεί κάποιος την λέξη «μεσαίωνας» ως κάτι το υποτιμητικό -ενδεχομένως και υβριστικό(!!)- όσο πληκτρολογεί θυμωμένα γιατί ακυρώθηκε μια εκδήλωση με τον τίτλο «φεστιβάλ Μεσαιωνικής φαντασίας», το οποίο ήθελε να παρακολουθήσει. Γνωστική ασυμφωνία; Ή απλά ακόμη μία ημέρα μεταμοντέρνας τρέλας; Ο τύπος που αντιλαμβάνεται τον μεσαίωνα ως παράδειγμα προς αποφυγή, θέλει να παρακολουθήσει ένα fantasy medieval φεστιβάλ!! Για αυτό σας λέω, πίσω από τον μέσο αναγνώστη της λογοτεχνίας του φανταστικού σήμερα δεν κρύβεται ένας ρομαντικός αλλά το πρότυπο του αμερικανοτραφούς καταναλωτικού σκουπιδιού.

Κλείνω με κάτι διδακτικό. Όσο τα νεαρά παιδιά που έχουν όρεξη, αγάπη και διάθεση να γνωρίσουν την λογοτεχνία του φανταστικού δεν επενδύουν στο ρομαντικό πυρήνα αυτών των αναγνωσμάτων και τα αντιμετωπίζουν ως απλά καταναλωτικά προϊόντα, δυστυχώς η εντροπία της κακοήθειας εντός της κοινότητας του φανταστικού θα αποτελεί μονόδρομο. Όσοι συγγραφείς, εκδότες και διοργανωτές είναι εμβριθείς, μπορούν να λάβουν τα μέτρα τους και να ξεκινήσουν να πλάθουν μία συγκεκριμένη κουλτούρα γύρω από αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί κανονικότητα στο φανταστικό. Διαφορετικά δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Η μονοκουλτούρα του δυτικού lifestyle θα συνεχίζει να καταστρέφει ένα από τα, ελάχιστα πλέον, κάστρα μας. Αυτό της λογοτεχνίας του φανταστικού. Υπάρχουν, όμως, ευήκοα ώτα εκτός της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.; Μάλλον όχι…