Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

Απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν συμμετείχαμε στην εκδήλωση μνήμης της 1ης Νοεμβρίου

Η δολοφονία των αείμνηστων Μανώλη Καπελώνη και Γιώργου Φουντούλη, καθώς και ο βαρύτατος τραυματισμός του Αλέξανδρου Γέροντα την 1^η Νοεμβρίου του 2013, αποτέλεσαν, πέρα από τραγικά γεγονότα μιας περιόδου έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων, την αιματοβαμμένη ολοκλήρωση ενός προσεκτικά υπολογισμένου πολιτικού σχεδιασμού των εθνοπροδοτικών μνημονιακών δυνάμεων. Το χαμήλωμα των τόνων της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε εθνικιστές και αριστερούς, το οποίο είχε πραγματοποιηθεί το 2011 μέσα από τον αντιμνημονιακό αγώνα, έκανε τις δυνάμεις του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού να χάσουν για μερικά χρόνια τον ύπνο τους. Έτσι, με αιχμή δόρατος την Νέα Δημοκρατία, το σύστημα εξουσίας οργάνωσε την διάλυση του αντιμνημονιακού μπλοκ. Ο αδύναμος κρίκος στον οποίο θα έπεφτε το μεγάλο βάρος του σχεδίου διάλυσης των αντιμνημονιακών δυνάμεων, το οποίο είχε εξυφανθεί από την πολιτική μαφία της Δεξιάς, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πλέον αφελή εκ των πολιτικών πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου. Δηλαδή, τον Νίκο Μιχαλολιάκο.

Ο μοιραίος και κωμικοτραγικός Μιχαλολιάκος έπεσε με τα μούτρα στην παγίδα που του είχαν στήσει οι Βορίδης, Σαμαράς και cia. Αντί να υιοθετήσει στρασσερικό ριζοσπαστικό λόγο (που θα τον έφερνε κοντά ακόμη και με τους αγανακτισμένους πολίτες της εποχής που δεν ήταν εθνικιστές) σε συνδυασμό με προσεκτική πολιτική συμπεριφορά (χωρίς καρναβαλικές κομματικές παρελάσεις και με χρήση βίας μόνο για την περιφρούρηση εκδηλώσεων του κόμματός του), έκανε το ακριβώς αντίθετο. Υιοθέτησε έναν πολιτικό λόγο που, όταν δεν περιοριζόταν σε τσιρίγματα και κραυγές, ήταν ανώδυνος για την φιλελεύθερη μούργα (μολονότι οι επιλογές του στα κύρια πολιτικά ζητήματα ήταν προς την σωστή κατεύθυνση, πχ δημοψήφισμα 2015, αντιμνημονιακές ψήφοι κλπ). Παράλληλα, για να αντισταθμίσει τον ακίνδυνο για την μεγαλοαστική «φρουρά των μνημονίων» πολιτικό του λόγο και για να διατηρήσει το ριζοσπαστικό προφίλ του κόμματός του, ωθούσε τα μέλη της Χρυσής Αυγής σε λαϊκιστικά επικοινωνιακούς, αψυχολόγητους και χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό «ακτιβισμούς».

Έχοντας αυτή την βροντερή πολιτική ανοησία απέναντί του, ο Αντωνης Σαμαράς δεν θα αργούσε να χτυπήσει στο μαλακό υπογάστριο. Η παγίδα είχε στηθεί. Η δολοφονία του Φύσσα ήταν το πρώτο ημίχρονο. Η δολοφονία των Καπελώνη και Φουντούλη το τέλος. Το αντιμνημονιακό μέτωπο είχε γίνει σμπαράλια μέσα σε λίγες μέρες εφόσον χρήσιμοι ηλίθιοι τύπου Ρουπακιά από την μια και αναλώσιμοι, αποβρασματικοί, αντιφασίστες τρομοκράτες από την άλλη έκαναν την βρώμικη δουλειά για λογαριασμό των πολιτικών γκάνγκστερς της Δεξιάς.

Εμείς, εκείνη την περίοδο, είχαμε υποστηρίξει ότι αν ήθελαν πραγματικά να υπερασπιστούν την μνήμη των παιδιών τους, την πατρίδα και την κοινωνία οι συγγενείς του Φύσσα και των Καπελώνη-Φουντούλη έπρεπε να καταγγείλουν, με ενιαία γραμμή, τον προφανώς ωφελημένο από το διπλό μακελειό Αντώνη Σαμαρά. Αλλά, δυστυχώς, η πατρίδα και η κοινωνία είχε την ατυχία να βρεθεί απέναντι στο σκεπτικό ατόμων όπως οι γονείς του Φύσσα. Με αποτέλεσμα τα πολιτικά γεγονότα να πάρουν την τροπή που όλοι γνωρίζουμε.

Έκτοτε οι αριστεροί, οι αντιφασίστες κλπ κάνουν τις δικές τους τελετές μνήμης για τον Φύσσα ενώ η Χρυσή Αυγή για τους Καπελώνη και Φουντούλη. Τα τελευταία χρόνια, όμως, με την πτώση της Χρυσής Αυγής και με την άνοδο στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη, οι εκδηλώσεις μνήμης της Χρυσής Αυγής είτε ματαιώθηκαν είτε έγιναν πρόχειρα εν μέσω αστυνομικών επιθέσεων. Μέχρι που πρόσφατα ενεπλάκησαν ομάδες του αυτόνομου εθνικιστικού χώρου με μαζική παρουσία για να τις στηρίξουν. Με αποτέλεσμα να προκύψει ένα ζήτημα για την στάση των συλλογικοτήτων του χώρου σε σχέση με αυτή την εκδήλωση-τελετή μνήμης. Σε αυτό το ζήτημα η δική μας θέση είναι σαφής.

Εφόσον τα δυο παιδιά δολοφονήθηκαν (και το άλλο ένα πυροβολήθηκε) υπό την σημαία της Χρυσής Αυγής, και αφού συγγενείς τους το δέχονται, η Χρυσή Αυγή έχει τον πρώτο λόγο για την διοργάνωση της εκδήλωσης. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, οι υπόλοιπες οργανώσεις είτε πρέπει να προσκληθούν από την Χρυσή Αυγή για να συμμετάσχουν ή δεν έχουν κανέναν λόγο να βρίσκονται εκεί την ίδια μέρα και ώρα με το κόμμα του Μιχαλολιάκου. Μαζική παρουσία διαφορετικών οργανώσεων και κομμάτων όταν στο μνημείο κυματίζουν οι σημαίες της Χρυσής Αυγής είναι πολιτική επιλογή που εμπεριέχει μια παραδοξότητα. Εκτός και αν κάποιοι έφυγαν πρόσφατα από την Χρυσή Αυγή και δεν είναι ακόμη συνηθισμένοι στην ιδέα της αυτονομίας. 

Σε αυτούς που μας θυμίζουν την περίπτωση του Μίκη απαντάμε τα εξής. Το MSI είναι διαλυμένο. Δεν υπάρχει. Για αυτό και οργανώνουν τις εκδηλώσεις μνήμης για τον αείμνηστο Μίκη άλλες συλλογικότητες.

Στο επιχείρημα περί της ενότητας του χώρου απαντάμε ότι προφανώς και δεν μπορεί να υπάρξει υπό τέτοιους όρους. Το να είμαστε άπαντες παρόντες σε εκδηλώσεις και πολιτικούς αγώνες που μας εκφράζουν είναι εφικτό. Όπως, για παράδειγμα, κατεβαίνουν όλοι οι αριστεροί και οι αναρχικοί στο Πολυτεχνείο. Όπως κατεβήκαμε εμείς στο κίνημα των Αγανακτισμένων και στις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό. Αυτή είναι μια ενδεδειγμένη μορφή ενότητας στην πολιτική δράση. Ωστόσο, συμμετοχή υπό το πρόσχημα της ενότητας σε εκδηλώσεις που οργανώνει συγκεκριμένο κόμμα (το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζεται από την πλέον άθλια, ανθενωτική συμπεριφορά) είναι είτε πολιτική βλακεία είτε συνειδητή αποδοχή του κόμματος αυτού ως κύριου εκφραστή ολόκληρου του πολιτικού μας χώρου. Απαντάμε, λοιπόν, ότι την δική μας συλλογικότητα δεν την εκφράζει κανείς άλλος φορέας πέρα από εμάς. Πόσο μάλλον το κόμμα του ΝΓΜ. Τώρα, αν κάποιοι ανέχονται να καπελώνονται από την ΧΑ για λόγους υποτιθέμενης ενότητας είναι δικό τους θέμα. 

Κρατάμε για πάντα στο νου μας την ιστορική μνήμη των αδικοχαμένων Φουντούλη και Καπελώνη. Ορκιζόμαστε στο αίμα τους ότι θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να υπερασπιστούμε τον εθνικισμό. Όμως, δεν θα συναινέσουμε ποτέ, ούτε με το πρόσχημα της ενότητας, ότι το κόμμα για το οποίο έδωσαν τις ζωές τους εκφράζει το σύνολο του πολιτικού χώρου και ιδίως εμάς.

Υπάρχει ακόμη ένα ερωτηματικό σχετικό με την πρόσφατη εκδήλωση. Ήταν η πρώτη την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη, εδώ και πέντε χρόνια, επέτρεψε να πραγματοποιηθεί χωρίς να βάλει την νομοθετική εξουσία και την αστυνομία να την απαγορεύσουν. Παραδόξως οι αστυνομικοί ήταν ευγενέστατοι και συμπεριφέρθηκαν με τον ενδεδειγμένο τρόπο στους συμμετέχοντες της προχθεσινής συγκέντρωσης. Γεννά ερωτηματικά αυτή η επιλογή. Τι έκανε τον Μητσοτάκη να αλλάξει στάση; Κάποιοι υιοθετούν σενάρια που συνδέουν την επιλογή αυτή με την τρομοκρατική ομάδα του αντιεξουσιαστικού χώρου που εξαρθρώθηκε έπειτα από την έκρηξη βόμβας σε διαμέρισμα. Οι συγκεκριμένοι υποθέτουν ότι ίσως η βόμβα να είχε προορισμό σχετιζόμενο με την εκδήλωση και όλη αυτή η χαλαρότητα εκ μέρους της κυβέρνησης να ήταν μια παγίδα. Οι μέχρι στιγμής πληροφορίες που διακινούν οι δημοσιογράφοι είναι ότι τα δυο γεγονότα δεν συνδέονται. Στόχοι των βομβιστών φαίνεται ότι ήταν δύο γνωστοί δημοσιογράφοι. Όμως, ποιος μπορεί να ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει σε χώρους βρώμικους και πρακτόρικους, όπως εκείνους της τρομοκρατίας, της δημοσιογραφίας, της antifa και της Δεξιάς;