Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

Με αφορμή τον πόλεμο στην Συρία, μια δεύτερη απάντηση σε αυτούς που προτείνουν την συμμαχία της χώρας με το Ισραήλ και την Ουκρανία

Πριν λίγο καιρό είχαμε απαντήσει στους υπαλλήλους της Δεξιάς, τους οποίους έχει αμολήσει το παρακράτος στο πολιτικό μας περιβάλλον, σχετικά με την διαρκή τους παραίνεση να αλλάξει πολιτική στάση ο εθνικιστικός χώρος, να ξεχάσει τις ιδεολογικές του απαρχές και να στραφεί προς την φιλία του Ισραήλ. Υποστήριζαν οι εν λόγω κύριοι, ως μαριονέτες της φιλελεύθερης αστικής Δεξιάς, ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε γεωπολιτική αντιπαράθεση με την Τουρκία και ότι είναι ο μοναδικός σταθερός σύμμαχος της χώρας μας στην περιοχή. Κάποτε ξεθάρρευαν ακόμη περισσότερο, πανηγυρίζοντας για τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού στην Γάζα και στον Λίβανο, με το επιχείρημα ότι οι Παλαιστίνοι και η Χεζμπολάχ ήταν όργανα του Ερντογάν. Οι «νεοεθνικιστές» παπαγάλοι των φιλελεύθερων θέσεων πόνταραν στον μόνιμο φόβο μιας πιθανής αντιπαράθεσης της Ελλάδας με την Τουρκία και πυροδοτούσαν το μίσος για την μόνιμη απειλή της χώρας μας, με σκοπό να αλλοιώσουν το ιδεολογικό περιεχόμενο του ελληνικού εθνικιστικού χώρου και να τον θέσουν ξεκάθαρα (όχι μόνο μέσω πρακτόρων) υπό τον οριστικό έλεγχο της εβραϊκής Δεξιάς.

Υπολόγιζαν, όμως, (και πάλι) χωρίς τον ξενοδόχο. Δυστυχώς, αυτή την φορά ο ξενοδόχος δεν ήταν ο εν Ελλάδι εφιάλτης τους, δηλαδή η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., αλλά οι ίδιες οι καταιγιστικές εξελίξεις στο πεδίο των μαχών. Ο πρόεδρος Άσαντ και τα στρατεύματά του βρίσκονται υπό πολιορκία και πρέπει να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους αυτή την φορά. Οι ευχές όλων μας είναι στο πλευρό αυτής της παράταξης. Ελπίζουμε οι μαχητές της να δείξουν κουράγιο και να στείλουν τα καθάρματα που την απειλούν μαζικά στην κόλαση.

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης για τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο, όμως, είναι η σύνθεση της συμμαχίας που αντιστρατεύεται τον Άσαντ. Ποιοι βρίσκονται απέναντι από τον Μπασάρ, κύριοι «σερβιτόροι»; Εσείς, που το παίζετε υπέρ της Ρωσίας και, ταυτόχρονα, υπέρ του Ισραήλ, παπαγαλίζοντας τις βλακώδεις γεωπολιτικές αναλύσεις υδροκέφαλων δασκάλων της κακιάς ώρας, θα μας απαντήσετε στο ερώτημα, ποιοι είναι απέναντι στον Άσαντ; Κι εσείς, οι άλλοι, που υποστηρίζετε τα άρια «αδέρφια» του ουκρανικού ψευδοέθνους και, ταυτόχρονα, είστε τάχα υπέρ της Συρίας, θα μας απαντήσετε; Ή, μήπως, θα μας απαντήσετε εσείς που κραυγάζατε ότι το Ισραήλ είναι ο μεγάλος εχθρός της Τουρκίας, ο σταθερός σύμμαχος της Ελλάδας και άλλες τέτοιες βλακείες; Ποιοι συγκροτούν την συμμαχία εναντίον του Άσαντ, ρε παλιόσκυλα της Δεξιάς με τα εθνικιστικά προσωπεία; Είναι τελικά τόσο σταθερός και αμετακίνητος εχθρός της Τουρκίας το Ισραήλ ώστε να στηριζόμαστε στην αδιαπραγμάτευτη συμμαχία μαζί του (όντας, μάλιστα, ανταγωνιστική γεωπολιτικά χώρα). 

Θα σας ενημερώσουμε εμείς. Την συμμαχία εναντίον του Άσαντ συγκροτούν το Ισραήλ, η Τουρκία, οι τζιχαντιστές, κάπου στο βάθος έρχονται και οι Κούρδοι (αυτό για τους αντιφασίστες και τους μαρξιστές που μας έχουν ζαλίσει τα αυτιά για τον κουρδικό αγώνα, εδώ και πολλά χρόνια, για τους Κούρδους μετανάστες κλπ), οι Ουκρανοί και πρώτοι όλων -ποιοι άλλοι;- οι Αμερικανοί. «Νεοεθνικιστικά», ακροδεξιά, ψευτοεθνικιστικά και alt right αποβράσματα, αυτή είναι η σταθερή και σύμμαχος χώρα του Ισραήλ, που υποτίθεται ότι θα κόψει την φόρα του Ερντογάν και θα στρατευτεί δίπλα στην Ελλάδα; Ή, μήπως, είναι τα άρια «αδέρφια» της Ουκρανίας εκείνα που θα αποτινάξουν τον αμερικανισμό, θα εφαρμόσουν πολιτικές αιματολογικής καθαρότητας και θα διώξουν τους Μογγόλους; Αυτά τα «αδέρφια» (σας), που εκπαιδεύουν τους τζιχαντιστές και τους συμμάχους του Ερντογάν;

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, τελικά. Μπορεί η Συρία να είναι και πάλι στις φλόγες και μια τελευταία πολιτική νησίδα με, ελάχιστες έστω, αποχρώσεις εθνικού σοσιαλισμού να βρίσκεται στο χείλος της τελικής καταστροφής. Όμως, τουλάχιστον, τώρα που ο κύριος Μπάιντεν βιάζεται να δείξει στον Τραμπ τα παπούτσια τα οποία προορίζεται να φορέσει ως πρόεδρος των ΗΠΑ, τώρα που το Ισραήλ πέτυχε αρκετά από αυτά που σχεδίαζε κόντρα στην Χεζμπολάχ και το Ιράν (μεγάλη η ευθύνη των ανόητων ηγεσιών τους που δεν αντιλήφθηκε ότι η αποτρόπαια επίθεση σε ισραηλινούς αμάχους ήταν αυτό ακριβώς που επιζητούσαν οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ), τώρα που η Ρωσία δείχνει ότι χρειάζεται απελπιστικά πολύ χρόνο για να κάνει αυτό που πρέπει στους Ουκρανούς, τα ψέματα τελείωσαν. Οι συμμαχίες χαράσσονται, πλέον, πιο ξεκάθαρα. Το προπέτασμα καπνού πέφτει. Ισραήλ, ΗΠΑ, Τουρκία και Ουκρανία (γούστο έχει να υποστηρίζει ακόμη κανείς ότι τα άρια «αδέρφια του ουκρανικού χώρου» είναι εναντίον αυτής της συμμαχίας), αποτελούν πυλώνες της συμμαχίας των δυνάμεων του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου.

Η πλάκα έχει τελειώσει εδώ και καιρό στον εθνικιστικό χώρο. Οι μάσκες έχουν πέσει. Οι έχοντες κρίση αντιλαμβάνονται τα πάντα. Αλλά, δυστυχώς, υπάρχουν ανόητοι, νεαροί και ημιμαθείς, που αδυνατούν να σκεφτούν τα αυτονόητα, που αρέσκονται σε καγκούρικες νοοτροπίες και ικανοποιούνται με αντιφασιστική συνθηματολογία, «radical» post modern μπανεράκια, Χίτες, Χούντες και άλλες σαχλαμάρες, που δίνουν με την παρουσία τους οξυγόνο στους «σερβιτόρους» που έχουμε ισοπεδώσει πολιτικά και διασύρει μέσω της επιχειρηματολογίας μας κατά καιρούς. Που δίνουν ανάσες πολιτικής ζωής σε αυτούς οι οποίοι υποκινούνται από τους υπαλλήλους της Δεξιάς και των υπηρεσιών, καθώς και στους αφελείς οι οποίοι παίζουν αυτό το παιχνίδι, δίχως να αντιλαμβάνονται τι και ποιους εξυπηρετούν.

Όσοι ζωντανοί, ας μην απελπίζονται. Υπάρχουν περιθώρια επικράτησης. Αλλά με συμμετοχική διάθεση και έμπρακτη στήριξη των κατάλληλων θέσεων. Μόνο με διαδικτυακές συζητήσεις και άνευ δράσης, δεν γίνεται τίποτα.