Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

Αποτίμηση της χθεσινής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για τις ευθύνες του εγκλήματος των Τεμπών (28/02/2025)

Το παρασκήνιο

Όταν πριν λίγο καιρό βλέπαμε τους νεοδημοκράτες να πανηγυρίζουν για την εκλογική νίκη του Τραμπ, απλώς χαμογελούσαμε σκωπτικά. Όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν, το μεγαλύτερο μέρος των υποστηρικτών της ΝΔ είναι οι πλέον πολιτικά καθυστερημένοι, ανίκανοι να αντιληφθούν ακόμη και τις εξόφθαλμες πολιτικές διαφορές, συμπολίτες μας. Άτομα που αξιολογούν ως τυπική κανονικότητα την συμπεριφορά πολιτευτών και δημοσιογράφων όπως οι Γεωργιάδης, Βορίδης, Μητσοτάκης και Πορτοσάλτε, ήταν εύλογο να μην αντιληφθούν ότι η Δεξιά δεν είναι απανταχού ενιαία και πώς φιλοξενεί στο πεδίο της εσωτερικές φράξιες με διαφορετικές προτεραιότητες, συγκρουσιακά συμφέροντα και προσωπικές αντιπαλότητες.

Εσείς, οι αναγνώστες μας, φρονούμε ότι είχατε αντιληφθεί τι συμβαίνει από αυτά που γράφουμε κατά καιρούς και δεν εκπλαγήκατε από τις εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν όταν ο Τραμπ ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ. Μολονότι οι υποστηρικτές της εν Ελλάδι κυβέρνησης γιόρταζαν την νίκη του νυν Αμερικανού προέδρου, αυτός είχε προ πολλού καταγράψει τον Μητσοτάκη ως έναν πολιτικό αντίπαλο που διατηρούσε οργανικούς δεσμούς με το δίκτυο των Μπάιντεν-Κλίντον-Ομπάμα. Κι επειδή ο κύριος πολιτικός προσανατολισμός της χώρας μας διαμορφώνεται στην Ουάσιγκτον και σε χώρους συσκέψεων των διαχειριστών του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου, εφόσον ο επικεφαλής των κρατικών μηχανισμών της Ουάσιγκτον δεν εμπιστευόταν τον Μητσοτάκη ως τοπικό διοικητή μιας επαρχίας της γεωπολιτικής του επικράτειας, αργά ή γρήγορα, θα έβρισκε τρόπο να ψαλιδίσει την πολιτική του κυριαρχία. 

Ένας τρόπος προκειμένου να πριονιστεί η πολιτική δυναμική του Μητσοτάκη ήταν η αναθέρμανση των διαμαρτυριών για την ύποπτα απαράδεκτη στάση του στην υπόθεση του δυστυχήματος των Τεμπών. Πρόκειται για ένα θέμα που αναδεικνύει την ηθική σε κριτήριο πολιτικής αξιολόγησης, χτυπώντας την κυβέρνηση στο πιο αδύνατο σημείο της και συσπειρώνοντας εναντίον της σύσσωμη την κοινωνία άνευ ιδεολογικών διαχωρισμών. Όμως, ακόμη και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, χρειαζόταν κάτι επιπλέον ώστε να σηκωθεί ο μέσος Έλληνας από τον καναπέ του και να διαδηλώσει μαζικά.

Επί δύο χρόνια βρισκόμασταν στους δρόμους, στηρίζοντας τους συγγενείς των θυμάτων, τριάντα χιλιάδες άνθρωποι και το θέμα περνούσε στα δευτερεύοντα των δελτίων ειδήσεων. Ώσπου ξαφνικά, όταν άλλαξε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, για κάποιον φαινομενικά ανεξήγητο λόγο ένας γιγαντιαίος εγχώριος επικοινωνιακός μηχανισμός πήρε φωτιά ξυπνώντας μνήμες, φωτίζοντας την εξόφθαλμη κυβερνητική απόπειρα υποβάθμισης του θέματος, ενημερώνοντας και ξεσηκώνοντας δεκαπλάσιους συμπολίτες από όσους διαδηλώναμε μέχρι πριν λίγο καιρό. Ολιγάρχες των media, οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι από τον Μητσοτάκη, πήραν το πράσινο φως (άνωθεν;), με αποτέλεσμα τα τηλεοπτικά τους μέσα να ανεβάσουν σε πρώτο θέμα των δελτίων τους μια υπόθεση που μέχρι πριν έναν μήνα θυμόμασταν μόλις μερικές χιλιάδες ακτιβιστές.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι διαδηλώσεις έγιναν πιο μαζικές. Η κοινή γνώμη αφυπνίστηκε. Ώσπου την τελευταία εβδομάδα οργανώθηκε μια πανελλαδική προετοιμασία, ένας επικοινωνιακός ξεσηκωμός, προκειμένου να πραγματοποιηθούν μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου.

Στο μεταξύ, ο Μητσοτάκης ξέμεινε από συμμάχους. Με την πρεσβεία των ΗΠΑ απέναντί του λόγω του Τραμπ, με ισχυρούς επιχειρηματίες των media όπως οι Μαρινάκης, Βαρδινογιάννης κ.α. να είναι δυσαρεστημένοι, με συγγενείς του -όπως η Ντόρα Μπακογιάννη- να διαφωνούν μαζί του για την κατανομή αξιωμάτων και δημοσίων θέσεων και με το κόμμα του να τον έχει απομονώσει, ο άλλοτε κραταιός σατραπίσκος κοιτάζει δίπλα του και βλέπει μόνο τους Βορίδη, Γεωργιάδη, Πορτοσάλτε και Μουμτζή. Ακόμη και οι ακροκεντρώοι εκπρόσωποι του συστήματος Σημίτη, που τόσα χρόνια κρατούν τον Μητσοτάκη στο απυρόβλητο, δείχνουν λιγότερο συνεκτικοί μετά τον θάνατο του αρχηγού τους. Δείχνουν, επίσης, δυσαρεστημένοι λόγω της επιλογής του Τασούλα για την θέση του προέδρου της δημοκρατίας, η οποία αποτέλεσε ένα χτυπητό παράδειγμα αλαζονείας και απροκάλυπτης καταπάτησης κάθε υποτυπώδους αξίας των κρατικών θεσμών.

Εσωκομματικοί πυρήνες της Νέας Δημοκρατίας πιέζουν τον πρωθυπουργό να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Ελπίζουν ότι το κόμμα τους, αν και πολύ μακριά από την αυτοδυναμία, θα είναι και πάλι πρώτο μετά τις κάλπες, έτσι ώστε να διατηρηθεί στον κορμό μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης συνεργασίας. Όμως, αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα βγει στην σύνταξη. Γιατί, σε αυτή την περίπτωση, επόμενος πρωθυπουργός θα τοποθετηθεί κάποιο πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής.

Το στρίμωγμα του Μητσοτάκη στα σκοινιά είναι ένα πολύ καλό μάθημα για όποιον αφελή πιστέψει ότι μπορεί να γίνει μακροχρόνιος ηγεμόνας μιας υποβαθμισμένης επαρχίας της Ευρώπης, όπως είναι η χώρα μας. Μια κυβερνητική δράκα που διαμορφώθηκε από παράκεντρα εβραϊκών και ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, που παρακολουθούσε, εκβίαζε και κατέγραφε παράνομα τους πολιτικούς αντιπάλους της, που χρησιμοποιούσε τους κρατικούς θεσμούς λες και ήταν μιτάτα της ορεινής Κρήτης, που αποθεωνόταν από καλοταϊσμένα ΜΜΕ, που λοιδορούσε κάθε ουσιαστικό πολιτικό αντίλογο, που αυτοπροβαλλόταν ως η μονοπωλιακή εγγυήτρια του φορμαλιστικού ευρωπαϊσμού ενώ συμπεριφερόταν σαν τριτοκοσμική σατραπεία, που ενώ έκανε όλα τα παραπάνω επιβραβευόταν από Ευρωπαίους και Αμερικανούς εταίρους της σαν να αποτελούσε υπόδειγμα πολιτικής, είδε το σύστημά της να τραντάζεται συθέμελα μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα.

Αυτό συμβαίνει όταν τα μεγάλα αφεντικά αποφασίζουν να αντικαταστήσουν τον επιστάτη τους. Το βλέπουμε στους εργασιακούς μας χώρους, εντός του, προσβλητικού για την αισθητική και το ήθος μας, φιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος. Το βλέπουμε να συμβαίνει στην πολιτική ιστορία του τόπου, ξανά και ξανά. Τα πιόνια του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού είναι αναλώσιμα. Όσο και αν ονειρεύονται ή υποθέτουν ότι είναι πανίσχυρα.

Από την μεριά μας απολαμβάνουμε ηδονικά την πίεση που βιώνει καθημερινά ο πρωθυπουργός, ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης. Είναι μια απειροελάχιστη τιμωρία για τα πολιτικά αίσχη που έχουν διαπράξει, όλα αυτά τα χρόνια, κάτω από την σημαία του «ευρωπαϊσμού». Απολαμβάνουμε ακόμη περισσότερο την αμηχανία των Ελλήνων Δεξιών, των μόνιμων και φανατικότερων θαυμαστών του west way of life, καθώς βλέπουν το μεγαλύτερο κόμμα της παράταξής τους να υπονομεύεται από την κυβέρνηση της χώρας που λατρεύουν.

Αλλά δεν έχουμε αυταπάτες. Για να το γράψουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, ο Τραμπ τζαρτζάρει τον Μητσοτάκη. Δεν ξέρουμε αν θέλει, πράγματι, να τον ανατρέψει. Πολύ περισσότερο, ακόμη και αν τον οδηγήσει σε ανατροπή, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θέλει ούτε να τον εκμηδενίσει ούτε να αποδοθεί δικαιοσύνη για την υπόθεση των Τεμπών. Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι κάτι σαν πολιτικός οργανισμός, που διαθέτει προνομιακές σχέσεις με τον αμερικανικό παράγοντα. Το βαθύ αμερικανικό κράτος δεν θα θέσει εκτός πολιτικού στίβου μια φιλική πολιτική φαμίλια επειδή ένας πρόεδρός του δεν τα βρίσκει μαζί της. Ο Τραμπ σε πέντε χρόνια δεν θα υπάρχει στην πολιτικό στερέωμα. Οι ΗΠΑ δεν θα χάσουν παραδοσιακούς τους συμμάχους για πρόσκαιρες διενέξεις.

Συνεπώς, τι θα συμβεί από εδώ και πέρα; Η απάντηση δεν μπορεί να προκύψει από την πολιτική ανάλυση της επικαιρότητας (το διάβασμα του μέλλοντος είναι δουλειά των αστρολόγων). Το σχεδόν βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης γνωρίζει. Γνωρίζει λόγω της πρόσφατης αστραπιαίας επίσκεψής του στις ΗΠΑ, η οποία πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες με πρόσχημα την ασθένεια συγγενικού του προσώπου. Μετά την Τρίτη θα αρχίσει να διαφαίνεται προς τα πού οδηγούνται οι εξελίξεις. Προς ανατροπή Μητσοτάκη και εκλογές; Προς έναν ανασχηματισμό που θα δώσει στον πρωθυπουργό την τελευταία του ευκαιρία να ανασυνταχθεί, προκειμένου να προσπαθήσει να εξαντλήσει την τετραετία; Προς κάτι άλλο; Ο καιρός γαρ εγγύς.  

Στον πυρήνα του θέματος των Τεμπών θεωρούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να αποδοθούν ποινικές ευθύνες στον Μητσοτάκη, τον Καραμανλή και όσους άλλους πολιτικούς παράγοντες μπορεί να εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση. Τόσο λόγω της μέχρι σήμερα φροντίδας να χαθούν κρίσιμα στοιχεία όσο και λόγω του τρόπου που λειτουργεί το ελλαδικό σύστημα εξουσίας. Η ίδια η νομική του δομή εμποδίζει το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Τραμπ θέλει απλά κάποιους δικούς του έμπιστους στην κορυφή του ελλαδικού κράτους και, ασφαλώς, σε καμία περίπτωση την εξυγίανση ή την ανατροπή του φαύλου του συστήματος, δυστυχώς οι ελπίδες απόδοσης αληθινής δικαιοσύνης για τους νεκρούς των Τεμπών είναι ελάχιστες.

Πολύ φοβόμαστε ότι μόλις η κυβέρνηση των ΗΠΑ ικανοποιηθεί από τους νέους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν στην ελληνική πολιτική σκηνή, είτε με τον Μητσοτάκη να προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει για να παραμείνει πρωθυπουργός είτε με αλλαγές στην κορυφή του πολιτικού στερεώματος, η δημοσιογραφική κάλυψη του αγώνα των συγγενών των νεκρών θα επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδα και σταδιακά το θέμα θα ατονήσει. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο κάποιοι από την εν ενεργεία κυβερνητική δράκα μπορεί να πληρώσουν τα σπασμένα για λογαριασμό όλων αλλά οι επικεφαλής θα μείνουν ανέγγιχτοι.

Το ζητούμενο της αυτονομίας

Μπορεί να δυσαρεστούμε τους μαρξιστές συναδέλφους μας, που θεωρούν ότι η ανάλυσή μας εστιάζει στα κλειστά γραφεία των πολιτικών ελίτ και υποβιβάζει τον ρόλο της κοινωνίας. Ωστόσο είναι ξεκάθαρα προφανές ότι η κοινωνία αποτελεί τον παίκτη που κινείται τελευταίος στο πολιτικό σκάκι της ελλαδικής επικαιρότητας. Ο ελληνικός λαός απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι διαθέτει ηθικό βάρος, ότι μπορεί να εγερθεί παλλαϊκά για να αξιώσει τα αυτονόητα από την εκάστοτε κυβέρνηση του τόπου. Ωστόσο, απέδειξε και κάτι άλλο. Ότι στερείται πολιτικής κουλτούρας και θάρρους αυτονομίας. Γιατί προκειμένου να κινητοποιηθεί συλλογικά σε τέτοιας εντυπωσιακής εμβέλειας διαμαρτυρίες, όπως οι δυο τελευταίες, χρειάστηκε να μεσολαβήσουν οι οργανωτικοί μηχανισμοί αφανών και σκοτεινών κύκλων. Αυτό που έπρεπε να έχουμε κάνει αυθόρμητα ως κοινωνία κατά τα προηγούμενα χρόνια, τόσο για την υπόθεση των Τεμπών όσο και για άλλα ζητήματα της πολιτικής μας καθημερινότητας, το πράξαμε μετά από την επικοινωνιακή αλλαγή πλεύσης των μεγάλων τηλεοπτικών ΜΜΕ και (σχεδόν σίγουρα) των μηχανισμών της αμερικανικής πρεσβείας (που αλλού πυροδοτούν «πορτοκαλί επαναστάσεις», με τις ίδιες μεθόδους). Χρειαζόμαστε άμεσα μια ηθική αυτονόμηση από τις αστικές και πολιτικά καθώς πρέπει συμβάσεις. Χρειαζόμαστε άμεσα πολιτική καλλιέργεια. Όμως, μάλλον αργεί πολύ η στιγμή που θα συμβεί κάτι τέτοιο (ίσως και να μείνει εσαεί μια ουτοπική σκέψη). 

Η συγκέντρωση της Παρασκευής (28/02/2025)

Η συγκέντρωση της Παρασκευής ήταν μεγαλειώδης. Με συμμετοχή κόσμου που ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο και άγγιξε το ένα. Διερωτόμαστε πόσο ακόμη μεγαλύτερη θα ήταν αν είχε πραγματοποιηθεί σε μη εργάσιμη μέρα. Όσοι δεν την έζησαν αρκεί μια φράση για να καταλάβουν τι συνέβη. Βούλιαξε η Αθήνα. Έτσι απλά.

Οι παρακάτω φωτογραφίες και τα βίντεο που ακολουθούν αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Μισή ώρα πριν την προκαθορισμένη έναρξη ο κόσμος, από την μεριά των νοτίων προαστίων που ανεβήκαμε τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., έφτανε στους στύλους του Ολυμπίου Διός και συνέχιζε, με μεγάλη πυκνότητα, προς την λεωφόρο Συγγρού!!

Ακόμη και ο πεζόδρομος μπροστά από την στάση του μετρό στον σταθμό της Ακρόπολης είχε γεμίσει με διαδηλωτές.

Δεκαπέντε λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη η προώθηση μεγάλων ομάδων διαδηλωτών από το Ζάππειο προς την Βουλή είχε γίνει αδύνατη. Η πυκνότητα των διαδηλωτών ήταν τέτοια που απέτρεπε κάθε προώθηση. Ο μόνος τρόπος να προσεγγιστεί η πλατεία Συντάγματος ήταν μέσω της οδού Φιλελλήνων. 

Γύρω στις έντεκα και μισή γέμισε ολόκληρη και αυτή η οδός. Από το Μοναστηράκι μπορούσε κανείς να κινηθεί κάπως πιο άνετα μέχρι την Καπνικαρέα. Από εκεί και πάνω, Ερμού και Μητροπόλεως ήταν κατάμεστες. Από την Βουλή μέχρι τον Ευαγγελισμό ήταν επίσης κατάμεστος ο δρόμος ενώ το ίδιο συνέβαινε και στις οδούς Πανεπιστημίου και Σταδίου.

Συνάντησα τον Γιάννη, από τα παιδιά της λέσχης, στην οδό Φιλελλήνων, στο ύψος της στάσης του λεωφορείου 040. Οι υπόλοιποι δεν κατάφεραν να μας προσεγγίσουν. Βρήκα τελικά τον Στέλιο με την Γεωργία, καθώς και τον ξάδερφό μου τον Γρηγόρη με μια άλλη παρέα φίλων από την Καλλιθέα, καθώς αποχωρούσαμε στην λεωφόρο Συγγρού. Τέτοια ήταν η μαζικότητα της συγκέντρωσης.

Οι ομιλίες δεν ακούγονταν καλά. Η μικροφωνική δεν μπορούσε να καλύψει ένα τόσο μαζικό ακροατήριο. Δίπλα μας ένα πλακάτ που έγραφε «Δεν είχαν οξυγόνο, αυτό ήταν που σε έκανε Κυριάκο δολοφόνο» μας έκανε να θυμηθούμε ότι πριν από πέντε χρόνια ο Μητσοτάκης είχε εκμεταλλευτεί την παρόμοια αγανάκτηση του λαού για την Συμφωνία των Πρεσπών, προκειμένου να οργανώσει την στρατηγική που τον έφερε στην κυβέρνηση. Σήμερα, το ίδιο όπλο στρέφεται εναντίον του. Τελικά έχει ο καιρός γυρίσματα. Ακόμη και για τους καλούς φίλους του διεθνούς αστικού status. Αυτό είναι ένα παντοτινό μάθημα για κάθε εχέφρονα πολιτικό. 

Υποθέτουμε ότι η συγκεκριμένη διαπίστωση, βέβαια, δεν απασχολεί τους σερβιτόρους του πολιτικού μας χώρου. Από τον Μητσοτάκη στον Τραμπ ένα σάλτο δρόμος. Αρκεί να υπάρχει εβραϊκή πλάτη και όλα καλά. Δεν είναι, όμως, όλα καλά για κάποιες (ακρο)δεξιές περσόνες της κυβέρνησης, όπως ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης και ο Πλεύρης. Οι εθνικιστές απολαμβάνουμε το μαρτύριο που περνούν αυτές τις μέρες τα εν λόγω «παιδιά». Ειδικά ο Μάκης ενδέχεται να έχει και άλλου είδους τρεχάματα με τους Ευρωπαίους εταίρους του προσεχώς, αν κρατηθεί ο Μητσοτάκης στην κυβέρνηση. Οψόμεθα.

Στα της συγκέντρωσης μολονότι είχε υπάρξει παράκληση να μην εμφανιστούν κομματικές σημαίες και σύμβολα οι οργανώσεις της Αριστεράς καταπάτησαν την παράκληση των συγγενών των θυμάτων και εμφανίστηκαν σαν να κατέβαιναν σε συγκέντρωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, ήταν τέτοια η μαζικότητα του κόσμου που τους κατάπιε. Χάθηκαν μέσα στην λαοθάλασσα.

Ομάδες αντιφασιστικής περιφρούρησης έκαναν περατζάδες σε σχηματισμό φάλαγγας των δύο αντρών ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, φωνάζοντας γηπεδικού τύπου συνθήματα («πουτ@3ας γιοι πολιτικοί»), «τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά» και τα λοιπά γνωστά. Αλλά και αυτοί δεν μπορούσαν να διασχίσουν παρά λίγα μέτρα γύρω από την πλατεία Συντάγματος, λόγω του πυκνού πλήθους.

Όταν ολοκληρώθηκε και η τελευταία ομιλία, οι έχοντες εμπειρία σε συγκεντρώσεις υποθέσαμε ότι δεν θα αργούσε να ξεκινήσει το γνωστό έργο. Είτε γιατί η κυβέρνηση των νοικοκυραίων ήθελε να μας στείλει σπίτια μας νωρίς το μεσημέρι για να μην κρυώσει το φαγητό, είτε γιατί υπήρχαν στην συγκέντρωση πιτσιρικάδες hooligans, antifa και λοιποί που πάντοτε διασκεδάζουν με το να τσακώνονται με τα ΜΑΤ. 

Προβλεπόμενα και σύμφωνα με το σενάριο κουκουλοφόροι στράφηκαν ενάντια στους αστυνομικούς. Αυτοί στην αρχή απάντησαν με περιορισμένη χρήση χημικών και συγκρατημένες επιθέσεις. Ακολούθησαν αντεπιθέσεις των διαδηλωτών που συμμετείχαν στην συμπλοκή. Ήταν εντυπωσιακές και μαζικές. Οι πιτσιρικάδες ήταν έτοιμοι για μια συμπλοκή χέρι με χέρι σε αξιοπρόσεκτο επίπεδο ετοιμότητας. Άντεξαν παραπάνω απ’ ότι αναμενόταν και πραγματοποίησαν ένα-δύο, εντυπωσιακά σε συμμετοχή και επιθετικότητα, ντου μπροστά από τα λουλουδάδικα της Βουλής.

Αλλά, ακόμη και έτσι, η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Όταν οι άντρες της ΥΑΤ και της ΥΜΕΤ αποφάσισαν να αντεπιτεθούν και να αδειάσουν την πλατεία Συντάγματος, ξεκίνησαν με το «πυροβολικό». Έπνιξαν την διαδήλωση στα δακρυγόνα, οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να διαλύονται, ο χώρος άνοιξε και τότε οι αστυνομικοί επιτέθηκαν με μεγαλύτερη άνεση (χωρίς φόβο τραυματισμού διαδηλωτών που δεν συμμετείχαν στις συμπλοκές) κι έσπρωξαν τους κουκουλοφόρους στους γύρω δρόμους. Αρχικά προς την Ερμού, την Μητροπόλεως και την Φιλελλήνων. Αργότερα πιο πέρα.

Κάποιες απόπειρες ειρηνικών διαδηλωτών να επανέλθουν στην πλατεία Συντάγματος αντιμετωπίστηκαν με επανεμφάνιση των κουκουλοφόρων, με επιπλέον δακρυγόνα, ακόμη και με νερό από αστυνομικά οχήματα.

Και κάπως έτσι, τελείωσε αυτή η, μεγαλειώδης σε συμμετοχή διαδηλωτών, συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Μητσοτάκη θέλατε πριν λίγα χρόνια, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αγαπητοί συμπολίτες; Πάρτε να έχετε πολιτικό κυνισμό, ωμή ειρωνεία και μπουγέλα χειμωνιάτικα. Αυτή ήταν μια κατακλείδα της συγκέντρωσης με συμβολική σημασία. Ο Μητσοτάκης έκανε πράξη αυτό που επί έξι χρόνια πραγματοποιεί με πολιτικούς όρους στην ελληνική κοινωνία. Την κοροϊδεύει χονδροειδώς και την μπουγελώνει.