Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                 Ανταπόκριση από το 3ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας

                                                                                                    του Southman

Όταν κάτι και εν προκειμένω μια φιλόδοξη εκδήλωση, διεξάγεται πρώτη φορά, έχει συνήθως εισαγωγικά και εν πολλοίς «πειραματικά» γνωρίσματα. Όταν διεξάγεται δεύτερη φορά, αναζητά έναν σταθερό προσανατολισμό, δοκιμάζει νέες φόρμες και εξελίσσεται. Όταν διεξάγεται τρίτη φορά, βρίσκεται πια στην πορεία της καθιέρωσης. Αυτό συνέβη και με το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας, που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια με σκοπό να παρουσιάσει στην τοπική κοινωνία της ιστορικής κωμόπολης του νομού Ηλείας, καθώς και στους προερχόμενους από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας και της Ευρώπης θεατές, την πλούσια παράδοση της περιοχής που χάνονται στα βάθη των αιώνων.

Το 3^ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας, το οποίο διεξήχθη το Σάββατο 5 Ιουλίου, ήταν πλούσιο σε θέαμα και εύστοχα ευσύνοπτο σε λόγο. Ξεκίνησε με το καθιερωμένο τελετουργικό έναρξης, την παρέλαση των αναβιωτών και των ακροβατών. Η παρέλαση ξεκινά από την είσοδο του γοτθικού ναού της Αγίας Σοφίας, που χτίστηκε στο πρώτο μισό του 13^ου αιώνα, και ολοκληρώνεται με μια κυκλική κίνηση εντός της κεντρικής πλατείας της Ανδραβίδας. Στην φετινή παρέλαση προπορεύτηκαν ντυμένοι μεσαιωνικά τρεις ιππείς του τοπικού «Συλλόγου Φιλίππων Σπάρτακος». Ακολούθησαν οι ακροβάτες, ο ξυλοπόδαρος και ο μουσικός Δημήτρης Αρβανίτης στην γκάιντα ενώ πίσω τους πορεύτηκε μια εντυπωσιακά μεγάλη φάλαγγα αναβιωτών, προερχόμενων από το πεδίο του cosplay και την LARP κοινότητα του παιχνιδιού Chronicles of Annor. Ανάμεσα σε όλους αυτούς και ο επικεφαλής του συλλόγου αναβιωτών «Ritterhellas-Έλληνες Ιππότες», Βασίλης Πεταλάς, ο οποίος συντόνισε την πομπή.

Όταν η παρέλαση έναρξης ολοκληρώθηκε οι αναβιωτές αποσύρθηκαν αλλά ο Δημήτρης Αρβανίτης παρέμεινε μπροστά από την σκηνή, άλλαξε την γκάιντα με θρακική λύρα και τραγούδησε το παραδοσιακό «Μαργελεμένε Γεμιτζή», συνοδεύοντας την ηθοποιό Νίνα Κεφαλογιάννη και τον ισορροπιστή κρυστάλλων Παναγιώτη (Ianus) σε μια εντυπωσιακή επίδειξη με φωτιές. Είχαμε αρχίσει πολύ δυνατά και περιμέναμε με λαχτάρα την συνέχεια, προετοιμαζόμενοι για epic θεάματα. Ω, πόσο θα μας αποζημίωνε η συνέχεια!

Μόλις η Νίνα, ο Πάνος και ο Δημήτρης αποχώρησαν από την αλέα που είχε διαμορφωθεί μπροστά από την σκηνή, εμφανίστηκε η γνωστή και καταξιωμένη στους κύκλους της ελληνικής pop κουλτούρας cosplayer Εύα Κώτσου για να καλησπερίσει τους θεατές με τον δικό της τρόπο και να καλέσει στην σκηνή δυο μέλη της Ομάδας Οργάνωσης του Φεστιβάλ (τον αρχαιολόγο Γιώργο Βέροιο και τον γραφίστα Δημήτρη Ραχούτη). Στην συνέχεια οι τρεις τους απεύθυναν πρόσκληση προς τον εμπνευστή του Φεστιβάλ Σταμάτη Μαμούτο να προσέλθει και πραγματοποίησαν μαζί του μια δεκάλεπτη συζήτηση σχετική με το οργανωτικό υπόβαθρο και την προοπτική του Φεστιβάλ. Επίσης, ο Σταμάτης απάντησε σε ερωτήσεις σχετικές με την μεσαιωνική ιστορία της Ανδραβίδας και την σημασία της διαμέσου των αιώνων.

Όταν η συζήτηση ολοκληρώθηκε ο Σταμάτης κάλεσε στη σκηνή τους Κώστα Γιωτσόπουλο και Σοφία Ραφτούλη, δυο από τα μέλη του συγκροτήματος Cantistoria, που κόσμησαν με την παρουσία τους το φεστιβάλ. Οι Cantistoria αφηγήθηκαν τον τοπικό μύθο του «Ανήλιαγου» σε κείμενο του Σταμάτη, συνοδευόμενο από τραγούδια όπως τα «Santiago» της Loreena Mckennitt, «Tinta» των Faun, «Τριανταφυλλάκι μ’ κόκκινο» (παραδοσιακό), το δικό τους «Η Φεγγαροντυμένη» και άλλα σχετικά.

Η αφήγηση του μύθου του «Ανήλιαγου» ήταν ένα υπέροχο και συγκλονιστικό από μόνο του θέαμα, καθώς οι αναβιωτές των Chronicles of Annor ανέλαβαν να το οπτικοποιήσουν με εντυπωσιακό τρόπο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη. 

Σε όσους το παρακολουθήσαμε έχει μείνει χαραγμένη η τελευταία σκηνή της δραματοποίησης, όπου, υπό τους ήχους των Cantistoria Άγγελοι με πύρινες ρομφαίες (!!) και δαιμονικοί ιππότες του Χάους πάλεψαν για την ψυχή του Ανήλιαγου και της Ανήλιαγης (πρόκειται για σεναριακή και σκηνοθετική προσθήκη του Σταμάτη στον μύθο, ο οποίος ολοκληρώνεται με τον θάνατο τον δυο πριγκιπόπουλων). 

Προσωπικά μου θύμισε θεατρικές αποδόσεις της τελευταίας (προτελευταίας πριν τον επίλογο) σκηνής της περίφημης όπερας «Ντον Τζιοβάνι» του Μότσαρτ, ενός εμβληματικού μουσικού και δραματουργικού έργου του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, όπου οι δαίμονες με προέξαρχον το φάντασμα του Διοικητή που έχει στοιχειώσει το άγαλμά του, τραβούν τον Ντον Τζιοβάνι στην Κόλαση, αν και εδώ είχαμε ευτυχέστερη κατάληξη! Οι επικής αισθητικής αυτές αναπαραστάσεις μαζί με την ατμοσφαιρική μουσική, την αφήγηση και το τραγούδι των Cantistoria, έδωσαν το σαφές στίγμα της πολιτιστικής πρότασης του Φεστιβάλ για την Ανδραβίδα, την Ηλεία και όλη την Ελλάδα.

Η μουσική αφήγηση των Cantistoria διήρκεσε μια ώρα. Μετά το τέλος της ο Σταμάτης πήρε και πάλι τον λόγο και έκανε μια συνοπτική περιγραφή ενός πολύ ενδιαφέροντος αλλά όχι και τόσο γνωστού και μελετημένου θέματος. Συγκεκριμένα ο Σταμάτης εστίασε στο πώς γινόταν αντιληπτός στον μεσαίωνα ο Μέγας Αλέξανδρος. Ανέφερε πληροφορίες για την εμφάνιση του Μακεδόνα στρατηλάτη στα δυτικά επικά άσματα του κλασικού κύκλου (σε ορισμένα εκ των οποίων πρωταγωνιστής, ως λογοτεχνικός χαρακτήρας, ήταν ο Αλέξανδρος), ενώ δεν παρέλειψε να παραθέσει λίγες πληροφορίες και για τον καρολίγγειο κύκλο (με πρωταγωνιστή τον Καρλομάγνο) και τον βρετονικό (με τις γνωστές ιστορίες για τον βασιλιά Αρθούρο). 

Στην συνέχεια ο Σταμάτης πέρασε στην Ανατολική Ρωμαϊκή - Βυζαντινή επικράτεια και ανέφερε πώς έγινε αντιληπτός ο Αλέξανδρος από τον 6^ο αιώνα μέχρι την πτώση της Πόλης. Τόνισε ότι υπάρχουν γραπτά κείμενα σαράντα τεσσάρων αυτοκρατόρων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που δείχνουν ότι ο Αλέξανδρος γινόταν αντιληπτός ως πρόδρομος του μεσαιωνικού κράτους και, ασφαλώς, ως κορυφαία προσωπικότητα των αρχαίων Ελλήνων, η οποία αποτελούσε πρότυπο αναφοράς και σημείο σύνδεσης των μεσαιωνικών Ελλήνων και δη των ηγεμόνων τους, με τους αρχαίους.

Όταν ο Σταμάτης ολοκλήρωσε την συνοπτική ανάλυση για τον «μεσαιωνικό Μέγα Αλέξανδρο», έκανε ένα πέρασμα στην νεότερη μουσική που συνδέεται με το θέμα, και για λίγο μου θύμισε την εποχή κατά την οποία παρουσίαζε την ραδιοφωνική εκπομπή «Ατσάλινο Ρόδο». Περνώντας από την ελληνική παράδοση στην νεότερη μουσική, ο Σταμάτης έκανε μια συνοπτική αναφορά στον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον δίσκο Σεργιάνι στον Κόσμο, για να δώσει τελικά την σκυτάλη στο συγκρότημα Μελωμυθία της Εύας Παναγιωτοπούλου, το οποίο ξεκίνησε την εμφάνισή του στο φεστιβάλ με το τραγούδι «Η μάνα του Αλέξανδρου» που περιλαμβάνεται σε αυτό τον δίσκο.

Ανάμεσα στα τραγούδια που ερμήνευσε, η Εύα περιέγραφε με περισσή θεατρικότητα τοπικούς μύθους που συνδέονται με την μεσαιωνική Ηλεία, ενώ όσο τραγουδούσε, στην αλέα μπροστά από την σκηνή, οι ακροβάτες και οι αναβιωτές υποστήριζαν την μουσική και την αφήγηση με δρώμενα. Οι Μελωμυθία παρουσίασαν ένα εκτενές set list με τραγούδια που απλώνονταν από το ελληνικό έντεχνο (Ξυλούρης, Χαϊνηδες, Ζερβουδάκης, Λέκκας, Τσανακλίδου) μέχρι rock και heavy metal μπαλάντες.

Τα τελευταία δύο τραγούδια που παρουσίασαν οι Μελωμυθία ήταν τα εμβληματικά «To France» του Mike Oldfield και «Bard’s Song» των Blind Guardian, όπου και έγινε πραγματικός χαμός στο ακροατήριο. Κατά την διάρκειά τους άκουσα τον Σταμάτη να γκρινιάζει ότι ξεχάσαμε να φέρουμε καπνογόνα για να γινόταν η πλατεία της Ανδραβίδας αρένα. Πάντως, ακόμη και χωρίς τα καπνογόνα, οι θεατές απόλαυσαν αυτό το εξαιρετικό κλείσιμο, καθώς η φωνή της Εύας έχει ένα μαγικό, αέρινο ηχόχρωμα που θυμίζει την Maggie Reilly και ερμήνευσε το «To France» με υπέροχο τρόπο, γεμίζοντας με δυνατά συναισθήματα την ατμόσφαιρα κάτω από τον καθαρό ουρανό της Ανδραβίδας.

Ομολογώ ότι απόλαυσα την ολοκληρωμένη καλλιτεχνική εμπειρία δρώμενων, ακροβατικών και μουσικής στην Ανδραβίδα. Και μάλιστα σε μια διοργάνωση που δεν χρειάστηκε μια ακριβή παραγωγή αλλά μόνο μεράκι και πάθος, για να αποδώσει την ομορφιά, τη δύναμη και την «καθαρότητα» του rock και του metal. Τόσο οι Μελομυθωδία, όσο και οι αναβιωτές και οι άλλοι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για την παραγωγή ενός άρτιου συνόλου. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευχαριστημένοι με όσα βιώσαμε.

Είχε φτάσει η στιγμή να ανέβουν στην σκηνή οι Angelo Perlepes’ Mystery. Μέχρι να ετοιμαστεί το συγκρότημα, ο γκαϊντιέρης Δημήτρης Αρβανίτης, ο αναβιωτής Βασίλης Πεταλάς, η Νίνα και ο Πάνος στις φωτιές και, βέβαια, ο Γιάννης (Wannax) με τον Αριστείδη, άρχισαν να κάνουν γύρους μέσα στην πλατεία, σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους θεατές. 

Ο Δημήτρης παίζοντας φλογέρα, ο Βασίλης παίζοντας μεσαιωνική γκάιντα, ο Πάνος και η Νίνα δίνοντας παραστάσεις με φωτιές και τα δυο παιδιά της Λέσχης μας ανεμίζοντας βυζαντινές σημαίες. Η μεταφορά των δρώμενων ανάμεσα στους θεατές ξεσήκωσε ακόμη και τους πιο συγκρατημένους. Οι θεατές παρακολουθούσαν μπροστά στα μάτια τους να εκτυλίσσονται θεάματα που και οι μεσαιωνικοί πρόγονοί τους, οι κάτοικοι του Πριγκιπάτου του Μωρέως, απολάμβαναν κατά τις γιορτές τους!

Η μεταφορά των δρώμενων ανάμεσα στους θεατές ήταν και μια καλή ευκαιρία για μια βόλτα στην πλατεία της Ανδραβίδας, όπου οι εκθέτες του Φεστιβάλ είχαν στήσει τα τραπέζια τους. Η φετινή παρουσία τους ήταν εντυπωσιακή, καθώς δεκαεπτά εκθέτες ήρθαν από την Αθήνα, την Πάτρα, ακόμα και από τη Θεσσαλονίκη, δίνοντας μια επιπλέον δυναμική στην εκδήλωση και προσφέροντας στους επισκέπτες μια αίσθηση μιας πραγματικής μεσαιωνικής αγοράς! 

Η στρατηγική επιλογή να τοποθετηθούν τα τραπέζια των εκθετών γύρω από το κεντρικό βάθρο της πλατείας έδινε στους επισκέπτες μια πανοραμική άποψη των ειδών που υπήρχαν και παράλληλα έδινε και στους ίδιους τους εκθέτες την ευκαιρία να βρίσκονται κοντά, να επικοινωνήσουν, να γνωριστούν (όσοι δεν γνωρίζονταν ήδη) και να συμμετέχουν με τον τρόπο τους στο εορταστικό κλίμα! Οι παρουσίες της Βέρας Καρτάλου και της Εύας Κώτσου αποτέλεσαν προέκταση των δρώμενων του φεστιβάλ, καθώς οι δημιουργοί κοσμημάτων ήταν ντυμένες αναλόγως. 

Τα εκθέματα στους πάγκους περιλάμβαναν από χειροτεχνήματα και διακοσμητικά, μέχρι φιγούρες, επιτραπέζια παιχνίδια και, φυσικά, βιβλία (καθώς μεταξύ τους βρίσκονταν και τέσσερις εκδοτικοί οίκοι), όλα με θεματολογία ταιριαστή με την θεματική του φεστιβάλ. 

Η εικόνα αλλά και η λειτουργικότητα του χώρου των εκθετών ήταν θαυμαστές και νομίζω ότι και οι επισκέπτες μπόρεσαν να βρουν εξαιρετικά προϊόντα για να θυμούνται το φεστιβάλ και να κάνουν δώρα στα αγαπημένα τους πρόσωπα και στους εαυτούς τους και οι ίδιοι οι εκθέτες έμειναν ευχαριστημένοι από την αγοραστική κίνηση. 

Εγώ πάντως έβλεπα σχεδόν όλους τους επισκέπτες με σακούλες που περιείχαν αναμνηστικά και δώρα! Του χρόνου θα προτείνω στο Σταμάτη να στηθούν και πολύχρωμες τέντες, για να δοθεί ακριβώς η αίσθηση μιας μεσαιωνικής αγοράς! 

Μεσαιωνική αίσθηση επιτραπέζιου παιχνιδιού μας χάρισαν, πάντως, τα παιδιά του Sports Meeple, με τα παιχνίδια τους που έχουν κατασκευάσει σε μορφή μεσαιωνικής περγαμηνής. 

Ξεχωριστή μνεία αξίζουν τα παιδιά του συλλόγου φίλων του επιτραπέζιου παιχνιδιού Κάστρα και Πολιορκητές, που για τρία συνεχόμενα μεσαιωνικά φεστιβάλ δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά της Ανδραβίδας να παίξουν δωρεάν το καλύτερο επιτραπέζιο μάχης που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. 

Εξίσου όμορφη και η παρουσία του συλλόγου μοντελιστών Όπλον. 

Πολύ όμορφη και η παρουσία του καταστήματος vintage επιτραπέζιων παιχνιδιών, comics ειδών δώρων και μπλουζών heavy metal συγκροτημάτων My Babe Yoda. Oι ιδιοκτήτες του άπλωσαν τα εκθέματά τους σε μεγάλο εύρος της πλατείας, στήνοντας στην κυριολεξία ένα υπαίθριο κατάστημα. 

Εξαιρετικά όμορφος ο πάγκος του ξυλουργού Γιάννη Πανόπουλου, με τον τόρνο στον οποίο ο Γιάννης κατασκεύαζε επί τόπου ξύλινα προϊόντα.

Τι να πει κανείς και για τα τραπέζια με τους χειροποίητους χάρτες της Εύης και τα διακοσμητικά κεριά της αδελφής της Grumpy Princess. Υπέροχες δημιουργίες και ταιριαστές με ο ύφος του μεσαιωνικού φεστιβάλ. 

Η ώρα να ανέβει στην σκηνή ο Άγγελος Περλεπές και οι Mystery είχε φτάσει. Το ιστορικό neoclassical ελληνικό metal συγκρότημα ήταν, όπως αναμενόταν, σε μεγάλη φόρμα. Παρουσιάζοντας ένα set με ακουστικά όργανα, οι Mystery αποτέλεσαν την κορύφωση της βραδιάς στο μουσικό πεδίο.

Ανοίγοντας με ένα εισαγωγικό μουσικό θέμα, ακολούθησε μια γλυκιά ομοβροντία από αγαπημένα τραγούδια του συγκροτήματος. «Visions will find the way» (Feels like) I've done it before / Unicorn, Tales... of the Unexpected / Destiny, Sir Angelo of Athens & Lady Estelle, My Dark Lord, Broken Sword και το κοινό βρισκόταν στον έβδομο ουρανό. 

Ο Άγγελος δεν έχασε την ευκαιρία να «οργώσει» την ηλεκτρακουστική του κιθάρα, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό, πέρα από τους ακροατές του heavy metal, όλους όσοι βρέθηκαν στην Ανδραβίδα για να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ. Είμασταν τυχεροί όσοι παρακολουθήσαμε έναν από τους κορυφαίους μουσικούς σε παγκόσμια κλίμακα ενός ολόκληρου μουσικού είδους να ξεδιπλώνει όλο το εύρος της μουσικής του δεξιοτεχνίας αλλά και της ψυχής του μπροστά στο κοινό σε μια τέτοια βραδιά, σε έναν τόσο όμορφο και ιδιαίτερο χώρο.

Αν μη τι άλλο αυτό αποτελεί και μια απόδειξη για το πώς ένας σπουδαίος μουσικός μπορεί να χτίσει ηχητικές γέφυρες και να κερδίσει ακόμη και μη εξοικειωμένους με την μουσική του ακροατές. Αναμφίβολα, αυτό ήταν ένα στοίχημα που κέρδισαν οι Angelo Perlepes’ Mystery με την εμφάνισή τους, οι Κώστας Σαλωμίδης (Sorrows Path, Distorted Reflection) και Ανδρέας Σκαμανδρώνυμος (από την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.) που τους πρότειναν στον διοργανωτή του φεστιβάλ, καθώς και ο Σταμάτης Μαμούτος που ως διοργανωτής τους επέλεξε ανάμεσα σε άλλες προτάσεις. Ένα heavy metal συγκρότημα ενσωματώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο -και μάλιστα σε ρόλο headliner- σε μια διοργάνωση που έχει διαφορές από μια τυπική rock/metal συναυλία. Ο Σταμάτης γνώριζε σίγουρα τι έκανε όταν προχώρησε σε αυτή την επιλογή και οι Angelo Perlepes Mystery με την εμπειρία και το υπόβαθρό τους γνωρίζουν σίγουρα τι να κάνουν για να μαγνητίσουν θεατές πέρα από το γνωστό «μεταλλικό» κοινό.

Το τέλος της εμφάνισης των Mystery αποτέλεσε και το τέλος του Φεστιβάλ, με τον Σταμάτη να ανεβαίνει στην σκηνή και να ευχαριστεί τους συντελεστές, τους μουσικούς, τους καλλιτέχνες, τους εκθέτες, τους χορηγούς, όλους τους παρευρισκόμενους και φυσικά τον Θοδωρή Λεμποτέση με τα υπόλοιπα μέλη της Ομάδας Οργάνωσης του Φεστιβάλ που με κάθε τρόπο συνέβαλαν στην οργάνωση, την παραγωγή και την ομαλή ροή της εκδήλωσης. 

Ο Σταμάτης με το μικρόφωνο στην σκηνή θύμισε για μια ακόμη φορά εποχές «Ατσάλινου Ρόδου» σε πιο συναυλιακό ύφος. Κράτησε τον κόσμο ζεστό κάνοντας διάλογο μαζί του, προτρέποντας σε διαδοχικά και δυνατότερα χειροκροτήματα και χρησιμοποιώντας κλασικές metal ατάκες με χιουμοριστική διάθεση («we love you all», περίμενα και ένα «scream for me Andreville» αλλά δεν το σκέφτηκε…δεν πειράζει, του χρόνου). 

Κλείνοντας, ο Σταμάτης ενημέρωσε τους θεατές ότι δυο από τους λίγους αλλά και διαχρονικά σταθερούς metalheads της περιοχής, οι Γιάννης και Μπάμπης Μαρούδας, θα διοργάνωναν προς τιμήν της εκδήλωσης ένα heavy metal party σε παρακείμενο bar στο οποίο θα έδιναν το παρών οι Angelo Perlepes’ Mystery και οι περισσότεροι από τους αναβιωτές και τους ακροβάτες του Μεσαιωνικού Φεστιβάλ.

Πράγματι, μέσα σε λίγη ώρα είχε προκληθεί το αδιαχώρητο στο bar X99. Όλοι οι metalheads του νομού Ηλείας πρέπει να είχαν βρεθεί εκεί γεμίζοντας ασφυκτικά τον χώρο του party. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, πέρα από την μπάντα του Άγγελου Περλεπέ, ήταν οι δικοί μας Κώστας Μανόπουλος (κιθαρίστας των θρυλικών Vice Human) με την σύζυγό του Μαίρη «Therion» Ιορδανίδου. Ξεχωριστή ήταν και η παρουσία στο metal party του Θοδωρή Βογιατζή των Strikelight, που βρισκόταν στον γοτθικό ναό της Αγίας Σοφίας για να παρακολουθήσει το φεστιβάλ από νωρίς το απόγευμα, συνοδευόμενος από την σύζυγό του. Κάπου πήρε το μάτι μου και τον συγγραφέα Αργύρη Χριστομάγνο αλλά υποθέτω ότι πρέπει να έφυγε νωρίς γιατί δεν τον είδα ξανά μέσα στον χαμό.

Οι μουσικές επιλογές κινήθηκαν σε διάφορα metal μονοπάτια, από classic μέχρι black, με επιλογές από γνωστά τραγούδια αλλά και προσωπικά αγαπημένα του Μπάμπη, που σε ρόλο DJ ξεσήκωσε τους παρευρισκόμενους. Ένας παλιός συμφοιτητής μου, που ταξίδεψε από την Αθήνα για να δει το φεστιβάλ και είχα την τύχη να συναντήσω ξανά εκεί μετά από αρκετά χρόνια, ήταν ενθουσιασμένος με τις μουσικές επιλογές και έλεγε ότι είχε να ακούσει χρόνια μαζεμένα όλα αυτά τα κομμάτια που καθόρισαν τη ζωή του και δημιούργησαν την αγάπη του για αυτή τη μουσική. 

Κάποια στιγμή ξεκίνησαν ισοπεδωτικά mosh που έκαναν το κατάστημα αρένα και θύμισαν heavy metal βιώματα περασμένων δεκαετιών, με απαραίτητο συνοδευτικό το περιπολικό της αστυνομίας που έκανε διακριτικά γύρους στην πλατεία. 

Προφανώς, κάποιοι κάτοικοι είχαν ανησυχήσει με το θέαμα μιας κατάμεστης από metalheads περιοχής να δονείται σε ρυθμούς heavy metal και ένιωθαν πιο άνετα με την παρουσία των αστυνομικών στην πλατεία, η οποία ασφαλώς δεν μας ενόχλησε σε καμία περίπτωση και έγινε καλοδεχούμενη ως στοιχείο του γενικότερου πρωτόγνωρου ξεσηκωμού διασκέδασης .μιας περιοχής που μάλλον για πρώτη φορά γινόταν επίκεντρο του ενδιαφέροντος Αθηναίων, Πατρινών και λοιπών θεατών του Μεσαιωνικού Φεστιβάλ και ακροατών του σκληρού ήχου.  

Το πάρτι ολοκληρώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι μουσικοί και οι αναβιωτές κατέλυσαν στα ξενοδοχεία και τα δωμάτια που τους φιλοξενούσαν. Στο φαντασιακό μου, το ότι ταξίδεψαν όλοι μαζί προς τον τόπο του Φεστιβάλ, την ιστορική Ανδραβίδα και έφυγαν πάλι όλοι μαζί μετά τις καλλιτεχνικές τους δράσεις, αποτέλεσε ένα ακόμα μεσαιωνικό στοιχείο. 

Αυτή η διαδρομή τους ένωσε στο νου μου, σαν ένα μεσαιωνικό troupe περιπλανώμενων χειροτεχνών, καλλιτεχνών και ακροβατών που μεταφέρει πολιτισμό, ειδήσεις αλλά και ιδέες μεταξύ πόλεων, χωρών και πριγκιπάτων. Για όσους ταξιδεύουν με το πούλμαν που μεταφέρει τους συμμετέχοντες από την Αθήνα στην Ανδραβίδα, το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ αρχίζει πριν την επίσημη έναρξή του.

Το 3^ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας ανήκει πλέον στην ιστορία και τολμώ να πω πως έγραψε και Ιστορία, γιατί συνδύασε τόσα πολλά στοιχεία σε ένα συνεκτικό σύνολο, με αρχή, μέση και τέλος, αναδεικνύοντας την πλούσια ιστορική και πολιτιστική παράδοση της Ελλάδας και αναμειγνύοντάς την με μορφές τεχνών όπως η μουσική, η αφήγηση και η χειροτεχνία, με πρωταγωνιστές ταλαντούχους καλλιτέχνες, μπροστά σε ένα κοινό που πια είναι «υποψιασμένο», γνωρίζει τι θέλει και έχει αισθητικό κριτήριο. 

Το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας έχει γίνει πια ένας θεσμός που μόνο ψηλότερα μπορεί να φτάσει και να αποτελέσει ευκαιρία για τον συνδυασμό της ιστορικής μνήμης με το θέαμα, προσελκύοντας θεατές απ’ όλη τη χώρα. Σε αυτά τα χώματα, ανάμεσα στους αρχαίους Ολυμπιονίκες και τους αγωνιστές του 1821, υπάρχουν τεράστιες σε διάρκεια και σε ιστορική αξία περίοδοι όπου η Ηλεία έλαμψε από το φως των πανοπλιών των Φράγκων ιπποτών και των Βυζαντινών σπαθάριων. Καιρός να τις θυμηθούμε!