Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                                  Αποτίμηση της σημερινής συγκέντρωσης

 

Κάθε νομοθετική πρωτοβουλία μιας τέτοιας κυβέρνησης αποτελεί μια νέα επίθεση στις ζωές των εργαζομένων, στην υπόσταση του ελληνικού λαού και, κατά συνέπεια, στην ιστορική προοπτική του έθνους μας. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η αύξηση των ωραρίου και το πάγωμα των μισθών αποτελούν αναμενόμενες συνταγές της νεοφιλελεύθερης εξουσιαστικής αλητείας που αυτή την περίοδο στην πατρίδα μας εκφράζεται σε κυβερνητικό επίπεδο από την Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.

Οι πατριδοκάπηλοι σαλτιμπάγκοι της ευρύτερης Δεξιάς, την ώρα που σαλιαρίζουν δημοσιολογικά υμνώντας τον Νετανιάχου και καταγγέλλοντας την βία της Αριστεράς για ένα τραγικό περιστατικό που συνέβη στην άλλη άκρη του πλανήτη, ξεχνούν να απαντήσουν στο ερώτημα πώς γίνεται να ζήσει ένας Έλληνας εργαζόμενος με μισθό κάτω των οκτακοσίων ευρώ, σε συνθήκες γενικευμένης ακρίβειας που προβλέπει η οικονομική συνταγή Μητσοτάκη, κι έχοντας να θρέψει μια οικογένεια. «Να, λοιπόν, σας βρήκαμε την λύση», απαντούν οι ιθύνοντες της κυβέρνησης. Ο εργαζόμενος μπορεί να τεντώσει το ωράριο εργασίας του μέχρι και δεκατρείς ώρες την ημέρα για να εξασφαλίσει έναν μισθό που θα πλησιάζει τα χίλια ευρώ!!

Δεν θα σταθούμε τόσο στην πολιτική αλητεία που συμπυκνώνει η ηθική αθλιότητα αυτής της σκέψης. Δεν θα σταθούμε στην σαδιστική αδικία που προβλέπει εις βάρος των εργαζομένων. Αυτά είναι εγγενή γνωρίσματα της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και μόνο οι ανόητοι δεν μπορούν να τα διακρίνουν. Θα σταθούμε σε κάτι άλλο. Σε κάτι που έχει να κάνει με την εθνική μας υπόσταση και με τον πατριωτισμό, τον οποίο διαστρεβλώνουν τα κνώδαλα της Δεξιάς με την καθημερινή πολιτική τους ρητορική. 

Ρωτάμε, λοιπόν, τα πολιτικά ανδρείκελα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που εκφράζει η παράταξη της Δεξιάς, τι θα συμβεί στην πατρίδα και στην εθνοφυλετική μας υπόσταση αν οι εργαζόμενοι χρειάζονται δεκατρείς ώρες από την ημέρα τους, συν λίγο ή και περισσότερο επιπλέον χρόνο προκειμένου να μεταβούν στον και να αποχωρήσουν από τον εργασιακό τους χώρο; Ποιες θα είναι οι συνέπειες για τις οικογένειές τους και για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο; Πώς θα κηδεμονεύσουν οι εργαζόμενοι τα παιδιά τους; Πόση ώρα θα τους μείνει για να ζήσουν με τις οικογένειές τους και να φροντίσουν τους προγόνους τους;

Μπορεί η φιλελεύθερη πλουτοκρατία να έχει στην διάθεσή της υπηρετικό προσωπικό, φροντιστές για τα παιδιά της και οδηγούς για τις μετακινήσεις. Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες αλλά δεν τις θέλουμε κιόλας. Θέλουμε να ζήσουμε με τους γονείς και τα παιδιά μας. Θέλουμε να ζήσουμε ακολουθώντας ένα πρότυπο ζωής που κληρονομήσαμε από γενεά σε γενεά. Αλήθεια, οι «πατριώτες» της Δεξιάς δεν αντιλαμβάνονται ότι η επέλαση της αγοράς και ο λίμπεραλ τρόπος ζωής σκοτώνουν καθημερινά ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική παράδοση, από τα ήθη και την εθνική μας κουλτούρα; Όταν η εθνική ταυτότητα και τα γνωρίσματά της έρχονται σε σύγκρουση με τις ιδέες της προόδου και του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, οι «πατριώτες» της Δεξιάς τι επιλέγουν; Ασφαλώς, τον εκσυγχρονιστικό φιλελευθερισμό και την πρόοδο. Τότε ξεχνούν την πατρίδα.

Ωστόσο, πέρα από την υπενθύμιση ερωτημάτων που όλοι γνωρίζουμε την απάντηση, το νέο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί επιδιώκει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να εξανεμίσει τον ελεύθερο χρόνο από τις ζωές των εργατών; Ενώ σε άλλες χώρες της Ε.Ε. ο εργασιακός τομέας αρχίζει να κατευθύνεται προς την μείωση των ωρών της απαιτούμενης καθημερινής εργασίας σε επτά από οκτώ, στην Ελλάδα η κυβέρνηση κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Τι συμβαίνει τελικά, «φίλτατοι» ευρωπαϊστές; Δεν ευθυγραμμίστηκε η ελληνική κοινωνία και η ελληνική αγορά με τις άλλες ευρωπαϊκές, όπως υποστηρίζατε επί σειρά ετών για να στηρίξετε το επιχείρημα ένταξης της χώρας στην Ε.Ε. και στο ευρώ; Που είναι τώρα εκείνες οι παλιές πομφόλυγες ευρωπαϊστικής αισιοδοξίας;

Πάντως, πέρα από την υποκρισία των εν Ελλάδι εκσυγχρονιστών του ευρωπαϊσμού, το νέο ερώτημα εξακολουθεί να αναδύεται αναπάντητο. Γιατί ο Μητσοτάκης, η Κεραμέως και τα υπόλοιπα τέκνα του νεοφιλελευθερισμού θέλουν να εξαφανίσουν τον ελεύθερο χρόνο από τις ζωές των Ελλήνων εργαζόμενων; Είναι κοινό μυστικό ότι στον δημόσιο τομέα, που υπάρχουν ισχυρά μπλοκ κυβερνητικών συμφερόντων, υφίσταται η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί μια τέτοια νομοθετική ρύθμιση εις βάρος του κράτους. Στα εβδομαδιαία προγράμματα εργασίας επιμέρους υπαλληλικών τομέων του ευρύτερου δημοσίου μπορεί οι ώρες εργασίας να αυξηθούν αλλά θα αυξηθούν και οι μισθοί (έστω και λίγο) που θα πρέπει να πληρώσει ο ήδη επιβαρυμένος δημόσιος τομέας. Το χρεοκοπημένο κράτος θα πρέπει να βγάλει επιπλέον χρήματα από τον κρατικό κορβανά για να πληρώσει τις επιπλέον ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτό ενώ η επίσημη αφήγηση των φιλελεύθερων δυνάμεων της χώρας, και της ευρύτερης Δεξιάς, υποστηρίζει ότι το ελλαδικό δημόσιο χρεοκόπησε από τους επιπλέον του κανονικού προσληφθέντες δημοσίους υπαλλήλους!! Οι αντιφάσεις αρχίζουν να γίνονται σχιζοφρενικές.

Τόσα χρόνια οι φιλελεύθεροι αρνούνται τις αυτονόητες αυξήσεις μισθών στους εργαζόμενους με το επιχείρημα ότι είναι πάρα πολλοί και ότι το κράτος δεν έχει τους απαραίτητους πόρους για να τους πληρώσει; Τώρα γιατί αποφασίζουν να τους πληρώσουν ακόμη περισσότερο; Το δημόσιο δεν είναι βιομηχανία παραγωγής υλικών αγαθών ώστε να περιμένουν οι φιλελεύθεροι κυβερνώντες ότι με τις διπλές βάρδιες θα παραχθούν και θα πωληθούν περισσότερα προϊόντα, προκειμένου όλοι να έχουν δυνητικό κέρδος. Το δημόσιο προσφέρει κυρίως υπηρεσίες. Τι θα πετύχουν άραγε οι κυβερνώντες; Να αυξήσουν ελαφρώς τον μισθό των ήδη εργαζόμενων για να αφήσουν στην ανεργία άλλους που θα μπορούσαν να κάνουν την επιμέρους εργασία; Και την αύξηση των εξόδων του κράτους ποιος θα την καλύψει; Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα.

Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση. Εκεί θα γίνει εργασιακή σφαγή των εργαζομένων προς όφελος των κεφαλαιούχων φίλων και χρηματοδοτών της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό είναι φως φανάρι. Οι άτυχοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα πληρώσουν και πάλι τα σπασμένα. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό τώρα στην Ελλάδα ενώ η τάση στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι αντίστροφη και προβλέπει μειώσεις των ωραρίων; Είναι άραγε η υποδομή της ελληνικής οικονομίας τόσο διαφορετική ώστε να απαιτείται η εργασιακή εξόντωση όσων δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να επιβιώσει η αστική συνθήκη της εποχής μας;

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η μείωση των ωραρίων στην Ευρώπη θα ανοίξει τον δρόμο στην μαζικότερη χρήση ρομπότ και στην κατάργηση πολλών θέσεων εργασίας για ανθρώπους. Όμως και στην Ελλάδα ήδη άρχισαν να εμφανίζονται εργασιακοί χώροι με αποκλειστικά εργαζόμενα ρομπότ και κανέναν άνθρωπο εργάτη. Τι θα συμβεί άραγε στο προσεχές μέλλον; Θα υποστεί η χώρα μας τις συνέπειες ανεργίας και απομάκρυνσης των εργαζομένων από τις δουλειές λόγω της νέας τεχνολογίας των αυτοματισμών και των ρομπότ (τις οποίες θα υποστεί και ο υπόλοιπους κόσμος) και, ταυτόχρονα, όσοι εργάζονται δεν θα βλέπουν του ήλιου το φως λόγω του δεκατριάωρου και άλλων τέτοιων ρυθμίσεων;

Είναι άραγε ο διεστραμμένος σαδισμός που έχε εμποτίσει την ιδεολογία του Μητσοτάκη και των ανθρώπων του αυτός που οδηγεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες; Είναι κάποιος σχεδιασμός ολοκληρωτικής εξαφάνισης του ελληνικού έθνους, μέσω μιας δυστοπικά εκσυγχρονισμένης και νεοφιλελεύθερης καθημερινότητας; Δεν είναι εύκολο να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα. Το εύκολο είναι να γίνει αντιληπτό γιατί είχε αρκετό κόσμο η συγκέντρωση των εργατικών σωματείων που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας.

Ασφαλώς, για τέτοια νομοσχέδια θα έπρεπε να έχει σηκωθεί στο πόδι όλη η χώρα. Αλλά δεδομένου των συνθηκών φόβου, παραίτησης και επελαύνουσας ατομικιστικής ανοησίας που έχει καλλιεργήσει ο εξουσιαστικός φιλελευθερισμός στην κοινωνία μας όλα αυτά τα χρόνια, η συγκέντρωση είχε μεγάλη επιτυχία. Θυμόμαστε πολύ καλά το κλίμα που επικρατούσε στις αντίστοιχες προηγούμενες συγκεντρώσεις. Πλέον, τα πράγματα είναι σαφές ότι αλλάζουν. Όπως είχαμε επισημάνει πριν καιρό το σύστημα Μητσοτάκη οδεύει προς απόσυρση και αυτό είναι διάχυτο στην κοινωνία. Επηρεάζει ακόμη και τον όγκο των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. 

Κάτι που πρέπει να κρατήσουμε κατά νου οι ρομαντικοί παραδοσιοκράτες και εθνικιστές είναι το εξής. Το δεκατριάωρο και τέτοιου τύπου νομοσχέδια αποτελούν σφαίρες στην καρδιά της πατρίδας. Είναι ρυθμίσεις που θα αποξενώσουν τον μέσο Έλληνα από τους οικείους του, που θα του στερήσουν τον απαιτούμενο χρόνο για να καταπιαστεί με δημιουργικές δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός, το διάβασμα και, εν γένει, τα πολιτιστικά δρώμενα στις οποίες βρισκόταν ανέκαθεν η αιχμή της ελληνικής πνευματικότητας. Είναι ρυθμίσεις που θα μας μετατρέψουν σε άβουλα αυτόματα και θα αφήσουν τις νέες γενιές ακηδεμόνευτες στο έλεος της εγκληματικότητας και όλων των υπόλοιπων επιταγών της παγκοσμιοποίησης. Είναι ρυθμίσεις που χτυπούν την ελληνική κουλτούρα στο μαλακό υπογάστριο, προωθώντας την οριστική της αντικατάσταση από μια επερχόμενη εποχή νεοφιλελεύθερης δυστοπίας.

Τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες, που έχουν όχι μόνο οικονομικές αλλά τεράστιες ηθικές και πολιτιστικές συνέπειες, αποτελούν προνομιακά πεδία αντιπολίτευσης για εμάς. Γιατί ακριβώς σε αυτές τις προκλήσεις ο Ρομαντισμός προσφέρει τις κατάλληλες απαντήσεις και εναλλακτικές. Αρκεί μια επανάληψη στα κείμενα του Ράσκιν και των παλαιών ρομαντικών και θα γίνει αντιληπτό αυτό που γράψαμε σε παλαιότερο σχόλιο. Ο παλαιός, προπολεμικός ρομαντικός εθνικισμός δίνει σήμερα, στις συνθήκες της εποχής μας, μεγαλύτερες δυνατότητες πολιτικής δράσης από τον Ρομαντισμό των κινημάτων του μεσοπολέμου. Σε μια αποβιομηχανοποιημένη Ευρώπη, σε συνθήκες πολιτιστικού και εθνοφυλετικού βομβαριδμού μέσω του αστικού life style και των μεταναστευτικών ορδών της παγκισμιοποίησης, σε μια κοινωνική πραγματικότητα μεταμοντέρνου ατομικισμού, επιβεβλημένης μινιμαλιστικής τοπικότητας από την μια και παγκοσμιοποιημένα αμερικανικής κυβερνητικής ισχύος από την άλλη, το παραδοσιακό αντιδιαφωτιστικό ρομαντικό επιχείρημα είναι πιο δυνατό και επίκαιρο από ποτέ ως εναλλακτική σωτηρίας. Against the (post) modern world.