- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -

Αγαπητοί αναγνώστες, σας ενημερώνουμε ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., δραστηριοποιείται η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Η Λέσχη συγκροτείται από ομάδες φοιτητών που προέρχονται από διάφορα πανεπιστημιακά ή μεταπτυχιακά προγράμματα της χώρας. Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα να γίνει κανείς μέλος ακόμη και αν δεν είναι φοιτητής.

 Στόχους της Λέσχης αποτελούν

                                                                               Παράξενες συμπτώσεις

Το να υπενθυμίσουμε ότι είχαμε δίκιο όταν υποστηρίζαμε πώς τα νεοεθνικιστικά πολιτικά σχήματα τύπου Τραμπ είναι μαξιλάρια προστασίας της συστημικής Δεξιάς από την προοπτική ανάπτυξης ενός κανονικού εθνικιστικού κινήματος δεν έχει νόημα. Θα είναι σαν να επιβεβαιώνουμε τα αυτονόητα. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι να εξετάσουμε την αλληλουχία των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων σε επίπεδο κορυφής.

Ασφαλώς, ο Τραμπ θέλει να εφαρμόσει στο μεταναστευτικό ζήτημα μια πολιτική τακτική που να προσομοιάζει σε εθνικιστική. Είναι ένα από τα λίγα πεδία στα οποία οι «νεοεθνικιστές» λαϊκιστές μπορούν να διαφοροποιηθούν από τους τυπικούς φιλελεύθερους και τους νεοφιλελεύθερους ομοϊδεάτες τους. Το μεταναστευτικό είναι το πλαίσιο στο οποίο οι «νεοεθνικιστές» απλώνουν τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα προκειμένου να αποσπάσουν συντηρητικούς υποστηρικτές από τον εθνικιστικό χώρο.

Στην περίπτωση του Τραμπ υπάρχει και άλλο ένα κεντρικό γνώρισμα ρητορικής, πλάι στην αντιμεταναστευτική ατζέντα. Είναι η ειρήνη. Ο Τραμπ εξελέγη για δεύτερη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ υποσχόμενος ειρήνη στον κόσμο και μείωση της λαθρομετανάστευσης. Να, όμως, που τα πραγματικά αφεντικά του δυτικού κόσμου του έβαλαν δύσκολα.

Είχαμε επισημάνει και πριν λίγους μήνες ότι ο Τραμπ έδειχνε μια επιφυλακτικότητα προς τον Νετανιάχου και το Ισραήλ, σε σχέση με την πρώτη θητεία του. Η ήπια προσέγγιση της Ρωσίας, το κλείσιμο του ματιού σε χώρες όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα που επιχείρησε ως πρόεδρος των ΗΠΑ πριν λίγο καιρό, ακόμη και η επίγνωση του τι σημαίνει να συνεργάζεται κανείς με Ισραηλινούς την οποία απέκτησε στην προηγούμενη θητεία του όταν ο σκληρός Δεξιός Νετανιάχου τον πούλησε για να στηρίξει τον liberal Μπάιντεν, είχαν κάνει τον Τραμπ να καταλάβει καλά τι συμβαίνει στον διεθνή παράγοντα.

Όταν πριν έναν περίπου μήνα η απάντηση του Τραμπ ήταν αρνητική σε μια συνέχιση της εφαρμογής του ισραηλινού σχεδίου για την ισοπέδωση του άξονα της αντίστασης και την τελική υβριδική επίθεση στο Ιράν, άξαφνα συνέβη κάτι που μας θύμισε την Ελλάδα. Ομάδες λαθρομεταναστών ξεσηκώθηκαν στην δυτική ακτή των ΗΠΑ, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις που έλαβαν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Τα αστυνομικά σώματα των ΗΠΑ, που δεν έχουν την εμπειρία της ελληνικής ή άλλων ευρωπαϊκών αστυνομιών στην αντιμετώπιση μαζικών διαδηλώσεων και πολύ περισσότερο εξεγέρσεων, όπως αναμενόταν δεν μπόρεσαν να αστυνομεύσουν αποτελεσματικά ορδές λαθρομεταναστών και προοδευτικών υποστηρικτών τους οι οποίες προκαλούσαν βανδαλισμούς και κατέλυαν την τάξη. Η απάντηση του Τραμπ ήταν να ενισχύσει τους αστυνομικούς με δυνάμεις του στρατού. 

Αυτή, όμως, ήταν μια απόφαση που άνοιγε στον Τραμπ θέματα συνοχής και νομιμοποίησης. Η ανάπτυξη στρατού στους δρόμους των δυτικών ΗΠΑ, η απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά από μια συγκεκριμένη ώρα και οι υπόλοιπες σχετικές αποφάσεις δεν ήταν εύκολο να ληφθούν από τον ίδιο και το γραφείο του. Χρειαζόταν την κάθε συναινετική φωνή στα αμερικανικά νομοθετικά και κυβερνητικά όργανα. Σε δομές εξουσίας, δηλαδή, στις οποίες ο εβραϊκός παράγοντας κρατά την σφραγίδα έγκρισης στα χέρια του.

Η εξέγερση στις δυτικές ΗΠΑ ίσως να μην ήταν μια σύμπτωση αλλά ένα μήνυμα των γνωστών μηχανισμών του σκοτεινού κόσμου των αφανών δικτύων στα οποία φωλιάζει η παγκόσμια εξουσία του εβραϊκού παράγοντα, ο οποίος ελέγχει πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά τον ευρωπαϊκό (με επίκεντρο τον δυτικό) κόσμο εδώ και δυο αιώνες (τουλάχιστον). Έκτοτε οι όποιες αμφιταλαντεύσεις του Τραμπ παραμερίστηκαν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ σύρθηκε πίσω από τις αποφάσεις του Ισραήλ. Ακόμη και αν η επικεφαλής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών κατέθεσε αναλυτική έκθεση με την οποία απέδειξε ότι τίποτε απ’ όσα υποστηρίζουν οι Ισραηλινοί για την υποτιθέμενη πυρηνική απειλή του Ιράν δεν ισχύει, ακόμη κι αν η λαϊκή βάση του κινήματος MAGA μέσω των εκπροσώπων της έχει τηρήσει μια αξιέπαινη στάση ζητώντας από τον Τραμπ να αλλάξει ρότα και στηλιτεύοντάς τον ως προδότη του «τραμπισμού» προς χάριν του Ισραήλ, ο Τραμπ οδήγησε το αμερικανικό κράτος σε έναν από τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς της ιστορίας του, δείχνοντας ότι δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από έναν  γιγαντιαίο μηχανισμό του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. Οι εθνικιστές δικαιωθήκαμε για μια ακόμη φορά. Όλα όσα υποστηρίζουμε εδώ και διακόσια χρόνια αποδεικνύονται ξανά στην πράξη με εκκωφαντικό τρόπο.

Όμως, δυστυχώς, τα πληρωμένα από τον εβραϊκό παράγοντα γεράκια της άκρας Δεξιάς κρατούν τον εθνικιστικό χώρο δέσμιο. Τι κι αν στην χώρα μας υπάρχει η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. που αποκαλύπτει σχεδόν καθημερινά τους μηχανισμούς και τα πρόσωπα τα οποία χρησιμοποιεί η Δεξιά για να ελέγχει τον εθνικιστικό χώρο, μετατρέποντάς τον σε μια ακροδεξιά ουρά των σχεδιασμών του διεθνούς εβραϊκού παράγοντα, τίποτα δεν δείχνει να αλλάζει. Ας συνεχίσουμε, τουλάχιστον, να απολαμβάνουμε με όση κυνικότητα διαθέτουμε το ξεχαρβάλωμα της ακροδεξιάς προπαγάνδας ως αληθινοί εθνικιστές. Είναι κι αυτή μια πνευματική ηδονή.

Επί του πρακτέου, ακούμε γνωστούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς του εβραϊκού παράγοντα στην Ελλάδα να υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν γιατί σε ηγεσίες τέτοιων καθεστώτων, που υποτίθεται ότι έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων θα είναι κάτι επικίνδυνο για ολόκληρο τον πλανήτη. Έγιναν ξαφνικά και ουμανιστές που ενδιαφέρονται για τον πλανήτη οι κύριοι του ισραηλίτικου κράτους.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι όχι μόνο δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα το Ιράν αλλά ότι το Ισραήλ έχει εκπονήσει ένα σχέδιο ξεδοντιάσματος τόσο της ιδεολογίας του ριζοσπαστικού Σιιτισμού και των αντίθετων στον σιωνισμό δυνάμεων της Μέσης Ανατολής όσο και του ψαλιδίσματος της γεωπολιτικής ισχύος της Ρωσίας. Η αρχή έγινε με την Χαμάς, η συνέχεια περιελάμβανε την Χεζμπολάχ, ακολούθησε η πτώση του Άσαντ και τώρα έχει σειρά το Ιράν. Τα περί πυρηνικών όπλων του Ιράν είναι τρίχες κατσαρές. Η προοπτική απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν δεν θα αποτελέσει απειλή για τον πλανήτη αλλά για τα εβραϊκά συμφέροντα στην μέση ανατολή.

Το Ιράν διαθέτει εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί έγινε τόσο επικίνδυνο τώρα και όχι τα προηγούμενα χρόνια; Ακόμη και αν ακολουθήσουμε την λογική γραμμή της (αέναα διαβολικής) ελίτ του Ισραήλ και δεχτούμε ότι τα πυρηνικά είναι επικίνδυνα για τον πλανήτη σε χέρια υποτιθέμενα δικτατορικών καθεστώτων, τότε θα έπρεπε ο πλανήτης να εξετάσει πρώτα το θέμα της Βόρειας Κορέας, που διαθέτει ήδη πυρηνικά όπλα, και έπειτα του Ιράν, που απλώς οι Εβραίοι ανησυχούν (για το καλό του πλανήτη, πάντοτε) ότι κάποια στιγμή ίσως αποκτήσει. Μόνο που η Βόρεια Κορέα δεν απειλεί άμεσα τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ. Οπότε, ας περιμένει για λίγο ο πλανήτης, μέχρι να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της κυβέρνησης του «εκλεκτού» αυτού λαού.

Ακούμε και τους γνωστούς τηλεοπτικούς Έλληνες καθηγητές γεωπολιτικής, τους ανθρώπους που θα έπρεπε να κρύβονται από ντροπή για τα ανοησίες που λένε τόσα χρόνια σε φοιτητές και τηλεθεατές (ας θυμηθούμε σύντομα κάποιες από αυτές: α) η Ελλάδα πρέπει να είναι σύμμαχος με το Ισραήλ και την Ρωσία ταυτόχρονα, ασχέτως αν οι δυο χώρες είναι ιστορικοί γεωπολιτικοί αντίπαλοι β) το Ισραήλ δεν θα επιτεθεί ποτέ στο Ιράν γιατί τότε θα ανοίξουν οι πύλες του φρενοκομείου, τώρα άραγε τι έχουν να πουν; γ) η Ρωσία θα νικήσει σε λίγες μέρες την Ουκρανία γιατί η Δύση τα έχει συμφωνήσει με τον Πούτιν και άλλα ωραία) να μας λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει την οπισθοφυλακή του Ισραήλ γιατί αν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά τότε θα αποκτήσει και η Τουρκία. Πολύ ωραία. Οι δικές μας ερωτήσεις προς αυτούς τους κυρίους είναι οι εξής: Η Ελλάδα τι κερδίζει από την συμμαχία με το Ισραήλ; Το Ισραήλ δεν είναι γεωπολιτικός ανταγωνιστής μας στην περιοχή; Η Τουρκία έχει αυτοκρατορικές βλέψεις και θέλει να απορροφήσει χώρους και γεωπολιτική ισχύ από την Ελλάδα, το γνωρίζουμε όλοι αυτό. Το Ισραήλ δεν έχει μετατρέψει την Κύπρο σε αεροπλανοφόρο του, αποκόπτοντάς την από την ελληνική ενδοχώρα στο πεδίο της γεωπολιτικής; Για να μην μιλήσουμε για την δυναμική που έχουν οι μυστικές του υπηρεσίες στην καρδιά του ελληνικού κράτους, για το αν μπορούν να στήσουν «δεκεμβριανά Γρηγορόπουλου» ή να ανεβοκατεβάσουν κυβερνήσεις σε διάστημα λίγων ημερών. Φοβούνται οι γεωπολιτικοί αναλυτές των ΜΜΕ μήπως η Τουρκία μας αρπάξει κάποιο νησί αλλά δεν τους ενδιαφέρει αν το Ισραήλ μας έχει αρπάξει ήδη την Αθήνα.

Από εκεί και πέρα σε επίπεδο ισχυρών(;) κρατών τρία είναι τα κύρια συμπεράσματα. α) Ο Τραμπ εξευτέλισε το κράτος των ΗΠΑ με τον πλέον ανυπόκριτο τρόπο, αποδεικνύοντας ότι αποτελεί έναν μηχανικό κλούβιο γίγαντα στην υπηρεσία του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. β) Ο Πούτιν, αδυνατώντας να δώσει στην Ουκρανία το μάθημα που της αξίζει στον κατάλληλο χρόνο, τείνει να μετατρέψει την Ρωσία από μεγάλη δύναμη σε τοπική περιφερειακή μικροδύναμη, Μετά τον διασυρμό στην Συρία και τον Λίβανο η Ρωσία κινδυνεύει να χάσει και το Ιράν, εφόσον ο εβραϊκός παράγοντας δηλώνει ανοιχτά ότι στόχος του είναι η ανατροπή του καθεστώτος. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει άμεσα, θα κάνει την αρχή. Και όλοι θυμόμαστε τι συνέβη στον Άσαντ έπειτα από λίγα χρόνια. γ) Οι μάσκες έπεσαν σε διεθνές επίπεδο. Το Ισραήλ και ο διεθνής εβραϊκός παράγοντας δείχνουν πλέον χωρίς ενδοιασμούς ότι είναι οι μοναδικές δυνάμεις στον κόσμο που δεν λαμβάνουν υπόψη τον διεθνή παράγοντα και εκτελούν απερίσπαστα τους σχεδιασμούς τους ακόμη και αν οι «πλανητάρχες» διαφωνούν.

Ας μην μας πουν οι ανθρωπιστές, οι μαρξιστές, οι αριστεροί και το υπόλοιπο σκυλολόι ότι αυτό συνέβη απότομα και ξαφνικά μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι οι Ισραηλινοί ξέχασαν τι υπέστησαν οι πρόγονοί τους από τις δυνάμεις της συντήρησης και τώρα κάνουν τα ίδια ή άλλες γνωστές παπαριές. Αυτά αλλού. Στα κορόιδα που τους ακολουθούν. Η αλήθεια είναι για μια ακόμη φορά εκείνη που δικαιώνει την εθνικιστική ανάλυση. Η ελίτ του εβραϊκού παράγοντα διαθέτει έναν σταθερό πολιτικό προσανατολισμό που δεν αλλάζει στις βασικές του συντεταγμένες. Βασίζεται στις ίδιες μεθόδους εδώ και μερικούς αιώνες, ακόμη και αν τα ιστορικά περιβάλλοντα είναι διαφορετικά. Αυτά που έκανε όταν ήταν χωρίς κράτος κάνει και σήμερα. Η ουσία είναι η ίδια. Η πρακτική εφαρμογή αλλάζει. Απλώς κάποτε υπήρχαν ακόμη ισχυρές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη ικανές να της αντισταθούν και να την στριμώξουν, αναγκάζοντάς την να υποδυθεί την αμυνόμενη και το θύμα. Σήμερα δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα να δρα ελεύθερα. Αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά.  

Όσον αφορά τους εκτός της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. εθνικιστές, περιμένετε λίγο ακόμη παιδιά. Να περάσουν άλλα εκατό χρόνια για να πειστείτε ότι ο εθνικιστικός χώρος ανήκει στους εθνικιστές και ότι πρέπει να διευθύνεται από αυτούς κι όχι από τους ακροδεξιούς. Περιμένετε τον κάθε Τραμπ, την κάθε Λατινοπούλου, τον κάθε Βελόπουλο, τον κάθε Κασιδιάρη, τον κάθε Χατζηφιόγκο της εβραϊκής άκρας Δεξιάς να εκπροσωπήσει τον χώρο μας αποτελεσματικά και με συνέπεια. Θα περιμένετε για πολύ ακόμη. Αιωνιότητα είναι, (δεν) θα περάσει…..

 

                                                          Τέλος εποχής

Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος ήταν μια από την πλέον αναγνωρισμένες μορφές των ελληνικών γηπέδων από την δεκαετία του ’80 μέχρι τις μέρες μας.  Μολονότι άρχισε να οργανώνει τους φανατικούς οπαδούς της ΑΕΚ στα μέσα της δεκαετίας του ’70, το όνομά του έγινε σταδιακά γνωστό πανελλαδικά από την δεκαετία του ’80 κι έπειτα, λόγω της εξάπλωσης του οπαδικού κινήματος.

Βέβαια, την δεκαετία του ’80 γεννήθηκε από τα σπλάχνα του οπαδικού κινήματος στην Ελλάδα και ο χουλιγκανισμός, φαινόμενο με το οποίο ο Χατζηχρήστος δεν ταυτίστηκε ποτέ δημοσίως. Ακόμα και οι οπαδικοί του αντίπαλοι μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε μια κουλτούρα διαφορετική εκείνης του μέσου οργανωμένου οπαδού την οποία φανέρωνε ο λόγος και η σκέψη του.

Ο Χατζηχρήστος συνόψιζε τις αντινομίες του μέσου οργανωμένου ΑΕΚτζή σε μια ποιοτική και ενδιαφέρουσα εκδοχή. Νοσταλγός των χαμένων πατρίδων και ταυτόχρονα μη εθνικιστής. Αντιεξουσιαστής και παράλληλα υποστηρικτής της διοίκησης από χαρισματικούς ηγέτες. Εμπνεόμενος από ένα χαμένο κλέος βυζαντινής αυτοκρατορικότητας και την ίδια στιγμή θιασώτης της κουλτούρας του ξεριζωμένου πρόσφυγα.

Εκείνο που ξεχώριζε τον Χατζηχρήστο από τα υπόλοιπα γνωστά «ονόματα» του οπαδικού κινήματος ήταν η ικανότητά του να συζητά και να μην προτάσσει το προφίλ του σκληρού τσαμπουκά. Κάποιοι θα προσέθεταν και την άρνησή του να συνδεθεί οικονομικά με διοικήσεις, αλλά αυτό αφορά μόνο την σύγκριση με τους επικεφαλής (πολλά γνωστά ονόματα των γηπέδων δεν πήραν ποτέ μεροκάματο από προέδρους αλλά όταν φτάνουμε στους επικεφαλής η συζήτηση αρχίζει να γίνεται άβολη).

Στην κληρονομιά του αείμνηστου Χατζηχρήστου συγκαταλέγονται και ορισμένες ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις που παραχώρησε κατά καιρούς. Ας θυμηθούμε δύο από αυτές. Περιλαμβάνουν ωραίες τοποθετήσεις που καταδεικνύουν την διαφορά της old school εξέδρας από τον σημερινό εκφυλισμό του οπαδικού κινηματος.

                Το Stand-up Comedy ως Δούρειος Ίππος του Αμερικανισμού

                                                                                                   του Αχιλλέα

Δεν ξέρω αν είμαι αφοριστικός αλλά το stand-up comedy μου μοιάζει με μία ακόμη έκφραση της μεταμοντέρνας παρακμής. Η «προσωπική έκφραση» και η «καλλιτεχνική ελευθερία» εκφράζονται πλέον με την μορφή της φιλελεύθερης Αμερικανικής ηγεμονίας, η οποία μεταμφιέζει την αντικοινωνικότητα σε πολιτισμό και την ψυχική αδυναμία σε ηθική ανωτερότητα. Όσες φορές έχω παρακολουθήσει τέτοιες παραστάσεις καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το περιεχόμενο του σύγχρονου stand-up κυμαίνεται μεταξύ εφηβικών αναφορών, δήθεν κοινωνικών παρατηρήσεων και ενός μόνιμου – υποδόριου - μίσους προς κάθε τι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναπόσπαστο κομμάτι μίας εθνικής ταυτότητας. Ο «εξυπνακισμός» και η διαρκής ειρωνεία των συντελεστών του stand-up λειτουργούν ως προμετωπίδα. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι εκφραστές του στηρίζουν θέσεις του πολιτικού χώρου της φιλελεύθερης Αριστεράς/κεντροαριστεράς (αν και δεν θα μου κάνει εντύπωση η δυνητική εμφάνιση και νεοδεξιών εκδοχών στο προσεχές μέλλον). Οι ίδιοι στέκονται απέναντι σε κάθε μορφή μη πολιτικά ορθής θέασης, και ταυτόχρονα είναι εθισμένοι στη δημόσια αποδοχή, όπως και στην επιβολή της «τοξικής ευαισθησίας». Ας μου επιτραπεί ο όρος, καθώς έχουμε ακούσει πάρα πολλά περί «τοξικής αρρενωπότητας».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση της κωμικής παράστασης «Πες το Ψέματα», όπου το αρχικό line-up απαρτιζόταν αποκλειστικά από άνδρες. Αντί να αντιμετωπιστεί το γεγονός με μια στοιχειώδη σοβαρότητα ή και με μια δόση χιούμορ (μιας και υποτίθεται πως μιλάμε για χιουμορίστες), εννέα γυναίκες stand-up comedians τοποθετήθηκαν δημόσια μιλώντας για το τι «θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα ως κοινωνία».[i] Το αποκορύφωμα; Κάποιοι από τους άνδρες συμμετέχοντες απολογήθηκαν δημόσια και διευκρίνισαν ότι διαχωρίζουν τη θέση τους![ii] Μια απολογία που θυμίζει τους Πουριτανούς της Αγγλοσαξονικής παράδοσης, οι οποίοι ομολογούσαν τις αμαρτίες τους ενώπιον της κοινότητας ζητώντας συγχώρεση.[iii] Οι ίδιοι έπρατταν το παραπάνω καθώς γνώριζαν ότι η αρχαία Εκκλησία όντας μικρή σε μέγεθος, όντως, έκανε κάτι παρόμοιο έτσι ώστε να υπάρχει αλληλοσεβασμός και συνοχή ανάμεσα στα (τότε) ελάχιστα ανά τον κόσμο μέλη της. Αλλά εκείνοι το έπρατταν εντός ενός παραδοσιοκρατικού, θρησκευτικού πλαισίου, βασιζόμενοι σε αιώνιες μεταφυσικές αλήθειες, ενώ σήμερα το βλέπουμε να εκτυλίσσεται εντός ενός μεταμοντέρνου, φιλελεύθερου πλαισίου, όπου η ίδια η έννοια της κοινότητας όχι απλά δεν υπάρχει, αλλά έρχεται σε άμεση αντίθεση με  την ατομοκεντρικότητα, η οποία αποτελεί το βασικό πυρήνα της ιδεολογίας του. Το αποτέλεσμα; Ένα θέαμα που όχι μόνο δεν είναι αστείο, αλλά αγγίζει τα όρια της παθολογίας και του γκροτέσκου.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα ελληνικά «φιντάνια» του είδους, δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να μιμηθούν μηχανικά τα, ακόμη πιο ανούσια, stand-up των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Αυτή η κακή μίμηση, η οποία είναι άψυχη, άνευ ρυθμού και ουσίας, εντάσσεται πλήρως στην κουλτούρα της σύγχρονης Αγγλόσφαιρας – μιας κουλτούρας που θεμελιώνεται όχι στην δημιουργία αλλά την κατανάλωση.

Η γενιά των millenials (ας συγχωρεθεί η χρήση του ανόητου όρου, τον χρησιμοποιούμε για λόγους συνεννόησης) μοιάζει να έχει γαλουχηθεί εντός αυτού του πολιτισμικού λαβυρίνθου. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Νευρωτικοί, «ευαίσθητοι», με έτοιμα «προκατασκευασμένα» τσιτάτα περί «προόδου», αλλά, ταυτόχρονα, σαστισμένοι απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή προβλήματος. Μία γενιά που είναι πρόθυμη να «παλέψει» διαδικτυακά μέσω του X (Twitter), αλλά ανίκανη να βγει στον δρόμο για να διεκδικήσει τα βασικά. Γκρινιάρηδες και ειρωνικοί – μια γενιά εξοικειωμένη με την εικονική σύγκρουση και τρομοκρατημένη από την ανθρώπινη επαφή. Ακόμη και την ιδιαίτερα καλοπροαίρετη.

Από ότι φαίνεται το οριστικό χτύπημα στην κοινωνική συνοχή (ή σε ότι είχε απομείνει από αυτήν) δόθηκε κατά την περίοδο του εγκλεισμού λόγω της COVID-19. Ο κόσμος δεν «διασυνδέθηκε» μέσω της τεχνολογίας, όπως ευαγγελίστηκαν οι θιασώτες της. Το αντίθετο. Εκεί δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Εκεί ήταν που ανέβηκε κατακόρυφα η «κατανάλωση» κάθε ανόητης, καθώς πρέπει, νεοαμερικανικής μπούρδας. Μια από αυτές ήταν και η stand-up κωμωδία.

Οι, περισσότεροι, άνθρωποι καθηλωμένοι μπροστά από οθόνες, άκουγαν κάθε απίθανο διαδικτυακό τύπο να «κάνει πλάκα» ή να «σχολιάζει την επικαιρότητα», ενώ οι ίδιοι είχαν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Δεν αποτελεί, λοιπόν, έκπληξη ότι το stand-up και τα podcasts έγιναν τα νέα είδη «συντροφιάς» μέσα σε έναν κόσμο που πλέον δεν ήξερε πώς να κάθεται σε μία παρέα χωρίς οθόνες αλλά και «συμβατές με την επικρατούσα τάση της εποχής» αποστάσεις.

Τελικά οι διαχειριστές της εξουσίας του παγκόσμιου φιλελευθερισμού πέτυχαν με μοχλό το αμερικανικό υπόδειγμα αυτό που δεν κατάφερε καμία εξουσία και κανένας άλλος λαός στο παρελθόν. Να ενσωματώσουν ολόκληρη την εμπειρία της κοινότητας εντός της οικίας τους!! Τεράστιες καφετιέρες ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να πάνε σε ένα καφενείο. Πελώριες τηλεοράσεις για να μη χρειαστεί να πάνε ποτέ σε κινηματογράφο. Ευμεγέθη ψυγεία για να περιορίσουν ακόμα και την επαφή με τον μπακάλη της γειτονιάς τους (και αυτό εφόσον ζουν σε γειτονιά). Γιγαντιαία σούπερ μάρκετ που ενσωματώνουν ακόμη και καταστήματα ρούχων, δισκοπωλεία και βιβλιοπωλεία. Και βέβαια οθόνες! Ακόμη θυμάμαι να βλέπω για πρώτη φορά αμερικανικά αυτοκίνητα με ενσωματωμένες οθόνες στα πίσω καθίσματα!! Υποθέτω ότι εάν δεν υπήρχαν αυτές οι οθόνες, ίσως, η οικογένεια που βρισκόταν εντός του οχήματος θα αναγκαζόταν να μιλήσει μεταξύ της. Και μπορεί να μην υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό για κάποιον κάτοικο της Αγγλόσφαιρας από αυτό!

Αυτή λοιπόν η χυδαία αντικοινωνικότητα, η εσωτερίκευση των πάντων, η μυστικοπάθεια, το όνειρο της πλήρους αυτονόμησης, έφτασε να γίνει πρότυπο για όλον τον υπόλοιπο πλανήτη. Κι έτσι καταλήξαμε, μέσω του εγκλεισμού και της ψηφιοποίησης της ζωής, να βιώνουμε τις ανθρώπινες σχέσεις και το χιούμορ με τον πιο απονεκρωμένο και άψυχο τρόπο. Μέσω των podcasts, των streams, και των μαζικών stand-up παραγωγών.

Το stand-up comedy δεν είναι απλώς ανούσιο. Είναι ακόμη μία εκδοχή του εκφυλισμένου weltanschauung της αμερικανικής διαστροφής. Μια «εξομολόγηση» πίστης στους θεούς του Φιλελευθερισμού. Γιατί όχι και στον πρίγκιπα αυτού του κόσμου. Τον Μαμωνά. Μία πίστη άνευ πίστης, άνευ κοινότητας, και άνευ Θεού. Είναι η ειρωνική ψευδοεπανάσταση μιας γενιάς που έχει ξεχάσει πώς να συνεννοείται μεταξύ της – έστω και για τα βασικά -  και έχει μάθει μόνο να αυτοσαρκάζεται, καθώς εάν έπαιρνε την ζωή της στα σοβαρά θα ένιωθε ότι το βάρος της πραγματικότητας θα ήταν αρκετό για να την συνθλίψει.

Διότι, ας μην γελιόμαστε. Οι αριστεροί-φιλελεύθεροι του σήμερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ομάδα νέο-πουριτανών. Θιασώτες μιας νέας «θρησκείας». Η οποία από την μία δεν πιστεύει σε μεταφυσικές αλήθειες αλλά από την άλλη, σε περίπτωση όπου κάποιος «παραβεί» κάποιον από τους (υποτιθέμενους) ουμανιστικούς της κανόνες, οφείλει να απολογηθεί δημοσίως. Ο stand-up κωμικός, ο influencer είναι ο νέος «ιερέας» της γενιάς μας — και η δουλειά όλων των παραπάνω είναι μία. Να μας υπενθυμίζουν ότι «ο Θεός έχει πεθάνει» και την θέση του έχει πάρει, πλέον, το “content”.

---

[i] https://www.news247.gr/politismos/theatro/ennea-ginaikes-stand-up-comedians-stin-ellada-katangelloun-kati-pou-den-einai-katholou-asteio/

[ii] https://www.protothema.gr/culture/article/1591973/pes-to-psemata-suggnomi-se-osous-kai-oses-stenohorisame-i-athela-mas-prosvalame-dilonoun-oi-dimiourgoi-tis-parastasis/

[iii] https://airbornelamb.gitbooks.io/techie-pastor/content/seminary-papers/puritan-views-on-church-discipline-and-forgiveness.html?utm_source=chatgpt.com

                            Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος

                 Κάρολος Μπωντλαίρ- Sun Knight- Σταμάτης Μαμούτος: Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας 

                                            

Το νέο βιβλίο των εκδόσεών μας μόλις κυκλοφόρησε. Και είναι δύσκολο να το κατατάξει κανείς στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ξεκινά με μια σύνοψη των πολιτικών κι αισθητικών αντιλήψεων του Μπωντλαίρ. Ο Μπωντλαίρ ήταν ένας αντιδιαφωτιστής ρομαντικός λογοτέχνης και κριτικός τέχνης, που συνήθως επικαλούνται κινήματα και πολιτικοί χώροι με τους οποίους τον χώριζε ιδεολογική άβυσσος. Το εισαγωγικό σημείωμα, έχοντας ως επίκεντρο την ιδέα του Μπωντλαίρ για την σημασία της αέναης παιδικότητας και της φαντασίας στην ρομαντική οπτική επί των πραγμάτων, αποτελεί μια απόπειρα να θυμηθούμε ποιες ήταν οι κεντρικές ιδέες της πολιτικής σκέψης και της αισθητικής του Γάλλου λογοτέχνη, ώστε να επαναξιολογηθεί ως διανοητής από τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται σήμερα να κατανοήσουν τον Ρομαντισμό ως φαινόμενο της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών.

Μετά το εισαγωγικό κείμενο του Σταμάτη Μαμούτου ακολουθεί το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, που φέρει τον τίτλο Η Ηθική του Παιχνιδιού. Σε αυτό το δοκίμιο ο Μπωντλαίρ παρουσίασε την αισθητική και διανοητική σημασία του παιδικού παιχνιδιού υπό το πρίσμα της ρομαντικής του κοσμοθεωρίας. Την μετάφραση και την επιμέλεια του κειμένου έχει αναλάβει η Εύα Παναγιωτοπούλου.

Ακολουθούν έξι επεξεργασμένα κείμενα του γνωστού στους ακροατές της heavy metal μουσικής -και παλαιότερα διευθυντή σύνταξης του ελληνικού Metal Hammer- συγγραφέα, που αρθρογραφεί εδώ και χρόνια με το ψευδώνυμο Sun Knight. Εξίσου δύσκολο είναι να κατηγοριοποιηθούν και τα κείμενα του Sun Knight. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αποτελούν δοκίμια. Γιατί έχουν στοιχεία του δοκιμιακού λόγου. Όμως, είναι πολύ σύντομα. Κι, επιπλέον, διαθέτουν έναν λογοτεχνικό παλμό που αποπνέει εκείνο το γνώρισμα το οποίο οι ρομαντικοί αποκαλούν «ποίηση», χωρίς απαραίτητα να εννοούν το λογοτεχνικό είδος ως φόρμα. Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τα κείμενα του Χάρη (Sun Κnight), που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν καλογραμμένα άρθρα ενός συγγραφέα εντυπωσιακά ικανού να γράφει ως «ρομαντικός». Και ας έχουμε κατά νου ότι είναι η πρώτη φορά που κείμενα του Χάρη δημοσιεύονται όχι σε περιοδικό αλλά σε βιβλίο.

Τέλος η νέα μας κυκλοφορία ολοκληρώνεται με τέσσερα διηγήματα φανταστικής λογοτεχνίας, τα οποία έγραψε πριν λίγα χρόνια ο Σταμάτης.

Τι είναι αυτό που συνδέει τα τρία μέρη του βιβλίου; Το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, τα άρθρα του Sun Knight και τα διηγήματα του Σταμάτη, έχουν ένα κοινό θέμα. Τα παιχνίδια των μικρών και μεγάλων παιδιών, ιδωμένα μέσα από το ερμηνευτικό πρίσμα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης. Ευχόμαστε να το απολαύσετε.

Περιεχόμενα:

-Ο ρομαντικός Κάρολος Μπωντλαίρ, του Σταμάτη Μαμούτου

-Η ηθική του παιχνιδιού, Κάρολος Μπωντλαίρ (μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου)

-Έξι μικρά κείμενα για παλιά παιχνίδια, του Sun Knight

       Το μυστικό δωμάτιο

       Table Soccer

       Submarino Lost

       Plastic Knights

       The Evzones NO. 196

       Space Patrol

-Τέσσερα διηγήματα φαντασίας με θέμα τα παιχνίδια, του Σταμάτη Μαμούτου

      Κάστρα και πολιορκητές

      Κένταυρος

      Στον θόλο

      Τέσσερα παιχνίδια

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας, στα παρακάτω σημεία διανομής.

Αθήνα

Βιβλιοπωλεία

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3) (υπόγειο, στο ράφι της κλασικής λογοτεχνίας)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) (υπόγειο, στο ράφι της λογοτεχνίας του φανταστικού)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Δισκοπωλεία

Δισκοπωλείο Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

 

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

                  Κυκλοφόρησε το τεύχος 2 (23) της Φανταστικής Λογοτεχνίας

Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από το 2018, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αυτό που μας επιφύλαξε η συνέχεια ήταν δύσκολο να προβλεφθεί και ακόμη πιο δύσκολο να το αντέξουμε. Ο covid και οι εγκλεισμοί, κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, ασθένειες μελών της λέσχης, μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τυπογραφικών υλικών, κοντολογίς μια σειρά από γεγονότα δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία νέου τεύχους του περιοδικού μας. Τέσσερα χρόνια και μερικοί μήνες ήταν αναμφίβολα πολλοί. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Με κυριότερο εξ αυτών την ίδρυση του εκδοτικού οίκου μας, των εκδόσεων Κλέος.

 

Πλέον, έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας κυκλοφορεί. Με περισσότερες σελίδες, με τον γνωστό πλούτο των αρθρογραφικών θεματικών, με καλύτερης ποιότητας χαρτί και με την παραδοσιακή προσήλωση στην ερμηνεία των πραγμάτων που βασίζεται στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού. Η τιμή του περιοδικού είναι αναγκαστικά διαφοροποιημένη από εκείνη του 2018. Οι αυξήσεις των πρώτων υλών δεν μας άφησαν περιθώρια όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε  ανατιμήσεις. Ωστόσο, η τωρινή τιμή των 4,9 ευρώ εκτιμούμε ότι εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Η ύλη του νέου τεύχους περιλαμβάνει άρθρα που είχαν γραφτεί και συνεντεύξεις που είχαν δοθεί για το τεύχος που θα κυκλοφορούσε λίγο πριν την πανδημία και τελικά ματαιώθηκε, καθώς επίσης και πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το νέο τεύχος.

 

Η Φανταστική Λογοτεχνία που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει τα εξής άρθρα που ελπίζουμε να απολαύσετε.

-Το Κέρας (εισαγωγικό), του Σταμάτη Μαμούτου

-Τα Νίσε της Σουηδής ζωγράφου J. E. Nyström ως αισθητικά πρότυπα της καθιερωμένης εικόνας του Αγίου Βασίλη, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-War Flag of the Sun (μόνιμη στήλη), του Sun Knight

-Ο ιππότης, ο διάβολος και ο θάνατος. Το μυθιστόρημα του Jean  Cau με τους υπαινικτικούς συμβολισμούς, του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

-Ο βασιλιάς Μπόχους και η αδελφότητα των Τσέχων εθνικιστών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε,  του Σταμάτη Μαμούτου

-Ὁ παράδεισος τῶν προφητῶν, τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς, Ἀπόδοσις: Εὐστράτιος Εὐ. Σαρρῆς

-Συνέντευξη του Στάθη Παυλάντη των Reflection, του Χρήστου Νάστου

-Στο Ναό των  Ασωμάτων Δυνάμεων (διήγημα), του Flammentrupp

-Ιδέες του νεορομαντικού διανοητικού κινήματος της γενιάς του 1890 στο έργο του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ. Η περίπτωση του Ταρζάν, του Σταμάτη Μαμούτου

-Fallout. Η σάτιρα του σύγχρονου κόσμου, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-Συνέντευξη του δημιουργού comics Νίκου «Malk» Γιαμαλάκη, του Σταμάτη Μαμούτου

-Πολύτιμα Μέταλλα (μόνιμη μουσική στήλη), των Σταμάτη Μαμούτου και Flammentrupp

-Το Δρύινο Ράφι (μόνιμη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων), του Σταμάτη Μαμούτου

-Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός στα  ελληνικά ‘80’s! Δυο εκ των παλαιότερων Ελλήνων skinheads μας παραχώρησαν συνέντευξη 

-Η χώρα του δύοντος ηλίου, του Αχιλλέα

 

Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας φέρει τον τίτλο Η ιδεολογία του μύθου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω καταστήματα

Αθήνα

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65) 

Λαβύρινθος (Ιπποκράτους 108)

Αλληλεγγύη των φίλων (Χαριλάου Τρικούπη 14)

Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, ακριβώς απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Φιλελλήνων κα Μητροπόλεως γωνία (Σύνταγμα), μπροστά από την αφετηρία της γραμμής λεωφορείων 040

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διανομής.

Επανακυκλοφορεί το βιβλίο του Ρόμπερτ Χάουαρντ  που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν, από τις εκδόσεις Κλέος

Έχω απολογηθεί επανειλημμένα σε αναγνώστες και σχολιαστές για την καθυστέρηση της κυκλοφορίας τόσο του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία όσο και των υπόλοιπων τίτλων του εκδοτικού μας οίκου. Η ανάγκη της συγγραφής της διδακτορικής μου διατριβής έχει μειώσει στο ελάχιστο τον χρόνο που διαθέτω ώστε να εργαστώ αποτελεσματικά για τις εκδόσεις μας. Ωστόσο, επειδή βρισκόμαστε εν μέσω εορταστικής περιόδου, κατάφερα να κάνω μια μικρή υπέρβαση που είχα υποσχεθεί στα παιδιά της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής λογοτεχνίας και στους αναγνώστες μας. Έτσι, θα πραγματοποιηθούν τελικά δύο κυκλοφορίες των εκδόσεων Κλέος μέσα στις γιορτές.

Η πρώτη εξ αυτών είναι η επανακυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων και ενός δοκιμίου του Ρόμπερτ Χάουαρντ, που φέρει τον τίτλο Μπραν Μακ Μορν. Το συγκεκριμένο βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 2017 στα πλαίσια της αυτοεκδοτικής πρώτης λειτουργίας των εκδόσεων της λέσχης μας, σε συγκεκριμένα καταστήματα. Πολύ γρήγορα, όπως συνέβη και με τα υπόλοιπα βιβλία μας, εξαντλήθηκε και πλέον από το τιράζ της πρώτης έκδοσης μένουν ελάχιστα διάσπαρτα τεμάχια σε επιμέρους βιβλιοπωλεία και κανένα στην έδρα των εκδόσεών μας. Για αυτό αποφασίστηκε η επανακυκλοφορία του βιβλίου. Πλέον το Μπραν Μακ Μορν κυκλοφορεί στα πλαίσια της επαγγελματικά οργανωμένης εκδοχής των εκδόσεων Κλέος, έχοντας isbn, στα καταστήματα Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3), Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) και Πατάκη (Ακαδημίας 65), καθώς και σε οποιοδήποτε κατάστημα της Ελλάδας κατόπιν παραγγελίας.

Ωστόσο η εκδοτική μας δραστηριότητα δεν σταματά εδώ. Προσεχώς αναμένεται μια ακόμη κυκλοφορία από τις εκδόσεις Κλέος. Δεν θα αποκαλύψω ακόμη το περιεχόμενό της προκειμένου να παρουσιαστεί ως έκπληξη σε μέλη της λέσχης και αναγνώστες. Θα μείνω, προς το παρόν, στην επανακυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν για να θυμίσω συνοπτικά το περιεχόμενο του βιβλίου.

Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας από τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που δημιούργησε η πένα του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Ο κόσμος του Μπραν Μακ Μορν ομοιάζει με εκείνον του Κόναν αλλά έχει και εμφανείς διαφορές. Το ίδιο και ο κεντρικός του ήρωας. Ο βασιλιάς των Πικτών Μπραν Μακ Μορν έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που τον καθιστούν σημείο αναφοράς στο σύμπαν της επικής φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι κι αυτός μυώδης, όπως ο Κόναν, αλλά όχι τόσο πληθωρικός όσο ο Κιμμέριος. Διαθέτει την ενστικτώδη σοφία του Κόναν αλλά ακόμη πιο ακονισμένη. Είναι αριστοκράτης ενώ ο Κιμμέριος όχι. Επιπλέον, σε αντίθεση με την τυχοδιωκτική κοσμοθέαση του Κόναν, ο Μπραν δρα βασιζόμενος σε παραδοσιακές και πατριωτικές αξίες ζωής. Ο Χάουαρντ τον περιγράφει με θετικό πρόσημο βάσει της αριστοκρατικής του καταγωγής. Επίσης, τον παρουσιάζει να διαπνέεται από μια αίσθηση πατριωτικής υπευθυνότητας ακόμη και προς τον τελευταίο ομοεθνή του. Ο Μπραν Μακ Μορν είναι ένας επικός, βάρβαρος βασιλιάς, που με πατριωτικό φρόνημα και σκληρές μεθόδους μάχης (που θυμίζουν εκείνες του Κόναν) προσπαθεί να υπερασπιστεί την πατρώα βρετανική γη από την εισβολή της πολυεθνικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος περιλαμβάνονται δυο νουβέλες με περιπέτειες του Μπραν Μακ Μορν κι ένα ποίημα. Επιπλέον, το βιβλίο περιλαμβάνει ένα άρθρο με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο στο οποίο αποκαλύπτονται οι ρομαντικά παραδοσιοκρατικές πολιτικές αντιλήψεις του Χάουαρντ. Οι νουβέλες είναι τα Σκουλήκια της Γης και Η Χαμένη Φυλή. Το βιβλίο κλείνει με το άρθρο Πόσα οφείλει το Έθνος μας στο Νότο.

Για όσους φίλους δεν πρόλαβαν την πρώτη αυτοεκδοτική κυκλοφορία του Μπραν Μακ Μορν, πλέον το βιβλίο είναι διαθέσιμο σε όλη την Ελλάδα. Ελπίζω να το απολαύσετε.

ΥΓ. Για όσους δοκιμάσουν να αναζητήσουν το βιβλίο στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των τριών καταστημάτων (Πολιτεία, Πρωτοπορία και Πατάκη), ενδεχομένως να μην είναι εφικτό για τις επόμενες ώρες, λόγω του φόρτου εργασίας των συστημάτων που έχει μεγαλώσει κατά την εορταστική περίοδο. Ωστόσο το βιβλίο πωλείται κανονικά στα καταστήματα και μπορεί όποιος θέλει να το παραγγείλει τηλεφωνικά/ηλεκτρονικά, είτε να το αγοράσει προσερχόμενος σε αυτά.  

Σταμάτης Μαμούτος 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλέος (της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας)

                                                                               Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς- Κελτικό Λυκόφως

                                                                                    Μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου

                                                                                      Επιμέλεια Σταμάτης Μαμούτος

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που φίλοι και αναγνώστες μας έχουν ρωτήσει πότε θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος του περιοδικού της λέσχης μας, αν θα επαναληφθούν οι κυκλοφορίες βιβλίων από τις εκδόσεις Κλέος (της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ) και αν θα υπάρξουν δεύτερες εκδόσεις των δυο βιβλίων που ο εκδοτικός οίκος της λέσχης είχε κυκλοφορήσει πριν πέντε χρόνια. Έφτασε, λοιπόν, η ώρα που μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά στα παραπάνω ερωτήματα. Οι εκδόσεις Κλέος δραστηριοποιούνται και πάλι.

Στόχος μας είναι οι εκδόσεις Κλέος να κυκλοφορούν από εδώ και στο εξής εναλλάξ ένα βιβλίο του λογοτεχνικού Ρομαντισμού και της φανταστικής λογοτεχνίας κι έπειτα ένα βιβλίο της πολιτικής σκέψης του Ρομαντισμού. Στα μεσοδιαστήματα θα κυκλοφορούν ασφαλώς και τεύχη του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία.

Το πρώτο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλέος, μετά από την παύση πέντε ετών, είναι η συλλογή κειμένων του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, που φέρει τον τίτλο Κελτικό Λυκόφως. Ο Γέητς υπήρξε κορυφαίος λογοτέχνης του 20^ου αιώνα. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του νεορομαντικού διανοητικού ρεύματος σκέψης που ευδοκίμησε από τις δεκαετίες του 1880-1890 μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με παραδοσιοκρατικές πολιτικές ιδέες και με ενεργό δράση στο ιρλανδικό εθνικιστικό κίνημα, ο Γέητς αποτέλεσε έναν από τους πιο ποιοτικούς λογοτέχνες της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό αναγνωρίστηκε και θεσμικά με την απονομή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας στον Γέητς το 1923.

Το Κελτικό Λυκόφως είναι μια από τις πρώτες συλλογές πεζών κειμένων που ξεκίνησε να γράφει ο Γέητς σε νεαρή ακόμα ηλικία. Τα κείμενα του Κελτικού Λυκόφωτος περιλαμβάνουν ζωντανές αφηγήσεις χωρικών για μυθικά πλάσματα της υπαίθρου. Εμπειρίες του συγγραφέα από αυτοψίες σε χωριά όπου πραγματοποιούνταν μαγικές τελετουργίες. Αναμνήσεις από γραφικούς Ιρλανδούς επαίτες των αστικών κέντρων που η παρουσία τους στους δρόμους είχε συνδεθεί με αλλόκοτα φαινόμενα. Λεπτομερείς αναφορές για φυλές ξωτικών και πανάρχαιων πλασμάτων τα οποία, ήταν πιστευτό, ότι παρενέβαιναν στις ζωές ανθρώπων της ιρλανδικής επαρχίας. Κι όλα αυτά δοσμένα όχι με έναν τεχνικά επιστημονικό λαογραφικό λόγο. Αλλά μέσα από την πένα ενός νομπελίστα ποιητή, που τα αγκαλιάζει με αγάπη και σεβασμό. Και που, κυρίως, τα ερμηνεύει ως πτυχές μιας διανοητικής κι αισθαντικής ενότητας, η οποία χτυπά κατά πρόσωπο την κυριαρχία του αστικού ορθολογιστικού επιστημονισμού και αντανακλά μια ιδεαλιστικά ρομαντική, παραδοσιοκρατική διανοητική εναλλακτική.

Οι μύθοι της Ιρλανδίας και οι λαϊκές παραδόσεις των αερικών δεν γίνονται σε αυτό το έργο του Γέητς απλώς μια λογοτεχνική ζύμη από την οποία σχηματίζονται κείμενα που προσφέρουν τέρψη στον αναγνώστη. Μετατρέπονται, ταυτόχρονα, σε μια προμετωπίδα της κοσμοαντίληψης και της πολιτικής του ιδεολογίας. Συνεπής στην ρομαντική αντίληψη μεταφοράς αισθητικών δεδομένων στην πολιτική ανάλυση, ο Γέητς επισήμανε χαρακτηριστικά,

«Σε μια κοινωνία που απορρίπτει τα όσα προκύπτουν από την σχέση της παράδοσης με την φαντασία, λίγοι μόνο άνθρωποι […] που ευνοούνται από την ίδια τους την προσωπικότητα και από κάποιες ευτυχείς συγκυρίες, αφού πασχίζουν πολύ, καταφέρνουν να συλλάβουν την φύση των φαντασιακών πραγμάτων και, τελικά, να συνειδητοποιήσουν ότι ο άνθρωπος και η φαντασία του είναι ένα. […].Έτσι πάντοτε μου φαινόταν ότι εμείς που προσπαθούμε να επαναφέρουμε αυτή την σχέση της παράδοσης με την φαντασία, ξαναζωντανεύοντας τα παλιά τραγούδια ή συγκεντρώνοντας παλιές ιστορίες σε βιβλία, θα μπορούσαμε ίσως να βρεθούμε υπόλογοι στην δίκη της Γαλιλαίας. Όσοι είναι Ιρλανδοί αλλά επιλέγουν να τιμούν και να διαδίδουν διάφορα ξένα ήθη, τα οποία στην πλειονότητά τους αποτελούν την απαρχή της πνευματικής ένδειας, θα παρευρεθούν επίσης. Θα είναι εκείνοι, όμως, που θα συνταχθούν με το σύνολο των Εβραίων και εντέλει θα αναφωνήσουν, εάν απολύσης αυτόν, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος».

Η ανάμιξη του «υψηλού» με το «λαϊκό», η φαντασιακή μετάβαση στο λυκαυγές μιας μεταφυσικής διάστασης, όπου ο χριστιανικός μεσαίωνας συναντά τις ύστερες παγανιστικές δοξασίες της υπαίθρου, όλα αυτά αποτελούν ρομαντικά λογοτεχνικά μοτίβα που ο Γέητς χρησιμοποίησε προκειμένου να ολοκληρώσει το βιβλίο του. Ένα βιβλίο 190 σελίδων στο οποίο η πένα του Ιρλανδού κεντάει νοήματα φερμένα από τον ουρανό και σχηματίζει ονειρικά ψηφιδωτά εικόνων από κόσμους που αχνοφαίνονται πίσω από τις κουρτίνες της υλικής πραγματικότητας. Οι υπεύθυνοι των εκδόσεων Κλέος έχουμε την χαρά να παρουσιάζουμε το Κελτικό Λυκόφως για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα.

Μπορείτε να προμηθευτείτε το Κελτικό Λυκόφως του Γ.Μ. Γέητς από τις εκδόσεις Κλέος στα παρακάτω καταστήματα.

 Αθήνα:

Πρωτοπορία, Γραβιάς 3

 

Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3

Βιβλιοπωλείο Πατάκη, Ακαδημίας 65

 

Comicn Shop,  Σόλωνος 128

Solaris, Μπόταση 6

Λαβίρυνθος, Ιπποκράτους 108

Βιβλιοπωλείο ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1

Νείλος Books, Αντιοχείας 17 (Άγιος Παντελεήμονας)

LIBROFILO & CO, Βεΐκου 101 (Κουκάκι)

 

Θεσσαλονίκη:

Πρωτοπορία, Λεωφ. Νίκης 3

Πάτρα:

Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31

Σε λίγες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον καταστήματα και σημεία διανομής