Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                            Η ιδιαίτερη περίπτωση του  Τζόναθαν Μπόουντεν

                                                                                                από τον Αχιλλέα

Ο εθνικισμός είναι αναμφισβήτητα μια από τις περιθωριοποιημένες ιδεολογίες στις σημερινές πολιτικές συζητήσεις στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η ακαδημαϊκή περιφρόνηση απέναντι στην ιδεολογία του εθνικισμού, όπως και τα χονδροειδή πραγματολογικά λάθη στην ερμηνεία του αποτελούν, δυστυχώς, κανονικότητα. Στόχος της πρακτικής αυτής είναι ασφαλώς να συκοφαντηθεί ο εθνικισμός για να μην υπάρξει ποτέ κάποιο μαζικό εθνικιστικό κίνημα.

Καλές προοπτικές μαζικού εθνικιστικού κινήματος υπήρξαν στην μεταπολεμική Αγγλία. Το εθνικιστικό κίνημα στην Αγγλία ξεκίνησε να δομείται αργά αλλά σταθερά από την δεκαετία του ’60 και μετά. Το πιο κύριο εθνικιστικό κόμμα ήταν προφανώς το Εθνικό Μέτωπο (National Front) του Τζον Τίνταλ. Αν και οι επιθέσεις των Τόρης, των Εργατικών και των πάσης τάσεως αντιφασιστών ήταν σημαντικότατες, το ΕΜ(NF) είχε αρχίσει να αποκτά μαζικότητα κατά την δεκαετία του ‘70. Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και τα κύματα μεταναστών είχαν αρχίσει να κουράζουν πολλούς Άγγλους που ξεκίνησαν να αντιλαμβάνονται ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από το αγγλικό θεατρικό έργο με τον γνωστό και καυστικό τίτλο, «Shopping and Fucking». Προφανώς ακολούθησαν πολλά που χρειάζεται άλλο άρθρο να αναφερθούν με αποτέλεσμα το NF να υποχωρήσει και να αναδειχτεί ως νέος ισχυρός φορέας το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (British National Party). Μετά τον θάνατο του Τίνταλ το BΕΚ(BNP) σταδιακά πέρναγε σε όλο και χειρότερους προέδρους. Σε αυτό το άρθρο θα σταθούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στελέχους του BNP που άφησε ένα ισχυρότατο αποτύπωμα. Τον Τζόναθαν Μπόουντεν.

Ο Τζόναθαν Ντέιβιντ Άντονι Μπόουντεν γεννήθηκε το 1962i σε μια εποχή που η ποπ μουσική έγινε κυρίαρχη στη νεανική κουλτούρα. Οι παραδοσιακοί θεσμοί της Αγγλίας γύρω από την ναρκωκουλτούρα και τη σεξουαλικότητα άρχισαν να χαλαρώνουν, με την αγγλική Δεξιά να μην μπορεί να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο απέναντί στα παραπάνω όντας δέσμια των φιλελεύθερων αφεντικών της. Ο Μπόουντεν μεγάλωσε σε μία μεταβατική εποχή για την Μεγάλη Βρετανία. Η κουλτούρα ελευθεριότητας είχε παρεισφρήσει στην μόδα, στην αλλαγή στάσης απέναντι στην χρήση ναρκωτικών όπως και σε πάσης φύσεως σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Σε γνωστά αγγλικά Πανεπιστήμια καθηγητές ξεκίνησαν να μιλούν για τον μετά-δομισμό και να αναλύουν την αγγλική κοινωνία μέσα από το πρίσμα του αριστερού φιλελευθερισμού.

Το πολιτικό ταξίδι του Μπόουντεν ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Αρχικά εντάχθηκε στο Λέσχη Συντηρητικών (The Conservative Monday Club), αλλά ιδιαίτερα απογοητευμένος από τις φιλελεύθερες θέσεις τους ίδρυσε, ο ίδιος, την Επαναστατική Συντηρητική Ομάδα (Revolutionary Conservative Caucus)ii. Η παραπάνω ομάδα έπαψε να υπάρχει μετά από δύο χρόνια. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, ο Μπόουντεν εντάχθηκε στο Βρετανικό Εθνικό Κόμμα. Ωστόσο, τελικά εγκατέλειψε το κόμμα λόγω προσωπικών διαφορών, όπου θα αναλυθούν εκτενώς εν συνεχεία, και άρχισε να δίνει διαλέξεις για ιστορικά και λογοτεχνικά πρόσωπα. Έφυγε από τη ζωή στις 29 Μαρτίου 2012, λόγω καρδιαγγειακών προβλημάτων.

Το κεντρικό στοιχείο της πολιτικής σκέψης του Τζόναθαν Μπόουντεν ήταν η βαθιά του πεποίθηση στην συνέχεια του αγγλικού πολιτισμού ανά του αιώνες, ξεκινώντας από την αρχαιότητα, περνώντας στον μεσαίωνα και φτάνοντας μέχρι την νεωτερικότητα. Ο ίδιος δήλωνε χαρακτηριστικά ότι εάν ο χριστιανισμός κατακερματιζόταν η Ευρώπη θα έπαυε να υπάρχει. Έτρεφε «ιδιαίτερη αγάπη προς την χριστιανική τέχνη χωρίς να συμμερίζεται το μίσος που έχουν πολλοί παγανιστές προς τον Χριστιανισμό».[i] Κάτι το οποίο ήταν αρκετά αξιοπερίεργο καθώς ο ίδιος δήλωνε παγανιστής και μάλιστα πριν από κάθε ομιλία του φορούσε έναν ρούνο «Odal» γύρω από τον λαιμό του. Εξέφραζε την βαθιά του λύπη για την έλλειψη σεβασμού και υπερηφάνειας που τρέφουν οι σύγχρονοι πολιτικοί, και οι πολιτικές ελίτ, για την πολιτιστική τους κληρονομιά, κάνοντας σε πολλές από τις ομιλίες του αναφορές για τις παραπάνω ελίτ, όπου όπως πίστευε, εμπλέκονταν σε φραξιονιστικές εφήμερες διαπραγματεύσεις αντί να οδηγούν το λαό τους σε ένα καλύτερο αύριο.

Καθ’ όλη τη ζωή του, ο Μπόουντεν έδωσε πολλές διαλέξεις για σημαντικές προσωπικότητες που πίστευε ότι ήταν φορείς πολιτισμού. «Ανάμεσά σε αυτούς βρίσκονται οι Έζρα Πάουντ, Γουίντχαμ Λούις, Τ.Σ.Έλιοτ, Γ.Μ.Γέιτς, Μπίλ Χόπκινς, Χ. Φ Λάβκραφτ, Ιούλιος Έβολα, Τζορτζ Όργουελ, Φρίντριχ Νίτσε, Σαρλ Μωρράς, Γκαμπριέλ Ντανούντσιο, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, Γιούκιο Μίσιμα, Έντουαρντ Έλγκαρ και Μορίς Κόουλινγκ.»[ii] Σε μια από τις διαλέξεις του για τον Ιούλιο Έβολα[iii], μας αναλύει την κοσμοθέαση του συγκεκριμένου φιλοσόφου λέγοντας, εμμέσως, ότι η παραπάνω αποτελεί και τη δική του κοσμοθέαση:

«Ο Έβολα πιστεύει ότι η φυλή είναι και πνευματική και βιολογική. Αν κάποιος σε πλησιάσει και σου πει, «Κοίτα, είμαι Λευκός! Πρέπει να με προστατέψεις, ρε φίλε!» Ο Έβολα θα τον ρωτούσε, «Λειτουργείς με γνώμονα το πνεύμα; Είσαι φορέας ποιότητας; Είσαι ηθικός; Τι γνωρίζεις για τα επιτεύγματα του πολιτισμού σου; Μέχρι που θα έφτανες για να πολεμήσεις για αυτόν; Πόσο θα επέτρεπες στον εαυτό σου να ταλαιπωρηθεί για αυτόν; Έχεις βιώσει κάποια απώλεια στην προσωπική και στην οικογενειακή σου ζωή; Είσαι ώριμος και εμβριθής ή απλά αποτελείς έναν άνθρωπο παρόμοιο με οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο στον πλανήτη όπου απλά έτυχε να γεννηθεί στην ίδια ομάδα ανθρώπων την οποία σέβομαι και από την οποία προέρχομαι και εγώ;» Αυτού του είδους την κοσμοθέαση  προκρίνει»[iv].

Ο Μπόουντεν είχε δώσει και μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία και για τον Τόμας Κάρλαϊλ (1795–1881), στο Λονδίνο στις 5 Ιουλίου του 2008. Ο τίτλος της ομιλίας ήταν, «Τόμας Κάρλαϊλ: Ο Σοφός του Τσέλσι».[v] Σύμφωνα με τον Μπόουντεν, «ο Κάρλαϊλ, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ιστορικούς που τείνουν να υιοθετούν έναν πεζό, μετρημένο, στωικό,[…]τρόπο γραφής […] δεν γράφει για την ιστορία με έλλειψη πάθους. Η ιστορία δεν πρέπει να γράφεται με τρόπο συνεσταλμένο – δεν πρέπει να είναι πολωμένη προς τη μία ή την άλλη πλευρά – αλλά αφοσιωμένη στη ζωντάνια και τη ζωτικότητα του ίδιου του γεγονότος. Η ιστορία, κατά μία (συμβατική) έννοια, θα έπρεπε να μοιάζει μάλλον με την «Ιστορία της παρακμής και της πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» του Γκίμπον. Θα πρέπει να είναι νουνεχής. Θα πρέπει να είναι ελαφρώς επικριτική. Θα πρέπει να είναι ουδέτερη. Ο Κάρλαϊλ δεν είναι ποτέ ουδέτερος! […] Ο Κάρλαϊλ έχει πάντα δίκιο. Ήταν ιδεολόγος και κατά κάποιο τρόπο λογοτεχνικός δημαγωγός και οι Βικτωριανοί το λάτρευαν αυτό. Γιατί ενδόμυχα, πίσω από όλη τους την πρόοδο και όλη τους την επιστήμη και όλη την εκβιομηχανοποίηση και τον μπουρζουαστικό Χριστιανισμό τους, είχαν αβεβαιότητες. Έγραψαν τεράστιες εγκυκλοπαίδειες για να ταξινομήσουν τα πάντα, για να «μπουν όλα στη θέση τους», έτσι ώστε να νιώσουν ασφάλεια. Αλλά κατά βάθος, όπως ανέλυσε ο Νίτσε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, υπήρχε μία μεγάλη υποσυνείδητη αμφιβολία».

Συνεχίζοντας ο Μπόουντεν αναφέρει, «Στη Γαλλική Επανάσταση (βιβλίο του Τόμας Κάρλαϊλ), πρεσβεύει ότι το ancien régime  είχε σαπίσει και ότι η επαναστατική περίοδος της Γαλλίας συνέβη λόγω της θείας δίκης. Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι μια «συντηρητική» ή Δεξιά αντιδραστική ή φιλόμοναρχική άποψη. Υπάρχει μια ανασκοπτική διάθεση στη Γαλλία που ονομάζεται Rivarol, η οποία χρονολογείται προ της Επαναστάσεως και η οποία αργότερα ενσωματώθηκε σε λογοτεχνικές μορφές στο κίνημα του Ζαν-Μαρί Λεπέν, και αυτό είναι ένα είδος φιλόμοναρχικού ή αντεπαναστατικού αναθεωρητισμού που έχει μία ιστορία διακοσίων ετών».[vi]

Ο Μπόουντεν ήταν αναμφισβήτητα ένας ελκυστικός ρήτορας αλλά είχε υπάρξει και δημιουργός ταινιών μικρού μήκους. Οι συγκεκριμένες ταινίες έχουν λάβει την διάσταση μικρών «θρύλων» στους κύκλους των Άγγλων Συντηρητικών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ταινίες πολύ χαμηλού budget, ουσιαστικά ταινίες τραβηγμένες με κινητό, και πλήρως σουρεαλιστικές. Προφανώς και δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο καλλιτεχνικά αλλά κάποιος θα μπορούσε να τις δει, εφόσον το ήθελε, καθώς ο Μπόουντεν τοποθετεί την δική του κοσμοαντίληψη στα λόγια των κεντρικών πρωταγωνιστών.  Ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες βρίσκονται το «Venus Flytrap»[vii], όπως και η ταινία «Grand Guignol»[viii].

Ο Μπόουντεν είχε καταπιαστεί και με την ζωγραφική. Ο μουσικός, ζωγράφος και συνομιλητής του Μπόουντεν, Άλεξ Κούρτατζικ, λέει τα εξής για τα έργα του, «Οι πίνακές του, δημιουργημένοι με ακρυλικό (λόγω περιορισμένου χρόνου), είναι χαοτικά μωσαϊκά χρώματος, έντονα, εξπρεσιονιστικά και συμπαγή, διασταυρωμένα με γραμμές που φαντάζουν σαδιστικές. Είναι έργα ενός σχιζοφρενή, που καθ’ όλη την διάρκεια της νύχτας, σκυμμένος πάνω από το τραπέζι του, κραδαίνοντας το πινέλο στην γροθιά του, με το πρόσωπό του κόκκινο, τα μάτια του ορθάνοιχτα, ιδρώνοντας και βαριανασαίνοντας, επιτίθεται με μανία στην επιφάνεια του χαρτιού σε έναν παροξυσμό ανεξέλεγκτου μίσους και οργής. Ειδάλλως, είναι τα έργα ενός ψυχαναγκαστικού, που γεμίζει τεράστιες επιφάνειες με ακατανόητα μπαλώματα και μοτίβα που στερούνται λογικής, ενός ζωγράφου που καταστρέφει όσο δημιουργεί, που σχεδιάζει όσο διαλύει, που γελάει όσο κατακρεουργεί. Η τέχνη του είναι γκροτέσκα, αρχέγονη και απολύτως περιφρονητική απέναντι σε οτιδήποτε μπουρζουαστικό. Είναι γεμάτη με τρομακτικά πρόσωπα, παραμορφωμένα, πρόσωπα γεμάτα με κακία, με ψυχωτικά βλέμματα, με ασελγή μειδιάματα, με έναν εφιαλτικό σαρκασμό και τερατόμορφους ανθρώπους. Οι πίνακές του δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά μία σωρεία αλλόκοτών μορφών. Όπου μπορούμε να βρούμε γυναικείες μορφές, οι εικόνες δεν είναι κολακευτικές: είναι άσεμνες, χυδαίες και βίαια σεξουαλικές. Τα παραπάνω δεν έρχονται σε αντίθεση με την κλασσική εικονιστική παράδοση: όταν κάποιος κοιτάζει την τέχνη του Μπόουντεν σκέφτεται έναν συνδυασμό των κόμικς της Marvel, με τα έργα του Έντβαρτ Μουνκ, του Ότο Ντιξ και του Τζάκσον Πόλοκ.[ix]»

Η περιγραφή αυτή μας οδηγεί στην άλλη όψη της προσωπικότητας του Μπόουντεν. Την σκοτεινή. Όπως αποκαλύφθηκε μετά τον θάνατό του έλεγε ψέματα για κάποια θέματα της προσωπικής του ζωής για τα οποία, προφανώς, ένιωθε άβολα. Παραδείγματος χάριν έλεγε ότι ήταν έγγαμος, και μάλιστα πατέρας τεσσάρων παιδιών (κάτι το οποίο δεν ίσχυε). Έλεγε ότι ζούσε σε κανονικό σπίτι, ενώ στην πραγματικότητα ζούσε σε τροχόσπιτο (caravan home) και όταν τον ρωτούσαν που είχε σπουδάσει απαντούσε πάντα, ψευδώς, ότι είχε σπουδάσει στο Κέιμπριτζ. Ο Τζεφ Κωστέλο, ο οποίος είχε παρακολουθήσει τους λόγους του Μπόουντεν στην Αμερική, είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ότι:

«Τον ρώτησα αν ήταν παντρεμένος. Είπε ότι ήταν παντρεμένος και ότι η γυναίκα του ήταν δασκάλα. Έκανα επιπλέον ερωτήσεις, αλλά έλαβα μόνο πολύ σύντομες, μονολεκτικές απαντήσεις και μία πολύ αμήχανη σιωπή. Παραδόξως, δεν μπορώ να βρω καμία αναφορά για το ότι ήταν παντρεμένος όπου κι εάν έψαξα για πληροφορίες.

Κατά τη διάρκεια ενός γεύματος τον ρώτησα πού είχε πάει Πανεπιστήμιο. Χαμογελώντας αμήχανα, έδειξε το σχέδιο στη σκούρα γραβάτα του, η οποία είχε μια σειρά από μικρά κόκκινα εμβλήματα. Υπέθεσα ότι έπρεπε να αναγνωρίσω το σχέδιο, αλλά του είπα ότι δεν το αναγνώρισα. «Κέιμπριτζ», είπε, «Α…» απάντησα, εντυπωσιασμένος (δεν είχα εκπλαγεί, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος ήταν εμφανώς ιδιαίτερα μορφωμένος). Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να βρω καμία πληροφορία για το ότι ο Τζόναθαν φοίτησε στο Κέιμπριτζ (βρήκα μια πηγή που αναφέρει ότι ολοκλήρωσε μόλις ένα χρόνο μαθημάτων ιστορίας, του προπτυχιακού προγράμματος του Κολλεγίου του Μπίρμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, και μετά έφυγε). Και ψέμα να ήταν, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Πάντα έβρισκα τους ανθρώπους που πλάθουν ιστορίες αξιαγάπητους. Ο Τζόναθαν ήταν ένας εξωφρενικά προκλητικός και απίστευτα ικανός άνθρωπος. Αυτή η παράλογη εγωπάθεια σε έναν τέτοιο άνθρωπο συγχωρείται εύκολα».[x]

Το ότι είχε σπουδάσει στο Κέιμπριτζ το είχε αναφέρει και στην συνέντευξη που είχε δώσει και στον Κρεγκ Τζόνσον, ενώ κάτι τέτοιο, προφανώς, δεν ίσχυε.[xi] Ο Κωστέλο συνεχίζοντας την αναδρομή της συνάντησής του με τον Μπόουντεν ενθυμείται ότι, «μετά το δείπνο, καταλήξαμε στο σπίτι ενός φίλου, ο οποίος αποφάσισε να δείξει στον Τζόναθαν τη συλλογή όπλων του. Μην έχοντας καμία επαφή με όπλα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Τζόναθαν φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος. Αφού ο ιδιοκτήτης των όπλων σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν γεμάτα, ο Τζόναθαν ξεκίνησε να τα περιεργάζεται. Αρχικά διστακτικά. Αλλά μετά ανέλαβε τα ηνία το εσωτερικό του παιδί. Έβγαλα τη φωτογραφική μου μηχανή και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες καθώς ο Τζόναθαν έκανε διάφορες πόζες με τα πιστόλια, μιμούμενος τον Τζέιμς Μποντ και τον Dirty Harry. Αυτές οι εικόνες είναι που μου έρχονται στο μυαλό, τώρα, όταν σκέφτομαι τον Τζόναθαν».[xii]

Η μυστικοπάθεια αλλά και το γεγονός ότι πάντα προσπαθούσε να μην πει την αλήθεια για το εάν ήταν έγγαμος ή για το σπίτι το οποίο ζούσε (το οποίο ήταν παραπάνω από φτωχικό) είναι κάτι το οποίο αναφέρει και ο πολύ καλός του φίλος και δικηγόρος, Άντριαν Ντέιβις. Συγκεκριμένα, σε συνέντευξη που έδωσε στον Έντουαρντ Ντάτον, ο Ντέιβις αναφέρει ότι για αρκετά χρόνια ο Μπόουντεν έλεγε ψέματα μέχρι και στον ίδιο για την οικογενειακή και οικονομική του κατάσταση.[xiii]

Το τέλος του Μπόουντεν ήταν άδοξο. Μετά από υπόγειες κινήσεις, ο πρόεδρος του BNP, Νικ Γκρίφιν, θέλησε να τον ξεφορτωθεί, καθώς ο επαναστατικά συντηρητικός του λόγος θα οδηγούσε νομοτελειακά το κόμμα σε ατραπούς διαφορετικές από εκείνες που είχε σχεδιάσει η ηγεσία του. Ο (κάποτε στρασερρικός και στην συνέχεια «ανανήψας» ακροδεξιός) Γκρίφιν και το περιβάλλον του έκαναν τα πάντα για να διώξουν τον Μπόουντεν φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να πουν το καταφανές ψέμα ότι ήταν παιδόφιλος!  Όχι απλά δεν αποδείχθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά όλοι γνώριζαν ότι αυτό απετέλεσε μία αισχρή λασπολογία εναντίον του σε μία προσπάθεια δολοφονίας του χαρακτήρα του. Ήταν γνωστά αυτά τα κόλπα στον Βρετανό εκφραστή της κουλτούρας των Ελλήνων «εθνικιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου» από την εποχή που ροκάνιζε, υιοθετώντας οποιοδήποτε ιδεολογικό προφίλ σαν παραλλαγή -ακόμη και το στρασσερικό-, κάθε σοβαρή κίνηση του Τύνταλ. Η προβοκάτσια κατά του αφελώς αθώου, ψυχικά ασταθούς μα και διανοητικά απαστράπτοντος Μπόουντεν  έγινε βάσει σχεδίου από τα δεξιά χέρια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του Γκρίφιν λίγο πριν τις εσωτερικές εκλογές του BNP.

O Μπόουντεν στήριζε έναν εθνικιστή για την θέση του προέδρου του BNP. Ο ίδιος φανερά αηδιασμένος με τα χτυπήματα κάτω από την μέση, τα οποία δυστυχώς αποτελούν απόλυτη κανονικότητα στον κόσμο της πολιτικής, δήλωσε αρχικά το εξής σε ένα γράμμα όπου έστειλε στα κεντρικά του BNP. «Στα μέσα του απόγευματος του Σαββάτου, ο επικεφαλής της ασφάλειας του κόμματος, Μάρτιν Ρέινολντς, μου έστειλε μήνυμα για να με ενημερώσει ότι η κακοπροαίρετη και αναληθής χυδαιολογία του Τόμι Γουίλιαμς για εμένα είχε κατέβει από το διαδίκτυο. Φαίνεται ότι όχι μόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η χυδαία κακοποιητική συμπεριφορά έχει γίνει δέκα φορές χειρότερη.

Έχω δώσει πολύ χρόνο και έχω κάνει μεγάλη προσπάθεια για αυτό το κόμμα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τώρα κατηγορούμαι επανειλημμένα ότι είμαι παιδόφιλος στο διαδίκτυο από έναν από τους, κατά δική σου ομολογία, παλιούς σου συναγωνιστές.

Έχω σιχαθεί τα ανθρώπινα αποβράσματα και τα παράσιτα τα οποία κολυμπούν σε λιμνάζοντα νερά. Το να κατηγορηθείς ως κακοποιητής παιδιών είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Το να αντικρούει κανείς ακόμη και τέτοιους ισχυρισμούς από ψυχοπαθείς εγκληματίες σαν κι αυτούς θα ήταν κατώτερο της αξιοπρέπειας του οποιουδήποτε.

Εν πάση περιπτώσει, ΑΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ.

Θα επιδιώξω να πραγματοποιηθούν ενέργειες από την αστυνομία εναντίον αυτού του άθλιου ιστότοπου του διαδικτύου, αλλά σκοπεύω επίσης να παραιτηθώ από υπεύθυνος πολιτισμού, μέλος συμβουλίου όπως και μέλος του BNP. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση -έστω και δια της πλαγίας οδού- με τέτοιου χαμηλού επιπέδου ψυχωτικούς εγκληματίες και φορείς λυκανθρωπικής συμπεριφοράς. Ο Γουίλιαμς, όσο γνωρίζω, είναι ένας καταδικασμένος έμπορος ναρκωτικών και καριερίστας εγκληματίας με μια σειρά από καταδικαστικές αποφάσεις.

Έχω πολλά άλλα, και καλύτερα, πράγματα να κάνω στη μελλοντική ζωή μου.

Η δυσοσμία αυτού του λούμπεν και αχρείου συρφετού, είναι δυσάρεστη για μένα. Θα αφοσιωθώ στον κόσμο των τεχνών από τον οποίο και προέρχομαι και στον οποίο θα επιστρέψω.

Παντοτινά δικός σας,

Τζόναθαν Μπόουντεν»[xiv]

Ο Μπόουντεν όμως δεν σταμάτησε εκεί. Στο συνέδριο του BNP με την ονομασία «Συνέδριο Ιδεών», το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2011, όπου ακτιβιστές του BNP είχαν συναντηθεί για να συζητήσουν για μία εναλλακτική ατραπό στην προεδρία του Νικ Γκρίφιν, ο Τζόναθαν είπε τα εξής:

«…Δεν σχηματίζει κάποιος ένα κόμμα εδώ και τώρα. Δημιουργείται ένα κόμμα, με την πάροδο του χρόνου, από τους επόμενους έξι μήνες έως τον επόμενο χρόνο, και εσείς θα εργαστείτε για να το δημιουργήσετε από εδώ και πέρα. Θα πάρετε το κόμμα από τον Νικ Γκρίφιν εκ των έσω, ξεκινώντας από σήμερα και προσπαθώντας να το καταφέρετε μέχρι τον επόμενο χρόνο. Ο σημερινός πρόεδρος είναι μια πονηρή αλεπού. Έχει έρθει σε επαφή με πολιτικές οργανώσεις που έχουν ένστολα μέλη μέχρι και με μέλη του UKIP. Έχει υιοθετήσει κάθε πολιτική θέση που είναι δυνατόν να υιοθετήσει κάποιος σε αυτό το φάσμα απόψεων. Τεράστια χρηματικά ποσά έχουν περάσει από αυτόν τον οργανισμό, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο με τέσσερα χρόνια.

Αλλά όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία, και καθώς κοιτάμε γύρω μας, βλέπουμε ότι οι άνθρωποι χρειάζονται μια εναλλακτική λύση στην μονοκουλτούρα του Φιλελευθερισμού. Κανείς δεν θέλει πια να ψηφίσει το Εργατικό κόμμα. Κανείς δεν θέλει πια να ψηφίσει τους Τόρης κατά βάθος. Κανείς δεν θέλει πια να ψηφίσει τους Ελευθεριακούς-Δημοκρατικούς κατά βάθος. Αλλά δεν θα ψηφίσουν αυτό το κόμμα υπό την παρούσα μορφή του. Αυτό που θα μπορούσαν να ψηφίσουν είναι ένα ανανεωμένο Βρετανικό Εθνικό Κόμμα που έχει διαφορετική ταυτότητα και διαφορετική ηγεσία.

Αλλά υπάρχει κάτι το οποίο έχει παραμείνει αναλλοίωτο τα τελευταία δεκατρία χρόνια του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, και αυτό συμβαίνει μόνο εάν έχεις πάνω από το κεφάλι σου έναν τύραννο. […]. Λένε ότι είναι αντίθετοι στη μετανάστευση από τον Τρίτο Κόσμο, αλλά αυτό το κόμμα διοικείται όπως διοικείται η Μπουρκίνα Φάσο. Έτσι λειτουργεί αυτό το κόμμα! Κανένας από τους ανθρώπους που ήταν ταμίας αυτού του κόμματος δεν ήταν πραγματικά ο ταμίας. Ο ταμίας είναι κάποιος άλλος. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Για να δημιουργήσετε ένα κόμμα που έχει πιθανότητες επιτυχίας, δεν μπορείτε να είστε «αμόλυντοι», αλλά πρέπει να είστε το λιγότερο τυπικοί. Πρέπει να λειτουργείτε σε ένα πλαίσιο νομιμότητας. Τι σκέφτηκε ο κόσμος για την εμφάνιση στο Πανόραμα (εκπομπή του BBC στην οποία παρουσιάστηκε ο Νικ Γκρίφιν); Τι σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος όταν κάποιος φεύγει από έναν χώρο για να μην του κάνουν ερωτήσεις; Κάποιος αποχωρεί από έναν χώρο μόνο όταν οι ερωτήσεις δεν έχουν απάντηση και επειδή δεν μπορούν να απαντηθούν και επειδή γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τις απαντήσουν.

Αλλά είμαστε εδώ για να συζητήσουμε για το μέλλον και όχι για το παρελθόν. Τι θα συμβεί λοιπόν; Και η Αριστερά είναι ενθουσιασμένη με αυτό που συμβαίνει. Η Αριστερά βλέπει όλο το φάσμα του συντηρητισμού, να πολυδιασπάται σε μικρές ομάδες, όπου ο καθένας συμμετέχει στη δική του μικρή «αίρεση», και οι άνθρωποι έχουν πάψει να επικοινωνούν μεταξύ τους, και ο σημερινός πρόεδρος έφερε αρκετά πράγματα στην επιφάνεια και τώρα βάλθηκε να τα καταστρέψει όλα, και είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Ο τρόπος για να παύσει να καταστρέφεται αυτό το κόμμα είναι να το ανασυνθέσετε με την πάροδο του χρόνου. Ας πούμε ότι έχουμε ένα παζλ και κάποιος πέταξε τα κομμάτια στο έδαφος και όλα τα κομμάτια είναι μπερδεμένα, και πρέπει να τα ενώσεις για να σχηματιστεί μία ομοιόμορφη εικόνα. Αυτή είναι η αποστολή μας.

Αυτό που μπορεί να γίνει αρχικά είναι πρώτα να ενωθούν τα κομμάτια και μετά να δημιουργηθεί η ενιαία εικόνα. Δεν θα το κάνετε αυτό σε ένα απόγευμα στην πόλη του Λέστερ, αλλά μπορείτε να το κάνετε για περίπου ένα χρόνο καθώς προσπαθείτε να επιφέρεται μία αλλαγή. Χρειάζεται οπωσδήποτε να δημιουργηθεί ένας πυρήνας ποιοτικών ανθρώπων και δεν μπορείτε να δημιουργήσετε ένα κόμμα το οποίο θα έχει ως συστατικό του στοιχείο την απέχθεια απέναντι σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο λόγος που αυτά τα μικρο-κομματίδια, που έχουν δημιουργηθεί μέχρι στιγμής, δεν θα καταφέρουν τίποτε, είναι ότι κατά ένα μεγάλο βαθμό αυτά αποτελούν την τελευταία και απέλπιδα προσπάθεια ανθρώπων που έχουν πεταχτεί έξω από αυτό το κόμμα, από τον σημερινό πρόεδρο και την κλίκα του.

Αυτό που χρειάζεστε είναι να συγκεντρώσετε όλους όσους μπορούν να ενωθούν σε ένα δίκτυο ή μια συνομοσπονδία ανθρώπων που, από σήμερα κιόλας, θα δημιουργήσουν κάτι καινούργιο. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας σχηματισμός από τη σημερινή συνάντηση. Διαφορετικά, εάν οι βάσεις αυτού που θα κάνετε δεν είναι σταθερές, το κόμμα σας θα καταλήξει σαν ακόμη ένα συνονθύλευμα κουτσομπόληδων στην περιοχή των Μίντλαντς.

Αυτό που προτείνω είναι να σχηματιστεί μια εθνική συνομοσπονδία ομοϊδεατών, εντός και εκτός του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, όπου θα μπορούν κάλλιστα να κινηθούν δυναμικά για να σχηματίσουν ένα πολιτικό κόμμα μέσα στον επόμενο χρόνο. Αυτό δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να αναστήσουν το κόμμα, πολιτικά και κοινωνικά, πριν πιθανώς σχηματίσουν ένα νέο κόμμα σε ένα χρόνο από τώρα, έτσι ώστε η σημερινή ηγεσία να γνωρίζει ότι η κλεψύδρα έχει γυρίσει ανάποδα και ότι ουσιαστικά έχουν στην πραγματικότητα έξι μήνες, με έναν χρόνο, ακόμη για να αποδείξουν ότι διαφέρουν από αυτό που πιστεύουν όλοι ότι είναι, ή να παραιτηθούν, κάτι που είναι απίθανο και στην σφαίρα της φαντασίας, ή να οδηγηθούν μέσω της οικονομικής χρεοκοπίας του κόμματος και των προσωπικών εγκληματικών τους πράξεων στην εξόντωση και την καταστροφή ή το να καταληφθεί αυτό το κόμμα από νέες οργανωμένες ομάδες.

Η πολιτική έχει να κάνει με ζωτική δύναμη και ενέργεια. Δεν υπάρχει πια ενέργεια σε αυτό το κόμμα και κανείς δεν θα κάνει τίποτα όσο αυτό παραμένει με την σημερινή μορφή του και υπό την σημερινή ηγεσία του. Η ενέργεια υπάρχει. Η ενέργεια είναι μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Προσέξτε να μην σπαταληθεί!»[xv]

Παρόλο τον ενθουσιασμό του, ο Μπόουντεν δεν άντεξε τον πόλεμο λάσπης που γινόταν εναντίον του. Αφού έχασε επαφή με την πραγματικότητα και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική πέθανε στο σπίτι του από καρδιακό επεισόδιο στην ηλικία των σαράντα εννέα ετών. Προφανώς η δυνατή αγωγή που έπρεπε να πάρει ενίσχυσε την πιθανότητα καρδιακού επεισοδίου ενός ήδη πολύ ταλαιπωρημένου σώματος. Αυτή η έντονη πίεση που δέχθηκε από τον πόλεμο του Γκρίφιν τον τελμάτωσε. Αυτό το αναφέρουν μέχρι και Φιλελεύθεροι οι οποίοι είχαν, εμφανώς, χαρεί με τον πρώιμο θάνατό του.[xvi]

Για ακόμη μία φορά τα εσωτερικά «μαγειρέματα» των διαφόρων «μενού» στέρησαν από την Αγγλία ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον πολιτικό πρόσωπο που, παρά τα σημαντικότατα μειονεκτήματα αλλά και τις απαράδεκτες επιλογές που έκανε στο επίπεδο συνεργασιών και συναναστροφών, είχε αρθρώσει έναν λόγο παραδοσιοκρατικού συντηρητισμού και αληθούς ρομαντικούτου εθνικισμού εν αντιθέσει με τα άτομα τα οποία, ουσιαστικά, τον εκμεταλλεύτηκαν για να προωθήσουν την δική τους ακροδεξιά ατζέντα. Αναφέρομαι φυσικά στον Κρεγκ Τζόνσον του Counter-Currents (όπου έχουμε την ατυχία να διαχειρίζεται το αρχείο του Τζόναθαν) αλλά και τον Ρίτσαρντ Σπένσερ της Εναλλακτικής-Δεξιάς (Alt-Right). Ο Μπόουντεν ήταν, όντως, μακριά από θέσεις του συντηρητικού σοσιαλισμού που μας εκφράζουν. Ήταν πράγματι ένας άνθρωπος με προβλήματα ψυχικής υγείας και με καλλιτεχνικές επιλογές που μπορεί να μην μας εκφράζουν. Αλλά, ταυτόχρονα, ήταν και ένα στέλεχος του αγγλικού εθνικιστικού χώρου με πλατιά καλλιέργεια και πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις. Με λογοτεχνικά και ποικίλα διανοητικά ενδιαφέροντα. Το παράδειγμά του μας δείχνει ότι όσοι αποφασίζουμε να υπηρετήσουμε τις εθνικιστικές ιδέες ως αρθρογράφοι ή διανοητές οφείλουμε πρωτίστως να είμαστε συνειδητοποιημένοι πολιτικοί ιππότες. Έτοιμοι για περιπλάνηση και διανοητικές περιπέτειες, αμόλυντοι στο ήθος της σκέψης μας αλλά και εκπαιδευμένοι στον άυλο πόλεμο. Σκληροί και αποφασιστικοί. Αμείλικτοι με το κακό. Αποφασισμένοι να σκορπίσουμε τον πολιτικό όλεθρο στις εχθρικές παρουσίες, χωρίς κανένα έλεος.

Γιατί, αν δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, μας περιμένουν στην γωνία οι σπιούνοι της εξουσίας με την προβιά του συναγωνιστή, τα ψώνια και οι τενεκέδες του εγχώριου δελαπατρισμού με τις αναντίστοιχες των αξιών τους φιλοδοξίες, τα μποτοξαρισμένα ξέκωλλα της Δεξιάς και τα δασκαλάκια της χριστιανοδημοκρατίας, οι θαμώνες των υπογείων και οι εθνικοπατριώτες που θαυμάζουν το Ισραήλ, οι πωλητές των χειρογράφων του Ιησού και τα πιόνια της «κόκκινης προβιάς» με τον εθνικοσοσιαλιστικό μανδύα, οι χαφιέδες με την κουκούλα του δημοσιογράφου, οι εκδότες και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί με τα πολυτελή γραφεία που δεν έχουν ποτέ πελάτες και προτείνουν στους εθνικιστές ψήφο στον Μεϊμαράκη, οι «πατριάρχες» και οι «Καμμένοι» της καπιταλιστικής Δεξιάς, οι ημιπαραβατικοί ψευτόμπραβοι που περιμένουν κοινοβευλευτικά μεροκάματα. Μας περιμένει δηλαδή η Λερναία Ύδρα του διεθνούς εβραϊκού καπιταλισμού με τις ψευτοπατριωτικές παραλλαγές της. Διάβασμα, βουτιά στις τέχνες και τα γράμματα και ταυτόχρονη γροθιά στον σάκο και εκπαίδευση στις ρίψεις. Όχι μόνο των αντιπάλων μας αλλά πρωτίστως των ανίερων τακτικών τους.     

---

https://counter-currents.com/2023/04/remembering-jonathan-bowden-9/, ii https://counter-currents.com/2014/10/paganism-christianity-nietzsche-evola/, [ii]https://counter-currents.com/2016/04/remembering-jonathan-bowden-4/, [iii] https://www.youtube.com/watch?v=9aa8_dLpmk4, [iv]https://counter-currents.com/2014/10/julius-evolathe-worlds-most-right-wing-thinker/, [v] https://www.youtube.com/watch?v=9rGYArZ9KgY, [vi]https://jonathanbowden.org/speeches/thomas-carlyle/, [vii]https://www.youtube.com/watch?v=m29hhS8_-7A, [viii]https://www.youtube.com/watch?v=QYUHE45W-KA, [ix]https://jonathanbowden.org/about_bowden/review-of-the-art-of-jonathan-bowden-vol-1-1980-2007/, [x] https://jonathanbowden.org/about_bowden/memories-of-jonathan-bowden/, [xi]https://counter-currents.com/2013/01/transcript-of-jonathan-bowdens-last-interview-part-1/, [xii] https :// jonathanbowden . org / about _ bowden / αναμνήσεις - του - jonathan - bowden /, [xiii]https://www.bitchute.com/video/fU2fTm2lP88H/, [xiv]https://lancasteruaf.blogspot.com/2007/07/bnps-cultural-officer-resigns-after.html, [xv]https://jonathanbowden.org/speeches/bnp-ideas-conference/, [xvi]https://www.independent.co.uk/voices/alt-right-white-nationalist-richard-spencer-jonathan-bowden-nick-griffin-bnp-a9091376.html