Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

    Αποτίμηση της χθεσινής συγκέντρωσης/πορείας των εργατικών συνδικάτων

 

Προετοιμασία μετάβασης

Μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές είχαμε γράψει ότι η αρχή του τέλους της πολιτικής παντοδυναμίας του Μητσοτάκη είχε πραγματοποιηθεί. Εν μέσω νεοφιλελεύθερων πανηγυρισμών -στους οποίους συμμετείχαν ποικιλοτρόπως και τα «εστιατόρια» του πολιτικού μας χώρου- φαινόταν ίσως παράδοξη μια τέτοια προσέγγιση. Δεν ήταν, όμως. Ιδίως για όσους ήταν σε θέση να μελετήσουν σε βάθος τα αριθμητικά δεδομένα του εκλογικού αποτελέσματος.

Ο θρίαμβος της ΝΔ ήταν πλασματικός και βασιζόταν στην διόγκωση των ποσοστών που προκαλούσε η μεγάλη αποχή και, κυρίως, η μετατόπιση της προσοχής στην συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας είχε ισοπεδωθεί αλλά και ο Μητσοτάκης είχε αγγίξει το όριο των εκλογικών του δυνατοτήτων σε ένα κοινό ψηφοφόρων που περιλάμβανε το μεταβαλλόμενο και ρευστό χώρο του λεγόμενου «κέντρου». Κοντολογίς, άρχιζε η πτώση και για αυτόν.

Εδώ και ενάμιση χρόνο επιβεβαιώνονται όσα είχαμε γράψει. Το εκλογικό 40% έχει παγώσει κάτω από το 29% μετά τις ευρωεκλογές. Ωστόσο, το περιβάλλον Μητσοτάκη συνέχιζε να διατηρεί κάποιες ελπίδες μέχρι πριν λίγο καιρό. Η μαφιόζικη επιδεξιότητα με την οποία διαλύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ (το σύστημα του Κώστα Σημίτη στην υπηρεσία των μνημονιακών κυβερνήσεων της ΝΔ, καθώς και η υποστήριξη του Μητσοτάκη από τον εβραϊκό παράγοντα μέσω πρακτικών των μυστικών υπηρεσιών έπαιξαν τον κύριο ρόλο σε αυτή την εξέλιξη) έδινε στην κυβέρνηση μια ανάσα, λόγω έλλειψης αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά την εμφανή αδυναμία ανακοπής της πτώσης της.

Η επανεκλογή του Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήταν το τελευταίο δώρο του Κώστα Σημίτη και του συστήματος Μπάιντεν στον Μητσοτάκη. Σε περίπτωση εκλογής του Χάρη Δούκα η διείσδυση του ΠΑΣΟΚ σε πλατιά εκλογικά στρώματα και η σύμπνοια με σχήματα τύπου Κασσελάκη θα ήταν τέτοια ώστε το μητσοτακέϊκο μάλλον θα χρειαζόταν να μαζέψει σύντομα τα μπογαλάκια του από το Μαξίμου. Όμως, ο στενά κομματικός και άνευ σοβαρού υπόβαθρου Ανδρουλάκης είναι περιορισμένων ορίων και δυνατοτήτων. Ο Μητσοτάκης αισθάνθηκε ότι έσωσε, έστω προσωρινά, την παρτίδα με την επανεκλογή του. Ωστόσο, είχε υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο.

Μια άλλη επανεκλογή, αυτή του Τραμπ στις ΗΠΑ, έσπειρε τον πανικό στο Μαξίμου. ¨Όχι, ασφαλώς, γιατί ο Τραμπ πρόκειται να πολιτευτεί ως εθνικιστής, όπως αφελώς προσδοκούν αρκετοί. Αλλά γιατί το μητσοτακέικο και το σύστημα Σημίτη είναι συνδεδεμένα με το δίκτυο των Αμερικανών Δημοκρατικών και αποτελούν πυρήνες που δεν εμπιστεύεται ο νέος διαχειριστής της κυβέρνησης του κράτους από το οποίο διοικείται ουσιαστικά τόσο η Ελλάδα όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη. Μολονότι τα τσιράκια του Μαξίμου έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για να βρουν φιλική πρόσβαση στον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, όλοι οι έχοντες γνώση των πολιτικών πραγμάτων αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο. Ο Μητσοτάκης ήταν ο ογδοηκοστός πρωθυπουργός με τον οποίο μίλησε για λίγα λεπτά τηλεφωνικά ο Τραμπ. Είναι πολύ χαμηλά στην ατζέντα του. Σχεδόν δεν υπάρχει.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή την περίοδο ξεκίνησε η απροκάλυπτη επίθεση του Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και λίγο καιρό Σαμαράς και Καραμανλής άρχισαν να κριτικάρουν ανοιχτά την κυβέρνηση. Γνώριζαν το κλίμα των ΗΠΑ και υπολόγιζαν με βεβαιότητα τι θα έβγαζαν οι κάλπες. Το ίδιο και οι λίγοι μιντιάρχες που αισθάνονται αδικημένοι από τον Μητσοτάκη και διαμορφώνουν αναλόγως τα τηλεοπτικά προγράμματα των καναλιών τους σε δελτία ειδήσεων και σατιρικές εκπομπές. Ακόμη και παράγοντες της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ θεωρούν δεδομένο ότι ο Τραμπ δεν θα ανεχτεί για πολύ στην κυβέρνηση της Ελλάδας μια μαριονέτα του Μπάιντεν. Όλα συνηγορούν ότι βρισκόμαστε σε μια φάση μετάβασης.

Αυτή η αίσθηση ήταν διάχυτη στην χθεσινή πορεία. Θυμόμαστε τις πορείες για τους νεκρούς των Τεμπών και την μεγάλη τελευταία πορεία κατά του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μπορεί να θύμιζαν κάτι από τις παλιές πορείες στον όγκο των συγκεντρωμένων. Ωστόσο, όσο μεγάλες κι αν ήταν, στον αέρα των Αθηνών πλανιόταν μια αίσθηση υποτονικότητας. Μια βουβή βεβαιότητα ότι δεν θα κλόνιζαν την δυναμική του Μητσοτάκη. Χθες αυτή η αίσθηση είχε χαθεί. Μολονότι η συγκέντρωση δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο εκείνη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όλα έδειχναν ότι βρισκόμαστε σε φάση μετάβασης. Γιατί ο «θείος Σαμ» φαίνεται ότι δίνει, συγκρατημένα μεν αλλά ρητά, την άδεια στα μέσα διαμόρφωσης πολιτικών τάσεων να στρέψουν το πηδάλιο σε διαφορετικό προορισμό.

Πώς εγγράφτηκε αυτό στην χθεσινή συγκέντρωση; Υποθέτουμε, καταρχάς, με την εντυπωσιακή επιστροφή των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ στον δρόμο. Για πρώτη φορά, μετά από αμνημόνευτα έτη, το ΠΑΣΟΚ κατέβασε ένα μεγάλο μπλοκ σε εργατική συγκέντρωση, με τον αρχηγό του μάλιστα ανάμεσα στους διαδηλωτές. Με την επιστροφή γνωστών και χαρακτηρισμένων ως λαϊκιστών συνδικαλιστών, όπως ο Φωτόπουλος, σε ομιλητικά κρεσέντα που θύμιζαν παλιό καλό παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Με την εντυπωσιακή αύξηση του αριθμού των διαδηλωτών σε συγκέντρωση της ΓΣΕΕ.

Μέχρι πρότινος κάναμε καλαμπούρι λέγοντας ότι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. μπορεί να κατεβάσει μεγαλύτερο μπλοκ από την ΓΣΕΕ σε πορείες. Τώρα το καλαμπούρι τελείωσε. Επέστρεψε το ΠΑΣΟΚ στον δρόμο, επέστρεψε και η ΓΣΕΕ με μαζικότητα. Δεν εκπλήσσει κανέναν από τους έχοντες γνώση του συνδικαλιστικού περιβάλλοντος αυτό. Διαβάσαμε στο Πρώτο Θέμα ότι ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ μάζεψαν όλοι μαζί 12.000 κόσμο στην χθεσινή συγκέντρωση. Πρόκειται για ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είχε τον περισσότερο κόσμο από τις αντίστοιχες συγκεντρώσεις όλων των τελευταίων ετών μέχρι το 2015-16.  

Εποχικοί πυροσβέστες

Ομολογουμένως η εικόνα του μπλοκ των εποχιακών πυροσβεστών ήταν εξαιρετική. Μια όαση λεβεντιάς, γυμνασμένων παιδιών με καθαρά πρόσωπα και εθνικά σύμβολα, ανάμεσα στην γενικότερη αισθητική των αριστερών μπλοκ που κοντράρει τα δικά μας πρότυπα. Ωστόσο το γεγονός ότι επέτρεψαν στην Ζωή Κωνσταντοπούλου να μπει στην πρώτη γραμμή του μπλοκ τους ήταν ένα επικοινωνιακό και πολιτικό φάουλ. Καταρχάς δεν πρόκειται για κανένα πρόσωπο με σοβαρή επιρροή στα πολιτικά δρώμενα ώστε να εγγυηθεί μια βεβαιότητα για την επίτευξη του σκοπού τους. Αλλά και πέρα από αυτό δεν ταυτίζει κανείς έναν σκοπό όπως ο δικός σας, που έχει ευρύτερο κοινωνικό περιεχόμενο, με συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, κύριοι εποχικοί πυροσβέστες. Έπρεπε να το γνωρίζετε και να το προσέξετε αυτό.  

Πόσο εύκολα ξεχνάς ρε Έλληνα..

Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2012 δεν απέχει παρά μόλις δώδεκα χρόνια, όταν το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ δεν τολμούσε να στήσει ούτε ένα προεκλογικό κιόσκι λόγω της κατακραυγής από τα πρώην μέλη του, και ακόμη χειρότερα, το 2015 είναι ακόμη πιο κοντά, με τα εκλογικά ποσοστά του που ήταν σταθερά κάτω από το 10%, είναι να απελπίζεται κανείς με την διαπίστωση ότι για να συγκεντρώσει μια αξιοπρεπή μαζικότητα η ΓΣΕΕ σε πορεία της έπρεπε το ΠΑΣΟΚ να κατέβη ξανά στον δρόμο. Μόλις λίγα χρόνια μετά τα αίσχη των μνημονίων. Και, μάλιστα, όχι το ΠΑΣΟΚ του Δούκα ή κάποιου άλλου. Αλλά το ΠΑΣΟΚ των απογόνων του Κώστα Σημίτη. Ιδίως η εικόνα της μνημονιακής και φιλελεύθερης Νάντιας Γιαννακοπούλου, με μαντίλι και δερμάτινο μπουφάν, εντάξει, έδωσε μια απόχρωση life style πρωινάδικου στην συγκέντρωση. Όπως και να το κάνουμε.     

Rock ΓΣΕΕ vs έντεχνων ΚΝΙτών

Όσοι συμμετέχουν σε συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις έχουν πλέον μάθει τα playlist των διοργανωτών. Στα ηχεία του ΠΑΜΕ παίζουν τα κλασικά έντεχνα άσματα. Νταλάρας και δεν συμμαζεύεται. Από την άλλη, η ΓΣΕΕ ξεκινά με πολύ δυνατό set. Rory Gallagher, Black Sabbath, Pink Floyd.

Στην συνέχεια, όμως, μας το γυρνάει. Πέρα από τις διακοπές των κομματιών για να ακουστούν τα μαγνητοφωνημένα μηνύματα της εκφωνήτριας με την χροιά της φωνής που θυμίζει Μαρία Δαμανάκη στο Πολυτεχνείο, ακολουθεί προσαρμογή στο έντεχνο-λαϊκό ρεπερτόριο. Την στιγμή που εμφανίστηκε το μπούγιο της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στην πλατεία Κλαυθμώνος βάραγε στους ενισχυτές το σόλο από γνωστό τσιφτετέλι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.

Έτσι για να μην ξεχνάμε την παράδοση της εποχής που η παράταξη βρισκόταν υπό την ηγεσία του προέδρου της καρδιάς των Ελλήνων. Από την μια το σκληρό rock του Κώστα Λαλιώτη και από την άλλη το λαϊκό πρόγραμμα του Μεγάλου Προέδρου. Μητσοτάκη, αισθάνεσαι πιεσμένος…;;

Επιτέλους και οι δικοί μας

Ευτυχώς, αυτή την φορά ήρθαν και άλλοι δικοί μας στην συγκέντρωση. Στην πλατεία Κοραή ήταν μια ομάδα εργαζομένων που ανάμεσα στα μέλη της είδαμε άντρες με τατουάζ την ελληνική σημαία, αρχαιοελληνικά ρητά, ρούνους και άλλα σχετικά. Επιτέλους, κάποιοι δικοί μας αρχίζουν να αποκτούν σφαιρική ιδεολογική αντίληψη του τι σημαίνει εθνικισμός.

Cult κλείσιμο

Όταν η κεφαλή της πορείας έφτασε στο ύψος της οδού Βουκουρεστίου σταμάτησε για αρκετή ώρα, προκειμένου να αποχωρήσει από την πλατεία Συντάγματος το ΠΑΜΕ και στην συνέχεια να φτάσει στον άγνωστο στρατιώτη η ΓΣΕΕ. Εκείνη την ώρα πετάχτηκε μπροστά από το πρώτο πανό ένας ηλικιωμένος πλανόδιος πωλητής κομπολογιών, μπεγλεριών και άλλων μικροαντικειμένων. Ο γέρος άντρας δυσκολευόταν να βαδίσει αλλά δεν το έβαζε κάτω. Άρχισε να φωνάζει στους συνδικαλιστές ότι είχαν ξεπουλήσει τον λαό και ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν Γιώργη Παπαδόπουλο!! Στάθηκε μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών καναλιών και αφού δεν έλαβε την σημασία που περίμενε, σε λίγες στιγμές, χάθηκε κουτσαίνοντας στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, κινούμενος σαν λογοτεχνική φιγούρα του Ανδρέα Καρκαβίτσα.