Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ

                                     The evil that men do lives on and on

Ο στίχος του γνωστού τραγουδιού των Iron Maiden ταιριάζει γάντι με την είδηση ότι έφυγε ξαφνικά από την ζωή ο Κώστας Σημίτης. Ο Σημίτης υπήρξε το κέντρο ενός πολιτικού συστήματος που, κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και έκτοτε, όχι μόνο αποτέλεσε εγχώριο παράρτημα εφαρμογής των πλέον άθλιων πολιτικών του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης αλλά και πέτυχε κάτι πολύ πιο τρομακτικό. Κάτι που σφράγισε την τύχη της ελληνικής κοινωνίας για τον επόμενο μισό αιώνα. Το πολιτικό σύστημα του Κώστα Σημίτη αλλοίωσε την νοοτροπία του μέσου Έλληνα.

Ο Κώστας Σημίτης εμβολίασε την συλλογική αντίληψη των πραγμάτων του ελληνικού λαού με εβραιοπροτεσταντικές οικονομιστικές ψυχώσεις. Μέσω άρτια σχεδιασμένων και συνδυαστικών επικοινωνιακών, ψυχολογικών, πολιτιστικών και οικονομικών πρακτικών, το σύστημα Σημίτη έφερε την διαλεκτική ανάμεσα στους κυβερνόντες και τους κυβερνώμενους σε μια πρωτοφανή για τα τότε δεδομένα ισορροπία. Έκανε το διαχρονικά μειοψηφικό εκσυγχρονιστικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας διαχρονικά κυρίαρχη κοινωνική τάση. Έπεισε τον μέσο Έλληνα να παραδώσει σώμα και ψυχή στην θέα του ακαλαίσθητου, εύκολου και αδιαφανούς πλουτισμού. Να λατρέψει τα κούφια είδωλα που ξεβράστηκαν στον αφρό του σάπιου δυτικού κόσμου της παγκοσμιοποίησης. Να απολέσει την, μέχρι τότε, συλλογικά εθνική ηθική, στο όνομα της μεταμοντέρνας προόδου. Να απαξιώσει τις παραδόσεις και την ιστορική του εμπειρία προς χάριν του εκσυγχρονισμού. Να πετάξει στα σκουπίδια την εθνική του αξιοπρέπεια στο όνομα του ορθολογισμού. Να νομιμοποιήσει την κατάληψη του ελληνικού εδάφους από μιλιούνια υποκοσμικών λαθρομεταναστών-μπουκαδόρων, ναρκωμένος από το όραμα του ευρωπαϊσμού. Να αποδεχτεί την κλοπή, την παλιανθρωπιά, την εκπόρνευση, την υποκρισία και την απάτη ως στοιχεία μιας νέας φιλελεύθερης συλλογικής ηθικής. Να κατεβάσει την σημαία στα Ίμια, να αξιολογήσει με «συγκράτηση» τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού από τους Γκρίζους Λύκους. Να διαχειριστεί με «διπλωματικότητα» την παράδοση του Οτσαλάν στους συμμάχους (των ΗΠΑ και Γερμανίας-Ε.Ε.) Τούρκους. Να αποδεχτεί ως εθνικά ωφέλιμη την μετατροπή της χώρας μας σε διάδρομο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, προκειμένου να διαλύσουν την Σερβία και να γιγαντώσουν τον αλβανικό Ου Τσε ΚΑ στα Βαλκάνια. Να χειροκροτήσει ως επιτυχία την κατάργηση του εθνικού μας νομίσματος και την νομισματική εξάρτηση της χώρας μας από τις Βρυξέλλες. Να συγχαρεί την ορθολογιστικά εκσυγχρονιστική αλλοίωση λογιστικών στοιχείων και τον φιλελεύθερα προοδευτικό τζόγο των τοξικών ομολόγων, που αργότερα μας οδήγησαν στα μνημόνια. Να αποδεχτεί ως πρόοδο την απώλεια του 60% της αγοραστικής του δύναμης και να θαυμάσει την εργατικότητα της λίμπεραλ ολιγαρχίας,  η οποία (χωρίς να εργάζεται) πενταπλασίασε τις περιουσίες της και μετέτρεψε το κράτος σε εξοχικό της.

Αυτό ήταν το ιστορικό αποτύπωμα του συστήματος Σημίτη. Η επικοινωνιακή αντιστροφή της πραγματικότητας, η ηθικοποίηση της παλιανθρωπιάς στην συλλογική πρακτική της ελληνικής κοινωνίας, η στρατηγικά σχεδιασμένη πτώχευση των νοικοκυριών εν μέσω παραισθήσεων life style χλιδής, ο ακρωτηριασμός της εθνικής συνείδησης, ο αισθητικός εκφυλισμός μέσω της παράδοσης της πολιτιστικής μας ζωής στα αποβράσματα του life style και, κυρίως, η στρέβλωση του τρόπου σκέψης του μέσου Έλληνα.

Ο Κώστας Σημίτης πέθανε αλλά το κυβερνητικό σύστημα που εγκαθίδρυσε ελέγχει ακόμη την χώρα. Οι κυβερνήσεις Σαμαρά και Μητσοτάκη δεν θα υπήρχαν αν δεν είχαν εξασφαλίσει την ευλογία του συστήματος Σημίτη. Ο πολιτικά τενεκεδένιος Αλέξης Τσίπρας εκλιπαρούσε επί τέσσερα έτη προκειμένου να εξασφαλίσει, ως πρωθυπουργός(!!), την ανοχή του -σύμφωνα με πολιτικό του συνομιλητή- «αρχιερέα της διαπλοκής» Κώστα Σημίτη. Οι εκδοχές των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αισχών που βιώνει σήμερα η πατρίδα, είναι κατά κύριο λόγο αποτελέσματα του ιστορικού προσανατολισμού που έδωσε στην χώρα ο Κώστας Σημίτης. Και, δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί πλέον.